Αυτή η στάνη, αυτό το τυρί βγάνει

Γράφει ο Μάριος Αραβαντινός

Σήμερα, συμπληρώνονται 30 χρόνια από τη νίκη της Εθνικής μας επί της Γιουγκοσλαβίας στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ και σε δύο ημέρες είναι η επέτειος του πρώτου ελληνικού ευρωπαϊκού τροπαίου σε εθνικό επίπεδο. Έχετε αναλογιστεί τι πέτυχε από τότε το ελληνικό μπάσκετ; Η Ελλάδα έχει κατακτήσει δύο χρυσά σε Ευρωμπάσκετ, ένα αργυρό και δύο χάλκινα μετάλλια, ενώ άλλες τέσσερις φορές κατετάγη τέταρτη. Το 2006 ήρθε δεύτερη στο Παγκόσμιο και μέχρι σήμερα (ένδεκα χρόνια μετά) είναι η τελευταία ομάδα που έχει κερδίσει τις ΗΠΑ, ενώ το 1994 και το 1998 έφτασε μέχρι τα ημιτελικά όπου αποκλείστηκε την πρώτη φορά από τη Dream Team και τη δεύτερη από τη Γιουγκοσλαβία του Ντέγιαν Μποντιρόγκα.

Σε συλλογικό επίπεδο έχει εννέα κατακτήσεις Euroleague. Ο Παναθηναϊκός μετρά έξι τρόπαια, ο Ολυμπιακός τρία και μαζί έχουν παίξει σε 15 τελικούς. Η ΑΕΚ επίσης έπαιξε τελικό το 1998 σε μια χρονιά που αν η Ένωση κατακτούσε το τρόπαιο, η χώρα μας θα βρισκόταν στην κορυφή της Ευρώπης για τρίτη συνεχόμενη χρονιά. Από την περίοδο 1987-1988 μέχρι σήμερα, η Ελλάδα έλειψε από Final Four μόλις οκτώ φορές. Το συλλαμβάνετε; Οκτώ φορές σε τριάντα χρόνια! Ο Άρης έχει παίξει τρία Final Four και ο ΠΑΟΚ ένα, ενώ αμφότεροι οι «αιώνιοι» της Θεσσαλονίκης έχουν κατακτήσει ευρωπαϊκά τρόπαια. Όπως άλλωστε η ΑΕΚ και το Μαρούσι που το 2001 πήρε το Κύπελλο Σαπόρτα και την επόμενη χρονιά έφτασε μέχρι τα ημιτελικά. Μπορεί να μην το θυμάστε, αλλά φιναλίστ του Eurocup το 2005 ήταν ο Μακεδονικός, ενώ το 2010 έφτασε στο Final Four της ίδιας διοργάνωσης και ο Πανελλήνιος.

Αυτό είναι το ελληνικό μπάσκετ τα τελευταία 30 χρόνια. Και σε πλήρη αντίθεση με το ποδόσφαιρο που το 2004 έφτασε επίσης στην κορυφή της Ευρώπης (σαν σήμερα ξεκινούσε το παραμύθι με νίκη επί της Πορτογαλίας), αλλά επειδή κυβερνάται από «μαφίες» δεν μπόρεσε ποτέ να στεριώσει, το μπάσκετ όχι απλώς διατηρήθηκε στην κορυφή, αλλά δημιούργησε σχολή που όμοιά της δεν υπάρχει στην Ευρώπη. Η μπασκετική εποποιία της Ελλάδας γράφεται ακόμη με τις μεγάλες νίκες του Ολυμπιακού επί της πανίσχυρης ΤΣΣΚΑ σε κάθε Final Four που τη συναντάει. Γράφεται ακόμη με τους αξιομνημόνευτους τελικούς μεταξύ των «αιωνίων» που καθηλώνουν το μπασκετικό κοινό ολόκληρης της Ευρώπης.

Η Euroleague έχει προχωρήσει σε συμφωνία με το ΝΒΑ ώστε να μεταδίδει στις ΗΠΑ ορισμένα από τα παιχνίδια της. Ξέρετε ποιο ήταν το πρώτο ευρωπαϊκό ματς που είδαν οι Αμερικανοί; Σωστά μαντέψατε. Ήταν το Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός. Όχι το Μπαρτσελόνα – Ρεάλ, όχι το Φενέρμπαχτσε – Γαλατάσαραϊ, ούτε καν ένα παιχνίδι της «διαστημικής» ΤΣΣΚΑ Μόσχας του Τεόντοσιτς και του Ντε Κολό. Το Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός του Σπανούλη και του Καλάθη. Των ελληνικών ομάδων που εδώ και 30 χρόνια είναι η ίδια η ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Αντιλήφθηκα το τεράστιο μέγεθος των ομάδων μας όταν πριν από δυο χρόνια στη Μαδρίτη συνάντησα πέντε Γάλλους με φανέλες του Ολυμπιακού και περίεργος όπως είμαι, τους ρώτησα τι στο καλό ήρθαν να δουν αφού στο Final Four δεν συμμετείχε ομάδα της πατρίδας τους. Ξέρετε τι μου απάντησαν; Ότι ταξιδεύουν ανελλιπώς σε όλα τα Final Four και από το 2012, όταν ο Ολυμπιακός κατέκτησε το τρόπαιο στην -κατά τη γνώμη μου- πιο συγκλονιστική βραδιά της ιστορίας του σε όλα τα σπορ, άρχισαν να τον υποστηρίζουν.

Όπως κι όταν πριν από 20 ημέρες στην Κωνσταντινούπολη είδα Τούρκους να πανηγυρίζουν τα «ερυθρόλευκα» καλάθια αντιλαμβανόμενοι πως μια ακόμη ιστορική ανατροπή επί της ΤΣΣΚΑ είναι προ των πυλών. Οι ξένοι οπαδοί του μπάσκετ υποστηρίζουν τις ελληνικές ομάδες όπως οι έλληνες ποδοσφαιρόφιλοι μπορεί να συμπαθούν τη Ρεάλ Μαδρίτης ή τη Λίβερπουλ. Τόσο σπουδαίες είναι οι ομάδες μας στην Ευρώπη. Αυτή βέβαια είναι η καλή όψη του νομίσματος. Του μπάσκετ που κερδίζει τους πάντες και τα πάντα χωρίς πολλά χρήματα, που εξάγει αθλητές υψηλού επιπέδου σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης που μας κάνει να αισθανόμαστε ασφαλείς ότι και η επόμενη γενιά που έρχεται για ν’ αντικαταστήσει τα σημερινά παιδιά, θα βρεθεί μια μέρα στην κορυφή.

Θα πείτε λογικά. Που ακριβώς είναι η αποτυχία για την οποία γίνεται λόγος στην αρχή του κειμένου; Μα είναι απλό. Η αποτυχία βρίσκεται στον κόσμο που κάθε χρόνο τέτοια εποχή θυμάται το μπάσκετ. Όχι σ’ εκείνους που παρακολουθούν συστηματικά, αλλά σ’ εκείνους που ενώ δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσουν καλά καλά το δίποντο από το τρίποντο, φροντίζουν να πηγαίνουν στο γήπεδο με τη λογική «ή εμείς ή κανείς» κι όταν η ομάδα τους χάνει -γιατί διάολε έτσι είναι ο αθλητισμός- εισβάλλουν στους αγωνιστικούς χώρους, πετούν αντικείμενα, τρομοκρατούν και τελικά -ας είμαστε ειλικρινείς- διώχνουν τους υγιώς σκεπτόμενους οπαδούς από το γήπεδο. Ήταν πράγματι εντυπωσιακό ότι στους περσινούς τελικούς όταν ο Σπανούλης χάρισε στον Ολυμπιακό το πρωτάθλημα μ’ ένα τρίποντο στο τελευταίο δευτερόλεπτο της δεύτερης παράτασης ο κόσμος του Παναθηναϊκού παρέμεινε στη θέση του. Ήταν εντυπωσιακό και αισιόδοξο παρότι αποτελούσε την εξαίρεση στον κανόνα. 

Ελπίζαμε φέτος να συμβεί το ίδιο. Φευ! Στους περίπου 12.000 που βρέθηκαν χθες στο ΣΕΦ ήταν και καμιά 200αριά «έξυπνοι» που δεν ήθελαν να δουν το τέλος του αγώνα κι αποφάσισαν να το «κάψουν». Απέχουμε πολύ φυσικά από το να δούμε απονομή πρωταθλήματος στην έδρα του αντιπάλου, αλλά νομίζω συμφωνείτε πως θα ήταν ωραίο οι πρωταθλητές να μην αποχωρούν τρέχοντας προς τ’ αποδυτήρια για να γλιτώσουν τα χειρότερα. Όσο και να συμφωνείτε, πάρτε το απόφαση. Θα παραμείνετε -θα παραμείνουμε- δέσμιοι της ισχνής μειονότητας των χούλιγκαν που απολαμβάνουν μια περίεργη ασυλία. Που για μια ακόμη φορά δεν θα τους έχουν εντοπίσει οι κάμερες. Που για μια ακόμη φορά δεν θα στοιχειοθετηθεί κατηγορία εναντίον τους. Που σ’ έναν χρόνο από σήμερα (τότε θα εμφανιστούν ξανά σε αγώνα μπάσκετ) θα επαναλάβουν την ίδια αθλιότητα.

Πράγματι λοιπόν, το μπάσκετ στην Ελλάδα πέτυχε πολλά. Έγινε ο «βασιλιάς» των σπορ, δημιούργησε σχολή, παίκτες για τους οποίους μίλησε, μιλάει και θα μιλάει ο μπασκετικός πλανήτης για πολλά ακόμη χρόνια, είδαμε τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Διαμαντίδη, τον Ζήση και τον Σπανούλη και σήμερα βλέπουμε τον Αντετοκούνμπο να μεγαλουργεί στο κορυφαίο πρωτάθλημα του πλανήτη και τον Σλούκα πρωταθλητή Ευρώπης. Τι δεν πέτυχε το μπάσκετ; Δεν μπόρεσε να δημιουργήσει το κοινό που του πρέπει. Και πώς να το πετύχει; Από πού να βρει κόσμο; Είναι αναγκασμένο να απορροφήσει ό,τι μπορεί από τη δήθεν φίλαθλη κοινωνία. Κι ενώ πάει να τα καταφέρει με τους λίγους και τους καλούς, την κρίσιμη ώρα, εκεί που τα βλέμματα είναι στραμμένα πάνω στους καλύτερους, εμφανίζονται οι «γνωστοί άγνωστοι».

Εκείνοι που έσπασαν τον Βόλο στον τελικό του Κυπέλλου, εκείνοι που έκαναν επεισόδια πριν από λίγα χρόνια ακόμη και σε αγώνα χάντμπολ μεταξύ του ΠΑΟΚ και της ΑΕΚ, εκείνοι που κάποτε πετούσαν ό,τι έβρισκαν σε αγώνα πόλο μεταξύ Ολυμπιακού και Πανιωνίου, εκείνοι που στο πρόσφατο Final Four της Κωνσταντινούπολης αντί να φωνάζουν για την ομάδα τους προτιμούσαν να σκούζουν «πουτάνας γιοι Οθωμανοί» γιατί απέναντι βρισκόταν η Φενέρμπαχτσε, εκείνοι που πετούν στο γήπεδο κουτάκια μπύρας και καφέδες στους ποδοσφαιριστές. Όσοι εν ολίγοις αδιαφορούν για τον αθλητισμό -αμφιβάλλω αν μπορούν να καταλάβουν τι βλέπουν- βρίσκοντας απλώς στα γήπεδα χώρο για να «εκφραστούν» εις βάρος των υπολοίπων.

Αυτή η στάνη όμως, αυτό το τυρί βγάνει λέει σοφά ο λαός. Ίσως αυτή να είναι η μοίρα του ελληνικού αθλητισμού. Μένει μόνο να επαναλάβουμε αγγίζοντας τα όρια της γραφικότητας το πάγιο αίτημα του φίλαθλου κόσμου. Αν η Πολιτεία δεν μπορεί (ή δεν θέλει), τουλάχιστον ας προστατεύσουν το προϊόν τους αυτοί που επενδύουν. Οι αδελφοί Αγγελόπουλοι εν προκειμένω που χάνουν εκατομμύρια για να παραμένει η ομάδα τους στην κορυφή και βλέπουν το δημιούργημά τους να καταστρέφεται επειδή και οι ίδιοι κλείνουν τα μάτια τους μπροστά στη βία και τη βλακεία. 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr