On camera

Και μετά ξεκίνησε ο ορυμαγδός. Δημοσιεύματα επί δημοσιευμάτων, κριτικές επί κριτικών, πετροβολισμοί και υστερίες άνευ προηγούμενου, σε αρθρογραφία, στα social media. Η Κιτσοπούλου και η Στέγη-για άλλη μια φορά- έγιναν ο αποδιοπομπαίος τράγος. Της… κουλτούρας μας.

Και το ακόμη καλύτερο, η Πανελλήνια Φιλοζωική Ομοσπονδία καταφεύγει στη Δικαιοσύνη διότι «ζαρκάδι σφάχτηκε, γδάρθηκε και τεμαχίστηκε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων.» Ενόχλησε, σόκαρε, προσέβαλε  η  σφαγή του on camera.

Θα ήταν αστείο, αν δεν ήταν τραγικό, ότι λίγες μέρες πριν η Λένα  Κιτσοπούλου σφάξει και γδάρει το ζαρκάδι,  τηλεοράσεις, sites και social media, ήταν γεμάτα από φωτογραφίες αρνιών και κατσικιών, κρεμασμένων στα τσιγκέλια του χασάπη και  περασμένων… με μαεστρία σε σούβλες. Χαρωπές εικόνες συνδυασμένες με μουσικές και τραγούδια, με  παιδάκια, σκυλάκια, ευχές και άλλα πασχαλινά, τις συνόδευαν. Να υποθέσω ότι οι καταναλωτές πίστευαν ότι αυτά δε σφαγιαστήκαν, αλλά  ίσως να ήταν και… λούτρινα; 

Όχι βέβαια. Αυτό που ενόχλησε τόσο πολύ, ήταν το on camera. Είμεθα… μετριοπαθείς. Ανεχόμαστε τη βία, αρκεί να  μη μας την τρίψουν στη μούρη. Κατασπαράζουμε χωρίς κανένα πρόβλημα αρκεί να μη δούμε το αίμα. Εντάξει, βασανίζουν, σκοτώνουν τους μαύρους, αλλά όχι να δούμε και το πλιάτσικο μιας τηλεόρασης.

Εντάξει, πεθαίνουν άνθρωποι, πνίγονται σε καρυδότσουφλα ελπίδας, drones τους ξεκοιλιάζουν. Αλλά όχι και να το δούμε on camera. Συμβαίνουν αυτά…  

Το 1935, την εποχή που ο Ναζισμός καλπάζει κι ο Φασισμός  προελαύνει, γίνεται στο Παρίσι, το «Συνέδριο Υπεράσπισης της Κουλτούρας». Και εκεί  ο Μπρεχτ παρουσιάζει το «Πέντε δυσκολίες για να γράψει κανείς την αλήθεια»

Από εκεί και το παρακάτω απόσπασμα:

«Πώς, λοιπόν, τώρα να πει κάποιος αντίπαλος του φασισμού την αλήθεια για το φασισμό όταν δε θέλει να πει τίποτα για τον καπιταλισμό, που τον προκαλεί; Πώς να ‘χει η αλήθεια αυτή πραχτική σημασία;

Αυτοί που παραπονιούνται για τη βαρβαρότητα που αίτια τάχα έχει τη βαρβαρότητα την ίδια, μοιάζουν μ’ ανθρώπους που θέλουν το μερτικό τους απ’ τ’ αρνί χωρίς όμως να σφαχτεί το αρνί. Θέλουν να φάνε το κρέας, να μη δουν όμως τα αίματα.

Αυτοί θα ικανοποιηθούν αν ο χασάπης πλύνει τα χέρια του προτού φέρει το κρέας στο τραπέζι. Δεν είναι κατά αιτιών που προκαλούν τη βαρβαρότητα, παρά μονάχα κατά της βαρβαρότητας, υψώνουν τη φωνή εναντίον της, κι αυτό το κάνουν από χώρες όπου οι χασάπηδες πλένουν ακόμα τα χέρια τους προτού φέρουν το κρέας στο τραπέζι.»

Στη δεύτερη λοιπόν «ανάγνωση» του project της Λένας Κιτσοπούλου, σκέφτηκα τους… καταναλωτές που ανέχονται, καταναλώνουν τόνους βίας, ανθρώπινης κτηνωδίας, φρικιαστικής γνώσης, που όλα αυτά τα ανέχονται, συχνά και τα… δικαιολογούν, εφόσον ο χασάπης έχει πλύνει τα χέρια του, πριν φέρει το «κρέας» μπροστά τους.  Ναι,  μας προκάλεσε η Λένα Κιτσοπούλου. Μας έτριψε στη μούρη, με μια κραυγαλέα πρόκληση, την απύθμενη υποκρισία της «ευαισθησίας» μας 

Ανεχόμαστε το αίμα των ανθρώπων αρκεί να μην πέσει στην μπλούζα μας.  Ανεχόμαστε την κάθε βαρβαρότητα αρκεί να κλείνουμε τα μάτια μπροστά της. Και τι ζητάμε; 

Απλά οι χασάπηδες να πλένουν τα χέρια τους πριν φέρουν το «κρέας» στο… τραπέζι. 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr