Αντώνης Μποσκοΐτης: Πως βίωσα την πορεία για το Ζακ Κωστόπουλο

Γράφει ο Αντώνης Μποσκοΐτης

Για κάποιον που όλες αυτές τις μέρες έβλεπε και ξανάβλεπε εκείνο το φρικτό βίντεο στα social media, ήταν σοκαριστικό να βρίσκεται μπροστά στο χώρο του μαρτυρίου. Δύο μέτρα πεζόδρομος όλα κι όλα και μία βασανιστική σκέψη: Ο Ζακ δεν είχε καν τη δυνατότητα διαφυγής, πόσο μάλλον όταν είχε να αντιμετωπίσει το ρατσιστικό μένος των ”επίδοξων δολοφόνων” του, καθώς και την αδιαφορία των περαστικών και των περίοικων.

Λίγο πριν τις εννιά η πορεία με ένα εντυπωσιακό πλήθος κόσμου (υπολογίζεται στους 3.000 ανθρώπους με μία πρόχειρη εκτίμηση) κινήθηκε προς την Πατησίων κι από κει προς την πλατεία Συντάγματος, όπου μπροστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του αδικοσκοτωμένου. 

Είναι αλήθεια πως οι ”στρέιτ” απουσίασαν σε μαζικό τουλάχιστον επίπεδο. Μοναδική ευχάριστη ”παραφωνία” κάποιοι εκπρόσωποι της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, όπως και κάποιοι μπαμπάδες και μαμάδες που ακολουθούσαν την πορεία με τα μωρά τους στα καροτσάκια. Ως φαίνεται χρειάζεται πολύς χρόνος ακόμη για να γίνει αντιληπτό πως ένα αποτρόπαιο περιστατικό ρατσιστικής βίας με θύμα έναν συνάνθρωπο μας από το χώρο της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας οφείλει να ξεσηκώνει τον καθένα μας, ανεξαρτήτως φύλου και σεξουαλικής επιλογής.

Ήμουν μάρτυρας ακόμη σε ένα χαρακτηριστικό συμβάν: Ένας ΛΟΑΤΚΙ νέος άνδρας εξέφρασε τη δυσφορία του για τη συμμετοχή στην πορεία ορισμένων μπλοκ με πλακάτ κατά των Μνημονίων, υπέρ της εργατικής αλληλεγγύης κ.λπ. Η Πάολα, η εμβληματική τρανς, τον έβαλε μάλλον στη θέση του: ”Δεν φχαριστάς που ήρθαν κι αυτοί και είμαστε ακόμα πιο πολλοί;”

Οι καλλιτέχνες μας πάλι – μιλάω για τις ”φίρμες” μας – που ήταν; Να μας πρήζουν στο facebook για τις δουλειές τους ξέρουν, να συμμετάσχουν σε μία ουμανιστική εκδήλωση κοινωνικής διαμαρτυρίας, ”δεν τό’χουν”. Μάλιστα! 

Πως να μην εκτιμήσεις, λοιπόν, τη δημοσιογράφο Έλενα Ακρίτα όταν από νωρίς χθες το πρωί δήλωνε το παρόν της; Πως να μην εκτιμήσεις ακόμη τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο του Φεστιβάλ Αθηνών που επίσης ήταν εκεί μες το ”ανώνυμο” πλήθος; Και μαζί τους, η περφόρμερ Άννα Γούλα, η Μυρσίνη Λοΐζου, ο εικαστικός – ηθοποιός Άγγελος Παπαδημητρίου,

ο ποιητής Γιώργος Δάγλας,

ο τραγουδιστής Γιώργης Χριστοδούλου, ο ηθοποιός Αντώνης Γκρίτσης, όπως και πολλοί ακόμη εκπρόσωποι του καλλιτεχνικού κόσμου, σίγουρα όμως κι αυτοί ελάχιστοι σε μαζικό επίπεδο.

Αλήθεια είναι πως ακούστηκαν και κάποιοι… βαρβαρισμοί εν είδει συνθηματολογίας. Δεν το παίζω Μπαμπινιώτης αυτή την ώρα, αλλά – βρε αδερφέ – είναι ”Η πατρίς” (ονομαστική), ”Της πατρίδος” (γενική), ”Την πατρίδα” (αιτιατική) και όχι ”Την πατρίς”! Διαμαρτυρία κάνουμε δηλαδή, μην ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε.

Στο περιθώριο όλων αυτών, που μπορεί να έχουν ελάχιστη σημασία μπροστά στον ιερό σκοπό της πορείας, το συμπέρασμα είναι ένα: Το χυμένο αίμα του αδικοσκοτωμένου ζητάει δικαίωση και άμεσα κιόλας. Όσο η υπόθεση ”κουκουλώνεται” από τη δικαιοσύνη, τα ΜΜΕ και την αστυνομία, τόσο η οργή του κόσμου θα μεγεθύνεται και αυτό, νομίζω, δεν κάνει σε κανέναν καλό. Πρωτίστως στην ίδια την κοινωνία που ζούμε.