Αντισυνταγματική και τοξική η απόφαση για την καθαρίστρια

Όσοι ασχολούμαστε με το ποινικό αλλά και το συνταγματικό δίκαιο και αντικρίζουμε στο κατηγορητήριο τις επιβαρυντικές περιπτώσεις του N. 1608/1950, δεν μπορούμε παρά να σκεφτούμε δύο λέξεις. Αναχρονισμός και ανασφάλεια. Ο συγκεκριμένος νόμος όπως και άλλοι που θεσπίστηκαν σε άλλες εποχές αλλά ακόμα ισχύουν και εφαρμόζονται, ανατρέπουν την ισορροπία ολόκληρου του ποινικού (ουσιαστικού και δικονομικού) μας συστήματος και είναι προδήλως αντίθετες με ρητές διατάξεις του Συντάγματος.

Ειδικότερα, ο ν. 1608/1950 και στο σημείο όπου προβλέπει την ισόβια κάθειρξη για οικονομικά εγκλήματα που διενεργήθηκαν επί «μακρού χρόνου» και «ιδιαίτερα μεγάλης αξίας», έννοιες αόριστες, η ερμηνεία των οποίων αφήνουν περιθώρια αυθαιρεσίας κατά την εφαρμογή του νόμου από τους δικαστές, και ως εκ τούτου δημιουργεί ανασφάλεια δικαίου. Κατά αυτό τον τρόπο, παραβιάζονται τα εξής άρθρα του Συντάγματος:

α) το άρθρο 7 του Συντάγματος και την βασική αρχή του Ποινικού δόγματος «καμία ποινή χωρίς νόμο» – um crimen a poena sine lege.

β) του άρθρου 4 παρ. 1, στο βαθμό που επιφυλάσσεται ίση μεταχείριση ανόμοιων πραγμάτων με την απειλή της ανελαστικής ποινής της ισόβιας κάθειρξης για ελαστικό εγκληματικό μέγεθος

γ) 25 παρ. 1, στο βαθμό που η περιουσία προβιβάζεται σε υπέρτατο έννομο αγαθό, μολονότι στον Ποινικό Κώδικα αξιολογείται σε βαθμό υποδεέστερο του Πολιτεύματος, της ακεραιότητας της Χώρας και της ανθρώπινης ζωής, οπότε προσκρούει στην αρχή της αναλογικότητας μεταξύ εγκλήματος και ποινής, 
Πέραν της νομικής πλευράς και της πασιφανούς ανάγκης για κατάργηση του αναχρονιστικού τούτου νόμου, το ζήτημα δεν είναι μόνο νομικό, αλλά κυρίως ταξικό. Αφορά τους περιθωριοποιημένους, τους φτωχούς, όλους όσους δεν έχουν χρήματα για ακριβό δικηγόρο ή λογιστή, όσους για κάποιο λόγο βρίσκονται στο περιθώριο και είναι ευάλωτοι μπροστά στην κοινωνία.
Το ταξικά τοξικό που φέρνει αυτή η απόφαση-όνειδος είναι το εξής : Αντί να δημιουργείται με τις αποφάσεις της δικαιοσύνης, ένα de minimis «πέπλο προστασίας» για τους κοινωνικά ευάλωτους και περιθωριοποιημένους, πετυχαίνει ακριβώς αντίστροφο.
Και είναι το αντίστροφο από αυτό που θέλουμε να πετύχουμε στη κοινωνία. Η προαγωγή της συλλογικής – κοινωνικής συνείδησης και κοινωνικής αλληλεγγύης προς τους κοινωνικά αποκλεισμένους, θα έπρεπε να είναι η αφετηρία σκέψης ενός δικαστή, ενός πολιτικού, ενός πολίτη και όχι η καταστολή, η ποινή, η πειθαρχία, το δόγμα του νόμου και της τάξης.

Ας αναλογιστούμε τι θα συλλογίζεται η καθαρίστρια από το κελί της, όταν θα ακούει ειδήσεις για τον Γιάννο Παπαντωνίου, τον ΑκηΤσοχατζόπουλου με το βραχιολάκι, τις υποθέσεις Novartis, Siemens, C4I, περί «καταχραστών του δημοσίου».

*Ο Γιώργος Νικολόπουλος είναι ο Δικηγόρος, Υπ. Διδάκτωρ Συνταγματικού Δικαίου

 

πηγή: dikastiko.gr

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr