Το άρρωστο παιδί

Από τότε που εμφανίστηκε εκείνο το αλλόκοτο παιδί, οι κάτοικοι εδώ συμπεριφέρονται λες και βρίσκονται σε κάποια μεγάλη φυλακή, όπως όταν οι φρουροί διπλοκλειδώνουνε τα κελιά την ίδια ακριβώς στιγμή, μετά και τον τελευταίο προαυλισμό των κρατουμένων. Εδώ αυτό συμβαίνει με το πού πάει δέκα το βράδι για την ακρίβεια. Σε άλλες πτέρυγες λένε ότι το παιδί περνάει και πιο νωρίς από τις αυλές τους μπροστά κι αναγκάζονται να κλειστούν μέσα από το απόγευμα, μην τυχόν και το συναντήσουν κι έχουν χειρότερα. Πανάθεμά το, όλα τα αναθέματα τού κόσμου ολάκερου έχουν πέσει πάνω του για το κακό που προκάλεσε επί γης.

Εξαιτίας του τα δωμάτια γίνανε κελιά, τα γέλια και τις φωνές δεν τις ακούς παρά μόνο σαν από το βάθος ενός διαδρόμου μακρινού, εξασθενημένες ολοένα, οι ήχοι εδώ θυμίζουν αντίλαλο κι ηχώ, δυσκολεύεσαι έτσι να καταλάβεις κιόλας αν κάποιος χαίρεται ή ζητά απεγνωσμένα βοήθεια. Δεν είναι λίγες οι φορές που έτσι και το πετύχουν να τριγυρνά έξω, με εκείνη τη σκοτεινή και θλιμμένη μορφή του, τρέχουν στα κάγκελα κι άρχιζουν να το φτύνουν και να του πετάνε πέτρες κι αποφάγια και σπασμένες ενέσεις που τις είχαν κανονικά για τα σκουπίδια. Τι κι αν στρέφει το πρόσωπο και τους κοιτά με τα κατάλευκά του μάτια, που είναι λες και δακρύζουν μόνιμα, όλοι τους τότε εξοργίζονται ακόμα περισσότερο και το στέλνουν στο διάολο, στο πυρ το εξώτερον, να πάει από εκεί που ήρθε, να φύγει και να μην ξανάρθει, πόση ακόμα υπομονή να κάνουν δεν ξέρουν, εξαντλήθηκαν να περιμένουν μέχρι να ξεκουμπιστεί το κωλόπαιδο. Άντε, ακόμα;

Έτσι πηγαινοέρχονται όλοι με τα ρολόγια στους τοίχους και τα χέρια, καταμετρώντας αντίστροφα μέχρι να πεθάνει επιτέλους τούτος ο διάολος! Ποιος το περίμενε ότι θα καρτερούσε η ανθρωπότητα για το θάνατο ενός μικρού παιδιού, ότι θα προσεύχονταν γι’ αυτό ακόμα και τα παιδιά τους τα ίδια! Είναι καιρός πολύς άλλωστε που κανένα από αυτά δεν το θέλει για παρέα, το έχουν αφήσει μονάχο του, όπως εκείνα τα περίεργα παιδάκια στα τελευταία τα θρανία και τις γωνιές τής τιμωρίας σε παρατημένες σχολικές αίθουσες που ‘ναι ακατάλληλες, αδειανές και κρύες.

Ή όπως εκείνους τους μαθητές με τα κατακόκκινα μάγουλα και τα θολωμένα γυαλιά μυωπίας, που τους είχαν ανέκαθεν για τον πιο αδύναμο κρίκο σε τούτη την αλυσίδα επιβολής ανθρώπου σε άνθρωπο. Ή σαν εκείνα τα παχύσαρκα τα αγοράκια που τα δείχνανε με το δάχτυλο και ξεκαρδίζονταν στα χαχανητά και στα σφιγμένα στομάχια, όταν τα μάγουλα πηγαινοέρχονταν από τη λαιμαργία και την αγωνία μαζί. Τέτοια και χειρότερα καψώνια κάνουνε σε τούτο το ζιζάνιο, μέχρι και καρτέρι καμιά φορα του στήνουνε, παραφυλάνε μπας και πέσει μέσα στις παγίδες που του έχουν ετοιμάσει, του πετάνε μπιφτέκια με καρφιά μέσα, μήπως ξεγελαστεί από την πείνα του και τα μασήσει και κάπως έτσι καρφωθεί ο οισοφάγος του, ναι, όπως μ’ εκείνα τα σκυλιά που ήταν άρρωστα κι έπρεπε με κάποιον πολυμήχανο τρόπο να τα ξεφορτωθεί η γειτονιά, αρκετούς μπελάδες είχε ήδη, δεν μπορούσε να αντέξει κι αλλούς. Μα αυτό το άτιμο παίρνει τις πρόκες και τις βάζει στις φλέβες του, κάνει σχέδια κι αριθμούς πάνω στους καρπούς του, στο λαιμό, το σώμα του όλο και θαρρείς ότι απολαμβάνει την αυτοκαταστροφή του, δίχως όμως ποτέ τελικά να καταστρέφεται. Θέε μου, τι καταστροφή είναι αυτή που μας βρήκε!

Μέχρι ναοί μεγαλοπρεπείς κι εκκλησιές θαυματουργές οργανώσανε τελετές ειδικές για να ξορκίσουν το κακό που έφερε τούτος ο σατανάς. Κι ήταν φοβερές οι ιστορίες που λέγανε ότι οι προφητείες είχαν από καιρό προβλέψει αυτό που τώρα συμβαίνει, ότι κάπου εκεί κοντά στα δυο χιλιάδες και κάτι χρόνια μετά την έλευση τού Σωτήρος μας, θα ενωθούν οι αριθμοί και θα εμφανιστεί με παιδική, αθώα μορφή ο εκπεσών Άγγελος, εκείνος που διψά για εκδίκηση, επειδή δεν είναι αυτός στον αιώνιο θρόνο. Ότι θα φέρει μαζί του δεινά, αρρώστιες, λιμούς και καταποντισμούς, θα φέρει μίσος και διχόνοια κι ότι καμιά γιατρειά δε θα τον αγγίζει. Γι΄ αυτό τόσοι τρανοί δεσποτάδες έβαλαν σε εφαρμογή το εμβόλιο τού Θεού, δίνοντας στο ποίμνιο να πιεί κατεπειγόντως σώμα κι αίμα Χριστού από το ίδιο καθαγιασμένο κουταλάκι, έπρεπε να κερδηθεί χρόνος πολύτιμος, μέχρι η επιστήμη να βρει τη θεραπεία, άλλωστε κι οι ίδιοι οι γιατροί είπαν ότι η θεία κοινωνία δεν μεταδίδει καμιά αρρώστια, ότι η πίστη κάνει θαύματα. Κι αυτό το άτιμο καθόταν σε μια γωνιά, πίσω από τα στασίδια κι ανάσαινε βαριά, σα να χασκογελούσε με όλα αυτά που έβλεπε να συμβαίνουν κι άρχισε να κάνει ειρωνικά σταυρούς πάνω στο σημαδεμένο του κορμί, όταν είδε μέχρι και τον αρχηγό της Εκκλησίας όλης να σέρνεται και να μπαίνει εσπευσμένα στο πιο μεγάλο νοσοκομείο, για να γλιτώσει από τα μολυσμένα κουταλάκια που τελικά δεν τον προστάτεψαν από το πιοτό τής αμαρτίας.

Κι έτσι αναγκάστηκαν να πετάξουν τα κουτάλια όλα και τα μαχαιροπήρουνα και να κλειδαμπαρώσουν άρον άρον τους χώρους λατρείας, μην τυχόν τρυπώσει πάλι εκεί μέσα το κακό τούτο, ακόμα και τις τελετές τις κάνανε σε κλειστό κύκλο, με προσευχές ψιθιριστές για να νικήσουν στη μάχη με το διάολο τον ίδιο, ακόμα και την ώρα που έπρεπε με κάποιο τρόπο να βαφτίσουν τα νεογέννητα. Απεταξάμην τον Σατανά. Απεταξάμην!

Τέρμα τα θάματα, τα σινεμά κλειστά. Ποιες τελετές και ποια πανηγύρια, εξάλλου εξαιτίας του είχαν πάψει εδώ και καιρό πια να γίνονται αναπαραστάσεις και παραστάσεις σε πάλκα και κινηματογράφους, οι τραγουδιστές ήταν λες κι είχαν χάσει τη φωνή τους, τρέμανε ακόμα και ν’ ανοίξουν το στόμα τους, μήπως πάει και κάτσει στη γλώσσα τους κανένα μικρόβιο, το μόνο που κατάφερναν ήταν να χορεύουν σα μαριονέτες με αυστηρά μέτρα προστασίας και χωρίς κανέναν γύρω τους, μέσα από οθόνες αποστάσεως με ψηφιακά χειροκροτήματα και παλαμάκια στο loop, σαν εκείνα τα ψεύτικα γέλια που ακούγονταν κάποτε στις αμερικάνικες σειρές μετά από πετυχημένες ατάκες.

Μονάχα μερικά θέατρα έχουν ξεμείνει μισάνοιχτα με τα φώτα χαμηλωμένα, μόνο και μόνο για να κάνουν πρόβες οι θεατρίνοι πάνω σε πρωτοπόρα έργα που θέλανε διακαώς να παρουσιάσουν σε θεατές χιλιάδες, για να μη χάσουν τη φόρμα τους και ξεχάσουν δηλαδή ότι μπορούν να υποκρίνονται επιτυχώς. Τις προάλλες, ένας από δαύτους, τη στιγμή εκείνη που έδινε ρεσιτάλ ερμηνείας προς τον εαυτό του, άκουσε έναν περίεργο ήχο να έρχεται από τις κενές θέσεις των ανύπαρκτων θεατών και νόμισε ότι βλέπει πλέον παραισθήσεις κι ότι άρχισε πια να χάνει τα λογικά του από την πολλή στέρηση τέχνης. Έτσι όπως έκανε να κοιτάξει ξανά ο πρωταγωνιστής, είδε να βαράει ενθουσιώδη παλαμάκια εκείνο το παιδί που ήταν λες και βγήκε από το πιο τρομακτικό θρίλερ, με τις πνιχτές κραυγές του, που θυμίζανε κοριτσάκι δαιμονισμένο, την ώρα που έχει μπει ο διάολος μέσα του κι οδύρεται και φτύνει μαζί και φλέγεται και βλαστημάει. Τόσο τρομαχτική ήταν η μορφή του που ανάγκασε ολόκληρο αρτίστα να πάει και να πέσει στα πόδια του μπροστά, παρακαλώντας το όπως σε μονόπρακτο τάμα να ξορκίσει το κακό που μας βρήκε. Αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού.

Το πιο πονηρό απ’ όλα που έκανε όμως ήταν όταν κατάφερνε και χωνόταν κάτω από τα κρεβάτια των αρρώστων στα κάθε λογής θεραπευτήρια και σανατόρια. Πήγαινε και καθόταν πάνω από τους διασωληνωμένους, να, εκεί, τον είδα τώρα, δίπλα από την εξαντλημένη νοσηλεύτρια, νάτος, επ, τι κάνεις εκεί, διάολε, φύγε από ‘δω μέσα, από μέσα μας, στο ταβάνι, τον βλέπω στο ταβάνι, γράφει λέξεις, “καλή χρονιά”, “ευτυχισμένο το νέο έτος”, δεν ξέρω, μπορεί και να ονειρεύομαι, να βλέπω εφιάλτες, έχω κουραστεί και μου φταίνε όλα. Είναι φορές που οι ασθενείς οι ίδιοι το σκάνε από τις κλίνες τους και παραφυλάνε να περάσει για να του ορμήξουν και να το κατασπαράξουν, ως άλλοι ζωντανοί νεκροί που ξεχύνονται έξω για να βρουν σάρκα. Και το βρίσκουν σε μια γωνιά να κάθεται κάτω από ενα χριστουγεννιάτικο δέντρο, έτσι να ψιλαφίζει μία μία τις πληγές του σαν εκείνα τα παιδιά που ανοίγουν με λαχτάρα τα δώρα τους. Το αρπάζουν άγαρμπα και το πετάνε μέσα σε κάδους σκουπιδιών. Και το ποδοπατάνε. Και το λιθοβολούν οι αναμάρτητοι. Και τρυπάνε το ταλαιπωρημένο του δέρμα με δεκάδες σύριγγες. Και σε κάθε τρύπημα αναφωνούν συγχρονισμένα “κύριε ελέησον ημάς”. Και δίχως έλεος δεν το ρωτάνε τίποτα, αν φταίει κάτι άλλο για όλα αυτά που του έχουν συμβεί, αν θέλει βοήθεια αντί για τιμωρία, μήπως τελικά όλα τα σκοτάδια που έφερε ήταν αφορμή για να δούμε πιο φωτεινά, μικρό παιδάκι ο χρόνος που κλωτσά τα έργα τα μεγάλα των ανθρώπων με το πόδι, άραγε θα γίνουν πιο ανθρωπινοί οι άνθρωποι με το να ποδοπατήσουν το παιδί, μήπως θέλει έτσι κάτι να μας πει, ελάτε, να μετρήσουμε όλοι μαζί, να φύγει το κακό, εννέα, οχτώ, επτά, έξι, πέντε, τέσσερα, τρία, δύο, ένα! Σταθείτε, κάτι γράφει η σακατεμένη πλάτη του.

2020

Πηγή:Τα Κακώς Κείμενα 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr