Βετεράνος… γκραφιτάς ίδρυσε το πρώτο μουσείο Graffiti στον κόσμο

Εδώ και δέκα χρόνια, η συνοικία Wynwood του Μαϊάμι χρησιμεύει ως καμβάς για εκατοντάδες καλλιτέχνες δρόμου. Έχει γίνει μια μίνι αμερικανική Μέκκα του γκράφιτι, όπου πλήθη instagrammer συρρέουν για να τραβήξουν φωτογραφίες. Τώρα, το Museum of Graffiti -το οποίο θέλει να είναι το πρώτο μουσείο στον κόσμο, αφιερωμένο στην ιστορία του γκράφιτι- ανοίγει εκεί τις πύλες του.

Θα είναι «ένα μέρος για να έρθει ο κόσμος και να μάθει» εξηγεί ο εκ των ιδρυτών του μουσείου Άλαν Κετ, βετεράνος γκραφιτάς και σύμβουλος επιχειρήσεων. «Οι ενήλικες, στην πραγματικότητα, δεν το “πιάνουν” το γκράφιτι. Από τότε που ήμουν μικρός, ευχόμουν να υπάρχει αυτό το μέρος, και περίμενα τους ενήλικες να φτιάξουν ένα».

Πριν δύο χρόνια, ο Κετ συνάντησε την Άλισον Φρέιντιν, δικηγόρο στο Μαϊάμι που είχε εκπροσωπήσει στο δικαστήριο ορισμένους καλλιτέχνες δρόμου, και αποφάσισαν να ανοίξουν αυτό το μουσείο. Ξεκίνησαν, παραγγέλνοντας 11 τοιχογραφίες για τις εξωτερικές όψεις του κτηρίου (μεταξύ αυτών, δουλειές των Slick, Shoe, Abstrk και Entes). Στο εσωτερικό του μουσείου, περισσότερες δουλειές καλλιτεχνών δρόμου τις οποίες παρήγγειλαν οι Κετ και Φρέιντιν καλωσορίζουν τον επισκέπτη. Μια μόνιμη έκθεση ιχνηλατεί την 60χρονη ιστορία της τέχνης δρόμου, η αφήγηση της οποίας γίνεται μέσω φωτογραφιών τοιχογραφιών που έχουν εδώ και καιρό εξαφανιστεί και μέσω vintage φιαλών σπρέι που είχαν χρησιμοποιήσει γκραφιτάδες διεθνούς φήμης. Σε δύο επιπλέον αίθουσες θα φιλοξενούνται εκθέσεις σύγχρονων καλλιτεχνών δρόμου και σε έναν άλλον χώρο θα υπάρχουν περιοδικές εκθέσεις. Βεβαίως, υπάρχει κατάστημα δώρων.

Οι ιδρυτές του Museum of Graffiti αρνούνται ότι το εφήμερο είναι σύμφυτο στην τέχνη του γκράφιτι. «Το εφήμερο του γκράφιτι είναι αποτέλεσμα της καταπίεσης των καλλιτεχνών γκράφιτι» τονίζει ο Κετ. «Ακόμη και από την οπτική γωνία του γκράφιτι, δεν υφίσταται λόγος για να εξαλείφεται η τέχνη μας, να περνάνε μπογιά από πάνω. Θέλουμε η τέχνη μας να διαρκεί για πάντα».

«Η αγορά δεν το “πιάνει”. Τα μουσεία δεν το “πιάνουν”. Στα σχολεία δεν μαθαίνουν γι’ αυτό. Έχουμε διαγραφεί από την ιστορία της τέχνης. Χρειάζονται άνθρωποι που προέρχονται μέσα από αυτό το κίνημα για να φτιαχτεί αυτό (το μουσείο). Νομίζω ότι το να τιμούμε τα κατεστραμμένα έργα τέχνης προηγούμενων γενεών είναι για εμάς ένας τρόπος να τιμούμε την αξία και σημασία την οποία εμείς ως νέοι είδαμε σε αυτές τις δουλειές που οι ενήλικες δεν καταλάβαιναν» καταλήγει.