Ένας από τους λόγους να ανεβάσει ένας άντρας συγγραφέας και σκηνοθέτης μια παράσταση με θέμα τη γυναίκα είναι ακριβώς αυτός: γιατί είναι άντρας. Ο λόγος μοιάζει προφανής (και ίσως είναι) αλλά οι περισσότεροι άνδρες λίγο ως πολύ θέλουν να ερευνήσουν και να κατανοήσουν τη γυναικεία ψυχοσύνθεση, να ιχνηλατήσουν τη θηλυκή πλευρά του κόσμου, αυτή τη μυστηριακή terra incognita η οποία μας ορίζει και μας κινεί σε όλη τη διάρκεια του βίου.
Υπάρχει όμως κι άλλος ένας, πιο ειδικός λόγος που με ώθησε να δημιουργήσω το κείμενο και την παράσταση “Από την Αντιγόνη στη Μήδεια”. Διαισθανόμουν ανέκαθεν ότι οι αρχαίοι Έλληνες τραγικοί κατανόησαν εις βάθος τη γυναίκα και κάθε τραγωδία που φέρει το όνομα μιας ξακουστής πια, αρχετυπικής φιγούρας, αποτελεί μια επιτομή σε ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της γυναικείας φύσης, ξεκλειδώνει κάτι από το αίνιγμα της έμφυλης ταυτότητας.
Έτσι αποφάσισα να φτιάξω αυτό το έργο στο οποίο υποδύομαι έναν ποιητή που δημιουργεί σε πραγματικό χρόνο – εκείνη την ώρα – μπροστά στα μάτια των θεατών ένα σκηνικό ποίημα για τη γυναίκα. Ένα ποίημα που στην αρχή μοιάζει ασάλευτο, αδιαμόρφωτο, ουδέτερο και όσο προχωράει ο χρόνος της παράστασης αποκτά σχήμα, χρώμα, άρωμα και φωνή και γίνεται στιγμή τη στιγμή όλο και πιο ανάγλυφο, σαν ένα κομμάτι μάρμαρο μέσα από το οποίο προβάλλει αργά – αργά το άγαλμα.
Ένας ποιητής της εποχής μας λοιπόν συναντά επί σκηνής δέκα γυναικείες μορφές της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας και τις ξαναπλάθει με το δικό του τρόπο. Ιδρώνει και ματώνει δίπλα τους ως αδερφός τους, πατέρας τους, γιος τους, εραστής τους, φονιάς τους, τύραννός τους. Μέσα από τις αλλεπάλληλες επισκέψεις μέσα στο έργο της Αντιγόνης, Ιφιγένειας, Ελένης, Κλυταιμνήστρας, Κασσάνδρας, Αγαύης, Ιοκάστης, Εκάβης, Ηλέκτρας, Μήδειας μας αποκαλύπτονται διαφορετικές πτυχές της γυναικείας ψυχοσύνθεσης, όπως αυτή φανερώνεται μέσα από τα έργα των τριών τραγικών ποιητών.
Τα ζητήματα που επεξεργάζομαι με αφορμή αυτές τις δέκα μορφές είναι: το χρέος, η αυτοθυσία, το κάλλος, ο φόνος, η φρενίτιδα, η αιμομιξία, ο ξεριζωμός, η μητροκτονία, η εμμονή, η σχέση με το θεϊκό στοιχείο και προφανώς η θέση της γυναίκας σε έναν σκληρά πατριαρχικό, ανδροκρατούμενο κόσμο. Είναι ένα έργο για τη γυναίκα, αλλά είναι και ένα έργο για τον ποιητή – αγωνιζόμενο άνθρωπο που πασχίζει να ανακαλύψει μέσα από τον αγώνα του λίγο φως γνώσης, αίσθησης και ανθρώπινης ζεστασιάς.
Μιλώντας για ανθρώπινη ζεστασιά οφείλω να αποδώσω φόρο τιμής στον άνθρωπο που μου έμαθε αρχαία ελληνικά, ο οποίος από μόνος του είναι ένας λόγος να κάνω αυτή την παράσταση, κι ο οποίος ήταν γυναίκα: η γιαγιά μου. Και είχε για όνομα το πρώτο όνομα που συναντάμε σε αυτή την παράσταση, Αντιγόνη. Και καταγόταν από το νησί της Ικαρίας. Ένα νησί στο οποίο οι γυναίκες είχαν πάντα εξέχουσα θέση. Ένα νησί θα λέγαμε μητριαρχικό το οποίο είναι παρόν στην παράσταση αυτή, στα video που ακολουθούν το αγωνιώδες ταξίδι του ποιητή και αποτελούν τον φυσικό καμβά του έργου.
Συντελεστές:
Ερμηνεύουν: Κώστας Γάκης, Μαρία Παπαφωτίου
Kείμενο: Κώστας Γάκης
Σκηνοθεσία, Μουσική, Video art: Κώστας Γάκης
Live τραγούδι: Ίρις Κανδρή
Live μουσική: Στέλλα Ζιοπούλου
Συνεργασία στη σκηνοθεσία: Ανθή Φουντά
Επιμέλεια κίνησης: Ευθύμης Χρήστου
Φωτισμοί: Στέλιος Πλασκασοβίτης, Στέφανος Λώλος
Σκηνογραφία: Στέφανος Λώλος
Κοστούμια: Σάλι Αλάραμπι, Κωνσταντίνα Μαρδίκη
Βοηθοί σκηνοθέτη: Βίλλη Κοντονικολάκη, Ισμήνη Πρωίου
Info:
Θέατρο Άλφα Ιδέα, 28ης Οκτωβρίου 37
Πρεμιέρα: 9 Νοεμβρίου στις 21:00
Κάθε Παρασκευή στις 21:00
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
