Απεργία; Όχι άλλο κάρβουνο ΕΣΗΕΑ μου!

…Και όπου δύσκολα, πολλά ερωτήματα που παραμένουν αναπάντητα, τα περισσότερα εκ των οποίων δημιουργήηθηκαν, την εποχή των μνημονίων, ενώ άλλα δεν έχουν απαντηθεί σε βάθος δεκαετιών. Κορυφαίο κατ’ εμέ, τι ακριβώς κέρδισαν τα ΜΜΕ από την 24ωρη απεργία; Ότι δείξαμε σεβασμό στον συνδικαλισμό; Ότι συμπαρασταθήκαμε στους άλλους κλάδους εργαζομένων καθώς την επόμενη μέρα ακολούθησε η απεργία της ΓΣΕΕ; Τι ακριβώς κερδίσαμε εμείς ως κλάδος; Τι σημαίνουν πια, αυτές οι απεργίες; Εχει αναρωτηθεί κάποιο μέλος του Δ.Σ. της Ενωσης, τι μας προσφέρουν οι απεργίες, τουλάχιστον με τον τρόπο που γίνονται; Εχει περάσει από το μυαλό οποιουδήποτε συνδικαλιστή, μήπως έχουν αλλάξει δραματικά πλέον τα δεδομένα, όχι μόνο στον κλάδο αλλά σε ολόκληρη την κοινωνία και η απεργία είναι ένα ξεπερασμένη, τουλάχιστον για τους δημοσιογράφους, μέσον πίεσης προς τα αφεντικά και τους εκδότες ή ιδιοκτήτες; Και αναφέρω πρώτα τα αφεντικά γιατί οι πραγματικοί εκδότες είναι μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού. Οι λοιποί έχουν άλλες σημαντικότερες δουλειές να κάνουν και απλώς χρησιμοποιούν τη δήθεν δημοσιογραφία για να εξυπηρετούν τις επιχειρήσεις τους, τα συμφέροντα τους και παράλληλα να μπορούν να έχουν τη δύναμη εκείνη όπου θα παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην οικονομικοπολιτική ζωή του τόπου. Γιατί όπως όλοι έχουμε μάθει τα τελευταία χρόνια, στην Ελλάδα, αν έχεις εφημερίδα, κανάλι και ποδοσφαιρική ή μπασκετική ομάδα, είσαι αυτός που έχει τη δύναμη να ανεβάζει και να κατεβάζει κυβερνήσεις.

Επιστρέφω όμως, στο θέμα των απεργιών, που 8 στους 10 δημοσιογράφους ως είθισται δεν γνωρίζει γιατί απεργούμε. Οκτώ στους 10  γουστάρουν γιατί θα ξεκουραστούν από… ρωμαϊκές γαλέρες. Μαζί πανηγυρίζουν και τα αφεντικά που γλιτώνουν μεροκάματα, εκτυπωτικά έξοδα, χαρτί κλπ. Παράλληλα ο κόσμος δεν γνωρίζει και κυρίως δεν τον ενδιαφέρει, αν βγουν ή δεν βγουν εφημερίδες στα περίπτερα. Πόσα φύλλα άλλωστε πωλούν όλες μαζί οι καθημερινές εφημερίδες  (πολιτικές, οικονομικές, αθλητικές); Μετά βίας 100.000! Κανείς δεν συγκινείται. Είτε κυκλοφορούν είτε όχι, καμία ενόχληση, κανένα κενό. Και απλά έρχονται από το πουθενά 24ωρες απεργίες σαν αυτές των τελευταίων χρόνων, να επιδεινώσουν την κατάσταση.

Αντί να καθίσουν τα μέλη του Δ.Σ, και οι παρατάξεις της Ενωσης όλοι μαζί να σκεφτούν νέους τρόπους αντίδρασης, αποτελεσματικούς και όχι παρωχημένους, ξεφτισμένους και απαρχαιωμένους, σου πετούν στα μούτρα μια 24ωρη απεργία και καληνύχτα. Χωρίς οργάνωση, πλάνο, σκοπό, στόχο. Χύμα στο κύμα, για τις εντυπώσεις, για να λέμε ότι κάνουμε αγώνα! Ποιον αγώνα αλήθεια;

Όταν έχουν διαλυθεί συλλογικές συμβάσεις, έχουν δημιουργηθεί τυπικές ατομικές, όταν τα συνδικαλιστικά όργανα παίζουν μόνο το ρόλο του μεσάζοντα, όταν πιά ο κόσμος ακούει επάγγελμα δημοσιογράφος και σιχτιρίζει με σλόγκαν «αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι» γιατί έμαθε από την τηλεόραση τους Πρετεντέρηδες, τους Μπογδάνους τους Καψήδες και άλλα «βαριά χαρτιά» της διαπλοκής, για ποια απεργία μιλάμε; Ποιανού το αφτί ιδρώνει; Ποιον πιέζουμε; Όταν απέναντι μας βρίσκονται, η ανεργία, η ανέχεια, η αναξιοπιστία, τα κάθε λογής δουλικά και φερέφωνα, όταν οι περισσότεροι είναι ταγμένοι στη δούλεψη του «Χ» αφεντικού, για ποια απεργία συζητάμε; Εδώ που έχουμε φθάσει σε σημείο, τη χώρα να την διαφεντεύουν ή να θέλουν να την διαφεντέψουν, πράκτορες, ναρκέμποροι, λαθρέμποροι, φοροφυγάδες, βρώμικοι τραπεζίτες, λαμόγια και μιζαδόροι. Κι έρχεται και το συνδικαλιστικό μας όργανο και λέει απεργία; Ποιον τιμωρούμε πέρα από τους εαυτούς μας και πέρα από τους πραγματικούς (και μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού) εκδότες; Φυσικά και θα απεργήσω και θα ακολουθήσω τις επιταγές της Ενωσης μου. Όμως αυτό αρκεί στην ΕΣΗΕΑ;

Για να αλλάξει το κλίμα και να σωθεί ό,τι μπορεί να σωθεί στον κλάδο, θα πρέπει όλες ανεξαιρέτως οι εφημερίδες να ξεκινήσουν κοινή δράση. Και γράφω για τις εφημερίδες γιατί αυτές είναι που αιμορραγούν περισσότερο από όλα τα ΜΜΕ. Να επισημάνουν με κάθε τρόπο στην Ενωση ότι η απεργία πέθανε πιά, ως ύψιστο μέσο αγώνα τον οποίο θα δώσει ο δημοσιογράφος για ελευθερία του Τύπου, για κανονικές συλλογικές συμβάσεις, ισονομία, ασφάλιση, αξιοπρεπή μεροκάματα και όχι 200-300 ευρώ το μήνα που δίνουν πολλοί εφοπλιστάδες και λοιποί άσχετοι του κλάδου, γιατί εκμεταλλεύονται την απελπισία του εργαζόμενου και τον εξευτιλίζουν. Ομως ποια ΕΣΗΕΑ να τα σκεφτεί αυτά; Όταν στις εκλογές, υπάρχουν 10 παρατάξεις και όλες «ακουμπούν» σε κάποιο κόμμα; Το έχω γράψει πολλές φορές. Δεν γίνεται να καίγεται το σπίτι σου κι εσύ να περιμένεις το κόμμα να σε σώσει…

Αρέσει ή όχι στην ΕΣΗΕΑ και σε κάθε συνδικαλιστική φορέα του κλάδου μας, η απεργία δεν προσφέρει το παραμικρό. Ποια δικαιώματα του κλάδου; Εχει πάρει είδηση η Ενωση ότι υπάρχουν ψευτοεκδότες που προσφέρουν δουλειά αλλά όχι μισθό; Σου λέει σου προσφέρω ασφάλιση αλλά από λεφτά ξέχνα το! Συνάδελφοι απολύονται σωρηδόν και πολλές φορές απλήρωτοι και η ΕΣΗΕΑ βγάζει ανακοινώσεις όπου καταδικάζει και καλεί την εργοδοσία να αναστείλει τις απολύσεις. Και; Την ακούει κάποιος; Ιδρώνει το αφτί κανενός; Όχι! Τι να τις κάνουμε τις ανακοινώσεις; Να αγωνιστούμε, ναι. Όχι έτσι όμως. Είσαι το συνδικαλιστικό όργανο αλλά δεν μπαίνεις καν στον κόπο να σκεφτείς λύσεις για το μέλλον. Αραχτή πίσω από παλιές αντιλήψεις και  αγκυλώσεις. Με τους περισσότερους να ψηφίζουν υποψήφιους λόγω κομματικής σύμπραξης και με την ελπίδα να τους βρουν αύριο ένα μεροκάματο. Με τους περισσότερους στην Ενωση να άγονται και να φέρονται από τα πολιτικά κόμματα και να πράττουν αναλόγως.

Πότε η ΕΣΗΕΑ πέρασε μια βόλτα, από τα ΜΜΕ να αφουγκραστεί τα μέλη της; Δεμένα στις καρέκλες τους τα περισσότερα μέλη, πάντα κρυμμένα και καλυμμένα πίσω από ξύλινους κανόνες για να αποφεύγουν τα δύσκολα και πρωτοβουλίες που τυχόν ενοχλήσουν τα αφεντικά . Όπως τότε επί παντοκρατορίας Μπόμπολα, που δεν τολμούσαν στην ΕΣΗΕΑ να πουν τη λέξη «απεργία» γιατί έτρεμαν από φόβο. Όπως τότε στις εφημερίδες που γίνονταν απεργιακές κινητοποιήσεις και κατά σύμπτωση ποτέ στα Μέσα του Ψυχάρη και του Μπόμπολα.

Ηρθε ο καιρός η ΕΣΗΕΑ να αλλάξει τρόπους αντίδρασης, να αλλάξει νοοτροπία και να σκύψει πραγματικά πάνω από τα μέλη της. Ας κάνει βόλτες στα εφημερίδες να μάθει, να δει, να νιώσει αγωνίες και φόβους συναδέλφων. Ας κατέβουν οι συνδικαλιστές από το ροζ συννεφάκι τους και ας σταματήσουν να κρύβονται πίσω από ξεπερασμένους κανόνες και καταστατικά. Δεν γίνεται για παράδειγμα να βρίζει καθημερινά η ΝΔ το Documento και τον Κώστα Βαξεβάνη και να μη συγκινείται καμία Ενωση, να παρέμβει υπέρ της εφημερίδας, να βγάλε μια ανακοίνωση στις τόσες που εκδίδει κάθε φορά, σαν συμπαράσταση βρε παιδί μου, να ρίξει στάχτη στα μάτια μας. Ενας δημοσιογράφος καθυβρίζεται από διάφορους Αδώνηδες, Στουρνάρες και στούρνους του τόπου γιατί αποκαλύπτει, σκάνδαλα και διαπλοκή με ρεπορτάζ και επιχειρήματα και η ΕΣΗΕΑ σφυρίζει αδιάφορα! Αφήνω τον Βαξεβάνη λοιπόν, αν έτσι σας διευκολύνει και ρωτώ: όταν πρωτοκλασάτα δεξιοφασιστικά στοιχεία της ΝΔ, των τραπεζών και άλλοι παρατρεχάμενοι ή κομματόσκυλα, αποκαλούν την εφημερίδα Documento, «συμμορία του Μαξίμου», όταν αποκαλούν τους δημοσιογράφους της, «πιστόλια του ΣΥΡΙΖΑ» και «συμμορίτες», δεν σπιλώνουν μέλη της Ενωσης (είμαστε και πολλοί) στην εφημερίδα; Τι περιμένει η ΕΣΗΕΑ για να παρέμβει; Φοβάται; Δεν την ενδιαφέρει; Τι; Με ποια κριτήρια έχει ξεχωρίσει τα μέλη της σε «παιδιά και αποπαίδια»; Και με ποιο θράσος έρχεται να σου πει κάνε απεργία; Γιατί; Για τον ίδιο λόγο που τόσα χρόνια δεν αναγνώριζε τα παιδιά που εργάζονταν στα σάιτ, δεν τα έκανε μέλη της αν και πληρούσαν τις προϋποθέσεις, αλλά την ίδια στιγμή τα καλούσε να μετέχουν στις απεργίες της! Ας αφήσουν λοιπόν τις καρεκλες τους και ας βγουν στη γύρα. Σε όλες τις εφημερίδες και τα υπόλοιπα ΜΜΕ. Να συγκεντρώσουν σκέψεις, απόψεις, προτάσεις, αιτήματα, παράπονα και προβλήματα κι ας κόψουν την τακτική του «καταδικάζουμε κατ’ επιλογή».

Ας κάνουν τα αυτονόητα, να καθαρίσουν πχ το Μητρώο. Να δούμε ποιοι πρέπει να είναι πραγματικά μέλη και ποιοι έχουν χωθεί από δεξιά και αριστερά για να βολευτούν  είτε ασφαλιστικά είτε σε άλλες δουλειές. Συμπλήρωσα 32 χρόνια σαν επαγγελματίας δημοσιογράφος και από το 1994 που μπήκα στην Ενωση ένα πράγμα άκουγα: «ξέρεις πόσοι οδηγοί του Λαμπάκη έχουν γίνει μέλη στην Ενωση»; Στην πορεία, μπορεί να μην είδα οδηγούς αλλά είδα τεχνικούς, μάστορες, σελιδοποιούς, αρχιπιεστές, διανομείς, μέχρι και σερβιτόρο σε κυλικείο εφημερίδας. Από ψηφοφόρους να φαν’ κι οι κότες. Από δημοσιογράφους πάσχουμε…

Εδώ φθάσαμε σε μονοπώλιο διανομής Τύπου από ένα πρακτορείο και δεν κουνιέται φύλλο, πέρα από τις καθιερωμένες ξύλινες ανακοινώσεις της ΕΣΗΕΑ. Να βγει μπροστά, να κάνει θόρυβο, να καταθέσει προτάσεις, να βρεθεί λύση. ΤΙΠΟΤΑ. Και κινούνται μεμονωμένα όσες εφημερίδες θίγονται. Η Ενωση; Απούσα πάλι, προφανώς γιατί θεωρεί ότι δεν θίγονται έστω έμμεσα τα εργασιακά των μελών της. Το Documento και άλλα έντυπα φωνάζουν, δημοσιοποιούν τι γίνεται με τις τραγικές καταστάσεις στην διανομή εφημερίδων, που το πρακτορείο πάει όπου θέλει και αν θέλει, με το πρακτορείο μα αλλάζει μόνο του τις συμβάσεις που έχουν υπογραφεί γιατί έτσι γουστάρει. Γίνεται πόλεμο πυρηνικός αλλά η ΕΣΗΕΑ στον κόσμο της, καλεί σε απεργία για καλύτερα λεφτά και συλλογικές συμβάσεις! 

Αν δε, φθάσουμε στις αθλητικές εφημερίδες που όλες μαζί πωλούν ούτε 20.000 φύλλα καθημερινά, τα πράγματα γίνονται χειρότερα. Εκεί αμφιβάλλω αν η ΕΣΗΕΑ γνωρίζει την ύπαρξη τους! Στα χρόνια των μνημονίων, ούτε καν ενδιέφερε την Ενωση αν κυκλοφορήσουν, πότε θα βγουν στα περίπτερα στις αργίες. Γιατί εκείνο που έκαιγε τα μέλη του Δ. Σ. ήταν πότε είναι καλύτερα να κυκλοφορήσουν οι κυριακάτικες εκδόσεις του Μπόμπολα, του Θέμου, του Ψυχάρη. Ούτε καν ανακοίνωση για τις αθλητικές. Αποφάσιζαν οι «νταβατζήδες» του χώρου, να κυκλοφορήσουν οι πολιτικές Σάββατο κι έπρεπε οι αθλητικές να κυκλοφορήσουν την ίδια μέρα, γιατί το πρακτορείο δεν θα σε μοίραζε Κυριακή, επειδή λέει έπρεπε να καθίσουν και οι εργαζόμενοι του! Οποτε ήθελε το πρακτορείο! Δεν δούλευε το πρακτορείο διανομής ή δεν ήθελε να δουλέψει; Δεν έβγαιναν οι αθλητικές! Και η ΕΣΗΕΑ; ΑΦΑΝΤΗ! Φέτος φθάσαμε σε σημείο να χαθεί για τις αθλητικές η αργία του 15αύγουστου! Με άλλοθι ότι ζήτησε κάποια εφημερίδα να δουλέψει γιατί λέει υπήρχε αγωνιστική κίνηση και αναγκαστικά ακολούθησαν όλες! Πάλι καλά που το τελευταίο δίμηνο η Ενωση αποφάσισε να ορίζει πότε αργούν οι πολιτικές και πότε οι αθλητικές εφημερίδες. Πάλι καλά…

Όμως, αρκετά με την υποκρισία και την κοροϊδία των συνδικαλιστών. Φτάνει! Μπουχτήσαμε τις ανακοινώσεις και τις δήθεν απεργίες. Όχι άλλο κάρβουνο. Πρέπει να μπει ένα τέλος. Δεν γίνεται να κοροϊδευόμαστε μόνοι μας. Πέτυχε λένε στην ΕΣΗΕΑ η απεργία τη στιγμή που, ζήτησαν εξαίρεση σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές μεταδόσεις διάφορα Μέσα. Ιστοσελίδες λειτούργησαν κανονικότατα. Άλλες δε, έκαναν live σε παιχνίδια όλων των σπορ με διάφορα τρικ. Κωμωδία, απαξίωση, γελοιότητα…

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr