Αριστερά καριέρας

Έχει περάσει περίπου ένας μήνας από τις εκλογές και το μόνο που ακούγεται σχεδόν παντού είναι, πως για τον αναμενόμενο κατήφορο της χώρας, ευθύνεται το 40,56% που ψήφισε την ΝΔ. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν κατακλυστεί με σχόλια και αναρτήσεις λοιδορώντας, χλευάζοντας, ειρηνεύοντας και κακολογώντας έναν λαό και μια κοινωνία για την … κακή δήθεν επιλογή, να παραδώσει για ακόμη μία φορά την εξουσία σε μια ανάλγητη και επικίνδυνη κυβέρνηση.

Μια τέτοια αντίδραση βέβαια οφείλεται στα στελέχη της ΝΔ και στους «αδικημένους» δημοσιογράφους, οι οποίοι απαιτούν από την κοινωνία να σωπάσει σε οτιδήποτε κακό συμβαίνει, καθώς το αποτέλεσμα της κάλπης αποτελεί από μόνο του ένα επιχείρημα υποταγής στη βούληση της πλειοψηφίας. Όμως τα πράγματα ίσως είναι εντελώς διαφορετικά και δεν αφορούν ούτε τις εκλογές ούτε την βούληση της κοινωνίας.

Κανένας λαός δεν επιλέγει εκούσια την καταστροφή του και καμία κοινωνία δεν επιλέγει την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα. Ομολογουμένως, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στην Ελλάδα –όπως και σε άλλα παρακμιακά και οπισθοδρομικά κράτη διαδραματίζουν εδώ και δεκαετίες έναν χυδαίο και εντελώς αντικοινωνικό ρόλο. Αυτό όμως δεν είναι ούτε καινούργιο ούτε αφορά μόνο την ενημέρωση.

Διαφθορά και παρακμή υπάρχουν σε όλους τους θεσμούς και μάλιστα είναι διαδεδομένες πρακτικές, ανεξάρτητα ποια κυβέρνηση βρίσκεται στην εξουσία. Ευθύνεται σε αυτό η πλειοψηφία της κοινωνίας; Φυσικά και όχι. Η ευθύνη βαραίνει κυρίως τους διαχειριστές της εξουσίας, κάθε εξουσίας. Βαραίνει το κράτος και τα πολιτικά κόμματα. Επομένως κάθε κριτική που απευθύνεται σε μια διαλογή –και όχι επιλογή– που καλείται ο κόσμος να κάνει κάθε τέσσερα χρόνια, δεν επηρεάζει την σταθερά που διαμορφώνει ένα διεφθαρμένο κράτος. Η σταθερά είναι εκεί για να αναγνωρίζουμε και να διαπιστώνουμε απλά το βαθμό της παρακμής του.

Έτσι ο κόσμος έχει να διαλέξει ανάμεσα στο κακό και στο μη χειρότερο. Ποτέ δεν είχε την πραγματική επιλογή για το καλύτερο. Ο κόσμος ποτέ δεν είχε την πολιτική επιλογή για κάτι ουσιαστικό που θα βελτίωνε τη ζωή του και θα αναβάθμιζε τον πολιτισμό του. Ό,τι κατάφερε το κατάφερε επειδή οι επιλογές που είχε να κάνει αφορούσαν την καθημερινή ζωή και τις ανάγκες της, παρά τα εμπόδια που είχε να αντιμετωπίσει μέσα σε τέτοιο αφιλόξενο και εχθρικό κράτος.

Έτσι φτάνουμε στο πιο δυνατό επιχείρημα, που καταδεικνύει την έλλειψη επιλογής των πολιτών και θυματοποίηση ολόκληρης της κοινωνίας. Η πλειοψηφία του κόσμου δεν μπορεί να σκεφτεί την ύπαρξή της εκτός και πέρα από τους εξαναγκασμούς και την τυραννία τέτοιου κράτους. Ποια είναι λοιπόν η επιλογή που μπορεί να κάνει; Φταίει που δεν γίνεται μάρτυρας, να αγιάσει και να καταθέτουν οι αριστεροί ιδεολόγοι του Κολωνακίου υποκριτικά στεφάνια τιμής στην πεσούσα κοινωνία;

Τι καλό είχε να επιλέξει ο κόσμος στις εκλογές και δεν το επέλεξε;
Αυτό που είχε να διαλέξει λοιπόν ήταν ανάμεσα:
– Σε μια νεοφιλελεύθερη και αυταρχική ΝΔ, που την στήριζαν και την στηρίζουν τα
ΜΜΕ και τα παρασιτικά οικονομικά συμφέροντα.
– Σε έναν Σύριζα, που μεθοδικά και απροκάλυπτα επιδίωκε να ενταχθεί στο σύστημα,
ώστε να καλύψει τα ψυχολογικά κενά και τα συμπλέγματα των μεγαλοστελεχών
του.

– Σε ένα διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ, που βρισκόταν υπό την ομηρία του Κυριάκου
Μητσοτάκη.
– Σε ένα ΚΚΕ, που συμμετέχει στις εκλογές όχι για να κυβερνήσει αλλά για να
μετρήσει δυνάμεις.
– Και τέλος, στα ακροδεξιά απομεινάρια της οικονομικής κρίσης.

Φταίει ο λαός λοιπόν. Φταίνε οι λαοί της Ευρώπης, που κινούνται προς τα δεξιά και όχι η αριστερά που παρέδωσε ξανά τα «όπλα» και τον λαό στον λαϊκισμό. Φταίει ο λαός, που δεν καταλαβαίνει τις ασυναρτησίες και τις κούφιες μεγαλοστομίες των δήθεν αριστερών κομμάτων και όχι η αριστερά καριέρας που απώλεσε την επαναστατική της ρίζα.

Φταίει ο κόσμος, που την προηγούμενη περίοδο έβλεπε το ΚΚΕ να κάνει αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση και την αντιπολίτευση να κάνει δημόσιες σχέσεις και να ικετεύει συνεργασίες με τα κόμματα που διέλυσαν την κοινωνία. Φταίει ο κόσμος, που ακόμη και τώρα που έχει γίνει η χώρα κάρβουνο η αριστερά παρακαλά τον Μητσοτάκη να δείξει λίγο οίκτο και να μην είναι τόσο ανάλγητος και καταστροφικός (να είναι τόσο όσο να κρατά στον αναπνευστήρα την αριστερά).

Φταίει το 40,56% που ψήφισε το κακό, φταίει και το 59.44% που ψήφισε το μη χειρότερο. Και μη χειρότερα… Πέρα λοιπόν και από αυτές τις σύντομες διαπιστώσεις δεν έχει κανένα νόημα να προτείνει κανείς λύσεις σε μια δήθεν αριστερά που σταθερά κιοτεύει και αρνείται την οποιαδήποτε ευθύνη. Έτσι κι αλλιώς η αριστεροσύνη της εδώ και δεκαετίες εξαντλείται στις δοξοσοφίες και στα σπαράγματα αριστερών διανοητών.

Τίποτα καινούργιο. Ο Σύριζα θα συνεχίσει την μέτρια πολιτική ζωή που απολάμβανε πριν η ιστορική αναγκαιότητα τον ανεβάσει στην εξουσία και το ΚΚΕ θα κυνηγά οτιδήποτε αριστερό δεν ελέγχει. Τι νόημα υπάρχει να προτείνει κανείς αριστερή δράση σε αριστερούς καριέρας; Αυτό όμως που έχει σημασία να ειπωθεί, είναι πως όταν έρθει εκείνη η νομοτελειακή «στιγμή» που το σύστημα θα αλλάξει, η κοινωνία θα την ακολουθήσει από επιλογή και όχι από ανάγκη.

Θα ακολουθήσει τη «στιγμή» που θα ενσαρκώνει αυτό που η κοινωνία επιθυμεί και όχι τις «φαεινές» υπερφίαλες ιδέες τσέπης. Θα ακολουθήσει εκείνη τη «στιγμή» που θα είναι αποφασισμένη να πράξει αυτό που πρέπει και όχι την μετριότητα τύπου … κάνουμε ό,τι μπορούμε. Ο Σύριζα και το ΚΚΕ απέτυχαν παταγωδώς να είναι αυτή η «στιγμή» ήδη από την περίοδο της οικονομικής κρίσης. Απέτυχαν και παρέδωσαν την κοινωνία στο έλεος του Μητσοτάκη, καθώς πρώτοι εκείνοι αναγνώρισαν και συνεχίζουν να αναγνωρίζουν τον ίδιο και την κανονικότητά του.

ΥΓ: Σε ένα παράλληλο σύμπαν η αριστερά θα είχε παραιτηθεί ήδη από την περίοδο της πανδημίας, θα ήταν με τον κόσμο στον δρόμο μέχρι να κυνηγηθεί κάθε παρασιτική δύναμη που εξευτελίζει και κακοποιεί την κοινωνία. Αντ’ αυτού επέλεξε την συναλλαγή με ό,τι παρακμιακό ανέδειξε η πολιτική ιστορία της Ελλάδας.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr