Άνθρωποι ή κουνέλια;

Το ανεξέλικτο φαινόμενο  κακής οδικής συμπεριφοράς, που σέβεται ελάχιστα τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας είναι δείγμα DND μιας εθνικής ραχοκοκαλιάς φτιαγμένης αρπακολιτζίδικα. Χωρίς αξίες και σεβασμό, χωρίς αίσθηση συλλογικής ευθύνης, χωρίς πολιτισμό. Γνωρίζαμε ότι μέχρι πρότινος έδινες σχεδόν υποχρεωτικά μπαξίσι στις εξετάσεις για να πάρεις το δίπλωμα, ακόμα κι αν όντως σου άξιζε να το πάρεις. Γνωρίζαμε ότι στην άσφαλτο η επικρατούσα κατάσταση είναι «κι όποιον πάρει ο χάρος». Τώρα ξέρουμε ότι ο «κωλοπαιδισμός» του μέσου Έλληνα οδηγού, ανέβηκε πίστα. Χτυπάει και παρατάει. Μισόν αιώνα πίσω, στη συλλογική συνείδηση υπήρχε μια ισχυρή συναισθηματική βάση που δεν επέτρεπε να τραυματίσεις άνθρωπο από λάθος και να τον παρατήσεις. Όμως μέσα στις δεκαετίες καλλιεργήθηκε και μεταδόθηκε από γενιά σε γενιά ο ωμός ατομικισμός.  Ένα ατομικισμός, χωρίς ήθος, που εκφράζεται πλέον και στην άσφαλτο.

Στην άσφαλτο η πλειοψηφία των οδηγών συμπεριφέρεται λες και συμμετέχει σε ένα είδος γενοκτονίας. Από τους οδηγούς αστικών συγκοινωνιών ως τους ποδηλάτες. Αν δείτε εσείς ποδηλάτη να σταματά σε φανάρι, πείτε το μου. Στους 100, έναν είδα να μπορεί να παραβιάσει φανάρι και να μην το κάνει. Όμως εκείνο που σοκάρει είναι το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι οδηγοί επιτρέπουν στον εαυτό τους να εγκαταλείπουν το θύμα τους. Λες και είναι κουνέλια χτυπημένα σε δημοσιά.

Το τελευταίο συμβάν, που έγινε γνωστό, έλαβε χώρα στη Μυτιλήνη. Τα προηγούμενα στην Κρήτη, στην Καλαμάτα και στην Εγνατία. Το ένα πίσω από το άλλο.

Στη χώρα μας υπήρξε μια κακώς εννοούμενη χειραφέτηση. Η χειραφέτηση αυτή εκτός από τις ζώνες ασφαλείας, τον ΚΟΚ, τους σηματοδότες, πέταξε στα άχρηστα και πολλές κοινωνικές επιταγές. Κι αντί να υπάρξει ένας σοβαρός προβληματισμός, μια ατομική προσπάθεια, προκύπτει μια χάβρα απόψεων όπου οι ταξιτζήδες κατηγορούν μηχανάκια, μηχανάκια βρίζουν γιωταχήδες, ποδηλάτες σιχτιρίζουν τους πάντες και ουδείς συνειδητοποιεί ότι συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα της ασφάλτου.

Είμαι περισσότερο από 30 χρόνια οδηγός δίκυκλου. Έχω εξαντλήσει τις ικανότητές μου και την τύχη μου. Το καθημερινό μου δρομολόγιο δεν γνωρίζω πλέον αν θα με βγάλει σώο ως τον προορισμό. Απλά ελπίζω ότι θα με μαζέψουν από την άσφαλτο όταν θα κόψω στο βαθύ πορτοκαλί και θα περάσει από πάνω μου ο πύρκαυλος που οδηγεί εντός του αστικού ιστού λες και βρίσκεται στη γερμανική αούτομπαν κι όχι στη Σταδίου. Είμαι κι εγώ ένα εν δυνάμει κουνέλι στην πόλη.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr