Άνγκελα Μέρκελ: Η καγκελάριος που δεν θα μας λείψει

«Ο κόσμος μπορεί να ζήσει και χωρίς τη Μέρκελ» έγραφε προ ημερών στις σελίδες του αμερικανικού περιοδικού The Atlantic, ο Γιάσκα Μουνκ, καθηγητής πολιτικών επιστημών στο πανεπιστήμιο Τζονς Χόπκινς και στέλεχος του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων – ενός πανίσχυρου think tank στο οποίο παρελαύνουν πρώην στελέχη της CIA και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Δεν ήταν φυσικά δύσκολο να διαπιστώσεις γιατί η συγκεκριμένη ανάλυση έσφαζε με το βαμβάκι τη Γερμανίδα καγκελάριο. Στα χρόνια της Μέρκελ, εξηγούσε ο Μουνκ «η χώρα ενίσχυσε τις οικονομικές σχέσεις της με την Κίνα και προώθησε έναν αγωγό φυσικού αερίου με ιδιαίτερη σημασία για τη Μόσχα».

Ενώ λοιπόν στις ΗΠΑ κάποιοι ξεφυσούν με ανακούφιση από την αποχώρηση της «ισχυρότερης γυναίκας στον κόσμο», η οποία δεν συγκρούστηκε όσο θα ήθελαν με το Πεκίνο και τη Μόσχα, στην Ευρώπη τα σχόλια αναλυτών και δημοσιογράφων είναι συνήθως διθυραμβικά αγγίζοντας τα όρια της αγιογραφίας. Δυστυχώς, δεν θα έπρεπε.

Ομολογουμένως τα μακροοικονομικά μεγέθη της γερμανικής οικονομίας δίνουν, σε πρώτη ανάγνωση, την εικόνα του απόλυτου success story.

Όπως εξηγούσε βέβαια στους Financial Times ο οικονομολόγος Κρίστιαν Όντενταλ, το γερμανικό οικονομικό θαύμα επιτεύχθηκε χάρη στις αποφάσεις που είχαν λάβει προκάτοχοί της, «χωρίς η Μέρκελ να κάνει οτιδήποτε».

Το βασικό πρόβλημα όμως είναι ποιοι πλήρωσαν με αίμα και ποιοι πραγματικά επωφελήθηκαν από αυτό το «θαύμα».

Η Γερμανική οικονομία εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τη στρεβλή δομή του ευρώ, που προκαλεί ελλείμματα και χρέη στις μικρές οικονομίες και πλεονάσματα στους μεγάλους παίκτες, για να μετατρέψει ολόκληρη την ευρωζώνη σε μια τεράστια αγορά γερμανικών προϊόντων.

Ο συγκεκριμένος μηχανισμός διέλυσε αρχικά την ανταγωνιστικότητα χωρών όπως η Ελλάδα, η Ισπανία και η Πορτογαλία αλλά σύντομα άρχισε να χτυπά και τις μεγάλες οικονομίες όπως της Ιταλίας και της Γαλλίας – όλους πλην των Γερμανών.

Ακόμη όμως και με αυτή τη λεόντειο συμφωνία η παραγωγική ισχύς της Γερμανίας σημείωσε βήματα νάνου σε σχέση με την κινεζική οικονομία, η οποία την ίδια περίοδο κάλπαζε.

Τα προβλήματα δεν αφορούν, όμως μόνο τις χώρες της Ευρώπης αλλά και τους Γερμανούς εργαζόμενους.

Οι πολυδιαφημισμένες νέες θέσεις εργασίας αφορούσαν ως επί το πλείστο δουλειές μερικής και απόλυτα ελαστικοποιημένης απασχόλησης που διέλυσαν εργασιακά δικαιώματα αιώνων.

 

Προφανώς, οι Γερμανοί πολίτες βίωσαν τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης του 2007-2008 πολύ καλύτερα σε σχέση με όλους τους υπόλοιπους Ευρωπαίους αλλά μια προσεκτική ματιά αποδεικνύει ότι τα οφέλη από την οικονομική σφαγή στην υπόλοιπη ευρωζώνη δεν έφτασαν σε αυτούς αλλά στις οικονομικές ελίτ που ελέγχουν τη χώρα.

Μέρκελ η (όχι και τόσο) πράσινη. Αν και η Μέρκελ φαίνεται ότι θα αποχωρήσει από την πολιτική ζωή με τον τίτλο της «καγκελαρίου του περιβάλλοντος» τα στοιχεία δεν φαίνεται να δικαιώνουν αυτή τη διάκριση.

Στα πρώτα χρόνια της θητείας της επιχείρησε να αντιστρέψει την απόφαση του Γκέρχαρντ Σρέντερ για την εγκατάλειψη της πυρηνικής ενέργειας, την οποία τελικά αναγκάστηκε να εφαρμόσει και η ίδια μετά το καταστροφικό δυστύχημα της Φουκουσίμα στην Ιαπωνία.

Σε αρκετές περιπτώσεις πολέμησε τα σχέδια περιβαλλοντικών οργανώσεων να περιορίσουν τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα από την αυτοκινητοβιομηχανία.

Το αποτέλεσμα είναι ότι η Γερμανία συνεχίζει να παράγει στόλους οχημάτων που εκπέμπουν αυξημένους ρύπους (σχετικά με τη διαθέσιμη τεχνολογία) ενώ η ανά κάτοικο παραγωγή αερίων του θερμοκηπίου είναι ανώτερη του ευρωπαϊκού μέσου όρου.

Προφανώς, συγκρινόμενη με Αμερικανούς προέδρους όπως ο Τζορτζ Μπούς και ο Ντόναλντ Τραμπ, που απομάκρυναν τη χώρα τους από τις διεθνείς συμφωνίες για την προστασία του περιβάλλοντος, η Μέρκελ φαντάζει σαν ιέρεια των οικολόγων.

Το να συγκρίνεις όμως κάποιον με Αμερικανούς προέδρους σε θέματα περιβαλλοντικής πολιτικής σημαίνει ότι έχεις τοποθετήσει τον πήχη πάρα πολύ χαμηλά.

Ανάλογες συγκρίσεις δεν θα πρέπει να μας παραπλανούν και σε ό,τι αφορά την πολιτική της για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες.

 

Είναι αναμφισβήτητο γεγονός πως όταν ο Τραμπ και όλες οι δεξιές και ακροδεξιές κυβερνήσεις της ανατολικής Ευρώπης ύψωναν τείχη και κυνηγούσαν (ακόμη και με παρακρατικές ομάδες) τους ανθρώπους που ζητούσαν καταφύγιο από τη φρίκη του πολέμου, η Μέρκελ έδειξε ένα «ανθρωπιστικό πρόσωπο» επιτρέποντας την είσοδο στη χώρα της περίπου ενός εκατομμυρίου προσφύγων.

Η μικρή λεπτομέρεια, που δεν πρέπει να μας διαφύγει, είναι ότι η Γερμανία επωφελήθηκε από τα πρώτα κύματα Σύρων προσφύγων (συνήθως με ανώτερο και ανώτατο μορφωτικό επίπεδο) ενώ στη συνέχεια βάφτισε την Τουρκία «ασφαλή χώρα» μετατρέποντας την Τουρκία και την Ελλάδα σε αποθήκες ανθρώπινων ψυχών – όσων δεν είχαν να συνεισφέρουν τόσα πολλά στην ανάπτυξη του γερμανικού θαύματος.

 

Υπό την πολιτική και «ηθική» καθοδήγηση της Γερμανίας, η ΕΕ μετέτρεψε τη Μεσόγειο σε παγίδα θανάτου για δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες που βρήκαν φρικτό θάνατο στην παγωμένη θάλασσα.

Εξωτερική πολιτική: μια από τα ίδια… Τα εκδικητικά συναισθήματα που τρέφει μερίδα του αγγλοσαξωνικού Τύπου εναντίον της Μέρκελ γιατί δεν ήταν, όπως είπαμε, τόσο επιθετική απέναντι στο Πεκίνο και τη Μόσχα, δεν πρέπει να μας απομακρύνουν από την πραγματικότητα.

Η Γερμανία της Μέρκελ (και κατ’ επέκταση ολόκληρη η ΕΕ) σύρθηκε, με μεγαλύτερη η μικρότερη αντίσταση, στις αποφάσεις της Ουάσιγκτον.

Το Βερολίνο και κυρίως το κόμμα των χριστιανοδημοκρατών, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στα σχέδια πραξικοπηματικής ανατροπής της κυβέρνησης της Ουκρανίας, που έφερε στην εξουσία ακροδεξιές και φασιστικές δυνάμεις, συμμετείχε στο δολοφονικό εμπάργκο εναντίον χωρών όπως το Ιράν και η Βενεζουέλα, ανέχτηκε τη δράση απολυταρχικών καθεστώτων όπως η Σαουδική Αραβία και συνέχισε να εξοπλίζει το καθεστώς απαρτχάιντ του Ισραήλ.

Η γερμανική επιθετικότητα και η προσπάθεια επαναφοράς των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων στο διεθνές προσκήνιο, συνεχίστηκαν και επί Μέρκελ τερματίζοντας de facto το καθεστώς ουδετερότητας που επιβλήθηκε στη χώρα μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Παρόλα αυτά σήμερα η Ευρώπη παρακολουθεί γεωπολιτικά ταπεινωμένη τις κινήσεις των μεγάλων παικτών στη διεθνή σκακιέρα, ιδιαίτερα μετά την απόφαση ΗΠΑ, Γερμανίας και Αυστραλίας να εκκινήσουν έναν Ψυχρό Πόλεμο εναντίον της Κίνας, ο οποίος θα βλάψει ανεπανόρθωτα τα συμφέροντα των Ευρωπαίων στην Ανατολική Ασία.

Η καγκελάριος, που είδε να εναλλάσσονται στις θέσεις τους τέσσερις Αμερικανοί πρόεδροι, καθώς και πέντε Βρετανοί και εννέα Ιάπωνες πρωθυπουργοί, δεν θα μείνει στην ιστορία ως μια πολιτικός που άλλαξε τον ρού της ιστορίας.

Βασίλεψε απολυταρχικά, απέναντι στους οικονομικά αδύναμους της ΕΕ και «θριάμβευσε» σαν μονόφθαλμη απέναντι στους τυφλούς ηγεμόνες του κόσμου.

Πηγή: sputniknews.gr