Απορώ

Οι πολιτικοί αναλυτές και οι επιστήμονες της επικοινωνίας καταλήγουν σταθερά στο ίδιο δια ταύτα: η μισή κοινωνία αδιαφορεί συνειδητά, αγνοεί τα βασικά, απέχει μαζικά και σιχτιρίζει καθημερινά.Οι άλλοι μισοί είναι απελπισμένοι -«τα πλύνανε τα χέρια» με το καλύτερο αύριο- και κατέληξαν να είναι, κατά την συντριπτική τους πλειοψηφία από τους συμμετέχοντες, οπαδοί της ….σταθερότητας!!

Για τους επιστήμονες της κοινωνικής ψυχολογίας είναι κοινός τόπος ότι όσο η ελπίδα δεν βρίσκει δρόμο να διαβεί τόσο ο φόβος θα βασιλεύει, ο οποίος αποτελεί καλό αγωγό της υποταγής και της πειθαρχίας και οδηγείαναπόδραστα στην επιλογή της σταθερότητας, ακόμα κι αν η σταθερότητα έχει διεύθυνση μόνιμης κατοικίας την κόλαση.

Από την άλλη εχθρός της σταθερότητας -και της κόλασης- που κατανικάει και την απελπισία και τον φόβο με σαρωτικό τρόπο, είναι μόνο η οργή. Εδώ ακριβώς είναι η πηγή από την οποία αναβλύζουν οι απορίες μου.

Για παράδειγμα, το έγκλημα των Τεμπών (28/2/2023) που κόστισε την ζωή 57 (κατά κύριο λόγο νέων) ανθρώπων διερευνά -ο Θεός να την κάνει- η εξεταστική επιτροπή της βουλής.

Ειδικότερα η διερεύνηση αφορά την σύμβαση 717 για την αποκατάσταση του συστήματος τηλεχειρισμού και σηματοδότησης που υπογράφηκε το 2014 και αποτέλεσε την κύρια αιτία της τραγωδίας. Όμως η κυβερνητική πλειοψηφία αποφάσισε η έρευνα να επεκταθεί από το 1997(!!!) ξεκινώντας μάλιστα από εκείνη την χρονιά, ώστε φτάνοντας στο 2023 να ξεπετάξει στα γρήγορα την αναζήτηση των πραγματικών ενόχων.

Επίσης η πλειοψηφία επέβαλε έναν κατάλογο μαρτύρων με 35 πρόσωπα όπως Μαντέλης και Βερελής (υπουργοί μεταφορών από το 1997–2004) και όχι τον συνδικαλιστή Κώστα Γενιδούνια ο οποίος μιλούσε για επικείμενη τραγωδία 20 μέρες πριν αυτή συμβεί. Όμως σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία, από την προκαταρκτική ποινική εξέταση, προέκυψαν ποινικές ευθύνες σε βαθμό κακουργήματος και ασκήθηκαν διώξεις σε βάρος 23 προσώπων.

Απορώ γιατί ανεχόμαστε την συγκάλυψη του εγκλήματος, απορώ γιατί η τραγωδία αφορά μόνο τους στενούς συγγενείς των θυμάτων, απορώ γιατί ανεχόμαστε να θάβουν τα παιδιά μας κάτω από τις ψήφους μας.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι οι γιατροί και οι υγειονομικοί στα δημόσια νοσοκομεία. Την περίοδο της πανδημίας τους αποκάλεσαν «ήρωες με τις λευκές και πράσινες μπλούζες», μας έβγαλαν στα μπαλκόνια να τους χειροκροτήσουμε, τους υποσχέθηκαν γενναίες αυξήσεις και προσλήψεις σε όσους έδωσαν την μάχη με αυταπάρνηση.

Σήμερα κλείνουν νοσοκομειακά τμήματα, συγχωνεύουν νοσοκομεία, αφήνουν χωρίς θεραπεία καρκινοπαθείς, ακυρώνουν χειρουργεία, καταργούν τον δημόσιο χαρακτήρα του ΕΣΥ και δεν έχουν κάνει ούτε μία μονιμοποίηση ιατρικού προσωπικού, αντίθετα οι αποχωρήσεις είναι αθρόες με αρνητικό ισοζύγιο σε σχέση με τις προσλήψεις επικουρικού προσωπικού. Την ίδια ώρα ο πρωθυπουργός θριαμβολογεί ότι αυξάνει τους μισθούς και τις αποζημιώσεις των εφημεριών κατά 20%.

Απορώ που ανέχομαστε η εφημερία/ ώρα του γιατρού να αυξάνεται από 5€ στα 6€, απορώ που δεν τους παίρνουμε με τις πέτρες όταν ο βασικός μισθός των γιατρών αυξάνεται από 29€ έως 52€, απορώ που δεν αγανακτούμε όταν αντίθετα οι μισθοί των διοικητών αυξάνονται από 3.524€ στα 5.121€.

“Οι ερωτήσεις σου είναι ψεύτικες αν ξέρεις ήδη την απάντηση”
Ζοζέ Σαραμάγκου, Πορτογάλος συγγραφέας

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr