Ανεμόμυλος

Στην διαδρομή ενός υπέροχου και σχεδόν εξωτικού μονοπατιού που διασχίζει τα χωριά Αγάπι, Βώλαξ, Κουμάρο, Σκαλάδο και Σκλαβοχώρι, λίγο έξω από τον Σκαλάδο συναντά κανείς τον ερειπωμένο ανεμόμυλο της φωτογραφίας.

Όταν τον πρωτοαντίκρισα, η δύναμη της εικόνας ήταν τόσο ισχυρή που ακινητοποιήθηκα. Η αιτία δεν ήταν ο ισχυρός βοριάς που επικρατούσε εκείνη την μέρα στην Τήνο και στην περιοχή και δικαιολογούσε την παρουσία του μύλου στο σημείο αυτό, αλλά συναισθήματα που με κατέκλυσαν, παρόμοια με αυτά που βιώνει κανείς σε μία αίθουσα τέχνης ή σε ένα μουσείο. Ένα κτίριο σε κατάρρευση, με εξαρτήματά, που αν και σε αποσύνθεση, βγάζουν αυθάδικα γλώσσα στον θυελλώδη βοριά, μου φάνηκε στα μάτια μου ένα θαυμαστό έργο τέχνης. Η ισορροπία της παρουσίας του και η συνάφεια με το περιβάλλον γύρω είναι τέτοια που λες και οι λόφοι φτιάχτηκαν για να φιλοξενήσουν το κτίσμα αυτό. Ένα χρηστικό αντικείμενο αρχιτεκτονικής και γλυπτικής που δεν δημιουργήθηκε σαν καλλιτέχνημα αλλά κατόρθωσε μετά από δεκαετίες από την τελευταία του χρήση να διεκδικεί ένα τέτοιο ρόλο στην συνείδησή μου.

Αναπόφευκτα το μυαλό μου ταξίδεψε στο μέλλον. Είδα έναν μελλοντικό περιηγητή να διασχίζει τα ορεινά μονοπάτια της Τήνου με μια φωτογραφική μηχανή στον ώμο. Και αναρωτήθηκα αν το πλήθος των προγραμματισμένων να εγκατασταθούν ανεμογεννητριών που πιθανώς να καταρρέουν όπως ο ανεμόμυλός μου, τοποθετημένων σε μία βάναυσα βιασμένη φύση του χειροποίητου νησιού θα του προκαλούσαν τα ίδια συναισθήματα με αυτά που με κυρίευσαν στην όψη του ερειπωμένου μύλου. Κρατώ σοβαρές επιφυλάξεις για την πιθανότητα να συμβεί αυτό.

Δεν είμαι πολέμιος της αιολικής ενέργειας, δεν έχω τις ολοκληρωμένες γνώσεις για να σταθώ κριτικά απέναντί της. Με προβληματίζουν όμως οι φαραωνικές διαστάσεις των έργων, το διαρκές κυνήγι των αποδόσεων των λιμναζόντων κεφαλαίων του υπερσυγκεντρωμένου πλούτου, που αδιαφορεί για την ισορροπία φύσης και ανάπτυξης και για λόγους αποδοτικότητας και παραγωγικότητας κατακλύζει ένα μικροσκοπικό νησί με τεράστιες «κόκκινες» βιομηχανικές εγκαταστάσεις «πράσινης» ενέργειας. Οι λελογισμένες, σε ισορροπία επενδύσεις δεν θεωρούνται παραγωγικές από τους επενδυτές, αφού μόνοι τους προσδιορίζουν τον δείκτη απόδοσης των κεφαλαίων τους για την πολυπόθητη «καθαρή παρούσα αξία», η οποία πιστή στην σχέση: χρήμα-εμπόρευμα-χρήμα, αδιαφορεί για τις πεζούλες, τα μονοπάτια, τις διαμαρτυρίες. Αδιαφορεί και για την αισθητική γιατί αυτός ο παράγοντας δεν προβλέπεται στα χρηματοοικονομικά μοντέλα αξιολόγησης των επενδύσεων, δεν «βγάζει τα λεφτά της» με επιχειρηματικούς όρους.

Σε άλλες εποχές δυναμικοί δημοσιογράφοι, θα διεξήγαν έρευνες, θα έκαναν ντοκιμαντέρ, θα μας έφερναν την διεθνή εμπειρία, θα διοργάνωναν συζητήσεις ώστε να παρουσιασθούν όλες οι απόψεις, να αποκαλυφθεί η αλήθεια, όποια είναι αυτή. Τώρα οι περισσότεροι από αυτούς δουλεύουν στα μέσα των επιχειρηματιών που συνδέονται άμεσα ή έμμεσα, με τον ένα ή άλλο τρόπο με τους επενδυτές που θέλουν να «απαλλάξουν» την χώρα από την βρώμικη ενέργεια του κρατικού φορέα. Και έτσι απομένουν μόνοι τους και ανυπεράσπιστοι χωρίς βήμα λόγου, οι «γραφικοί οπισθοδρομικοί αρνητές της τεχνολογικής εξέλιξης», οι «εγωιστές γιατί δεν θέλουν να βρωμίσουν τον δικό τους τόπο».

Ελπίζω η ελεύθερη ερευνητική δημοσιογραφία παράλληλα με την ενασχόλησή της με τα υπαρκτά βέβαια σκάνδαλα, να ασχοληθεί περισσότερο και με τέτοια ζητήματα που βρίσκονται στην καρδιά της εφαρμογής της νεοφιλελεύθερης πολιτικής.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr