Από καρδιάς

Όχι, εκεί γίνονται εργαλεία, εκεί σφυρηλατούνται, εκεί καλουπώνονται αλλά και εκεί λειαίνονται, εκεί στρογγυλεύσουν. Αλλά υπάρχουν, υπάρχουν κρυμμένα, ακατέργαστα, φουρτουνιασμένα, ακαλλώπιστα καρφιά, μέσα στη καρδιά σου. Μάσα σε μνήμες χαμένες, ίσως ξένες που έγιναν δικές, κομμάτια σαν ενσταντανέ, σαν φωτογραφίες που δεν θυμάσαι πως μπορεί εσύ να χώρεσες

Και πως να κάνεις γαμώτο λέξεις, επιχειρήματα, ορθολογισμό, αυτό που σε κάνει να ανατριχιάζεις τόσα χρόνια? Από παιδί. Ένα τραγούδι. Ένα τραγούδι που δεν το βίωσες, ένα τραγούδι που όταν το πρωτάκουστες στα παιδιατικά σου, ήταν ήδη πια μνημειακό.

Μαλλιά σγουρά, μαλλιά κοράκου χρώμα…

Το άκουσα πρωί, πρωί, μέρα… εθνικής επετείου. Μέσα στα εμβατήρια, μέσα στις παράτες, τις σημαίες, τις παρελάσεις.

Πάει καιρός που έβγαινες στους δρόμους, τη σκούφια φόραγες λεβέντικα, στραβά, και τα μαλλιά χυτά πάνω στους ώμους, τα ανέμιζε ο αγέρας στα ζερβά…

Αλήθεια η θέση σου, η οπτική σου, η ιδεολογία σου, το πως βλέπεις, ακουμπάς, βιώνει τα πράγματα, είναι ζήτημα μιας επεξεργασμένης ιδεολογίας, μιας ταξικής θέσεις ή είναι βάθια και ίσως ακατέργαστα πολιτισμική? Μήπως φτιάχνεις το επιχείρημα για να αιτιολογήσεις αυτό που η καρδιά σου βροντοχτυπήσει και προστάζει. Είναι «προξενιό» η πολιτική θέσε ή είναι έρωτας? Έρωτας από τη πρώτη ματιά, έρωτος βαθύς, συχνά κι αχώριστος, και πόνος, και πληγεί. Όπως άλλωστε κάθε έρωτας.

Σας αγαπούσε πάντοτε και τήρα, η δόλιο μου η καρδιά στενάζεις και πόνα.

Ανήκουμε στις γενιές που δεν έζησαν πολέμους, ξεριζωμούς, προσφυγιές, ναζιστική κατοχή, λευκή τρομοκρατία, εμφύλιο, εξορίες, ξερονήσια, βασανιστήρια, αναμορφώσεις και Παρθενώνες, Αποστασίες, χούντες, Νομικές και Πολυτεχνεία. Ανήκουμε στην τυχερή γενιά που κουβαλάει στους ώμους της μόνο μνημειακά, όλο αυτόν τον πόνο, όλο αυτό το αίμα, όλο αυτόν τον ηρωισμό που δεν χωράει ανθρώπου νους.

Εγώ Άη Στρατη δε φοβάμαι, είναι κι αυτή μια Ελληνική γωνιά, τα μαύρα τα μαλλιά μας κι αν ασπρίσαν δε μας τρομάζει η βαρυχειμωνιά.

Ανήκουμε στις γενιές που δεν χρειάστηκε να επιβεβαιώσουμε με τη ζωή μας, την ύπαρξη ενός συνόρου, με το βούρδουλα στο πετσί μας, με το μαχαίρι στο κόκαλο, με το περίστροφο στον κρόταφο. Δεν ρισκάραμε τη ζωή μας για ένα απαράδεκτα παραβιασμένο όριο, που μπορεί να γίνει το παν και το τίποτα, ένα όριο που στο όνομα του αξίζει σε κάθε περίπτωση να χορέψουμε ταγκό με τον θάνατο. Δεν χρειάστηκε να γίνουμε ο Εξεγερμένος Ανθρωπος. Ή ίσως χρειάστηκε, αλλά δεν το κάνουμε. Τραβήξαμε αυτό το παραβιασμένο όριο, τόσο μα τόσο πολύ που το ξεχειλώσαμε για να το φέρουμε στα δικά μας βολικά μέτρα.

Θα’ ρθουν καιροί, καιροί ευτυχισμένοι, σκλάβοι δεν θα ‘ναι τότε οι λαοί, θα ζούμε τότε πια αδελφωμένοι, σε μια ελεύθερη ειρηνική ζωή.

Κι έτσι μια μέρα σαν τη σημερινή, μια μέρα… εθνικής εορτής, ο καθένας μόνος του, χωρίς το πάθος και την αψηφισιά που γεννάει η ανάσα του μεγάλου πλήθους που τολμά να ονειρευτεί, στεκόμαστε όρθιοι στο σαλονι του σπιτιού μας για να ακούσουμε ο καθένας το δικό του «εθνικό ύμνο». Αυτόν που κάνει τη καρδιά του να φτερουγίσει, αυτόν που κάνει το δέρμα του να αναρριγήσει, αυτόν που φέρνει κόμπο στον οισοφάγο.

Μαλλιά σγουρά, μαλλιά κοράκου χρώμα…

Πονεμένοι, ματωμένοι, προδομένοι, ηττημένοι. Οι Ήρωες μου. Εσείς που με κάνετε να αναριγώ. Γονατίζω ευλαβικά και σας ευχαριστώ. Από καρδιάς…

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr