“Βαθύ κράτος” οι εργαζόμενοι στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο κατά Κασιμάτη

Ο γνωστός ακροκεντρώος αρθρογράφος Στέφανος Κασιμάτης ανακάλυψε το σκοτεινό άντρο του “βαθέος κράτους” στη γιάφκα του ΕΑΜ στα Εξάρχεια. Μη σκιάζεστε: ΕΑΜ είναι για τους μυημένους το αρτικόλεξο του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου που εδρεύει στο ιστορικό κτίριο της οδού Πατησίων. Αλλά, μάλλον, τίποτα δεν είναι τυχαίο…

Όλα ξεκίνησαν από μια επιστολή που έστειλαν οι εργαζόμενοι του πρώτου μουσείου της χώρας στον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη για να εκφράσουν τις σκέψεις και τις αγωνίες τους σχετικά με την εξαγγελθείσα μετατροπή του νομικού καθεστώτος του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, όπως και των Βυζαντινού και Χριστιανικού, Αρχαιολογικού Θεσσαλονίκης, Μουσείου Βυζαντινού Πολιτισμού και Αρχαιολογικού Ηρακλείου, σε Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου, αντί για υπηρεσίες του δημοσίου, όπως είναι τώρα.

Η επιστολή αυτή δόθηκε στη δημοσιότητα από τους ίδιους τους εργαζόμενους στο ΕΑΜ και δημοσιεύτηκε στο “Κοσμοδρόμιο” και σε λιγοστά ακόμη ενημερωτικά μέσα, όχι πάντως σε αυτά του συγκροτήματος Μαρινάκη, όπου βρήκε φιλόξενη στέγη η χρυσαυγίτικου χιούμορ (;) πένα του Στέφανου Κασιμάτη, για να “σχολιάζει και αναλύει την επικαιρότητα με χιουμοριστική διάθεση και την ίδια πάντα γενναιοδωρία – αν όχι και λίγο περισσότερη”. Θυμίζουμε πως η αλλαγή στέγης για τον γνωστό λιβελογράφο ήρθε μετά από το διαζύγιό του με την εφημερίδα “Καθημερινή”, λίγο καιρό από τότε που εξαπέλυσε τις αθλιότητές του σε βάρος του πρώην υπουργού Γιώργου Κατρούγκαλου

Παρά τη μικρή της διάδοση, από “επίσημους”, τουλάχιστον, διαύλους επικοινωνίας, φαίνεται πως η επιστολή αυτή ενόχλησε πολύ, τόσο που το πλέγμα εξουσίας το οποίο εκφράζεται μέσα από πένες τύπου Κασιμάτη ανέλαβε να αποδομήσει τον λόγο των εργαζομένων και να τους παραδώσει στην πυρά.

Τι είναι αυτό που τους τάραξε περισσότερο στο κείμενο των εργαζομένων; Πρώτα και κύρια το ύφος του κειμένου, που ξεφεύγει από τη νόρμα των συνδικαλιστικών κειμένων και της ξύλινης γλώσσας που συνηθίζεται σε αυτά. “Η επιστολή είναι ομολογουμένως άψογη κατά τα πάντα, συντεταγμένη από πρόσωπα υψηλής μορφώσεως και παιδείας”, παραδέχεται ο αρθρογράφος.

Αλλά, ευφυέστερος αυτός, καταλαβαίνει εύκολα την παγίδα και “ξεμπροστιάζει” δίχως υπεκφυγές τα ταπεινά κίνητρα των συντακτών: “Διαβάζεις για την ιστορία του Μουσείου, για την ανεκτίμητη προσφορά του στη διαμόρφωση της «ιδεολογικής ταυτότητας του νεοελληνικού κράτους», για τους ηρωικούς αγώνες των υπαλλήλων του σε χαλεπούς καιρούς και πρέπει να φθάσεις στην τελευταία παράγραφο της επιστολής των περίπου 600 λέξεων και, εκεί, στην προτελευταία πρόταση αποκαλύπτουν, επιτέλους, το κίνητρό τους. Θέλουν να μείνουν «εντός του πλαισίου της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, της οποίας το Μουσείο πρέπει να συνεχίσει να είναι οργανικό τμήμα». Αυτό είναι το μέγιστο της ευθύτητας που μπορούν. Πιο σαφή τρόπο για να πουν ότι θέλουν να μείνουν υπάλληλοι του στενού τομέα του Δημοσίου δεν έχουν”.

Ο Στέφανος Κασιμάτης, υβριστής μεταξύ άλλων του Νίκου Μπελογιάννη και του Νίκου Τεμπονέρα, πέτυχε “λαυράκι”. Η επιστολή των εργαζομένων στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο είναι, το δίχως άλλο, “μία από τις καλύτερες αποτυπώσεις που έχουμε του πνεύματος που διέπει το βαθύ κράτος” αποφαίνεται ο αρθρογράφος, για να καταλήξει σε μια ενδιαφέρουσα πρόταση: “Θα πρέπει να συμπεριληφθεί σε ανθολογίες, σε αναγνωστικά και, γιατί όχι, αποσπάσματά της να μπαίνουν ως θέματα εκθέσεων στις εξετάσεις…”.

Το βαθύ κράτος του ακροφιλελεύθερου συρφετού

Ο Στ. Κασιμάτης δεν είναι βλαξ. Ξέρει πολύ καλά τι κάνει, όπως ήξερε και όταν έγραφε αυτά τα “χαριτωμένα”: “Οσοι πιστεύουμε στην δημοκρατία οφείλουμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στην Χρυσή Αυγή – και σοβαρολογώ απολύτως. Της το οφείλουμε για την ευκαιρία που μας προσφέρει -και μάλιστα την ώρα που την έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη- ώστε να διορθώσουμε λάθη δεκαετιών και να κάνουμε μια νέα αρχή στην πολιτική ζωή. Είναι η ευκαιρία που δίνεται στη νομιμότητα να αναμετρηθεί, επιτέλους, με την οιονεί νομιμοποιημένη βία της Αριστεράς: αυτό το καρκίνωμα της Μεταπολίτευσης, που όλοι το φοβούνται και κανείς δεν το αγγίζει· αυτό που σήμερα αποτελεί το βασικό εμπόδιο στη μετάβαση της χώρας από την εποχή των σοβιέτ με αστακομακαρονάδα (ελληνικό μοντέλο του σοσιαλισμού…) στη σύγχρονη πραγματικότητα”.

Στην περίπτωση των εργαζομένων στο ΕΑΜ, στο στόχαστρο του ακροδεξιού συρφετού με το δημοκρατικό προσωπείο μπαίνει το άλλο “καρκίνωμα” που εμποδίζει την μετάβαση από την εποχή… “των σοβιέτ στη σύγχρονη πραγματικότητα”, όπως την φαντασιώνονται οι επιστρατευμένες γραφίδες τους: το “βαθύ κράτος”.

Όσοι έχουν στοιχειώδη εξοικείωση με την ορολογία των πολιτικών επιστημών γνωρίζουν πως το “βαθύ κράτος” είναι ένας όρος που ξεκίνησε από την Τουρκία (derin devlet) για να περιγράψει τη διαπλοκή των δυνάμεων ασφαλείας, της πολιτικής, της δικαιοσύνης και της δημόσιας διοίκησης με το οργανωμένο έγκλημα και την αυτονομημένη από το επίσημο σύστημα παρακρατική δράση.

Στη σχετική διεθνή βιβλιογραφία ο όρος χρησιμοποιείται για τις περιπτώσεις όπου, όχι μόνο σε “αναπτυσσόμενες” χώρες αλλά και σε πολλά δυτικά κράτη, διαπιστώνεται πως, στον ίσκιο του εκάστοτε κράτους δικαίου, λειτουργούν εδραιωμένες αντιδημοκρατικές δομές εξουσίας με τη δική τους πυξίδα για αυτόνομη πορεία, σκιώδεις ελίτ σε κυβερνητικά, στρατιωτικά και άλλα πόστα εξουσίας, οι οποίες αψηφούν ή αντιμάχονται τις επίσημες κρατικές λειτουργίες και τη δημοκρατία.

Για την ελληνική περίπτωση, που ουδέποτε ξεπέρασε όπως φαίνεται το πλούσιο παρακρατικό παρελθόν της, γνωστό κυρίως από την μετεμφυλιακή περίοδο, είναι εξαιρετικά χρήσιμο για την κατανόηση των σημερινών διαστάσεων του φαινομένου να προστρέξει κανείς στον συλλογικό τόμο “Το «βαθύ κράτος» στη σημερινή Ελλάδα και η Ακροδεξιά: Αστυνομία, Δικαιοσύνη, Στρατός, Εκκλησία”.Όμως όχι, για τον Στέφανο Κασιμάτη και τους ομοϊδεάτες του “βαθύ κράτος” είναι κάτι ολωσδιόλου διαφορετικό. “Ποιο είναι το ελληνικό βαθύ κράτος;” αναρωτιέται ο Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης στο Liberal.gr, για να δώσει ευθύς την απάντηση: “Η προστάτις των υπαλλήλων- πελατών κυβέρνηση, ο προστάτης τοπικός πολιτευτής, το αλληλέγγυο συνδικάτο, η κρατικοδίαιτη διοίκηση, η… συναδελφική αλληλεγγύη”!

“Το δικό μας βαθύ κράτος”, αποφαίνεται έτερος αρθρογράφος του ιδίου φυράματος, ο Τάκης Θεοδωρόπουλος από τις στήλες της “Καθημερινής” “αποτελείται από ανθρώπινες συσσωματώσεις, διάσπαρτες στη δημόσια διοίκηση, μικρές «πόλεις-κράτη» με δικά τους συμφέροντα και μοναδικό στόχο την επιβίωσή τους. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις με τα γνωστά αρκτικόλεξα δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου. Πίσω τους σέρνουν έναν εσμό από τρωκτικά της δημόσιας διοίκησης, τους αλληλέγγυους σε ένα μη συστημικό σύστημα, οργανωμένο από τους ίδιους”.

Σε αυτό το μήκος κύματος είναι που κινείται και ο Στέφανος Κασιμάτης, όταν κατακεραυνώνει τους εργαζόμενους στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο ως χαρακτηριστικούς εκπροσώπους του “βαθέος κράτους” που κινούνται αποκλειστικά από ιδιοτελείς σκοπούς. Δεν περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό.

Πώς να φανταστεί ο ευφυής αρθρογράφος πως ενδέχεται να υπάρχουν εργαζόμενοι, και μάλιστα του τόσο μισητού σε αυτόν και το σινάφι του δημοσίου τομέα, που να ενδιαφέρονται για κάτι περισσότερο από το τομάρι τους;

Πώς να του περάσει από το μυαλό οτι είναι ποτέ δυνατόν να συνυπογράφουν (άκουσον-άκουσον!) αρχαιολόγοι, συντηρητές, διοικητικοί και αρχαιοφύλακες απο κοινού, κείμενο που υποστηρίζει με επιχειρήματα πως “το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο μέχρι σήμερα λειτούργησε με τη διαφάνεια και τον έλεγχο που διέπει κάθε κρατική υπηρεσία και ήδη υλοποιεί όσα ευαγγελίζεται το υπό κατάθεση νομοσχέδιο”;

Πώς να αντικρούσει την επισήμανση των εργαζομένων του μουσείου για την αντιδημοκρατική διαδικασία των κυβερνητικών εξαγγελιών χωρίς κανέναν διάλογο, αφού δεν κλήθηκαν καν να εκφράσουν την άποψή τους“για τη βελτίωση της λειτουργίας ή της διοικητικής του δομής”;

Πώς να απαντήσει στην διαπίστωση των εργαζομένων ότι “η επιλογή μιας τέτοιας θεσμικής αλλαγής για το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο δεν είναι αυτόχρημα ορθή, ειδικά όταν το μοντέλο της κρατικής διαχείρισης έχει λειτουργήσει επιτυχημένα”;

Όμως, όχι. Ο Στέφανος Κασιμάτης δεν είναι βλαξ. Ξέρει και στην περίπτωση αυτή πολύ καλά τι κάνει. Δεν έχει καμιά διάθεση να απαντήσει σε επιχειρήματα και διαπιστώσεις. Και με ποια εφόδια και στοιχεία να το κάνει άλλωστε; Γράφει μόνο για να λοιδορήσει τους εργαζόμενους και να τους χρεώσει ιδιοτέλεια.

Τι και αν δεν υφίσταται κανέναν κίνδυνος για τους νυν εργαζόμενους των υπό αλλαγή νομικού καθεστώτος λειτουργίας μουσείων, όπως η ίδια η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου έχει διαβεβαιώσει; Πρέπει να τους χρεώσει πως κινούνται με κίνητρο να σώσουν τις θέσεις τους. Εκτός πια κι αν ο αρθρογράφος των “Νέων” γνωρίζει κάτι περισσότερο περί αυτού…

Τι και αν οι εργαζόμενοι δεν κρύβονται πίσω από καμία συλλογική συνδικαλιστική έκφραση, όπως είχαν και κάθε δικαίωμα να κάνουν, αλλά υπογράφουν με τα ονόματα και τις ιδιότητές τους φαρδιά πλατιά την επιστολή τους; Και πάλι ο αρθρογράφος θα τους κατατάξει στο σκοτεινό “βαθύ κράτος”, που δεν το βλέπει στους παρακρατικούς μηχανισμούς όπου στην πραγματικότητα δρα, αλλά στους δημόσιες και ανοιχτές παρεμβάσεις που αντιστρατεύονται, με γνώση, ήθος και παρρησία, τις πολιτικές επιδιώξεις των πολιτικών του πατρώνων.

Ο Στέφανος Κασιμάτης ξέρει καλά τι κάνει και γιατί το κάνει. Μόνο που κάνει ένα λάθος. Η επίθεση που εξαπολύει θα γυρίσει μπούμερανγκ. Όχι μόνο διότι θα διαδώσει περισσότερο τον λόγο των εργαζομένων του ΕΑΜ, που το συγκρότημα Μαρινάκη και τα άλλα συστημικά μέσα φρόντισαν να εξαφανίσουν. Αλλά και διότι νομίζει, αφελώς, πως η επίθεσή του θα πιάσει τόπο. Σύντομα θα διαψευστεί.

Ως τότε, προσυπογράφουμε την ακροτελεύτια φράση του κειμένου του, με μία προσθήκη: το κείμενο των εργαζομένων στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο θα πρέπει να συμπεριληφθεί σε ανθολογίες, σε αναγνωστικά και, γιατί όχι, αποσπάσματά του να μπαίνουν ως θέματα εκθέσεων στις εξετάσεις, σε αντιπαραβολή με το δικό του κείμενο.

Πηγή: Κοσμοδρόμιο

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr