Brexit: Άβολο πράγμα να παρακαλάς τους Ιρλανδούς.

Η Τερέζα Μέι έπαιξε και έχασε το τελευταίο της χαρτί. Οι δεσμεύσεις που απέσπασε από την ΕΕ για την δυνατότητα απρόσκοπτης μελλοντικής υλοποίησης του Brexit συμπεριλαμβανομένης της Β. Ιρλανδίας δεν ικανοποίησαν τους σκληρούς Brexiteers του κόμματος της.

Η Μέι υφίσταται τη μια ήττα μετά την άλλη αλλά το αδιέξοδο για τη Βρετανία παραμένει. Σήμερα αναμένεται να ηττηθούν και οι σκληροί, να απορριφθεί από τη Βουλή το ενδεχόμενο μιας άτακτης εξόδου από την ΕΕ.

Όμως και η σύντομη παράταση που ίσως ψηφιστεί αύριο Πέμπτη δεν λύνει κανένα πρόβλημα. Τόσο στις Βρυξέλες όσο και στο Λονδίνο τίθεται το ερώτημα, παράταση για να γίνει τι;

Ως γνωστό, το μεγαλύτερο πρόβλημα με τους εθνικισμούς είναι ότι συγκρούονται μεταξύ τους. Οι Βρετανοί Συντηρητικοί ενέδωσαν στη γοητεία του εθνικισμού και στις αναμνήσεις περασμένων μεγαλείων. Φαντάστηκαν άραγε ότι Σκωτσέζοι και ΒορειοΙρλανδοί γοητεύονται εξίσου από το αυτοκρατορικό παρελθόν της Αγγλίας; Οπότε τώρα έχουν βρεθεί να παρακαλούν το Δουβλίνο να δείξει κατανόηση. Την οποία δεν μπορεί να δείξει με το Σιν Φειν βασική αντιπολίτευση στην Δημοκρατία της Ιρλανδίας.

Προφανώς η σύγκρουση για το Brexit έχει πολλαπλά διακυβεύματα. Η Βρετανική οικονομία μπορεί να κερδίσει ή να χάσει, περισσότερο ή λιγότερο. Οι γεωπολιτικές ισορροπίες στον πλανήτη θα επηρεαστούν.

Ωστόσο στην Βρετανία τα τελευταία 50 χρόνια δεν είχαν νεκρούς, τραυματίες, φυλακισμένους, μαζικές συγκρούσεις για αυτά τα διακυβεύματα. Για τη Βόρεια Ιρλανδία είχαν.

Οι αριστεροί δεν υποτιμούμε την δυναμική που μπορεί να προσλάβουν οι εθνικισμοί. Γι’ αυτό τους φοβόμαστε, γιατί γνωρίζουμε πόσο επικίνδυνοι είναι.

Η ένταξη της Βρετανίας στην ΕΕ είχε de facto ενώσει τις δυο Ιρλανδίες. Ακόμη καλύτερα, οι Προτεστάντες ένιωθαν Βρετανοί και οι Καθολικοί Ιρλανδοί. Ενώ και η Σκωτία ψαχνόταν για μια λύση μεγαλύτερης αυτονομίας μέσα στο Ευρωπαϊκό πλαίσιο.

Οι Συντηρητικοί με το δημοψήφισμα έδωσαν μια αυτοκρατορική κλωτσιά σε όλα αυτά. Ακόμη και η νομιμότητα του οριακού αποτελέσματος είναι πολιτικά προβληματική, εφόσον οι Σκωτσέζοι ας πούμε τάχθηκαν συντριπτικά υπέρ της παραμονής. Νομιμοποιούνται λοιπόν να κάνουν ξανά δημοψήφισμα ανεξαρτησίας τους. Γιατί στο προηγούμενο ψήφισαν οριακά υπέρ του να μείνουν στη Βρετανία η οποία όμως τότε ανήκε στην ΕΕ.

Πόσο μακριά είναι διατεθειμένοι να το πάνε οι σκληροί Brexiteers των Συντηρητικών; Θα επιδιώξουν πράγματι άτακτη έξοδο που σημαίνει σκληρά σύνορα στην Ιρλανδία; Τα πολιτικά παιχνίδια με τους εθνικισμούς είναι απρόβλεπτα. Πχ ο Τραμπ υποστηρίζει ένα Brexit ακόμη και χωρίς συμφωνία. Αν αρχίσει να κυλάει πάλι το αίμα στο Μπέλφαστ όμως δεν θα υποστηρίξει το Λονδίνο. Κανένας αμερικανός Πρόεδρος δεν μπορεί να πουλήσει τους Ιρλανδούς, πόσο μάλλον ο Τραμπ που η εκλογική του βάση στηρίζεται στους λευκούς θρησκευόμενους όπως οι ιρλανδικής καταγωγής.

Ένα δεύτερο δημοψήφισμα (το οποίο μάλλον θα ενέκρινε την παραμονή στην ΕΕ) θα βιωθεί τραυματικά από μεγάλο μέρος των Βρετανών. Θα βιωθεί όχι ως αποφυγή του αδιεξόδου αλλά ως υποχώρηση προς τις Βρυξέλες, προδοσία από τους πολιτικούς κλπ. Γι αυτό και ο Κόρμπυν, πέραν των προσωπικών του ταλαντεύσεων που είναι δεδομένες, σωστά βαδίζει προσεκτικά. Η δύσκολη δική του ισορροπία είναι ανάμεσα στο να βαδίζει προσεκτικά και στο να παρακολουθεί να γενικεύεται το χάος. Ισορροπία που κάθε μέρα αλλάζει.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr