Το αυτογκόλ του φιλελευθερισμού

Οι μεγάλες (τόσο σε έκταση όσο και σε διάρκεια) διαδηλώσεις και απεργίες δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο στη Γαλλία. Η χώρα έχει παράδοση στις διεκδικήσεις των εργαζομένων. Μια παράδοση η οποία είναι κατοχυρωμένη κοινωνικά αλλά και νομικά.

Όπως εξήγησε στο Al Jazeera o Michel Wieviorka, γνωστός Γάλλος κοινωνιολόγος, οι μεγάλες απεργίες στη Γαλλία, οι οποίες κατάφεραν να μπλοκάρουν ολόκληρη την οικονομία, προκάλεσαν κοινωνική πρόοδο.

Η όποια διεκδίκηση βέβαια δεν σημαίνει απαραίτητα πως καταλήγει σε απεργίες και διαδηλώσεις. Οι Γάλλοι εργαζόμενοι έχουν λόγο στις επιχειρήσεις όπου εργάζονται. Σε μελέτη του «Centre for Economic Performance London» του London School of Economics παρουσιάζονται κάποια σημαντικά εργατικά δικαιώματα τα οποία απολαμβάνουν οι Γάλλοι. Για παράδειγμα, σε εταιρείες με 50+ υπαλλήλους είναι υποχρεωτικό να υπάρχει επιτροπή των υπαλλήλων, της οποίας οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι βρίσκονται σε συχνή διαβούλευση με τους διευθυντές της εταιρείας. Η επιτροπή έχει ως ελάχιστο προϋπολογισμό το 0.3% του συνολικού μισθολογίου. Επιπλέον, υπάρχει υποχρέωση για επιτροπές που ασχολούνται αποκλειστικά με θέματα ασφάλειας, υγείας και άλλων εργασιακών συνθηκών.

Φαίνεται λοιπόν πως η ίδια η γαλλική κουλτούρα δεν επιτρέπει την αδράνεια και την παθητική αποδοχή είτε από το κράτος είτε από τον ιδιωτικό τομέα. Γι’ αυτό και οι Γάλλοι μας έχουν συνηθίσει σε καταστάσεις όπως αυτές που βλέπουμε σήμερα. Ωστόσο η σημερινή κατάσταση με τα «κίτρινα γιλέκα» έχει μια ξεχωριστή σημασία: ο αντίπαλος είναι ο Macron.

O Macron δεν είναι ένας νέος πολιτικός αλλά ένα νέο φαινόμενο στην πολιτική σκηνή. Όχι μόνο της Γαλλίας αλλά και διεθνώς. Προβλήθηκε ως ο νέος ηγέτης του λεγόμενου «ελεύθερου κόσμου». Και αφού ο Macron είναι πρότυπο πολιτικού και κρατικού ηγέτη, τότε και οι πολίτες στα υπόλοιπα κράτη θα έπρεπε να παραδειγματιστούν και να αναδείξουν παρόμοιους πολιτικούς στις χώρες τους. Ουσιαστικά ο Macron έγινε μια μόδα προβάλλοντας το πρότυπο ανθρώπου που βολεύει τις πολυεθνικές εταιρείες και αρέσει στους κοσμοπολίτες φιλελευθέρους ψηφοφόρους.

Μόνο που το εκλεκτό αγόρι της γαλλικής ελίτ δεν ήταν και ο εκλεκτός των Γάλλων ψηφοφόρων. Στον πρώτο γύρο των εκλογών πήρε 24.01%. Ο μόνος λόγος που πέρασε στον δεύτερο γύρο ήταν πως τόσο η Δεξιά όσο και η Αριστερά κατέβηκαν διασπασμένες στις εκλογές, με 2 υποψηφίους η κάθε μια.

Στον δεύτερο γύρο τα πράγματα ήταν εύκολα για τον Macron απλά επειδή βρέθηκε απέναντι σε μια εύκολη αντίπαλο. Η Le Pen όμως είχε περάσει στον δεύτερο γύρο με ελάχιστη διαφορά (λιγότερη από 2%) από τον επίσης Δεξιό Fillon και τον Αριστερό Mélenchon. O Macron ψηφίστηκε ως το αντίπαλο δέος της Le Pen σε μια εκλογική διαδικασία με αποχή πέραν του 50%.

Η μεγαλειώδης νίκη του Macron ήταν μια φούσκα. Ένα παραμύθι που βρήκε το φιλελεύθερο κατεστημένο για να κουνήσει το δάχτυλο προς τις υπόλοιπες κοινωνίες και να τους υποδείξει πως οι Γάλλοι άφησαν πίσω τα παλιά και «προόδευσαν». Πως ο καιρός του πατριωτισμού και των εργατικών διεκδικήσεων έχει πια περάσει και πρέπει να ψάξουμε πλέον τον δικό μας Macron αν θέλουμε να πάμε μπροστά.

Τα «κίτρινα γιλέκα» έχουν δώσει τέλος σε αυτό το παραμύθι και γι’ αυτό η συμβολή τους είναι τεράστιας σημασίας διεθνώς. O Macron ως το «παράδειγμα προς μίμηση» έγινε το μεγαλύτερο αυτογκόλ της φιλελεύθερης ελίτ.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr