Από το 2015 της αλληλεγγύης, στο 2020 της φασιστικής μαυρίλας

Μια μικρή αναδρομή πολύ λίγα χρόνια πίσω, στην Ελλάδα του 2015.

Οδηγοί ταξί αντί να κάνουν τις κούρσες τους, μαζεύουν ρούχα από σπίτια πολιτών που τους καλούν μέσω μιας εφαρμογής για να τα δώσουν στους πρόσφυγες. Το κάλεσμα θα κρατούσε για 24 ώρες αλλά σταμάτησε μετά από περίπου 6 ώρες γιατί είχαν μαζευτεί τόσα πολλά ρούχα που δε χωρούσαν πια στην αποθήκη της εταιρείας.

Εθελοντές βουτούν στη θάλασσα για να σώσουν ανθρώπους. Στις ακτές βρίσκονται κάτοικοι με σωσίβια και κουβέρτες. Πολίτες στήνουν αυτοσχέδιες κουζίνες για να δώσουν φαγητό σε όσους είχαν γλιτώσει από τη θάλασσα. Οι τρεις γιαγιάδες στη Μυτιλήνη που είδαν τη μητέρα με το μωράκι της να βγαίνουν από τη θάλασσα, να το παίρνουν στα χέρια τους γιατί «έκλαιγε το παιδάκι, η μάνα του ήταν βρεγμένη, της είπαμε φερ’ το εδώ το παιδάκι πεινάει, του τραγουδούσαμε και ήπιε το γάλα μονορούφι».

Ο Μυτιληνιός ο παπα-Στρατης, ο ‘άγιος των προσφύγων’, ο άνθρωπος που παρά το σοβαρό πρόβλημα υγείας του, με τα σωληνάκια στη μύτη, μέχρι και την τελευταία μέρα της ζωής του βοηθούσε όσους απελπισμένους έφταναν στο νησί.

Ψαράδες έπαιρναν σωσίβια και έβγαιναν στα ανοιχτά για βοηθήσουν κόσμο. Ο Στρατής Βαλαμιός, ο ψαράς που ήταν και υποψήφιος για Νόμπελ Ειρήνης, έλεγε ότι δε θέλει να μιλάει για τους ανθρώπους που σώζει. Το θεωρεί καθήκον του. Μαζί με όλους τους άλλους ψαράδες στο νησί έσωσε χιλιάδες ανθρώπους γιατί ”έτσι έπρεπε”. Μιλάμε για εποχές με χιλιάδες αφίξεις σε καθημερινή βάση.

Γιατροί μετά τη βάρδια τους στα νοσοκομεία βοηθούσαν τους μετανάστες στις δομές φιλοξενίας. Ελάχιστοι γιατροί για χίλιους ανθρώπους. 

Άνεργοι που έρχονταν να βοηθήσουν. Δεν ξέρω σε ποια άλλη χώρα θα έβγαιναν ανακοινώσεις ”δε δεχόμαστε άλλους εθελοντές, θα σας ενημερώσουμε όταν χρειαστούμε” ή ”σταματήστε να στέλνετε άλλα φαγητά, έχουμε στοκάρει”. Δεν ξέρω σε ποια άλλη χώρα θα έβλεπα κυρία των βορείων προαστίων να ρωτάει αν υπάρχει κάποια οικογένεια με παιδάκια που να θέλει να μείνει στο ακατοίκητο σπίτι της στο κέντρο της Αθήνας. 

Ακόμη, όταν το 2016 εγκλωβίστηκαν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι στην Ειδομένη (μετά από απόφαση της Ουγγαρίας να κλείσει εντελώς τα σύνορά της), οι κάτοικοι της περιοχής τους έδιναν τρόφιμα, κουβέρτες και παιχνίδια. Πολλοί φιλοξενούσαν οικογένειες και παιδιά για να μην κοιμούνται στις λάσπες.

Βέβαια, δεν υπήρχε μόνο αυτή η Ελλάδα. Υπήρχαν και αυτοί που ζητούσαν 3-4.000 ευρώ για να μεταφέρουν ανθρώπους από τον Πειραιά στην Ειδομένη. Υπήρχαν αυτοί που ενώ οι περισσότεροι Μυτιληνιοί βοηθούσαν, κάποιοι πουλούσαν 3 ευρώ ένα μπουκαλάκι νερό. Υπήρχαν πολιτικοί που υποστήριζαν ότι όσο δεν πνίγουμε κόσμο στο Αιγαίο δίνουμε το πράσινο φως να έρθουν κι άλλοι.  

Δεν ήταν όμως οι περισσότεροι. Επικρατούσε η αντίληψη ότι είναι άνθρωποι που έρχονται εδώ για να γλιτώσουν. Σε μια περίοδο όπου υπήρχαν δεκάδες χιλιάδες αφίξεις τον μήνα. Μόνο το 2015 οι αφίξεις έφτασαν τις 836.627, ανάμεσά τους άνθρωποι και από άλλες χώρες εκτός της Συρίας. Αλλά είχε επικρατήσει η ανθρωπιά.

Την τελευταία βδομάδα είναι σαν αυτή η Ελλάδα να μην υπήρξε ποτέ. Κατακλύζουν την καθημερινότητά μας εικόνες και λόγια που προκαλούν ασφυξία. Κάτοικοι στη Μυτιλήνη να κλωτσάνε βάρκες με ανθρώπους που προσπαθούν να φτάσουν στη στεριά. Να ρίχνουν ξύλο σε ανθρώπους των ΜΚΟ και σε δημοσιογράφους που βρίσκονται εκεί. Μία γυναίκα να φωνάζει σε μια έγκυο ”εμείς σε γαμήσαμε μωρή τράβα πίσω”. Μικρά παιδάκια να τους βρίζουν χυδαία. Και αυτά είναι από ένα μόνο βίντεο. 

Πώς απαντάς σε αυτή τη μαυρίλα; Πώς γίνεται οι ίδιοι άνθρωποι που πριν λίγο καιρό έδιναν από τα λιγοστά έσοδά τους για να βοηθήσουν, τώρα να θεωρούν οτι απειλούνται από άοπλους;

Αρχικά απαντάς με ρεαλισμό. Οι καλές προθέσεις δε δικαιολογούν την παραποίηση ή και την άγνοια της πραγματικότητας. 

Η κατάσταση σήμερα δεν είναι ίδια με αυτή του 2015. Αυτή τη στιγμή η Τουρκία χρησιμοποιεί αυτούς τους ανθρώπους γιατί επιθυμεί να κερδίσει κάτι σε αυτό το μαφιόζικο ανατολίτικο παζάρι που ονομάζει εξωτερική πολιτική. Άλλα και η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Πέρα από την άμεση ανάμειξή της στον πόλεμο της Συρίας, έχει αφήσει την Ελλάδα να επωμιστεί ένα βάρος δυσανάλογο των δυνατοτήτων της. Έχει μετατρέψει τη χώρα σε αποθήκη ψυχών προκειμένου να μην αναλάβει τις ευθύνες της για αναλογική κατανομή των προσφύγων στις χώρες της Ευρωζώνης. Η ημιχρεοκωπημένη Ελλάδα έχει γίνει – και θα συνεχίσει να είναι – φυλακή απελπισμένων ανθρώπων με αντάλλαγμα λεφτά για κουβέρτες και τα ευχαριστούμε πολύ των Ευρωπαίων ηγετών.

Δικαιολογημένος ο φόβος, ειδικά αν αναλογιστούμε πόσο λάθος παρουσίασαν – για ακόμη μια φορά –   την κατάσταση τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης. Πρόκληση ψεύτικου πανικού και τυμπανοκρουσίες πολέμου, που θα ήταν απλώς για γέλια αν δεν ήταν τρομερά επικίνδυνες. 

Μόνο η σωστή εκτίμηση της κατάστασης μπορεί να οδηγήσει σε συνετές πράξεις. Ο πανικός δεν είναι ποτέ καλός σύμβουλος και ειδικά άμα μετά σε γειώσει απότομα η ευρωπαϊκή πραγματικότητα και πρέπει να παρουσιάζεις τους μέχρι πρότινος μεταμφιεσμένους Τούρκους στρατιώτες με περούκες σε φτωχούς πρόσφυγες.

Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα δε μπορεί να διαχειριστεί μόνη της ένα πανευρωπαϊκό ζήτημα. Δεν μπορεί να ακολουθήσει μια πολιτική ανοικτών συνόρων γενικά και αόριστα, δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος του κόσμου όλου. Αυτό δε δηλώνει έλλειψη ανθρωπιάς αλλά εκτίμηση της πραγματικότητας και των δυνατοτήτων της χώρας. Και με βάση τις αξίες σου αλλά και την πραγματικότητα ακολουθείς την κατάλληλη πολιτική.

Ρεαλισμός και ανθρωπιά μαζί.
Γιατί χωρίς ρεαλισμό δεν απευθύνεσαι σε κανέναν και αφήνεις την ακροδεξιά και τους μισανθρώπους να υπερισχύσουν. Πάλι.

Ο θυμός είναι εύκολο να στρέφεται στον αδύναμο και στον ανυπεράσπιστο. Το δύσκολο είναι να στραφεί εκεί που πρέπει και εκεί πρέπει να δώσει τη μάχη ο προοδευτικός κόσμος. Όταν έρχονται νεοναζί στη χώρα σου, όταν βλέπεις τον φασισμό να απλώνεται παντού κάθε μέρα, έχεις χρέος να πάρεις θέση. Η δικιά μου θέση είναι πάντα ο άνθρωπος και η ομορφιά.

Όμορφο είναι και το τσακισμένο κεφάλι του νεοναζί στη Μυτιλήνη.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr