Από την σήψη, καλύτερη η αναστάτωση

Ανεπαρκείς ηγεσίες, φοβικές πλειοψηφίες, ραδιουργίες αντί οραμάτων. Αναρωτιέμαι αν σε αποτέλεσμα όλων αυτών τα εγγόνια μου θα είναι οικονομικοί πρόσφυγες στην Ασία. Μέσα σ΄ αυτό το κλίμα της συνεχούς ωρίμανσης χωρίς πρόοδο (μέχρι προχωρημένης σήψης δηλαδή) η χαοτική αντιπαράθεση στο Λονδίνο μου φαίνεται σχεδόν εξιλεωτική. Επιτέλους κάποιοι στην Ευρώπη συζητούν και τσακώνονται για την ουσία των προβλημάτων, έστω και από τη δική τους οπτική. Πάντα από μια οπτική θα γίνεται η συζήτηση άλλωστε, αντικειμενικά είναι μόνον τα ίδια τα γεγονότα όχι η αντίληψη μας γι αυτά. 

Θα μου πείτε, στο Λονδίνο δεν μπορούν να καταλήξουν σε κανέναν κοινό τόπο. Μα ούτε στο Παρίσι και στο Βερολίνο μπορούν, απλά κρύβουν τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Κρύψε κρύψε από κάτω το ευρωπαϊκό χαλί φούσκωσε, έγινε σκέτο χάλι. Δεν υπάρχουν Ευρωπαίοι πολίτες που να γνωρίζουν τις προτάσεις για την μελλοντική αρχιτεκτονική της ΕΕ, την Λευκή Βίβλο του 2017, τις διαφορές ανάμεσα στις προτάσεις Μακρόν και στις θέσεις του Βερολίνου. Όμως στο τέλος του χρόνου θα παρθούν αποφάσεις για αυτά, θα γίνουν οι συνηθισμένοι συμβιβασμοί και κοπτοραπτικές. Το πρόβλημα μου δεν είναι οι συμβιβασμοί, είναι ότι θα γίνουν χωρίς καμιά ενημέρωση και δημόσια συζήτηση. Όπως και ότι θα γίνουν οι μύριες μεθοδεύσεις για να μην τεθεί καμιά απόφαση στην κρίση των πολιτών. Από τον φόβο λέει του λαϊκισμού και  της τυφλής αντίδρασης.  Η πλήρης αντιστροφή της πραγματικότητας.

Οι διαδικαστικές μεθοδεύσεις της γραφειοκρατίας και τα μη αιρετά κέντρα εξουσίας έθρεψαν τον δεξιό λαϊκισμό και την δυσπιστία προς την Ευρώπη. Προτιμώ λοιπόν την απροσδόκητη κατάσταση στην Βρετανία, όπου τα ΜΜΕ (έχουν αναγκαστεί να) ενημερώνουν τους πολίτες για προτάσεις, αποχρώσεις, λεπτομέρειες, λεπτά διλήμματα στις ψηφοφορίες. Για την ανικανότητα κάποιων πολιτικών, την ραδιουργία άλλων αλλά και τις φιλότιμες προσπάθειες μιας όχι ευκαταφρόνητης μερίδας για να βρεθεί μια λύση. Κάτι καλό πιστεύω θα βγει από αυτή την αναστάτωση.

Κάτι καλύτερο πάντως από όσα μας προμηνύει η τεχνοκρατική παγερότητα του Μακρόν και η χαζομαμαδίστικα καθυσυχαστική Μέρκελ. Πιστεύω ακράδαντα στην ευρωπαϊκή ενοποίηση, σε μια φεντεραλιστική Ευρώπη με πραγματικές αρμοδιότητες. Ακριβώς γι αυτό όμως δεν ανέχομαι πια να συγκαλύπτονται τα προβλήματα, να συσκοτίζονται οι αντιθέσεις, να γίνεται η οικογενειακή φωτογραφία των ηγετών αυτοσκοπός.

Η δε αριστερά, χωρίς την οποία καμιά φεντεραλιστική Ευρώπη δεν έχει λόγο να υπάρξει γιατί θα ήταν απλώς άλλη μια καταπιεστική αυτοκρατορία, πρέπει να είναι ενωτική και εν δυνάμει πλειοψηφική αλλά χωρίς ούτε στιγμή να αποδεχτεί την σημερινή αδιέξοδη κατάσταση. Όποιος ελπίζει για την ΕΕ, οφείλει να θέλει να την αλλάξει.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr