And so it begins

Μπόρις Τζόνσον εξελέγη αρχηγός των Συντηρητικών και αυτόματα Πρωθυπουργός της Βρετανίας. Όπως έλεγε και ο Γκάνταλφ πριν τις μεγάλες μάχες με το κακό και τα τέρατα, and so it begins.

AP Boris Johnson

Σε πρώτη ματιά, η εξέλιξη είναι ανατριχιαστική. Ένας ομοϊδεάτης του Τραμπ στην Ντάουνινγκ Στρήτ. Αναμενόμενη είναι η εκ νέου αρθρογραφία με σωστές επισημάνσεις για την κρίση των δημοκρατιών, την άνοδο του δεξιού λαϊκισμού και των ηγετών με τάση προς τον αυταρχισμό.

Από την άλλη πλευρά, εκεί πήγαινε το πράγμα από την αρχή. Οι ακροδεξιοί υποστηρικτές του Brexit στους Συντηρητικούς υπέστησαν μια σειρά κοινοβουλευτικές ήττες την άνοιξη, που οδήγησαν στην παράταση της παραμονής της Βρετανίας στην ΕΕ τουλάχιστον μέχρι τον Οκτώβριο. Η ήττα τους μάλιστα σε μια συγκεκριμένη ψηφοφορία όπου στήριξαν την πρόταση της Μέι μπορεί να θεωρηθεί στρατηγική, γιατί έχασαν την ευκαιρία μιας εξόδου με μισή συμφωνία μετά από την οποία θα αναλάμβανε ο Τζόνσον με λυμένα χέρια.

Το μόνο που έμενε στον Τζόνσον και τους σκληρούς Brexiteers ήταν να τα παίξουν όλα για όλα, ψηφίζοντας όχι το κόμμα τους αλλά τον Φάρανζ στις Ευρωεκλογές. Αυτό έκαναν, οδήγησαν τους Συντηρητικούς σε συντριβή και τη Μέι σε παραίτηση και άνετα πήραν το τιμόνι του κόμματος. Όλα για όλα όμως σημαίνει όλα ή τίποτα. Με τον Τζόνσον πρωθυπουργό είναι εξίσου πιθανό το Brexit χωρίς συμφωνία αλλά και η πλήρης παραμονή στην ΕΕ με μια κυβέρνηση Εργατικών (μάλλον με τη στήριξη των Φιλελεύθερων).

Ο Τζόνσον έχει τρια μεγάλα προβλήματα. Το πρώτο: σε κάθε δημοσκόπηση η παραμονή στην ΕΕ έχει προβάδισμα απέναντι στην έξοδο χωρίς συμφωνία. Το δεύτερο: στις δημοσκοπήσεις για πρόωρες εκλογές τα κόμματα που εναντιώνονται στην έξοδο χωρίς συμφωνία έχουν αθροιστικά μεγαλύτερο ποσοστό από τους Συντηρητικούς και τον Φάρανζ μαζί. Το τρίτο: στη Βουλή η έξοδος χωρίς συμφωνία έχει καταγραφεί δέκα φορές ότι μειοψηφεί, την τελευταία φορά μόλις προχθές, μια μέρα πριν την εκλογή του Τζόνσον. Με απλά λόγια: δεν υπάρχει δημοκρατική οδός, με δημοψήφισμα, με νέες εκλογές ή με ψηφοφορία στην παρούσα Βουλή για το Brexit χωρίς συμφωνία.

Ο Τζόνσον έχει δηλώσει ότι θα ξεπεράσει τα προβλήματα αυτά αποφεύγοντας την ψηφοφορία στη Βουλή, ενεργώντας με τα προνόμια της εκτελεστικής εξουσίας. Τυπικά η βαθιά αυταρχική αυτή σκέψη είναι σύννομη. Όμως υπάρχει μια οδός για να εμποδιστεί και αυτό, η πτώση της κυβέρνησης του και η προσφυγή στον λαό. Άρα η μπάλα είναι στα πόδια των Συντηρητικών βουλευτών που δεν είναι ακροδεξιοί.

Ήδη αρκετοί υπουργοί της Μέι έχουν ανακοινώσει την παραίτηση τους από μια κυβέρνηση Τζόνσον και έχουν αναφέρει την καταψήφιση της κυβέρνησης ως έσχατη γι αυτούς λύση απέναντι στα σχέδια του Τζόνσον. Καθώς οι Συντηρητικοί έχουν πλειοψηφία μόνον 3 ψήφων, τα πράγματα φαίνονται σκούρα για τον Τζόνσον.

Εκτός αν τον σώσει η αριστερά των Εργατικών. Όπως στην αρχαία τραγωδία, η επιλογή για κάποιους βουλευτές του Κόρμπυν δεν είναι ανάμεσα στο σωστό και το λάθος, αλλά ανάμεσα σε δυο εξίσου σωστές κατά τη συνείδηση τους επιλογές.

Γιατί υπάρχει ένα τμήμα των Εργατικών που ειλικρινά πιστεύει στο Brexit σαν μια επιλογή ανεξαρτησίας από τον νεοφιλελευθερισμό των Βρυξελλών. Ενώ και ο ίδιος ο Κόρμπυν δεν είναι φανατικά υπέρ της παραμονής. Όμως η πίεση των εξελίξεων και κυρίως η ακροδεξιά ηγεμονία στο στρατόπεδο του Brexit τον οδήγησαν να δεχτεί τελικά την πρόταση για νέο δημοψήφισμα. Το πόσο αποφασιστικά θα το παλέψει στη Βουλή και το πόσο θα περιορίσει τις διαρροές βουλευτών του θα κρίνει τη σύγκρουση.

Σύγκρουση που ίσως αποδειχτεί η σημαντικότερη στη μεταπολεμική ιστορία της Βρετανίας. Αν τελικά ο Τζόνσον επιβάλλει ένα Brexit χωρίς συμφωνία, θα βάλει την ιδεολογική σφραγίδα της ακροδεξιάς επάνω του ενώ κύρια αντιπολίτευση σε αυτόν θα είναι όχι οι Εργατικοί αλλά οι Φιλελεύθεροι. Τα σενάρια για ένα «Brexit των Εργατικών» με Τζόνσον πρωθυπουργό είναι απλώς παρανοϊκά.

Αντίθετα, μια παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ ή έστω μια πολύ στενή σχέση μαζί της σε συνδυασμό με μια κυβέρνηση των Εργατικών μπορεί να είναι το πολύ καλό σενάριο για όλη την Ευρώπη.

Αυτά χωρίς εύκολες υπεραισιοδοξίες. Για την ώρα το δεδομένο είναι ένας ακροδεξιός πρωθυπουργός στο Λονδίνο.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr