Ατομική η ευθύνη

Με πρωινό καφέ, στον καναπέ, με όλα τα κεκτημένα της μεταπολίτευσης-που πάλεψαν αυτοι που λογίζεις για δικούς για να τα έχεις- αραδιασμένα γύρω μου, με όλες τις ιστορίες αυταρχισμού, δεξιάς θηριωδίας, χουντικής κτηνωδίας μέσα στο μυαλό και στη κληρονομιά μου.  

Ανήκω σε μια γένια, μεταπολιτευτική  γενιά, που σήκωσε στους ώμους της ευλαβικά, σαν λάβαρα, του ήρωες του Πολυτεχνείου. Ανώνυμους και επωνύμους. Όσων τους μετέπειτα δρόμους δεν έμαθε ποτέ κανείς και όσων, οι δρόμοι έγιναν πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες και στις τηλεοράσεις. Και δεν τους ξεχώρισα ποτέ, γιατι ήρωα δεν σε κάνει το άθροισμα των επιλογών, ήρωα σε κάνει η στιγμή. Η στιγμή που δεν βγάζεις το τεφτέρι να μετρήσεις, που δεν κάνεις τις προσθαφαιρέσεις του ρίσκου, που στο αρχέγονο fight or flight απαντάς με το ουρλιαχτό του ΟΧΙ σου.

Και εσύ, πηγαίνεις κάθε χρόνο, αθροίζεσαι στα μεγάλα κοινά, ακόμη κι όταν έχεις καταλάβει ότι η επέτειος ξέφτισε  σε επίπεδο συμβόλων, γιατί γνωρίζεις ότι δεν πρέπει να αμελήσεις. Δεν πρέπει να ξεχαστείς. Δεν πρέπει να παρασυρθείς να πιστέψεις ότι τα Δικαιώματα χαρίζονται.

Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες περγαμηνές στην πολιτική ανάλυση για να κατανοήσεις ότι η Κυβέρνηση Μητσοτάκη στήνει παγίδες, λούμπες και σκηνικά αποπροσανατολισμού  επιλέγοντας να χαϊδολογήσει την μανιακή αποστροφή του εκλογικού της κοινού για το Πολυτεχνείο.  Δεν χρειάζεται… αριστεία για να μυρίσεις τη μπόχα της  επίδειξης κτηνώδους δύναμης με τα μόνο όπλο που γνωρίζει και διαχειρίζεται καλά, το ξύλο, την αστυνομοκρατία, τον εξευτελισμό, τις προσαγωγές, την εξόντωση.

Είναι εύκολο να κάτσεις στα αυγά σου, να πεις «του χρόνου», να έχουμε αφήσει πίσω μας την πανδημία, να έχουν ξεχαρμανιάσει οι Χρυσοχοίδηδες, οι Μητσοτάκηδες, οι Καραμαλάκηδες, με δυο λόγια να ξορκίσεις τον αυταρχισμό με ευχολόγια. Φέτος όμως, στην επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, φέτος τη χρονιά της συνταγματικής εκτροπής διακυβεύονται πολύ περισσότερα από την τιμή και τη μνήμη. Διακυβεύεται η Δημοκρατία, το Δικαίωμα, οι πολιτικές ελευθερίες.

Αν φέτος αράξεις παραμυθιασμένος, προσδοκώντας να περάσει το… κακό, αυτό το «του χρόνου» θα εξελιχτεί σε αιτήσεις άσκησης των δημοκρατικών σου δικαιωμάτων.  Η Δημοκρατία δεν αναστέλλεται, καταστέλλεται.

Κι έτσι με τρόμο για τον ιό, με φόβο για την αστυνομική κτηνωδία, θα συναρμολογήσεις τα κομμάτια σου, θα σηκωθείς  «από τον καναπέ» και θα πορευτείς. Θα πορευτείς να ασκήσεις το Δικαίωμα σου. Γιατί τα μόνα εμβόλια που προστατεύουν τη Δημοκρατία είμαστε εμείς.

Γιατί όντως εχεις ευθύνη, ευθύνη απέναντι στην πατρογονική σου ιστορία, απέναντι στον εαυτό σου, απέναντι στα παιδιά σου. Και αυτήν την… ατομική ευθύνη, αλίμονο σου αν δεν την ασκήσεις όπως της πρέπει.  Δεν θα την ξαναβρείς εύκολα.

Και όχι, δεν θα ψιθυρίσεις στον κακόμοιρο εαυτό σου το «εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία». Το στοιχειώδες είναι που οφείλεις να πράξεις. Αυτό το στοιχειώδες δημοκρατικό Δικαίωμα που είναι και η ύψιστη ατομική σου ευθύνη. Να είσαι ΕΚΕΙ.

 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr