Αποκλίσεις και εκκρεμότητες

Η διαδικασία ενός συνεδρίου συνήθως έχει δύο ακροατήρια ή τουλάχιστον απευθύνεται σε δύο επίπεδα πρόσληψης. Το ένα βρίσκεται στο συνεδριακό κέντρο και το άλλο –το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας– είτε παρακολουθεί άμεσα από το διαδίκτυο και την τηλεόραση τις ομιλίες είτε γνωρίζει για αυτές μέσα από την αρθρογραφία και τις απόψεις που αναπτύσσονται μετά το πέρας των εργασιών του συνεδρίου. Όσοι από μας βρεθήκαμε και τις τέσσερις ημέρες στο 3ο συνέδριο του Σύριζα ΠΣ, πιστεύω, πως διαμορφώσαμε μια πιο αντικειμενική άποψη τόσο για την ουσία όσο και για τα επιμέρους ζητήματα που απασχόλησαν τους σύνεδρους. Κυρίως όμως για τις προτεραιότητες των ομάδων που εμπλουτίζουν μια πολιτική παράταξη και μια ιδεολογία που επιδιώκει την ετερότητα και την πολυφωνία.  

Η μεγάλη θεωρητική παράδοση που κοσμείται από προσωπικότητες όπως ο Μαρξ, ο Ένγκελς, ο Χορκχάιμερ, ο Μαρκούζε, ο Αλτουσέρ, ο Καστοριάδης, ο Σαρτρ, ο Πουλαντζάς, ο Καμύ κα. ενστάλαξε όχι μόνο καθολικές ιδέες για την κοινωνία, τον πολιτισμό και τη φιλοσοφία, αλλά κυρίως ανέδειξε επιμέρους εκφάνσεις και πνευματικές επιλογές σε όσους ταύτισαν το οντολογικό τους περιεχόμενο με την αριστερά. Και είναι, θα έλεγα λογικό, καθώς η ίδια η φύση του ανθρώπου κυριαρχείται και οροθετείται τόσο από τις βασικές αρχές όσο και από τις παραδοχές που επιβάλλει κάθε φορά η ανθρώπινη πραγματικότητα και η ιστορικότητα της αλήθειας. Ειδικά, οι παραδοχές που εδράζονται στις ιστορικές αλήθειες, δημιουργούν τις λεγόμενες αποκλίσεις. Αποκλίσεις στη φιλοσοφία νοούνται οι στιγμές στο χρόνο κατά τις οποίες ο άνθρωπος αποκτά επίγνωση μιας άλλης αλήθειας, που τον κατευθύνει σε επιλογές διαφορετικές από εκείνες που η ιστορικότητα έχει καθιερώσει.

Εν προκειμένω, οι αποκλίσεις στο 3ο συνέδριο του Σύριζα ΠΣ αφορούσαν τις προτεραιότητες επιλογής ακροατηρίου και εδραίωσης μιας εμπιστοσύνης. Από τη μια μεριά, οι λεγόμενοι «προεδρικοί» ,αναπτύσσοντας τις απόψεις τους ,απευθύνονταν τόσο στο μεγαλύτερο μέρος των συνέδρων όσο και στην κοινωνία, ενώ από την άλλη, οι σύνεδροι της «Ομπρέλας», απευθύνονταν σε ένα μικρό και παραδοσιακό κοινό. Οι πρώτοι, χωρίς να έχουν κάποιο ιδιαίτερο κομματικό άγχος, ανέπτυξαν κυρίως τα σημεία που έθεσε ο Αλέξης Τσίπρας στην αρχή του συνεδρίου. Ο Παύλος Πολάκης, παραδείγματος χάρη, ξεκίνησε την ομιλία του με καθαρά αντιπολιτευτικό ύφος για τις εγκληματικές πολιτικές της κυβέρνησης Μητσοτάκη, η οποία έχει φέρει τον κόσμο και πάλι στα όριά του και την κοινωνία αφημένη στην παρακμή. Επίσης, επισήμανε την άτονη αντιπολίτευση του Σύριζα για τη διαχείριση της πανδημίας.

Μια σημαντική παράμετρος, που θεωρητικά αποτελεί απόκλιση από τη γενικότερη κομματική γραμμή, η οποία είχε επικρατήσει κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Σύριζα, ήταν στην ουσία οι εκκρεμότητες του «ήταν δίκιο και έγινε πράξη». Με άλλα λόγια, δηλαδή, οι προεδρικοί απευθύνονταν στη μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου, μέσα και έξω από το συνεδριακό κέντρο, που νιώθει ακόμη και σήμερα, πως δεν δικαιώθηκε από την «πρώτη φορά αριστερά». Είναι εκείνη η πλειοψηφία που δικαίως νιώθει πως η μουδιασμένη αριστερή κυβέρνηση διαχειρίστηκε την οικονομική και κοινωνική καταστροφή με κάπως λιγότερο συντηρητικό τρόπο από τους προηγούμενους. Μια κοινωνία διαλυμένη περίμενε πραγματικά ριζοσπαστικές αποφάσεις, νέο όραμα και λύσεις, που η ίδια η αριστερά θα όφειλε να θεσπίσει. 

Οι προεδρικοί, λοιπόν, ζήτησαν, εκτός από το φιλόδοξο «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα», απλά να διεκπεραιωθούν και να κλείσουν όλες οι παλιές εκκρεμότητες. Εκκρεμότητες, οι οποίες δεν φάνηκαν να αφορούν την «Ομπρέλα», η οποία πέρα από κάποιες προσπάθειες αντιπολιτευτικού λόγου δε δέχονταν αποκλίσεις και δεν μπορούσαν να αρθρώσουν πειστικά επιχειρήματα που να αφορούν είτε το σύνολο των συνέδρων είτε την κοινωνία που παρακολουθούσε τις ομιλίες. Οι παρεμβάσεις, λόγου χάρη, του Δημήτρη Βίτσα, του Ευκλείδη Τσακαλώτου, του Πάνου Σκουρλέτη κ.α. δεν πρόσθεσαν επιχειρήματα, που θα μπορούσαν να πείσουν τον αδικημένο και πληγωμένο πολίτη, πως σκοπεύουν με αποφασιστικότητα και τόλμη να τον δικαιώσουν. Αντιθέτως, παρουσίασαν μια εικόνα άγχους και αμηχανίας μπροστά στο απότομο και γενικευμένο δυνάμωμα του Σύριζα. 

Ειδικά την τελευταία μέρα του συνεδρίου, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και ο Πάνος Σκουρλέτης, έδειξαν να χάνουν την ψυχραιμία τους, μειώνοντας με αυτόν τον τρόπο κάθε επιχείρημα που προσπαθούσαν να καθιερώσουν όλες τις προηγούμενες μέρες. Ακόμη και οι αναφορές τους στον Παύλο Πολάκη, έδειχναν να μην ακολουθούν τη λογικότητα και τον ειρμό ενός ή περισσοτέρων επιχειρημάτων. Αυτό ειδικά έκανε ιδιαίτερα αρνητική αίσθηση, καθώς πίσω από τις συντροφικές προσφωνήσεις, ήταν έκδηλες οι προτεραιότητες και οι αποκλίσεις των μερών. Έτσι, σύνεδροι, οι οποίοι με προσοχή και νηφαλιότητα παρακολουθούσαν τις ομιλίες, έμεναν με την απορία που δημιουργεί η έλλειψη λογικής σύνδεσης και ακολουθίας. Φυσικά, όπου δεν υπήρχε το «ο σύντροφος Πολάκης» γίνονταν επίκληση στο συναίσθημα, άλλοτε με αναφορές σε ιστορικές στιγμές της αριστεράς και άλλοτε κολακεύοντας τους σύνεδρους.  

Όμως, «η επόμενη φορά θα είναι αλλιώς», μόνο όταν κλείσουν οι εκκρεμότητες που δεν δικαιώθηκαν. Όταν οι πολίτες δεν είναι εγκαταλειμμένοι μέσα σε ένα κόσμο αβεβαιότητας, ανασφάλειας και παρακμής. Χρειάζεται ρήξη με ένα παρελθόν, που στοιχειώνει ακόμη και σήμερα την κοινωνία, η οποία δεν έχει συνέλθει από τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης. Μια κοινωνία που είναι ακόμη υποδουλωμένη σε όσους τη στοχοποίησαν, την αδίκησαν, την εξευτέλισαν και την καθυστερούν. Μια κοινωνία, που ενώ περίμενε και περιμένει έστω μια αναγνώριση των θυσιών που δεν επέλεξε, παρακολουθεί εκείνους που εναπόθεσε τις ελπίδες της να λησμονούν το λόγο που ο Σύριζα από 3% έφτασε να κυβερνήσει. Λησμονούν, πως η ανάγκη δεν είναι πάντα οδηγός των επιλογών μας και πως ο χρόνος δεν είναι και τόσο φιλικός με τα πολιτικά κόμματα. Λησμονούν, τέλος, πως δεν είναι η ιδεολογία που δεν πείθει, αλλά οι προτεραιότητες όσων την επικαλούνται.  

ΥΓ: Θα έπρεπε να είχε γίνει ήδη κατανοητό, πως τα κόμματα εξουσίας, για να υπάρχουν ,δεν ανήκουν στις ηγεσίες και στις κλειστές κομματικές ομάδες τους αλλά στην πηγή της δύναμής τους. Η Νέα Δημοκρατία ανήκει στην κρατικοδίαιτη παρασιτική ολιγαρχία και ο Σύριζα στον κόσμο. Με άλλα λόγια, κόβοντας από τον Κυριάκο Μητσοτάκη το κρατικό χρήμα είναι σαν να ξεκόβεις τον Αλέξη Τσίπρα από τον κόσμο.  

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr