Δύο χώρες, η Συρία και η Λιβύη, είναι επί της ουσίας θρυμματισμένες χώρες με κοινοτικές και θρησκευτικές διαχωριστικές γραμμές με την όποια σταθεροποίηση να είναι δυνατή μόνον με την εγκαθίδρυση νέων αυταρχικών και συγκεντρωτικών καθεστώτων.
Η σύγκρουση στη Συρία έχει αποσταθεροποιήσει δύο γειτονικές χώρες, το Ιράκ και τον Λίβανο με τις κοινοτικές και θρησκευτικές τους εντάσεις να απειλούν με μη αντιστρέψιμη διάσπαση την ενότητά τους. Δέκα χρόνια μετά, η εικόνα τού τι συνέβη και η «αραβική άνοιξη» εκφυλίστηκε σε αραβικό χειμώνα είναι ξεκάθαρη.
Ταυτόχρονα με την αυθεντική εξέγερση με αίτημα τον εκδημοκρατισμό με πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα την Τυνησία και την Αίγυπτο, εξελίχθηκε μια χωρίς προηγούμενο απροσχημάτιστη επέμβαση μεγάλων αλλά και περιφερειακών δυνάμεων στη Συρία και στη Λιβύη.
Στη Συρία ο στόχος ήταν η ανατροπή του αλαουιτικού, δηλαδή σιιτικού, καθεστώτος Ασαντ και η αντικατάστασή του από μια σουνιτική κυβέρνηση. Ετσι, η Τεχεράνη θα έχανε την επιρροή της στη Δαμασκό προς όφελος της Τουρκίας και της Σαουδικής Αραβίας.
Την ώρα που οι αντικαθεστωτικές διαμαρτυρίες στη Συρία εκφυλίζονταν σε σύγκρουση σουνιτών και σιιτών, η Δύση επενέβη στη Λιβύη για να στηρίξει τις φυλετικές κοινότητες που ήθελαν να ανατρέψουν το καθεστώς Καντάφι.
Η Δύση επενέβη στη Συρία και στη Λιβύη την άνοιξη του 2011 με παρόμοια στόχευση με αυτήν της εισβολής των ΗΠΑ στο Ιράκ το 2003: να ανατρέψει ηγέτες και καθεστώτα που είχαν τη φιλοδοξία να αναδειχθούν σε περιφερειακές δυνάμεις και να διαμορφώσει νέους υπέρ των ζωτικών γεωπολιτικών της συμφερόντων συσχετισμούς και ισορροπίες.
Η συνέχεια είναι γνωστή: οι συγκρούσεις στη Συρία και στη Λιβύη πρόβαλαν την αυταρχική καθεστωτική σταθερότητα ως ασφαλέστερη επιλογή από τον όποιο εκδημοκρατισμό.
