Άννα Φόνσου: «Ζω μόνο για το παρόν, δεν τα έχω καλά με το μέλλον και καθόλου καλά με το παρελθόν»

 

Πάρα πολύ! Το εγκατέλειψα πρόωρα, αλλά όχι και ότι ξυπνούσαν όλοι το πρωί και έλεγαν «Να πάρουμε τη Φόνσου για δουλειά». Είχα προτάσεις, αλλά θα προτιμούσα να έπαιζα στο ΚΘΒΕ. Πολλές προτάσεις είχα και για τηλεόραση, αλλά αρνούμαι, δεν παίζω. Δεν ξετρελάθηκα κιόλας με το περιεχόμενο. Ούτε και καθημερινό θα μπορούσα να κάνω, θα με κούραζε και δεν τα μπορώ τα κείμενα τελευταία στιγμή. Εμένα ανέκαθεν το άγχος μου ήταν να μην προδώσω το κείμενο του εκάστοτε συγγραφέα. Στους «Ρακοσυλλέκτες», που είχαμε κάνει με τον Ανδρέα Θωμόπουλο, ήμουν καλή, γιατί ήξερα όλο το κείμενο απ’ έξω. Καθόμουν και το μελετούσα, συζητάγαμε για ώρες με τον Θωμόπουλο, με τον Παράβα, ακόμη και με τον σκηνογράφο.

 

 

Τώρα κατέθεσα τη συνέχεια τους στην ΕΡΤ, αλλά με έχουν «γραμμένη» κανονικότατα. Κάναμε την πρόταση με τον ίδιο συγγραφέα που είχε γράψει και το πρώτο σήριαλ. Ο Θωμόπουλος δεν ήθελε να σκηνοθετήσει πάλι και βάλαμε τον Βλάχο, καλό σκηνοθέτη επίσης. Εγώ πήγα κι είδα μια φορά τον πρόεδρο της ΕΡΤ, τον Ζούλια. Του έδωσα και μία άλλη πρόταση, το «Θέατρο στην κάμερα», που θα ενημέρωνε τι παίζεται στα μικρά θεατράκια ώστε να βοηθηθούν και οι νέοι άγνωστοι ηθοποιοί. Μέχρι και για την αναβίωση του «Θεάτρου της Δευτέρας» του μίλησα, που θα έδινε την ευκαιρία σε ηθοποιούς να παίξουν μεγάλους κλασικούς ρόλους. Εννοείται πως και σ’ όλα αυτά με «έγραψαν» πάλι…

 

 

Τότε, με μένα, πριν ένα – δυο χρόνια. Ξέρετε ότι κάναμε πρόβες και τελικά μας είπαν: «Α, δε γίνεται, γιατί κοστίζει πολύ;» Είχα μαζέψει εδώ πενήντα ηθοποιούς, τρώγανε, πίνανε καφέδες, κάναμε συνέχεια πρόβες. Αποτέλεσμα: Αφού πρώτα μου είπαν «Να το κάνεις», στο τέλος άκουσα «Δεν γίνεται». Τρελά πράγματα! Δεν είμαι της άποψης ότι πρέπει να επιχορηγούνται συνέχεια, ούτε η τέχνη, αλλά ούτε κι εγώ μ’ αυτά που κάνω. Αυτό μας κάνει να επαναπαυόμαστε, γι’ αυτό κι όταν είχα το «Προσκήνιο» για 14 χρόνια, έπαιζα σε πολλές ταινίες που δεν με εξέφραζαν ώστε να ρίχνω εκεί τα λεφτά όλα. Κι όπως ξέρετε, στο «Προσκήνιο» είχα συνεργάτες τον Αλέξη Σολομό, τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Γιάννη Μόραλη. Μπορείτε να ρωτήσετε στο υπουργείο, ποτέ δεν ζήτησα χρήματα για να επιχορηγηθούν παραστάσεις μου.

 

 

Το Εθνικό δεν παίρνει λαϊκούς ηθοποιούς, παρά μόνο όσους έχει φίλους. Δεν γίνεται έτσι, όμως! Ο Λιγνάδης μου ζήτησε να παίξω, κατέθεσα έργα και…τίποτα. Γιατί δεν με παίρνει ένα τηλέφωνο να μου πει: «Άννα, δεν μας ενδιαφέρουν τα έργα σου και δεν σε θέλουμε»; Όχι να κάνω εγώ αιτήσεις, που ήμουν μαθήτρια του Ροντήρη, ξέρω απ’ έξω όλες τις αρχαίες τραγωδίες και δεν μ’ έχουν φωνάξει ούτε στον Χορό να παίξω μια φορά στην Επίδαυρο! Έφτασε στο σημείο ο γραμματέας του Εθνικού να μου πει: «Μην κάνετε άλλες αιτήσεις, κυρία Φόνσου. Τις έχουν δει τις προηγούμενες»! Έτσι, ναύλωσα ένα πουλμανάκι, έβαλα μέσα όλους τους φίλους μου και πήγαμε Επίδαυρο, όπου τους έπαιξα Μήδεια και ότι άλλο θες. Με χειροκρότησαν, αλλά μου φώναζαν «Αργείς;», γιατί έκανε ψοφόκρυο κι είχαν ξυλιάσει οι άνθρωποι (γέλια).

 

 

Να, αυτά κάνει το κράτος. Τι σύνταξη παίρνουν αυτοί οι άνθρωποι; Ερχόταν εδώ η Τιτίκα, μου έφερνε τα βιβλία της και μου ζήταγε να τα παίξει. «Που να τα παίξουμε, μωρέ Τιτίκα;» της έλεγα…Σημειωτέον, η Τιτίκα είχε ένα σπίτι και το’χε γράψει στο κόμμα, στο ΚΚΕ. Τι πάθος κι αυτό! Κι εγώ ΚΚΕ είμαι, αλλά το σπίτι μου δεν τους το γράφω. Εντάξει, σου γράφουν το σπίτι τους, αλλά φρόντισε κι εσύ να περνάνε καλά οι άνθρωποι όσο ζουν.

 

 

Ναι, αλλά δεν δίνουν εύκολα τα σπίτια τους στα άλλα κόμματα, μόνο στο ΚΚΕ γίνεται αυτό. Μόνο οι κομμουνιστές το κάνουν, γι’ αυτό κι εγώ πιστεύω στη ρίζα του ΚΚΕ, ασχέτως του πατέρα μου που τράβηξε τα πάνδεινα στις εξορίες γιατί δεν υπέγραψε ποτέ δήλωση μετανοίας. Ο πατέρας μου άφησε δύο παιδιά για να πάει στην εξορία. Δεν σκέφτηκε ότι εγώ κοιμόμουν μ’ έναν γάιδαρο ή ότι η αδερφή μου ήταν φυματικιά. Η ιδεολογία του ήταν πάνω κι απ’ τα παιδιά του. Φοβερό!

 

 

Ο μόνος λόγος που «κατέβηκα» με το ΠΑΣΟΚ ήταν που μου είχε υπογράψει ο Βενιζέλος για το Σπίτι του Ηθοποιού. Για κανέναν άλλο λόγο! Πρέπει να σας πω, όμως, ότι είχα «κατέβει» και με το ΚΚΕ, εξελέγην και μετά μου πήραν την έδρα, γιατί θα χάνανε τη Μυτιλήνη. Συγγνώμη, αλλά τα λέω τώρα και εκνευρίζομαι. Ο Φλωράκης, που αγαπιόμασταν, με είχε πιέσει. Του έλεγα πως είμαι ερασιτέχνις της πολιτικής και επέμενε πως αυτά που μπορώ να προσφέρω εγώ, δεν μπορεί να τα προσφέρει κανείς άλλος. Πολιτεύομαι, βγαίνω και φοράω το ταγεράκι Σανέλ για να πάω να ορκιστώ. Με το που φτάνω, με ζητάνε στο τηλέφωνο. Εγώ είχα ένα γκόμενο τότε που μου έστελνε συνέχεια λουλούδια, τόσα πολλά, ώστε έβγαζα τις κάρτες από πάνω τους, να μη λένε «Τι ψωνάρα είναι αυτή», λες κι είχα πρεμιέρα στο θέατρο. Μου έγραφε «Τώρα που περπατάς, μωρό μου» και «κάνεις εκείνο και τ’ άλλο», αλλά πάει στο τηλέφωνο το μωρό του γιατί νόμιζε πως θα ήταν αυτός για να πει καλή επιτυχία. Τελικά ήταν η Αλέκα Παπαρήγα στο τηλέφωνο, που μου λέει: «Άννα μου, ξέρω ότι είσαι εκεί, αλλά θα σε βρει ένας γραμματέας μας να σου πει κάτι που θέλουμε». Μετά από πέντε λεπτά, ξαναπαίρνει τηλέφωνο ο γραμματέας και μου λέει «Κυρία Φόνσου, πρέπει να παραιτηθείτε»!

 

 

Ναι, την ώρα της ορκωμοσίας μου! Μου εξήγησε πως έπρεπε να παραιτηθώ γιατί έχαναν την έδρα του Κόρακα στη Μυτιλήνη. Ψέλλισα απλά ένα «γιατί» και μου απάντησε: «Ξέρετε, έτσι γίνεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις». Δεν του είπα τίποτα, έκλεισα το τηλέφωνο, βγήκα έξω κι άρχισα να τρέχω στη Βασιλίσσης Σοφίας – πως δεν με πλάκωσε κάνα αυτοκίνητο; Τηλεφωνώ του Φλωράκη: «Χαρίλαε, μου είπαν να παραιτηθώ»! «Κι εσύ είπες ναι;»…«Όχι μόνο είπα ναι, αλλά μου φέρανε χαρτί και το υπέγραψα»…Δηλαδή ηλίθια, διότι τώρα θα έπαιρνα τη σύνταξη του βουλευτή και δεν θα είχαμε κανέναν ανάγκη εδώ μέσα. Τέλος πάντων, γίνομαι έξω φρενών και σε δύο μέρες κάνουν μία δεξίωση προς τιμήν μου επειδή παραιτήθηκα. Ούτε καν μίλησα, δεν άκουσαν καθόλου τη φωνή μου.

 

 

Πήγαμε μαζί με τον Φλωράκη, γι’ αυτό πήγα. Ο Φλωράκης μίλησε για μένα. Τους είπε ότι έπρεπε να μου έχουν κάνει «φροντιστήριο», όπως κάνουν στους άλλους, και να μ’ είχαν ειδοποιήσει τουλάχιστον τρεις μέρες πριν. Του είπαν «Ναι, αλλά την τελευταία στιγμή χάσαμε την έδρα». Έκτοτε, ορκίστηκα ότι δεν θα ξανακατέβω στις εκλογές με κανέναν! Μια μέρα συναντώ στο «17», στο εστιατόριο που έτρωγα, τον Βενιζέλο όταν ήταν υπουργός Πολιτισμού. Μου είπε να πάω να τον βρω για ότι ήθελα, ούσα και πρόεδρος του ΣΕΗ τότε. Πήγα και τα είχα όλα τεκμηριωμένα για να μην τον πρήζω για πολλή ώρα. Του ζήτησα να γίνει το Σπίτι του Ηθοποιού και να υπαχθεί στο ΥΠΠΟ. Δέχτηκε, μου υπέγραψε και πήραμε την πρώτη προκαταβολή. Έτσι ξεκινήσαμε και θέλω να γραφτεί, γιατί μ’ αρέσει να το λέω όταν βοηθάει κάποιος. Μετά που έπαψε να είναι υπουργός ο Βενιζέλος, κόπηκαν όλα! Κάποια λεφτά ξαναπήραμε επί Γκερέκου, η οποία είχε προτείνει κάτι εκπληκτικό: Να έμπαινε στα εισιτήρια θεάτρου ένα τέλος της τάξης των 50 σεντς που θα πήγαινε στο Σπίτι του Ηθοποιού. Έφυγε η Γκερέκου, πάει κι αυτό…Γκαντέμισσα είμαι εγώ, όποιος μπαίνει, βγαίνει (γέλια).

 

 

Σε μένα. Γραφεία της Πετρογκάζ ήταν εδώ. Καλύτερα να ήταν οικόπεδο και να το χτίζαμε απ’ την αρχή, γιατί χρειάστηκαν πολλά λεφτά για να φτιαχτούν τα δωμάτια και οι χώροι του. Να πω εδώ ότι με γέλασε ο δήμαρχος ο Αβραμόπουλος. Μου είχε δώσει ένα άλλο κτίριο και μετά είπε «Δεν συμφωνεί η γειτονιά».

 

 

Όταν έβγαινα στις τηλεοράσεις κι έλεγα ότι θέλω να κάνω το Σπίτι του Ηθοποιού, πετάγεται ο Αβραμόπουλος και λέει «Εγώ θα σας δώσω κτίριο». Την άλλη μέρα πάω στο γραφείο του και μου λέει ότι θα μας δώσει ένα κτίριο τέρμα Πατησίων, ιδιοκτησίας του Δήμου Αθηναίων. Το βλέπω και πέφτω ξερή! Κάνουμε μια δεξίωση, γράφουμε με χρυσά γράμματα «Μας το παραχώρησε ο Δημήτρης Αβραμόπουλος», ήρθαν η Μάρω Κοντού, η Μαίρη Χρονοπούλου, όλοι οι ηθοποιοί. Μας κάνει ο Αβραμόπουλος ένα τετραετές συμβόλαιο ώστε άμα δεν προχωρούσα, να το έπαιρνε πίσω. Βγαίνει τότε ο πατέρας του σημερινού προέδρου του Ιδρύματος Νιάρχος, που δεν ζει πια, και λέει «Εγώ θα δώσω 75 εκατομμύρια για να χτιστεί το Σπίτι του Ηθοποιού». Χαρές εμείς, έλα όμως που μετά από δυο μήνες με παίρνει τηλέφωνο ο Αβραμόπουλος: «Δεν μπορώ να σας δώσω το κτίριο, γιατί διαμαρτύρεται η γειτονιά». Είχε αυτοκτονήσει ο Μαλούχος εκεί και δε θέλανε – υποτίθεται – τους ηθοποιούς γιατί φοβούνταν τα ναρκωτικά κλπ. «Δεν είσαι σοβαρός» του κάνω.

 

 

Βέβαια, έτσι μιλάω εγώ. Τον ρωτάω «Τα λεφτά από τον Δρακόπουλο του Νιάρχος θα τα πάρω;», αφού θα έβρισκα ούτως ή άλλως άλλο κτίριο. «Ναι, θα τα πάρεις» μου λέει ο Αβραμόπουλος, «γιατί θα του πούμε ότι δεν χάλασε από σένα η δουλειά». Κάνουμε ραντεβού με τον Δρακόπουλο, πάω με 38 πυρετό και του εξηγώ: «Πρέπει να μου τα δώσετε τα λεφτά. Όχι στο χέρι τώρα, αλλά μόλις βρω νέο κτίριο κι αρχίσουμε να χτίζουμε». Απάντησε πως θα το σκεφτεί. Λίγο μετά, ύστερα από δέκα μέρες για την ακρίβεια, πέθανε…Μου σύστησαν να γράψω στον γιο του στην Αμερική. Το έκανα. Δεν πήρα ποτέ απάντηση. Από τότε, όπως τα λέω σε σας τώρα, τα λέω και στις τηλεοράσεις: «Μη μου λέτε τι κάνει και τι προσφέρει το Ίδρυμα Νιάρχος! Ορίστε τι έκανε σε μας»! Τα έλεγα συνέχεια ώσπου μια μέρα μου τηλεφώνησαν από το Νιάρχος: «Σας παρακαλούμε, πως μιλάτε έτσι για το Ίδρυμα μας;» Τους απαντώ: «Δώστε μου τα λεφτά να μη μιλάω και να λέω μόνο τι καλό Ίδρυμα είσαστε». Τους εξήγησα πως δεν έχω την αντοχή να τους τραβήξω δικαστικά, αλλά θα τους ξεφτιλίζω όπου σταθώ κι όπου βρεθώ. Μου λένε «Μπορείτε να έρθετε αύριο να μιλήσουμε ιδιαιτέρως;» Πάω και το «ιδιαιτέρως» ήταν είκοσι άτομα, οι διευθυντές τους, γύρω από μία τράπεζα κι εγώ μόνη μου! Κάνω: «Συγγνώμη, εσείς είστε οι πλούσιοι, αλλά κι εγώ έχω έναν δικηγόρο, μια γραμματέα και όλα τα τεκμήρια μου. Θα έρθω πάλι μ’ αυτούς μαζί». Ξαναγίνεται το ραντεβού, όπου αυτοί τελικά στέλνουν δικούς τους να ελέγξουν τι έχουμε κάνει. Εντυπωσιάστηκαν, υποτίθεται. Τους ζήτησα να μου φτιάξουν το δίπλα κτίριο. Άρχισαν τα παζάρια, «Να σας κάνουμε δύο ορόφους» κλπ. Συμφώνησα. Είχαμε έτοιμο ένα θεατράκι 70 θέσεων και με ρωτάνε: «Αν δουλέψει το θέατρο αυτό, πόσα λεφτά θα βγάζει το Ίδρυμα Νιάρχος;» Άρχισα να τους εξηγώ πως Σπίτι του Ηθοποιού σημαίνει να δίνεται τσάμπα στους ηθοποιούς το θέατρο και όχι να τους εκμεταλλεύομαι. «Α, έτσι;» μου κάνουν, «Όχι. Το Νιάρχος θέλει να ξέρει τι βγάζετε για να παίρνει το 25%». Ξέρετε πως καταλήξαμε; Να τους λέω «Λοιπόν, επειδή τίποτα δεν θα κάνετε, σταματάμε και αφήστε με εμένα να βγαίνω μια χαρά και να σας ξεφτιλίζω».

 

 

Ούτε να με δουν! Επειδή όμως είμαι σίγουρη πως αυτά δεν τα ήξερε ο Σπύρος Νιάρχος, του έστειλα ένα γράμμα. Ήξερα πόσο δύσκολα φτάνουν στους ίδιους οι επιστολές. Εδώ δε φτάνουν σε μένα, στο Σπίτι του Ηθοποιού – σιγά τον πολυέλαιο. Πήγα στις Σπέτσες, που μου είπαν, μπας και τον έβρισκα στο ουζερί που σύχναζε τα μεσημέρια. Τελικά δεν ήρθε. Ήπια όλο το ούζο των Σπετσών και με πήρανε σηκωτή. Να, αυτό θέλω να μάθει! Από κει που’χα πάει να τον βρω καλοχτενισμένη, έφυγα παραπατώντας και τρεκλίζοντας (γέλια).

 

 

 

Σίγουρα χωρίς κανένα προσωπικό συμφέρον. Ορθώς μου το ρωτάτε αυτό, γιατί αναρωτιέμαι μήπως κάτι μου συμβαίνει, μην είμαι για τον ψυχίατρο. Δηλαδή παράτησα την καριέρα μου, μου τέλειωσαν τα λεφτά, είχα ένα δεσμό που μ’ άφησε και γι’ αυτό το λόγο, γιατί δε μπορούσα να βλεπόμαστε. Έπαψα να έχω προσωπική ζωή κι εκεί είπα «Μήπως να πάω να κοιταχτώ καλύτερα;»

 

 

Μου λείπει το ερωτικό – συναισθηματικό, γιατί είμαι μια πολύ χορτάτη γυναίκα. Αγάπησα, αγαπήθηκα πολύ, το ξέρω το πάθος από μικρή ηλικία, τα έχω ζήσει όλα αυτά. Ούτε μου λείπει ένας σύντροφος που να πω τι θα γίνω άμα γεράσω κλπ. Καταρχάς θα έπρεπε να τον έχω ήδη (γέλια). Με συμπληρώνει πλέον η Άση, η κόρη μου, με το παιδάκι που’χει κάνει. Πάντα πίστευα ότι ο καθένας γεννιέται και πεθαίνει μοναχός του.

 

 

Βέβαια. Δεν μ’ ενδιαφέρει η ασφάλεια μου. Συγκατοικώ επίσης με την Άντα, που τη γηροκομώ. Η καημένη εγχειρίστηκε πρόσφατα στο πόδι και της έχω δύο γυναίκες. Ήταν κοντά στην Αλίκη Βουγιουκλάκη από πέντε ετών και για 28 ολόκληρα χρόνια. Δεν μ’ ενδιαφέρουν πλέον οι σύντροφοι και με νευριάζει η λέξη κιόλας. Οι σύντροφοι είναι για το ΚΚΕ. Θα μου άρεσε, τώρα που το σκέφτομαι, να είμαι με κάποιον, αλλά να μου άρεσε πολύ. Για το δε γάμο, πάντα πίστευα πως είναι καλή κατάσταση, αρκεί να υπάρχει και τρίτο πρόσωπο κατά την ιψενική λογική (γέλια). Πλέον έχω απηυδύσει απ’ τους άνδρες, ενώ όταν ήμουν νέα δεν είχα πολλές απαιτήσεις. Τώρα ένας να βρεθεί που να’ναι 70 ετών και να πετάξει μια βλακεία ή να μην έχει χιούμορ, διότι εγώ μια ζωή με πλάκα και γέλιο έζησα, θα τονε κάνω να πεθάνει γρηγορότερα.

 

 

Δεν θα μπορούσα να είμαι με κάποιον στα 45 του. Δεν θα είχαμε τις ίδιες αναφορές, τις ίδιες αναμνήσεις. Τι θα ήξερε αυτός απ’ το Πολυτεχνείο που εγώ το είχα ζήσει, λόγου χάριν; Θα έπρεπε όλα να του τα εξηγώ.

 

 

Και τι θα λέγαμε; Και για τα πολιτικά, αλλά και για το Πολυτεχνείο. Και για τον Γκοντάρ και για τον Φελίνι.

 

 

Δεν έπαιξα. Είμαι άνεργη του εξωτερικού. Τώρα θα παίξω σε μία ελληνοκινέζικη συμπαραγωγή που λέγεται «Στον αστερισμό του Ταύρου». Τον Μάρτη θα ξεκινήσουμε από την Κω, που δεν έχει πολλά κρούσματα. Μου έδωσαν βασικό ρόλο, της δημάρχου, αν και θα προτιμούσα γενικά να παίζω μικρά πράγματα από δω και πέρα. Η ταινία θα είναι ένα κοσμοπολίτικο θρίλερ και με την ευκαιρία θα δείχνουν τα τουριστικά αξιοθέατα της Ελλάδας, στην Αθήνα και αλλού. Αυτό, πάντως, που θα ήθελα να κάνω ταινία είναι ένα μεγάλο βιβλίο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη με πολλούς ρόλους, καθώς πάντα ήθελα να παίζω ανάμεσα σε πολλούς συναδέλφους.

 

 

Ναι, αυτό έγινε πριν λίγα χρόνια. Ανεβάσαμε ένα ελληνικό έργο με τα παιδιά των Ελλήνων της Ρουμανίας, που είναι εκεί γεννημένα. Ετοιμάζουμε ακόμη ένα έργο να παίξουμε στο Βουκουρέστι από του χρόνου, αν το επιτρέψουν οι συνθήκες. Η καλύτερη μου εμένα, όμως, είναι να πηγαίνω στο Ναύπλιο. Ανεβάζουμε τον «Κουνενέ» του Πρετεντέρη με είκοσι παιδιά που τελειώνουν θεατρολογία. Για την ώρα, κάναμε πρόβα από το διαδίκτυο, αλλά τους είπα να το σταματήσουμε, γιατί δεν είναι δυνατόν αυτό. Το θέατρο είναι το ταμείο, το μπαρ, η ταξιθέτρια και αυτό το άψυχο πράγμα με τρελαίνει. Τους είπα: «Αν θέλετε, πάρτε άλλο σκηνοθέτη. Εγώ να σας βλέπω από μία οθόνη, δεν το θεωρώ σοβαρή πρόβα». 

 

 

Τέτοια θέλουνε εκεί, γιατί σπουδάζουν θεατρολογία. Είχαμε σκεφτεί κι άλλους συγγραφείς, σαν τον Μήτσο Ευθυμιάδη. Το καλοκαίρι, π.χ., θα στήσουμε μία παράσταση στο Ηρώδειο με το ΤΑΣΕΗ με καινούργια κείμενα. Πρέπει να καταλάβετε ότι αυτές οι μη επαγγελματικές σκηνές δεν μπορούν με τη μία να μυηθούν στο θέατρο. Δεν μπορώ να πάω να τους πω εγώ να παίξουμε το άλλο του Άλμπι που ερωτεύθηκε την κατσίκα. Δεν γίνεται, θα πάθουν την πλάκα τους οι άνθρωποι (γέλια). Εκεί, ας πούμε, υπάρχει ένας κλόουν που χτυπάει καμπανάκι στην πλατεία του Ναυπλίου και καλεί τον κόσμο στην παράσταση. Μου λένε «Να σας βγάλουμε άδεια να έρθετε έτσι», αλλά εγώ δεν θέλω άμα δεν ανοίξουν τα μπαράκια. Έτσι το’χω συνδυάσει το Ναύπλιο, με δουλειά και μπαρότσαρκες.

 

 

Έλα ντε! Δεν ξέρω τι DNA κουβαλάω, γιατί κι ο πατέρας μου, όταν τον έχασα στα 60 του, έμοιαζε 40 ετών. Κάτι θα γίνεται με το οικογενειακό ινστιτούτο καλλονής (γέλια). Σ’ όσους φίλους μού απόμειναν, λέω πως δεν τη σκέφτομαι καθόλου την ηλικία. Να φανταστείτε, είχα ένα φίλο που είχε μια γκόμενα και μου μιλούσε όλο γι’ αυτήν. «Πόσων ετών είναι το κορίτσι;» τον ρωτάω και μου απαντάει: «Σαράντα». Του κάνω: «Μα, για την κωλόγρια μου μιλάς τόση ώρα; Άσε, ρε φίλε, κάθομαι και σου δίνω συμβουλές για τη γριά» Ή μου λένε να προσέχω που βουτάω στη θάλασσα μην πάθω κάνα έμφραγμα, κάτι που δεν θα το σκεφτόμουν ποτέ.

 

 

Σωστά, αλλά δεν τα σκέφτομαι αυτά. Εξετάσεις δεν έχω κάνει ποτέ. Τεστ Παπανικολάου και Χατζηνικολάου, ποτέ επίσης, αν και τώρα δεν χρειάζεται. Αίμα μου πήραν μια φορά πρόσφατα, μου είπαν «Προσέξτε αυτό», αλλά δε θυμάμαι τι ήταν…Έχω ένα θέμα εδώ και 20 χρόνια με κολπική μαρμαρυγή. Όταν μου το πρωτοείπαν, νόμιζα ότι είχα χτυπήσει με τον κόλπο μου σε κάποιο μάρμαρο. Έλεγα, λοιπόν, σ’ όλους: «Να, μωρέ, έχω και μια μαρμαρυγή γιατί χτύπησα». Πριν δυο – τρία χρόνια που ήμουν μ’ ένα γιατρό, του κάνω «Κι εγώ ακούω συχνά την καρδιά μου να πεταρίζει, επειδή χτύπησα σ’ ένα μάρμαρο»…«Τι μάρμαρο;» με ρωτάει…«Να, με τον κόλπο μου χτύπησα»…«Έλα, κομμένα τα αστεία»! Με έτρεξε, κάναμε ένα καρδιογράφημα, αλλά δεν έδειξε τίποτα εκείνη την ώρα. Μου σύστησε, όποτε με ξανάπιανε ταχυκαρδία, να του τηλεφωνήσω. Μετά από ένα εξάμηνο, στενοχωρήθηκα με κάτι εδώ και με έπιασε τρομερή ταχυκαρδία. Πήγα στο νοσοκομείο, μου το βρήκανε και μου είπαν να παίρνω ένα χάπι. Το πίνω κάθε απόγευμα στις έξι, αν κι έχω αλλάξει εκατό ώρες που το παίρνω στάνταρ (γέλια). Τι να πω, βρε παιδί μου, μια φορά πήγα στο νοσοκομείο και μου βρήκανε μαρμαρυγή. Άμα ξαναπάω, θα μου πουν να πάρω άδεια ταφής.

 

 

Καύση φυσικά! Το ξέρω κι απ’ τον έρωτα μου, τον Σπύρο Μερκούρη, τον αδερφό της Μελίνας. Μου είχε πει «Αν με αγάπησες, θα μου το κάνεις αυτό, θα με αποτεφρώσεις». Μου είχε βάλει και το ποσόν της διαδικασίας. Πήγαμε τελικά στη Βουλγαρία. Τώρα που έγινε το αποτεφρωτήριο στη Ριτσώνα, του το λέω συνέχεια: «Δεν το καθυστερούσες λίγο, βρε Σπύρο, να μην τρέχαμε στη Βουλγαρία». Λεβέντης ήταν ο Σπύρος, πέθανε στα 93 του. Είχε κάνει μια καταπληκτική πολεοδομική μελέτη για την Ιερά Οδό, που την είδε η Δούρου και τρελάθηκε! 

 

 

Θέλουμε να κάνουμε ένα δημοτικό κινηματογράφο κι έχουμε ήδη απευθυνθεί στο Δήμο της Αθήνας. Τον φαντάζομαι έναν ανοιχτό κινηματογράφο της γειτονιάς, που είναι απ’ τις πιο υποβαθμισμένες του κέντρου. Αν δεν μας βοηθήσει ο Δήμος, θα το κάνουμε μόνοι μας κι αυτό. Θα παίζει ταινίες κάθε Παρασκευή και Σάββατο, κλασικό γαλλικό σινεμά, Μπέργκμαν, Βισκόντι κλπ. με δωρεάν είσοδο. Άμα το πάρει ο Δήμος, ας κάνει ότι θέλει. Εγώ θέλω απ’ έξω πασατέμπο, το μαλλί της γριάς, τα γιασεμιά, τον Κηλαηδόνη με άλλα λόγια. Θα βάλω κάποιον υπεύθυνο, γιατί δε μπορώ ν’ ασχοληθώ και μ’ αυτό. Έχω 20 χρόνια να πάω διακοπές και να δω το ωραίο σπίτι μου στην Τήνο. Τέλος, μία άλλη επιθυμία μας είναι να μας δώσουν το Ηρώδειο το καλοκαίρι για την παράσταση με το ΤΑΣΕΗ.