Απέναντι στη μισαλλοδοξία, υπάρχει ο έρωτας

Ο έρωτας είναι η εξύμνηση της διαφορετικότητας. Σε έναν κόσμο που γεννιόμαστε όλοι τόσο διαφορετικοί, ως προσωπικότητες, θέλει κόπο, αφοσίωση και αγάπη για να πλησιάσεις το συνάνθρωπο. Και ο έρωτας είναι η μεγαλύτερη πηγή ώθησης για να το κάνεις. Σχεδόν σε καταναγκάζει. Πόσο δύσκολο είναι να συγκρατηθείς όταν γοητεύεσαι πραγματικά από κάποιον; Πόσο φυσική ανάγκη μοιάζει το να τον προσεγγίσεις; Όσο διαφορετικός κι αν είναι. Είτε είναι Έλληνας, Αλβανός η Σύριος. Είτε είναι φτωχός ή πλούσιος. Η δύναμη του έρωτα δεν βλέπει τέτοια εμπόδια. Τα παραδείγματα, ιστορικά αλλά και γύρω μας, είναι πολλά. Η ανάγκη του ανθρώπου να μοιραστεί τη μοναξιά του, να βρει μια κοινή ματιά για τον κόσμο. Να κάνει το δυο, ένα, είναι πιο δυνατή από τα εμπόδια που θέτουμε στον εαυτό μας. Είναι ερεθιστικό να βλέπεις δύο διαφορετικούς κόσμους να έλκονται και έπειτα να γίνονται ένα. Γι’ αυτό και τρέχουμε στους κινηματογράφους και στα θέατρα απλά για να δούμε μια στιγμή αλήθειας. Μια στιγμή ταυτόσημης ετερότητας. 

Όπως είπε και ο Αλαίν Μπαντιού, ο έρωτας αποτελεί την μικρότερη μορφή συλλογικότητας. Δύο άνθρωποι συναντιούνται πηγαίνοντας κόντρα στο νόμο των πιθανοτήτων, αγαπιούνται και αποφασίζουν να μοιραστούν τις ζωές τους. Το πιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του έρωτα είναι ότι δε δίνει άλλη δυνατότητα στους δύο από το να κάνουν άκρη τα προσωπικά τους συμφέροντα προκειμένου να ζήσουν μαζί. Ο αληθινός έρωτας το επιβάλλει αυτό. Δεν διανοείται ο ερωτευμένος να ζήσει χωρίς το ταίρι του και θα θυσιάσει τα πάντα για να το κάνει. Και όταν αυτό ισχύει και από τις δύο πλευρές έχουμε την μικρότερη, αλλά και την ομορφότερη, μορφή συλλογικότητας. Απόλυτα κοινό συμφέρον και σκοπός και των δύο είναι η ευημερία του «ένα» και η επιβίωση του. Η δημιουργία του πυρήνα αυτού είναι ζωτικής σημασίας για την κοινωνία μας. 

Γι’ αυτό και είναι απογοητευτικό το γεγονός πως πληθαίνουν οι φωνές που θεωρούν πως ο έρωτας είναι η πραγμάτωση του αναπαραγωγικού ενστίκτου του ανθρώπου. Δεν γινόταν να περιμένουμε κάτι διαφορετικό όμως από μια κοινωνία χρησιμοθηρική, που δεν μπορεί να αιτιολογήσει κάτι αν δεν βρει πρακτική χρησιμότητα, με την ευρύτερη έννοια του κέρδους. Δεν μπορεί να αποδεχθεί πως την ενθουσιάζει κάτι που δεν της προσφέρει κάτι απτό. Γι’ αυτό  και η έννοια του έχει διαστρεβλωθεί. Αν θεωρήσουμε τον έρωτα έκφραση του αναπαραγωγικού μας ενστίκτου μοιραία πρέπει να αποδεχθούμε πως χάνει την ισχύ του όταν πετύχει το σκοπό του. Άρα τα ηλικιωμένα ζευγάρια θα έπρεπε να παύουν να αγαπιούνται; Ακόμα, θα έπρεπε να αρνηθούμε τον έρωτα σε ομόφυλα και άτεκνα ζευγάρια;

Ερωτευόμαστε γιατί η ανθρώπινη υπόσταση είναι συνυφασμένη με τη συλλογικότητα. Μια ζωή εγκλωβισμένη σε ταυτότητες θα ήταν μια ζωή ανώφελη και βαρετή. Βλέπουμε τι προκαλεί η κατάπτωση της συντροφικότητας στην κοινωνία. Οι επιλογές των συντρόφων γίνονται με βάση τη λογική της αποφυγής του ρίσκου, εξ ου και ο χωρισμός και η μοιχεία κινδυνεύουν να γίνουν η νόρμα στα σύγχρονα ζευγάρια. Ο άνθρωπος κλείνεται στη μοναξιά του και ακολουθούν όλα τα ψυχολογικά προβλήματα που μαστίζουν την κοινωνία.

Ο αληθινός έρωτας είναι το καλύτερο παράδειγμα για την πορεία μας στη ζωή. Είναι η απόδειξη πως η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη στον συνάνθρωπο, ο παραμερισμός του ατομικού συμφέροντος προς όφελος του συνόλου είναι στοιχεία της πανανθρώπινης ταυτότητας και είναι βαθιά ριζωμένα μέσα μας. Απλά ίσως χρειάζεται να ερωτευτούμε πραγματικά ώστε αυτά τα στοιχεία να επανέλθουν στην επιφάνεια και να μας θυμίσουν το ποσό αλτρουιστικά υπέροχο είναι να κοιμάσαι και να ξυπνάς με τι σκέψη του «πως θα κάνω τον άλλον χαρούμενο». Και αν μάθεις να το κάνεις αυτό για τον άνθρωπο που κοιμάται δίπλα σου, τότε μπορείς να το κάνεις και για όλη την ανθρωπότητα.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr