Βασίλης Κυριάκου για το El Che: «Κάνω μια τολμηρή σύγκριση μεταξύ Τσε και Χριστού»

Ο Βασίλης Κυριάκου λίγο πριν ανεβάσει τον μονόλογο ‘’EL CHE’’ στο χώρο του 2510 για τέσσερις μόνο παραστάσεις, μας μιλά για τον λαϊκό ήρωα Τσε Γκεβάρα. Άραγε ο λόγος του Αργεντίνου επαναστάτη είναι επίκαιρος στο σήμερα ή ανήκει σε μια ρομαντική εποχή που έχει σβήσει για πάντα;

Ο θεατρικός μονόλογος για έναν ηθοποιό ήταν πάντα μια ιδιαίτερη πρόκληση. Παλιότερα τον αποτολμούσαν μόνο εκείνοι οι οποίοι είχαν ήδη μια μεγάλη καριέρα στο χώρο της υποκριτικής. Ήταν σαν ένα εύσημο στην καριέρα τους.

Πράγματι ο μονόλογος σε αφήνει ‘’γυμνό’’ απέναντι στον θεατή. Κανείς δεν μπορεί να σε σώσει στα μάτια του. Θα πρέπει να τον πείσει να έρθει μαζί σου απόλυτα. Να ταξιδέψει μέσα στα λόγια σου, να φανταστεί τα περισσότερα δρώμενα και τον καθηλώσεις την ερμηνεία σου.

Ήμουν εξαιρετικά συγκρατημένη για το τι θα έβλεπα πάνω στην σκηνή από τον Βασίλη. Παρότι ο ίδιος είναι, θα λέγαμε, ένα είδος βετεράνου στους μονολόγους, έχοντας υποδυθεί ήρωες οι οποίοι στέκουν ολομόναχοι πάνω στο θεατρικό σανίδι όπως ο Μάρξ στο θεατρικό έργο ‘’Ο Μαρξ στο Σόχο’’ του Χάουαρντ Ζιν ή ο Θεόφιλος Τσάφος στο ‘’Η Απολογία του Θεόφιλου Τσάφου’’ του Νίκου Κούνδουρου.

Χωρίς βερμπαλισμούς πιστεύω πως το στοίχημα να μας παρουσιάσει τον Τσε, τον δικό του Τσε αφού ο ίδιος υπογράφει και το κείμενο της παράστασης, το κέρδισε. Καταφέρνει να γεμίσει την σκηνή με την παρουσία του Αργεντίνου επαναστάτη. Πολλές φορές το μυαλό σου μπερδεύεται καθώς ενώ ο Κυριάκου είναι ένας ψιλόλιγνος νέος καταφέρνει σε πολλές κινήσεις να θυμίσει τον βραχύσωμο ασθματικό Γκεβάρα, όπως τον έχουμε δει σε φωτογραφίες και βίντεο της εποχής. Αν όμως αξίζει να μνημονευτεί κάτι από την παράσταση δεν είναι η ερμηνευτική δεινότητα του ηθοποιού αλλά το ίδιο το κείμενο. Μέρες αργότερα θα μπορείς να ανασύρεις από μνήμης ολόκληρες προτάσεις του. Τα λόγια του κεντρίζουν εκείνον τον κρυμμένο σε όλους μας εαυτό που έχει αγανακτήσει να ανέχεται σκυφτός μια ζωή γεμάτη συμβιβασμούς, φτώχεια και ταπεινώσεις.

Βγαίνοντας από την παράσταση νιώθεις πως μέσα σου αρχίζει να βλασταίνει ένα άλλο Εγώ το οποίο μπορεί να αλλάξει τον κόσμο αρκεί να το θελήσει.

Τόσο η Ελλάδα όσο και η Κύπρος έχει να επιδείξει εφάμιλλους επαναστάτες σαν τον Γκεβάρα. Γιατί επέλεξες τον Τσε και όχι κάποιον άλλον ήρωα από την Ελλάδα ή την Κύπρο;

Επέλεξα τον Τσε γιατί είναι ο ήρωας του κόσμου όπως είχε πει αντίστοιχα ο Γιάννης Ρίτσος για τον Κύπριο ήρωα Γρηγόρη Αυξεντίου. Είναι ένας ήρωας της Οικουμένης. Ένας λαϊκός ήρωας, πολύ απλός όπως απλός ήταν και ο χορός που δεν ήξερε να χορεύει : το τανγκό. Είναι ο ήρωας των εφηβικών μου χρόνων. Είναι εφηβικός ήρωας όλων των Κυπρίων αλλά και ο εφηβικός ήρωας όλων των νέων που προέρχονται από την καταπιεσμένη εργατική τάξη. Είναι ο ήρωας τον οποίο θαύμαζα ωστόσο συνειδητοποίησα γράφοντας τον μονόλογο μου πως δεν ήξερα πολλά πράγματα για εκείνον. Όπως και η πλειονότητα της νεολαίας μας τον αγνοεί.

Οι Έλληνες και οι Κύπριοι αγωνιστές επικεντρώθηκαν πολύ στο αγώνα στις χώρες τους παρότι υπήρξαν κοινωνοί μιας παγκόσμιας ιδεολογίας οι περισσότεροι. Έμειναν όμως ή δεν πρόλαβαν να οραματιστούν κάτι πέρα από τα στενά εθνικά πλαίσια. Ήταν δεμένοι με ένα τόπο και ένα συγκεκριμένο εποχή.

Ο Τσε είναι ένας ήρωας ο οποίος είναι πάντα επίκαιρος. Όχι μόνο στον τομέα της πολιτικής ή της επαναστατικής πάλης όπως οι περισσότεροι τον γνωρίζουν από την ιστορία αλλά και επίκαιρος τώρα στο καιρό της πανδημίας.

Σπούδασε ιατρική, λίγοι το γνωρίζουν αυτό και μέσα από αυτή κατάφερε να αφήσει στον λαό της Κούβας ως παρακαταθήκη ένα από τα καλύτερα συστήματα υγείας, αν όχι το καλύτερο όπως αποδείχτηκε στην πανδημία. Κατάφερε να αντέξει παρά τα 60 χρόνια εμπάργκο όταν μεγάλες Δυτικές χώρες λύγισαν υπό το βάρος των κρουσμάτων.

Ανέφερες προηγουμένως πως ο Τσε είναι ο εφηβικός ήρωας των Κύπριων. Εξήγησε μας πως οι Κύπριοι έχουν ως ήρωα έναν Αργεντίνο επαναστάτη ;

Η Κύπρος και η Κούβα είχαν αδελφικές σχέσεις επειδή και οι δυο καταπιέστηκαν από ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Είχαν υποστεί και τα δυο νησιά εισβολή. Η Κούβα στο Κόλπο των Χοίρων και η Κύπρος το 1974. Άνηκαν και οι δυο χώρες στους Αδέσμευτους. Η Κύπρος μάλιστα ήταν η πρώτη χώρα που έσπασε πρακτικά το εμπάργκο στην Κούβα στέλνοντας καράβι. Πάντα οι σχέσεις ήταν αγαστές και πόσο μάλλον ένας ήρωας που είχε μιλήσει για μας. Ο Τσε μας είχε υπερασπιστεί από το βήμα των Ηνωμένων Εθνών όπως και άλλους λαούς του κόσμου. Θεωρώ πως είναι μια έλλειψη δική μας που δεν τον αναφέρουμε σαν και δικό μας αγωνιστή. Ήταν ένας παγκόσμιος αγωνιστή μέσα από τα λόγια, τις πράξεις και τα οράματα του για το μέλλον.

–Θα με συγχωρήσεις για την προβοκατόρικη ερώτηση αλλά σε ακούω να μιλάς για τις ομοιότητες των δυο νησιών ωστόσο σαν Ελληνίδα και στο μυαλό των περισσότερων Ελλήνων το νησί της Κύπρου δεν έχει ταυτιστεί με την εργατική τάξη αλλά με το νησί που είχαν πάντα χρήματα περισσότερα ίσως και από την Ελλάδα…

Υπάρχει μια σοβαρή παραπληροφόρηση σε ό,τι αφορά το ζήτημα της Κύπρου. Πριν το κούρεμα το 2013 ήμασταν η χώρα με το μεγαλύτερο ιδιωτικό χρέος ανά πολίτη. Το αυτοκίνητο, το σπίτι ό,τι είχε ένας Κύπριος άνηκε στην τράπεζα όχι στον ίδιο. Εντέλει είναι ένας λαός ο οποίος έχει επιλέξει ψυχολογικά την απώθηση των δύσκολων ιστορικών γεγονότων όχι μόνο της τουρκικής εισβολής αλλά και των γεγονότων πριν το 1974, χρησιμοποιώντας την οικονομική επίπλαστη ευμάρεια. Όλη αυτή η φούσκα της καλής και ανέφελης ζωής ήρθε να αντισταθμίσει το σοκ που είχε υποστεί αυτός ο λαός ο οποίος προδόθηκε, σκοτώθηκε, εξαφανίστηκε, ξεριζώθηκε από τις εστίες του, κυνηγήθηκε, έγινε πρόσφυγας μέσα στην ίδια του την χώρα και ζει βλέποντας την κομμένη στα δυο. Πάνω σε αυτό το κομμάτι του ιμπεριαλισμού οι σχέσεις των δυο χωρών συναντιόνται. Ιστορικά οι Κύπριοι αντιστάθηκαν στις ορέξεις των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας, ίσως όχι τόσο σθεναρά όπως θα έπρεπε αλλά ξεσηκώθηκαν εναντίον τους και εκείνη είναι μια ιστορική αναλογία με τον κουβανικό λαό. Με αυτό τον τρόπο οι Κύπριοι τρέφουν απέραντο σεβασμό και σε όποιον τα έχει καταφέρει να αντισταθεί με ή χωρίς επιτυχία. Αυτοί οι 82 τρελοί που μπήκαν σε μια βάρκα για να κάνουν επανάσταση στην Κούβα και μέχρι σήμερα βρίσκονται ελεύθεροι κάτω από το στόμα του λύκου, τις ΗΠΑ. Υπάρχει αυτός ο θαυμασμός πως αντιμετώπισε την εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων με επιτυχία και αυτό οφείλεται σε κάποιες καθαρίσεις προδοτικών στοιχείων κάτι το οποίο δεν συνέβη στην Κύπρο.

Ο λαός της Κύπρου μετά το κούρεμα δεν είναι ο ίδιος λαός. Πλέον βιώνει και εκείνος παρόμοιες δυσκολίες με όλους τους φτωχούς λαούς πάνω στην γη.

Από την μια περιγράφεις τον Γκεβάρα ως έναν οικουμενικό ήρωα από την άλλη δηλώνεις την πικρία σου πως η πλειονότητα των νέων στον κόσμο δεν τον γνωρίζει παρόλα αυτά το πρόσωπο του Γκεβάρα είναι παντού : Σε μπλούζες, σε τσάντες, σε κούπες. Έχουν κυκλοφορήσει βιβλία για την ζωή του, ταινίες. Δικά του βιβλία διδάσκονται σε Πανεπιστήμια.. Πως είναι δυνατόν να τον αγνοεί η πλειονότητα των νέων ;

Και όμως. Έχω ρωτήσει ανθρώπους που τον φορούσαν και δεν τον γνώριζαν. Δεν είναι γνωστός και είναι μια νίκη του συστήματος αυτή. Το αναφέρω και στον μονόλογο μου λέγοντας πως ΄΄Έγινα μπλούζα, βρακί, βότκα και πήγα εγώ στο καλό και εκείνοι στο ταμείο’’

‘’Τα ημερολόγια μοτοσυκλέτας’’ όμως είχαν πέραση

Ήταν μια χολιγουντιανή παραγωγή. Μια όμορφη ιστοριούλα χωρίς πολλές πολιτικές αναφορές. Εντελώς ανώδυνη. Επέλεξα αυτό το πρώτο κομμάτι της ζωής του, όπου εκείνος από μεσοαστός ιατρός αρχίζει να συνειδητοποιεί την πραγματικότητα γύρω του, να μην του δώσω τόση σημασία. Να το αφαιρέσω. Ναι, ένα κομμάτι της ζωής του ήταν ο άστος, ο μορφωμένος, εκείνος που ερωτεύτηκε μια πλούσια γυναίκα, που θα μπορούσε να έχει μια άνετη και στρωμένη ζωή όμως έγινε αρνητής της τάξης του όταν άρχισε να βλέπει από κοντά τους απλούς ανθρώπους. Όταν ταξίδεψε. Από εκεί το σημείο με ενδιέφερε να αναδείξω τον Γκεβάρα γιατί εκείνο το σημείο ήταν το κομβικό όπου από ένας άνθρωπος της συμβατής και συμβιβαστικής πραγματικότητας έγινε ένας λαϊκός ήρωας. Ένας ήρωας που θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε αύριο θελήσει να σηκώσει ανάστημα απέναντι σε αυτό το σύστημα που μας συνθλίβει.

Δεν φοβήθηκες πως θα μπορούσες να παρουσιάσεις επί της σκηνής έναν ήρωα μυθικών διαστάσεων; Γνωρίζεις πως η έννοια του ‘’λαϊκού ήρωα’’ εμπεριέχει και μυθολογικά στοιχεία όπως π.χ ο Διγενής Ακρίτας. Δεν σκέφτηκες πως αν τόνιζες μόνο την ‘’ηρωική’’ του πλευρά και όχι το ανθρώπινο κομμάτι πριν την συνειδητοποίηση πως ίσως να τον έκανες απρόσιτο στο κοινό ; Κάπως απλησίαστο ώστε να τον μιμηθεί ένας απλός άνθρωπος με αδυναμίες και αγκυλώσεις, με διαφορετική καταγωγή από την εργατική τάξη ;

Όταν το έγραφα προσπάθησα να κρατήσω ένα μέτρο. Μπορεί να μην έδωσα έμφαση στις ‘’αδυναμίες ‘’ του πριν γίνει ο Τσε αλλά δεν σημαίνει πως τον θεοποίησα όταν έγινε Τσε. Αντίθετα όσο διάβαζα και έγραφα τον μονόλογο προσπαθούσα να φιλτράρω που βρίσκεται ο άνθρωπος και που ο μύθος ώστε να τον κάνω προσιτό από παιδάκια 12-13 χρονών ως παιδάκια 112 ετών.

Δεν ήθελα να παρουσιάσω έναν μυθικό λαϊκό ήρωα αλλά έναν άνθρωπο που έκανε υπέρβαση των δυνατοτήτων του. Το πρώτο βασικό πρόβλημα που κλήθηκε να ξεπεράσει ο Γκεβάρα δεν ήταν η ταξική του καταγωγή αλλά το ιατρικό πρόβλημα του. Το άσθμα του. Το άσθμα του, του στέρησε να γίνει ένας καλός ποδοσφαιριστής όπως το επιθυμούσε, από την άλλη τον έσπρωξε να λάβει μια κλασική παιδεία, εκείνης της εποχής, μέσα από τα διαβάσματα του. Από τον Γκάντι, τον Νίτσε, τον Φρόιντ, τους κλασικούς μαρξιστές, τον Πάμπλο Νερούδα. Η λαχτάρα του να υλοποιήσει όσα διάβαζε τον έσπρωξε να προδώσει την τάξη του και να μην αισθάνεται το άσθμα του κατά την διάρκεια των πολεμικών συγκρούσεων.

Επομένως ήθελα να αναδείξω πως τίποτα δεν είναι μη ανθρωπίνως κατορθωτό αν υπάρχει η θέληση και το όραμα. Αυτό δεν χρειάζεται να είσαι ‘’μύθος’’ για να το κάνεις. Χρειάζεται να το πιστεύεις με όλο σου το είναι. Αν σκεφτείς αυτό, ο θαυμασμός για τον Γκεβάρα μεγαλώνει ακόμα και αν τον δεις σαν έναν απλό άνθρωπο.. Πέρα από τον μύθο και όλες αυτές τις ιστορίες αληθινές ή μη που κυκλοφορούν γύρω από εκείνον.

Θα εξακολουθήσω τις προβοκατόρικες ερωτήσεις. Γιατί να αποτελέσει πρότυπο για την σημερινή νεολαία ένας επαναστάτης που κατέφευγε στην βία και στον ένοπλο αγώνα ; Γιατί να μην αποτελέσει σημερινό πρότυπο ένας νέος με πολιτικό λόγο, συμβιβαστικό ο οποίος να δίνει πολιτικές πολιτισμένες λύσεις όπως μας λένε όμορφα και ωραία τα λεγόμενα δημοκρατικά αστικά κόμματα;

Ο Μαρξ έχει δικαιωθεί πως μόνο η πάλη των τάξεων είναι η βάση της κοινωνίας. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Εδώ και τόσους αιώνες βιώνουμε την βία της αστικής τάξης από την Γαλλική Επανάσταση μέχρι σήμερα. Ο μόνος τρόπος ανατροπής της είναι η βία από την εργατική τάξη αν θέλουμε να αλλάξουμε τις ζωές μας δραστικά. Δυστυχώς δεν υπάρχει άλλη λύση.

Αυτές οι ωραίες, συμβιβαστικές, πολιτισμένες πολιτικές λύσεις..Το να τα βρούμε με την αστική τάξη μέσω πολιτικού διαλόγου έχει οδηγήσει να ανεχόμαστε την βία του συστήματος. Έχουμε 25.000 νεκρούς από την πανδημία επειδή συμβιβαστήκαμε με την οικονομική πολιτική της αστικής τάξης που ήθελε λιγότερες ΜΕΘ, που ήθελε μειώσεις νοσηλευτικού και ιατρικού προσωπικού, που ήθελε κλείσιμο νοσοκομείων. Έχουμε ανθρώπους που πνίγονται γιατί συμβιβαστήκαμε με ειρηνικές λύσεις στο να μπαζώνονται ρεύματα ώστε να χτίζονται οικισμοί, να εκλέγονται Δήμαρχοι, να μοιράζονται πίτες και ψήφοι και ο κόσμος να χάνει ζωές και περιουσίες σε κάθε πλημμύρα γιατί δεν φτιάχνονται αντιπλημμυρικά έργα ή όπου φτιάχνονται τα τρώνε οι εργολάβοι ή κάποιοι καίνε δάση για να αποχαρακτηρίσουν δασικές εκτάσεις. Έχουμε ανθρώπους που μέσα στην οικονομική κρίση αυτοκτόνησαν επειδή κάποιοι με ειρηνικές και συμβιβαστικές λύσεις συνθηκολόγησαν αποθηκεύοντας το μέλλον πολλών γενεών μπροστά. Όλα αυτά δεν είναι βία; Επειδή δεν κρατούν όπλα και κρατούν χαρτοφύλακες;

Εγκλωβίστηκαν σε μια χιλιοπληρωμένη εθνική οδό ιδιωτικών συμφερόντων χιλιάδες άνθρωποι στο κρύο και λοιδορήθηκαν από κυβερνητικές φωνές πως έπρεπε να πληρώσουν πρόστιμα ενώ από τις τσέπες του πληρώνουν μέχρι και την αποζημίωση στην εταιρεία που εκμεταλλεύεται την εθνική οδό για την χασούρα της από την πανδημία. Αυτό δεν είναι βία;

Το να έρχεται ένας υπέρογκος λογαριασμός και να βγάζεις καρκίνο να τον πληρώσει με έναν πενιχρό μισθό αυτό δεν είναι βία; Το να στέλνεις το παιδί σου χωρίς γάλα στο σχολείο δεν είναι βία;

Ούτε καν τους ίδιους τους εαυτούς τους δεν μπορούν πλέον να προστατέψουν. Τα είδαμε με τις φωτιές όπου ο Κώστας Μίχαλος πέθανε μέσα στο εργοστάσιο του. Που κάηκαν οι περιουσίες τους στα Βόρεια Προάστια.

Τέλος, έχουμε δει πολλές φορές πως η αστική τάξη όταν δεν κάθεσαι καλά και δεν την υπακούς στο πολιτισμένο διάλογο της στέλνει τις δυνάμεις καταστολής της ώστε να βγάλεις το σκασμό.

Θέλετε να δούμε τις αναλογίες με την Κούβα; Σε ό,τι αφορά την πανδημία και μετά από 60 χρόνια εμπάργκο η Κούβα έχει πάντα την απάντηση σε κάθε ερώτηση : Τον άνθρωπο και όχι το κέρδος. Υπάρχει ιατρική περίθαλψη για κάθε πολίτη. Καταπολεμούν ανίατες ασθένειες. Πολλοί Αμερικάνοι πηγαίνουν στην Κούβα για να γιατρευτούν. Έφτιαξαν εμβόλια για τους πολίτες τους και ο μόνος λόγος που δεν εμβολίασαν γρήγορα τον πληθυσμό τους ήταν η έλλειψη από σύριγγες επειδή οι άνθρωποι με τις ωραίες, ειρηνικές και συμβιβαστικές λύσεις και τον πολιτικό διάλογο έχουν επιβάλλει εμπάργκο.

Τι να περιμένει να δει επί της σκηνής ο θεατής που θα ΄ρθει στην παράσταση του ‘’EL CHE’’;

Χρησιμοποιώ ένα παλιό τέχνασμα γιατί στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογέννηση. Ξεκινώ από το τέλος κάνοντας μια τολμηρή σύγκριση μεταξύ Τσε και Χριστού. Όπως ο Χριστός ανασταίνεται έτσι και ο Τσε θα αναστηθεί μπροστά στα μάτια των θεατών θέλοντας να γυρίσει πίσω στην πατρίδα του, στο σπίτι του, με σκοπό να δώσει τα σέβη του στην μητέρα του Σέλια.

Με αφορμή την επιστροφή του στο σπίτι του, από όπου ξεκίνησε η ζωή του, κάνει μια αναδρομή σε όλη του την μετέπειτα πορεία του.

Το τέχνασμα της ανάσταση του επί σκηνής έχει κάποιο συμβολισμό πέρα από μια θεατρική σύμβαση;

Η ανάσταση εξυπηρετεί στο να ΄ρθει ο ήρωας στο σήμερα, στο τώρα και να υπενθυμίσει πως το σώμα του έπεσε νεκρό στην Βολιβία αλλά όχι οι ιδέες του. Οι ιδέες του έμειναν ζωντανές. Σήμερα μπορεί να φαίνεται πως λειτουργούν σε ύπνωση αφού οι λαοί ανέχονται καταδυναστευτικές και διεφθαρμένες κυβερνήσεις αλλά μέσα στον καθένας μας υπάρχει μια σπίθα αυτών των ιδεών τις οποίες μεταλαμπάδεψε ο ίδιος με την στάση ζωή του. Είτε κάποιος τον θαυμάζει, είτε κάποιος τον απεχθάνεται ο Τσε έμεινε στην ιστορία αλλάζοντας την και οι ιδέες του μένουν μαζί μας, όπως μένουν οι ιδέες όλων όσων αφήνουν το στίγμα τους ιστορικά. Χρειάζεται απλά να βρεις την σπίθα μέσα σου για να ανάψεις την φωτιά των ονείρων σου και ας είναι η φωτιά τους σε κάψει.

Ο ίδιος κραυγάζει στον εκτελεστή του ‘’ Ρίξε λοχία Τερράν! Οι ιδέες δεν πεθαίνουν’’.

Δυστυχώς πολλοί συνομήλικοι μας τον αγνοούν. Αν τον γνώριζαν θα έπαιρναν άλλον αέρα, άλλη αύρα για να αντιμετωπίσουν το σήμερα.

Τι μηνύματα επιθυμείς να περάσεις μέσα από τον μονόλογο σου στον θεατή;

Του επαναστατικού οπτιμισμού. Μια αισιοδοξία πως μπορούμε να ονειρευόμαστε όχι μαύρα αλλά κόκκινα. Η επανάσταση τώρα αρχίζει. Δεν τελειώνει με την επανάσταση στην Κούβα. Δεν τελειώνει με την ζωή του Τσε ή του Φιδέλ. Συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Αν αυτό το μικρό νησί καταφέρνει μέχρι τώρα να μεταλαμπαδεύει με το παράδειγμα του την ελπίδα και να κάνει πράξη την δημόσια δωρεάν παιδεία και ιατρική περίθαλψη, να μπορεί να στέλνει ανθρωπιστική βοήθεια και ιατρικό προσωπικό σε χώρες που έχουν ανάγκες πρέπει να φανταστούμε τι μπορούν να κάνουν οι λαοί μεγάλων χωρών αρκεί να ξυπνήσουν, να συνειδητοποιήσουν και παλέψουν με όπλο τις ιδέες του Τσε.

Κοίτα..Αν έστω και ένας φύγει από την παράσταση μου συγκινημένος, μαγεμένος από τις ιδέες του Τσε θα είμαι ευτυχής.

Μιλάμε για τους ανθρώπους που δεν συνειδητοποιούν αλλά είναι οι μόνοι υπεύθυνοι οι ίδιοι γι αυτό ; Θέλω να πω, πως οι σημερινές αντικειμενικές συνθήκες δεν βοηθούν και όχι μόνο το υποκείμενο. Ο Τσε έζησε σε μια εποχή όπου οι ιδέες του μαρξισμού, του κομμουνισμού ήταν ‘’ζωντανές’’ στο πολιτικό προσκήνιο και αυτό προκαλούσε ενδιαφέρον στους νέους. Αργότερα με τις σοσιαλδημοκρατίες και τα σοσιαλιστικά κόμματα αποκοιμηθήκαμε..Είδαμε όμως και αρκετούς ‘’επαναστάτες’’ της εποχής να αλλάζουν ρότα π.χ ο Κόκκινος Ντάνι. Σήμερα το απολιτικ και η δεξιά έχει εγκλωβίσει τους νέους. Είσαι σίγουρος πως ο Τσε στο σήμερα, αν είχε γεράσει, δεν θα είχε συμβιβαστεί ;

Με βάση την ιδιοσυγκρασία του θα ήταν δύσκολο να είχε συμβιβαστεί. Δεν μπορούσε να συμβιβαστεί ούτε με την ίδια του την ασθένεια, ούτε με την δική του φυσική αδυναμία. Θα πάλευε σθεναρά τις ίδιε του τις αμφιβολίες.

Θα πέθαινε νέος έτσι και αλλιώς..

Εντάξει..Ήταν 39 ετών όταν σκοτώθηκε. Δεν ήταν αυτό που λέμε ‘’νέος’’ ούτε γέρος. Δεν νομίζω δε πως πήγαινε να πεθάνει στην Βολιβία αλλά να πετύχει την επανάσταση εκεί. Αν ήθελε να βολευτεί, θα είχε βολευτεί σαν γιατρός ή παντρεμένος με μια πλούσια σύζυγο ή μένοντας σαν Υπουργός στην Κούβα του Κάστρο. Τα αρνήθηκε όλα αυτά για το όραμα του. Οπότε δεν νομίζω πως θα κατέληγε προδότης της εργατικής τάξης όπως ο Κόκκινος Ντάνυ. Βέβαια κανείς ποτέ δεν ξέρει για κανέναν τίποτα 100% αλλά δεν φαίνεται χαρακτηρολογικά να ανήκει σε αυτή την κατηγορία.

Σε ό,τι αφορά την νεολαία του σήμερα δεν έχει δικαιολογία πως δεν υπάρχουν οι κατάλληλες αντικειμενικές συνθήκες ώστε να αφυπνιστεί. Υπάρχει ανεργία, φτώχεια, κρατική βία, καταστολή, στέρηση δικαιωμάτων, παραπληροφόρηση και διαστρέβλωση της πραγματικότητας, προπαγάνδα.. Έχει όλες τις συνθήκες να αγανακτήσει και να αντισταθεί φτιάχνοντας ένα νέο μέλλον με βάση τις ιδέες του Τσε.

Πριν λίγες μέρες ξεκίνησε ο πόλεμος στην Ουκρανία. Σε ένα κόσμο ο οποίος διαφέρει πολύ από την εποχή του Γκεβάρα πως θα μπορούσαν οι ιδέες του να ανθίσουν; Σήμερα δεν υπάρχουν δυο πόλοι όπως προσπαθούν να μας πείσουν. Αντίθετα υπάρχει μια πολύ-πολικότητα και περιπλοκότητα στις σχέσεις των χωρών. Ο κόσμος του Τσε φάνταζε πιο απλός. Πως θα μπορούσαν οι ιδέες του Γκεβάρα να αποτελέσουν αντιπρόταση σε ό,τι συμβαίνει σήμερα στον κόσμο και ιδιαίτερα στην Ουκρανία;

Μετά τα γεγονότα στην Ουκρανία το 2014 με την απόσχιση της Κριμαία και της προσάρτηση της στην Ρωσία, οι ρωσόφωνοι και Ρώσοι των περιοχών της νέων Δημοκρατιών βίωσαν σφαγές και τρομοκρατία από τα εθνικιστικά Τάγματα Ασφαλείας. Εκεί δημιουργήθηκε ένας πόλος ο οποίος μάχονταν στο όνομα του σοσιαλισμού-κομμουνισμού και χρησιμοποιούσε σύμβολα της Σοβιετικής Ένωσης. Δεν ταυτίζεται με την ρητορική του Πούτιν ο οποίος χρησιμοποιεί την ρητορική της Σοβιετικής Ένωσης με τρόπο διαστρεβλωτικό αλλά για το πραγματικό νόημα των τότε ιδεών. Δεν ξέρω αν εμείς μπορούμε να τους κρίνουμε γι αυτό. Βρήκαν καταφύγιο σε αυτές τις ιδέες γιατί κάηκε κόσμος μέσα σε Εργατική Λέσχη, σφαγιάστηκαν 14.000 άνθρωποι από δεδηλωμένους φασίστες. Είναι ελπιδοφόρο πως όταν ζωντανεύει το φίδι του φασισμού παράλληλα και ταυτόχρονα ένα πόδι σοσιαλιστικό-κομμουνιστικό αναγεννάται να το συνθλίψει.

Στην Ουκρανία διεξάγεται ένα έγκλημα με τις πλάτες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ αλλά και με της Ρωσίας με πρόσχημα πως εισβάλλει σαν σωτήρας. Υπάρχουν πολλές αναλογίες και έχουν ακουστεί φωνές στην ελληνική τηλεόραση με το ό,τι συνέβη στην Κύπρο το 1974.

Πάνω που βγαίνουμε από την πανδημία, όχι ακόμα, θα ΄ρθει μια οικονομική και ενεργειακή κρίση. Πόσο εύκολο είναι να παραμείνει κάποιος ρομαντικός και πόσο εύκολο είναι ένας ηθοποιός να υλοποιήσει τα όνειρα του; Αν δεν κάνω λάθος μαζεύεις χρήματα για να παίξεις τον μονόλογο σου στα ισπανικά στο εξωτερικό και δη σε όλη την Λατινική Αμερική;

Είναι εύκολο ανάλογα τι εκπτώσεις που θες να κάνεις. Από ποια οικογένεια προέρχεσαι, αν έχεις χρήματα. Είναι εύκολο αν είσαι εμπορικός, αν σε προωθεί κάποιος ή αν είσαι σίχαμα όπως ο Λιγνάδης και ο Φιλιππίδης.

Το όνειρο το δικό μου δεν είναι να γίνω γνωστός ή πλούσιος. Θέλω να έχω μια βοήθεια να υλοποιήσω ένα όνειρο μου. Να κάνω μια περιοδεία σε όλο το κόσμο, μιλώντας την γλώσσα του Τσε με το αργεντίνικο ιδίωμα και ειδικά με τον ιδίωμα του Μπουένος Άιρες. Έχω καταφέρει να μεταφράσω το έργο στα ισπανικά της Λατινικής Αμερικής και από εκεί και πέρα προσπαθώ να βρω χρήματα για να ταξιδέψω στις ισπανόφωνες χώρες. Ελπίζω να πάω στο Ροζάριο στην πόλη που γεννήθηκε και να το παίξω και εκεί.

Θα προσπαθήσω να το πετύχω χωρίς εκπτώσεις.

Κλείνοντας τι θα ήθελες να πεις στους αναγνώστες του Κουτιού ;

Να μένουν πιστοί στα όνειρα τους ακόμα και αν όλα γύρω τους δείχνουν πως πρέπει να παραιτηθούν από αυτά. Εκείνοι που άλλαξαν, αλλάζουν και θα αλλάξουν το κόσμο στο μέλλον δεν ήταν πότε πολυάριθμοι. Ήταν πάντα μια χούφτα σε σχέση με το υπόλοιπο πληθυσμό αλλά αρκετά τρελοί να πιστέψουν στο αδύνατο και να το κάνουν δυνατό. Σημασία έχει ο αγώνας και όχι η έκβαση του.