Αντί τρομοκρατικής…

Η ουσία της φιλοσοφίας του δικαίου είναι η ίδια η ιδέα του δικαίου, δηλαδή της ελευθερίας. Η ιδέα αποτελεί το αντικείμενο της λογικής που δυνητικά και προοδευτικά παράγει γνώση. Είναι η δύναμη που ενοποιεί κάθε έννοια, θεμελιώνοντας το Είναι της. Η φιλοσοφία αλλά και κάθε επιστήμη σκοπό έχει να εκθέσει την κίνηση των εννοιών, ώστε να παράγει ενδιάμεσους προσδιορισμούς μια τέτοιας ιδέας. Ο Χέγκελ στο βιβλίο του «Στοιχεία της Φιλοσοφίας του Δικαίου» σχεδόν απορρίπτει και ασκεί κριτική στα επιμέρους κριτήρια του μοντέρνου δικαιικού συστήματος αλλά και την επιστημονική προσέγγιση και μέθοδο, η οποία βασίζεται σε ορισμούς και αξιωματικές αρχές. Με άλλα λόγια, η απόδειξη των επιμέρους στη φιλοσοφία του δικαίου είναι η φιλοσοφική θεώρηση συνολικά… είναι η ολότητα. Έτσι κάθε στοιχείο έχει την αλήθεια του στο όλον.

Παραδείγματος χάρη, η βούληση, η οποία δεν είναι παρά μια έννοια στην ιδέα της ελευθερίας, είναι δύσκολο να αποδειχθεί στη φιλοσοφία του δικαίου, καθώς αποτελεί η ίδια μια κατηγορία του υποκειμενικού πνεύματος των φιλοσοφικών συστημάτων. Και εδώ βρίσκεται το πρώτο πρόβλημα που έρχεται να αντιμετωπίσει ο φιλόσοφος, καθώς «Το σύστημα του δικαίου είναι το βασίλειο της ελευθερίας που έχει καταστεί ενέργεια πραγματική, ο κόσμος του πνεύματος που αναλύεται από τον εαυτό του ως δεύτερη φύση».

Η δεύτερη φύση είναι για την ελεύθερη βούληση το βασίλειο ως δικό της αποτέλεσμα, γιατί η ελευθερία δεν αποτελεί μια αφηρημένη έννοια που υπόκειται σε μια καθολική απροσδιοριστία αλλά ιδέα που ορίζει την ενότητα και το περιεχόμενό της. Είναι μια πραγματικότητα στον κόσμο των ανθρώπων και όχι μια αφηρημένη έννοια όπως την αντιλαμβάνεται ο ανθρώπινος νους και η ανθρώπινη διάνοια. Αυτός είναι και ο τρόπος που ορίζει ο Χέγκελ την ελευθερία… ως πραγματικότητα. Ο άνθρωπος, δηλαδή, ταυτίζει την ιστορική του ύπαρξη με την αναγκαιότητα των ενεργειών του, αναγνωρίζοντας σε αυτές την ίδια του την ουσία, και επομένως επιθυμεί ο κόσμος να μοιάζει με τον ίδιο. Αυτή η κίνηση από τον ατομικό χαρακτήρα της ελευθερίας προς την κοινωνική και άρα πολιτική, οδηγεί το άτομο στην εκπλήρωση των δυνατοτήτων του και των σκοπών του αλλά και καθιστά την ιδέα της ελευθερίας ουσιωδώς μια ενέργεια διαμεσολάβησης στον κόσμο, ανάγοντάς την στη σφαίρα της πολιτικής ηθικότητας, δηλαδή στη διάκριση της πολιτικής κοινωνίας από το κράτος.

Για να απελευθερωθεί η ιδέα της ελευθερίας από την αυτοαναφορικότητά της χρειάζεται η αφηρημένη καθολικότητα της βούλησης, διότι σε αντίθετη περίπτωση χάνει κάθε περιορισμό και περιεχόμενο. Έτσι προσλαμβάνει τον εαυτό της με τρόπο καθολικό, χάνοντας κάθε στοιχείο ετερότητας, αφού μένει χωρίς αντικείμενο, το οποίο να περιορίζει την ελευθερία της. Ούτως, οι νομικές και οι δικαιικές κατηγορίες, ελευθερίας και βούλησης, αναδεικνύουν την πολιτική φύση της αφηρημένης ελευθερίας που πραγματώνεται μέσα από το πολίτευμα και τους κανόνες του πολιτικού ανθρώπου και κοινωνού του ιστορικού γίγνεσθαι. Τι συμβαίνει όμως όταν το δίκαιο έρθει σε ρήξη με τον κοινωνικό χαρακτήρα της αφηρημένης ελευθερίας ή ακόμη περισσότερο όταν ορίσει εκ νέου το θεωρητικό περιεχόμενο, την αυτοσυνειδησία του, αποβάλλοντας κάθε κριτική θεώρηση στη μεταφυσική της βούλησης του υποκειμένου;

Μια προσεκτική ματιά στην κακή διαλεκτική που αναπτύσσεται μετά τη ρήξη δείχνει την ηθική και πολιτική χρήση του κακού, που στρεβλώνει με ασαφή διλλήματα την ελευθερία και τη βούληση, εγκλωβίζοντας τον άνθρωπο σε μια ακατάτακτη περιδίνηση ηθικού κατακερματισμού. Είναι ένας τρόμος που διαθέτει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που διαμορφώνουν την ταυτότητα αυτής της διαλεκτικής ρήξης. Η ελευθερία ασκείται με σκληρότητα και η επιθυμία για υποταγή μετατρέπει τη βούληση σε τρομοκρατία. Μια τέτοια τρομοκρατία είναι και η κρατική ή η θεσμική ή η αστική. Σύμφωνα με την Εγελιανή κριτική, η αφηρημένη ελευθερία εμφανίζεται στην πρώτη πολιτική τρομοκρατία της αστικής περιόδου στην ευρωπαϊκή ιστορία. Ο Τρόμος που ακολούθησε τη Γαλλική Επανάσταση παρουσιάζει για τον Χέγκελ την απόλυτη πραγματικότητα της διαλεκτικής ρήξης, η οποία ριζοσπαστικοποίησε εκείνα τα στοιχεία που προηγουμένως έδωσαν σάρκα και οστά στο πρόταγμα της πολιτικής ελευθερίας. Μια τέτοια παρέκκλιση από τις αρχές οδήγησε στις αγριότητες, που ελεύθερα ασκούσαν «θεσμικά» οι νικητές της επανάστασης, επιβάλλοντας την Κυριαρχία του Τρόμου. Με άλλα λόγια η κακή διαλεκτική δημιουργεί το περιβάλλον, όπου το δίκαιο γίνεται όργανο τρόμου και τρομοκράτησης, μέσα στο οποίο ο τρόμος διαμορφώνεται από την ηθική εκτροπή της αφηρημένης ελευθερίας καθώς επίσης και από την άρνηση ή κατάργηση της καθολικής ελευθερίας. Ο συνδυασμός, παραδείγματος χάρη, κάποιου είδους ιδεαλισμού και κυνισμού της ισχύος εμφανίζει στοιχεία επικράτησης, ηγεμονισμού, δεσποτισμού και εν τέλει καταστρατηγεί κάθε έννοια καθολικής ελευθερίας (στον αντίποδα βέβαια βρίσκεται το όραμα του σοσιαλισμού, ο οποίος είναι η ηθική έκφανση της απόλυτης ελευθερίας του ανθρώπου από κάθε εξαναγκασμό).

Η Χρυσή Αυγή στο ξεκίνημά της παρόλο που παρέπεμπε σε παραθρησκευτική σατανιστική οργάνωση, κάνοντας χρήση της αφηρημένης ελευθερίας της αστικής δημοκρατίας, γρήγορα μεταπήδησε στην πολιτική, εξασκώντας τρομοκρατία για αρκετές δεκαετίες σε τοπικό ή άλλο περιορισμένο επίπεδο, παρέχοντας μικρές διευκολύνσεις στο κράτος. Εκτός όμως από το φρόνημα, η Χρυσή Αυγή χρειαζόταν χρήματα, προβολή και μια ευκαιρία για να εξελιχθεί και να ριζοσπαστικοποιηθεί ως γενικευμένο «κίνημα». Το σύστημα απλόχερα παρείχε ό,τι χρειαζόταν η νεοναζιστική οργάνωση και η ευκαιρία δόθηκε με την οικονομική και πολιτική κρίση. Δεν χωρά αμφιβολία πως εκτός από επιγέννημα της κρίσης, η Χρυσή Αυγή είναι η βούληση του κράτους να αφήσει λίγο ανοιχτή την πόρτα στους ακροδεξιούς, φασίστες και νεοναζί για μελλοντική χρήση, διαιωνίζοντας την κακή διαλεκτική, τη ρήξη και την κοινωνική έριδα που διαρρηγνύει κάθε νόημα ελευθερίας και βούλησης στις πολιτικές κοινωνίες. Το καλύτερο που θα μπορούσε να κάνει, για να καταλαγιάσει την αντίδραση της κοινωνίας, ήταν να ασκήσει δίωξη στη Χρυσή Αυγή με την κατηγορία σύστασης εγκληματικής οργάνωσης αντί τρομοκρατικής, επιβάλλοντας ποινές χάδι.

Ποινές εξοργιστικά χαμηλές για δύο εξακριβωμένες δολοφονίες με ιδεολογικά/πολιτικά χαρακτηριστικά, αμέτρητες επιθέσεις τρομοκράτησης κοινωνικών ομάδων από τα τάγματα εφόδου και ευθεία απειλή για το πολίτευμα, δείχνουν τρομοκρατία. Ακόμη και η ιδεολογία, η ιεραρχία, η δομή της Χρυσής Αυγής περιγράφουν τρομοκρατική οργάνωση. Η κατηγορία που αντιμετώπισαν είναι σίγουρα ευνοϊκή για όλα τα κρίματα που διέπραξαν. Η δίκη της Χρυσής Αυγής κατέδειξε και τον ιδεολογικό χώρο που το κράτος προσπαθεί να πατάξει. Ο αντιτρομοκρατικός νόμος θεσπίστηκε για αναρχικούς και όχι για οργανωμένους νεοναζί τρομοκράτες, μαχαιροβγάλτες, φορείς του μίσους και της καταστροφής. Παρόλη την γενικευμένη ανακούφιση για τη διάλυση της νεοναζιστικής οργάνωσης, το δίκαιο δεν φάνηκε να είναι απόλυτο ούτε η δικαίωση αρκετή. Η ναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή τραυμάτισε και ντρόπιασε την πολιτεία και η δικαιοσύνη δεν απάλλαξε μια και καλή τη χώρα από όλες εκείνες τις αιτίες που έφεραν την κανονικοποίηση του μισανθρωπισμού στην κοινωνία. Αντιθέτως, οι εισαγγελικές παραφωνίες ενισχύουν την διαλεκτική ρήξη της ηθικής και πολιτικής χρήσης του κακού, με το οποίο η Χρυσή Αυγή δηλητηριάζει την κοινωνία τις τελευταίες δεκαετίες, απελευθερώνοντας ταυτόχρονα νομικίστικα «παιχνίδια», που επιτρέπει η κατηγορία σύστασης εγκληματικής οργάνωσης.

Η αφηρημένη ελευθερία του σύγχρονου δυτικού αστικού κράτους επιτρέπει στα νεοναζιστικά και φασιστικά μορφώματα τη βούληση να πραγματοποιούν εγκλήματα γενικής διακινδύνευσης κατά της δημόσιας τάξης και να αποτελούν σοβαρό κίνδυνο για μια χώρα. Ο εκφοβισμός και η τρομοκράτηση του πληθυσμού από τη ναζιστική και φασιστική ιδεολογία και πρακτική, αλλά και το χάος που προκαλείται στους πολιτικούς θεσμούς μιας κοινωνίας, σκοπό έχουν την καταστροφή των θεμελιωδών συνταγματικών και πολιτικών δομών μιας χώρας. Τέτοιος ήταν ο σκοπός της Χρυσής Αυγής και όχι μιας εγκληματικής οργάνωσης. Γιατί η Χρυσή Αυγή διαθέτει τα δομικά χαρακτηριστικά ώστε να ονομαστεί… τρομοκρατική οργάνωση.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr