«Απόψε θα γίνει της Ταϊλάνδης»: Πολυτεχνείο 1973 – Μπανγκόκ 2020

 

Στρατιωτική δικτατορία τη δεκαετία 1970

Η Ταϊλάνδη (το παλιό Σιάμ) είχε στρατιωτική δικτατορία που κυβερνούσε τη χώρα από το 1963, με επικεφαλής τον στρατάρχη Θάνομ Κιτικαχόρν. Από τα τέλη του 1972 τα συσσωρευμένα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα και ο αυταρχισμός του καθεστώτος είχαν προκαλέσει μια ολοένα αυξανόμενη δυσαρέσκεια.

Τα πανεπιστήμια είχαν μετατραπεί σε χώρους έντονων πολιτικών ζυμώσεων, και οι παραδοσιακά συντηρητικοί Ταϊλανδοί φοιτητές, είχαν αρχίσει να αμφισβητούν πολλές από τις μέχρι τότε σταθερές της κοινωνίας τους.

Βαθμιαία συγκροτήθηκε ανάμεσα τους η συλλογική συνείδηση ότι αποτελούσαν τη «νέα γενιά» που είχε την ευθύνη να φέρει την αλλαγή. Το αίτημα για εκδημοκρατισμό είχε ήδη βγάλει κάποιους στους δρόμους, απ το Μάιο και τον Ιούνιο του 1973.

Στις 6 Οκτωβρίου 1973, με αφορμή μια μικροδιαδήλωση 20 φοιτητών υπέρ των συνταγματικών ελευθεριών, η αστυνομία προχώρησε στη σύλληψη 11 εξ αυτών, ενώ παράλληλα απαγορεύτηκαν οι συναθροίσεις άνω των 5 ατόμων.

Οι διαδηλώσεις αντί να κοπάσουν ενισχύονταν σε μέγεθος και παλμό, καθώς στους φοιτητές προσθέτονταν οι μαθητές των σχολείων και άλλες ομάδες του πληθυσμού.

Ώσπου στις 13 Οκτωβρίου σχεδόν 500.000 άνθρωποι διαδήλωσαν στο κέντρο της Μπανγκόκ, στη μεγαλύτερη πολιτική συγκέντρωση που είχε καταγραφεί ποτέ στην ιστορία της χώρας.

Η αστυνομία προσπάθησε να τους διαλύσει ρίχνοντας δακρυγόνα και σύντομα όλη η πόλη μετατράπηκε κυριολεκτικά σε πεδίο μάχης. η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη.

Τα ξημερώματα της επομένης, στις 14 Οκτωβρίου το καθεστώς βγάζει τα τεθωρακισμένα στους δρόμους
και λίγο αργότερα άνοιγαν πυρ εναντίον των διαδηλωτών, σκοτώνοντας τουλάχιστον 77 από αυτούς και τραυματίζοντας εκατοντάδες άλλους, ενώ αλεξιπτωτιστές καταλάμβαναν το Πανεπιστήμιο θαμασάτ, που αποτελούσε το προπύργιο της αντιδικτατορικής φοιτητικής εξέγερσης.

Παρ’ όλα αυτά, οι μαχητικές διαδηλώσεις συνεχίστηκαν αμείωτες σε όλη τη διάρκεια της ημέρας.

Μπροστά στην κρισιμότητα της κατάστασης και νιώθοντας να τρίζουν πλέον τα θεμέλια του ίδιου του θρόνου ο βασιλιάς της Ταϊλάνδης Μπουμιμπόλ αποφάσισε να αποσύρει την υποστήριξη του στο δικτατορικό καθεστώς και πιέζει τον Θάνομ να παραιτηθεί από την πρωθυπουργία, βάζοντας στη θέση του τον συντηρητικό μεν, αλλά συμπαθή στις φοιτητικές μάζες πρύτανη του πανεπιστημίου Σάνια θαμασάκ.

Στις 16 Οκτωβρίου ο δικτάτορας συνοδευόμενος από τον γιο του, συνταγματάρχη Ναρόγκ Κιτικαχόρν, διοικητή των ΜΑΤ, και τον συμπέθερο του, στρατάρχη Πραπάτ Σαρουσαθιάν -«οι τρεις πιο μισητοί άνθρωποι της Ταϊλάνδης»-, εγκατέλειψαν κρυφά τη χώρα.

Έτσι γράφτηκε το τέλος της δικτατορίας στην Ταϊλάνδη και περίπου ένα μήνα μετά οι συγκεντρωμένοι και οι καταληψίες φοιτητές στο Μετσόβιο, φωνάζουν το ιστορικό πλέον «ΑΠΟΨΕ ΤΟ ΒΡΑΔΥ, ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΑΪΛΑΝΔΗ».

47 χρόνια μετά

Εδώ και μήνες στην Ταϊλάνδη, συγκεκριμένα από το Φεβρουάριο, έχει δημιουργηθεί ένα δυναμικό κοινωνικό κίνημα με βασικούς υποστηρικτές νέους ακτιβιστές που απαιτεί με δυναμικές πορείες να προχωρήσει η κυβέρνηση σε μεταρρυθμίσεις εκδημοκρατισμού και να αποσυρθεί ο πρωθυπουργός Prayuth Chan-ocha, πρώην γενικός στρατηγός. Ζητούν μια κυβέρνηση που να λογοδοτεί και στην οποία θα υπάρχει διαφάνεια. 

Χτες, στις 17 Νοεμβρίου 2020, σε άλλη μια πορεία στο κέντρο της πρωτεύουσας στην Μπανγκόκ, οι διαδηλωτές δέχτηκαν απρόκλητα αστυνομική βία, με αύρες νερού και πλαστικές σφαίρες. Σε πέντε ανθρώπους παρασχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες για τραύματα από πλαστική σφαίρα. Ενώ το ταϊλανδέζικα κοινοβούλιο είναι αποκλεισμένο και έχει περικυκλωθεί από ηλεκτροφόρα σύρματα και τσιμέντο. 

Λίγες ώρες αργότερα και πολλά χιλιόμετρα μακριά αυτές οι δυο χώρες, Ελλάδα και Ταϊλάνδη, έμελλε πάλι να συντονιστούν και να απαιτήσουν τα ίδια αυτονόητα. Τον εκδημοκρατισμό της πολιτικής ζωής της χώρας τους. Και όπως είναι γνωστό από τα χθεσινά εγχώρια δημοσιεύματα, ο τρόπος που αντιμετωπίστηκαν οι διαδηλωτές από τις ελληνικές αστυνομικές δυνάμεις ήταν τραμπουκισμός και ωμή απρόκλητη βία. 

Μετά τα χθεσινά επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας, στο Μεταξουργείο, στα Σεπόλια, στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής και στην Τσιμισκή στη Θεσσαλονίκη, η κυβέρνηση κατάφερε να επικαιροποιήσει τους λόγους για τους οποίους κάθε χρόνο κατεβαίνουμε στους δρόμους ανήμερα την επέτειο του Πολυτεχνείου. 

Αν και μπορεί να μιλάμε για μια τυχαία και ειρωνική σύμπτωση με τη μακρινή χώρα της Νοτιοανατολικής Ασίας , δεν είναι καθόλου σύμπτωση ότι οι λαοί σε κάθε γωνία του πλανήτη απαιτούν και αγωνίζονται για τον εκδημοκρατισμό των κοινωνιών τους, για περισσότερη δικαιοσύνη και ελευθερία. Το μόνο ανησυχητικό είναι ότι ακόμα πρέπει να αγωνίζονται για αυτά που αγωνίστηκαν και μισό αιώνα πριν. Και μάλλον πως ο μεγαλύτερος εχθρός της δημοκρατίας είναι ο εφησυχασμός. 

Με πληροφορίες από The Guardian και kontranews.gr