Ανακυκλώσιμα σκουπίδια

Ξεκίνησα να γράφω αυτό το σχόλιο γύρω στις 15 Σεπτεμβρίου, όταν ακόμη βρισκόμουν στην Κίνα για το Παγκόσμιο Κύπελλο μπάσκετ, μία χρήσιμη ένεση οξυγόνου. «Οι εκατό μέρες της κυβέρνησης Μητσοτάκη μοιάζουν με εκατό χρόνια, εκατό χρόνια οπισθοδρόμησης και μεσαιωνισμού», ήταν η αρχική πρόταση του κειμένου.

Έπειτα κάποιος μου επισήμανε ότι δεν ήταν εκατό οι ρημάδες οι μέρες, αλλά μόλις εβδομήντα. Είχα μπερδέψει τους μήνες. Και δεν ήταν προϊόν αφηρημάδας, το σφάλμα μου. Μολονότι συμπλήρωνα τότε δύο εβδομάδες σερί στην άλλη άκρη του κόσμου, το εφιαλτικό καλοκαίρι μου φαινόταν ατελείωτο, σχεδόν αιώνας. Ένιωθα, ότι κάθε μέρα που περνούσε γύριζε τη χώρα ένα χρόνο πίσω.

«Με αυτό τον ρυθμό, στις 8 Ιουλίου 2020 θα έχουμε επιστρέψει στο έτος 1655», έγραψα την εξυπνάδα μου στο Twitter για να μου φύγει η σκασίλα. Το σωστό είναι 1654, αφού η ερχόμενη χρονιά είναι δίσεκτη. Όπως φοβάμαι ότι θα είναι κάθε χρονιά της πολύκροτης θητείας Μητσοτάκη…

Ο μήνας που ακολούθησε την αρχική απόπειρα ήταν ακόμη χειρότερος από τους δύο που προηγήθηκαν, αφού η εφιαλτική «κανονικότητα» μίας ρεβανσιστικής και σκοταδιστικής δεξιάς βρήκε ρυθμό, μετά την καλοκαιρινή ραστώνη.

Ο Κυριάκος γύρισε από τα δεκάδες μπάνια που δεν θα έκανε και έβαλε πλώρη για να ικανοποιήσει τα ακροδεξιά ένστικτα των νοικοκυραίων, αυτών που τον έχρισαν πρωθυπουργό. Επειδή ουδέποτε είχε σκοπό ή ικανότητα να διαγράψει από τα μητρώα την ευεργετική για τη χώρα αλλά ενοχλητική για τους πατριδοκάπηλους Συμφωνία των Πρεσπών, έστρεψε την προσοχή του σε όλα τα υπόλοιπα στοιχεία που συγκροτούν το αφήγημα της γαλάζιας «σοβαρής Χρυσής Αυγής».

Το προσφυγικό ζήτημα βαφτίστηκε λαθρομεταναστευτικό και ο Ορμπανισμός έγινε επίσημη γραμμή του κράτους, έτσι, για να τρίζουν τα κόκαλα του Γιάννη Μπεχράκη από τον μεταθανάτιο συγχρωτισμό του με το ζεύγος του σκότους. Τα θρησκευτικά επανήλθαν πλησίστια στο επίκεντρο της σχολικής εκπαίδευσης, εξοβελίζοντας στο πυρ το εξώτερον κάθε απόπειρα για εκσυγχρονισμό της παιδείας. Οι αντιπολιτευτικές φωνές στον Τύπο βρέθηκαν στο στόχαστρο, σε μία πρωτοφανή για δημοκρατικό κράτος απόπειρα εγκαθίδρυσης mediaκής χούντας. Τα σκάνδαλα κουκουλώνονται ένα ένα και η στρεψοδικία έγινε modus operandi με δίκες των δικαστών, ώστε να θυμούνται οι παλαιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι. Η οικονομική πολιτική προσαρμόστηκε αδέξια στην πατροπαράδοτη αναλγησία της δεξιάς, με αυξήσεις που βαφτίζονται μειώσεις και επιτυχίες του ΣυΡιΖα που βαφτίζονται επιτυχίες της νέας κυβέρνησης. Οι καταλήψεις όπου στεγάζονταν πρόσφυγες και μετανάστες εκκενώθηκαν και η «εστία ανομίας» των Εξαρχείων μετεξελίχθηκε σε εστία αστυνομίας. Ο νεποτισμός κατέρριψε όλα τα γνωστά ρεκόρ, με παρέλαση ημετέρων σε όλα τα ορατά και αόρατα πόστα και παράλληλο εξοστρακισμό όσων είχαν την ατυχία να καθίσουν σε καρέκλες επί ΣυΡιΖα. Η άλωση της ΕΡΤ και του ΑΠΕ προχώρησε με απόλυτη προτεραιότητα και με επίσημη πρωθυπουργική σφραγίδα. Οι χρυσές κουτάλες ξαναβγήκαν στο τραπέζι και η κούρσα για να καλυφθεί το χαμένο έδαφος της μάσας ξεκίνησε με την πιστολιά του αφέτη.

Εξυπακούεται, ότι οι «πιστολιές» του νέου μεσσία συνεχίζονται με αμείωτη ένταση. Γαργάρα οι κούφιες εξαγγελίες για τις Πρέσπες, γαργάρα η τυμβωρυχική ρητορική περί κυβερνητικών ευθυνών για το Μάτι, γαργάρα οι γελοίες απειλές για ειδικά δικαστήρια, γαργάρα όλα όσα στόχευσαν αποκλειστικά στο θυμικό ή στην αγραμματοσύνη των ψηφοφόρων.

Ο κατάλογος της οπισθοδρόμησης είναι ατελείωτος και μοιάζει σχεδόν αδύνατο να καταγράψει ο παρατηρητής τα νέα επεισόδια χωρίς να κατακεραυνωθεί στο μεταξύ από 2-3 καινούρια αστροπελέκια. Πας να γράψεις για την απαξίωση του ΚΕΘΕΑ και μαθαίνεις για την εξίσωση των δημοσίων με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Ξεκινάς να στηλιτεύσεις τα χτισμένα σπίτια των Εξαρχείων και σου έρχεται κατακέφαλα το εξαφανισμένο σπίτι του Βολταίρου. Επιχειρείς να ψελλίσεις κάτι για την κονσομασιόν στους παπάδες και σε διακόπτουν οι εξαγγελίες για ψήφο στους τσακωμένους με την Ελλάδα μπρούκληδες. Ανοίγεις συζήτηση για τα χαμένα φάρμακα των καρκινοπαθών και πετάγεται μπροστά σου ο Χατζηδάκης με το σχέδιο ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ.  

Πόθεν έσχες αυτό το αίσχος, κακόμοιρη Ελλάδα; Από την κάλπη την οποία εσύ γέμισες με ανακυκλώσιμα σκουπίδια, ιδού πόθεν. Δεξιόθεν. Δεν σου έλειψε η εποχή, όταν νόμιζες ότι το πρόβλημα της χώρας ήταν ο Πολάκης και ο Καρανίκας;

Μέχρι να ομολογήσεις ότι τους αναπολείς, έχεις μπροστά σου τρία χρόνια και εννέα μήνες ή ίσως οχτώ ή επτά. Αν κάτι οφείλουμε στο απερίγραπτο ρεμπέτ ασκέρι του Κυριάκου Μητσοτάκη, είναι ότι με το έργο του καταργεί την έννοια του χρόνου και μας κάνει να ξεχνιόμαστε.