Ανακαλύπτοντας ξανά τους Ολυμπιακούς Αγώνες

Το κλάμα της Άννας, το ξέσπασμα του Θοδωρή και του Βύρωνα, το πάθος των παιδιών με τα σκουφάκια, τα λόγια του Γιάννη, η υπερπροσπάθεια του Λευτέρη. Το νόημα των Αγώνων υπάρχει ακόμα, αρκεί να θέλεις να το βρεις.

Ήταν μια διοργάνωση παράξενη. Για πολλούς λόγους. Από τα κρούσματα σεξισμού στα υψηλά κλιμάκια της οργανωτικής επιτροπής, μέχρι την πανδημία. Πολλοί αθλητές είδαν το όνειρό τους να καταστρέφεται, όταν ανακοινώθηκε η αναβολή των Ολυμπιακών Αγώνων. Εκείνοι που ταξίδεψαν στο Τόκιο, πραγματοποίησαν διαφορετική προετοιμασία από ό,τι είχαν σχεδιάσει και ζούσαν με τον φόβο του ιού, που θα τους στερούσε τη συμμετοχή. Ήταν μια διοργάνωση με άδειες εξέδρες, ένα event που οδήγησε αρκετούς, μεταξύ των οποίων και πολλούς διαμένοντες στη χώρα φιλοξενίας του, να σκεφτούν αν τελικά αυτά που διακυβεύονται με την πραγματοποίησή τους ήταν περισσότερα από αυτά που θα μπορούσαν να κερδηθούν. Κι αν τελικά το ρίσκο λήφθηκε υπό την πίεση των χορηγών, αν η απόφαση επηρεάστηκε από τα χρήματα.

Η συνθήκη ήταν τέτοια, που έκανε τους Αγώνες να αντιμετωπίζονται με σκεπτικισμό. Κι όμως, έχοντας περάσει μια περίοδο μηνών εγκλεισμού και μιας ζωής σε παράλληλη πραγματικότητα, η διοργάνωση του Τόκιο μάς θύμισε ξανά τις αξίες του αθλητισμού στην πιο κατάλληλη στιγμή. Μας σύστησε εκ νέου παιδιά που έχουν αφιερώσει όλη τους τη ζωή στο ταξίδι αυτό, που έχουν μοχθήσει για το όνειρο και το ιδεώδες, χωρίς να χάσουν τις αξίες και τον αληθινό εαυτό τους. Αντίστοιχα παιδιά, φυσικά, υπάρχουν πάντα στους Αγώνες. Όμως τώρα η ανάδυσή τους μοιάζει σημαντικότερη.

Ολυμπιακοί Αγώνες είναι το κλάμα της Άννας Ντουντουνάκη, που έμεινε εκτός τελικών στα 100 μέτρα πεταλούδα για έξι δέκατα του δευτερολέπτου, κάνοντας πανελλήνιο ρεκόρ. Το κλάμα ενός κοριτσιού που συνδυάζει την ακαδημαϊκή καριέρα με την αθλητική και ήξερε ότι τα έχει δώσει όλα.

Ολυμπιακοί Αγώνες είναι το ξέσπασμα του Θοδωρή Ιακωβίδη, που ανακοίνωσε με δάκρυα στα μάτια ότι σταματά τον αθλητισμό, καθώς δεν ήταν σε θέση να συνεχίσει να δίνει την άνιση μάχη με αθλητές που μπορούν να επικεντρωθούν αποκλειστικά στο αγώνισμά τους. Ενός παιδιού, που όπως είπε, ντρεπόταν να πάει στον φυσικοθεραπευτή γιατί ήξερε ότι δεν θα του πάρει χρήματα, λόγω της κατάστασής του.

Ολυμπιακοί Αγώνες είναι το Χρυσό μετάλλιο του Στέφανου Ντούσκου, τον οποίο ο περισσότερος κόσμος έμαθε μετά την επιτυχία του. Του κωπηλάτη που δεν έγινε influencer, που έτρωγε παγάκια για να μείνει αδύνατος.

Ολυμπιακοί Αγώνες είναι τα λόγια του Γιάννη Φουντούλη, που ζήτησε συγγνώμη για τους πανηγυρισμούς του μετά την πρόκριση της εθνικής πόλο στον τελικό του Τόκιο. Απολογήθηκε για τη χαρά του ίδιου και της ομάδας, τη στιγμή που η Ελλάδα ζούσε στο σκοτάδι της πυρκαγιάς. Και η κίνηση όλης της εθνικής πόλο, μετά την κατάκτηση του αργυρού μεταλλίου, να δωρίσει 100.000 από το πριμ που έλαβε στους πυρόπληκτους.

Ολυμπιακοί Αγώνες είναι η ειλικρίνεια του Μίλτου Τεντόγλου, μετά τον άθλο του χρυσού μεταλλίου στο ύψος, όταν και δήλωσε ότι δεν έπρεπε να κερδίσει εκείνος κι ότι ήταν τυχερός. Είναι ακόμα η υπερπροσπάθεια του Λευτέρη Πετρούνια, που κατάφερε να πάρει ένα ακόμα μετάλλιο στους κρίκους, μετά τα όσα πέρασε. «Τρεις μήνες ήμουν σε μια ημιαναπηρία, δεν μπορούσα να κάνω μπάνιο μόνος μου, να ντυθώ μόνος μου», είχε πει χαρακτηριστικά. Η γλύκα του Εμμανουήλ Καραλή, παρά το ρατσιστικό μίσος που έχει δεχθεί και η αναγνώριση των θυσιών της οικογένειάς του. Η συγκίνηση του Βύρωνα Κοκκαλάνη, που εκτός από τις αντικειμενικές δυσκολίες, είχε να αντιμετωπίσει και τον πόλεμο της Ομοσπονδίας στον προπονητή του, τον Νίκο Κακλαμανάκη, τονίζοντας πως κάποιοι χλεύαζαν την προετοιμασία τους και περίμεναν το κακό αποτέλεσμα για να βγουν και να μιλήσουν. Μια χαρακτηριστική εικόνα για αθλητή που όχι απλά δεν έχει υποστήριξη, πέραν των προσωπικών του χορηγών, αλλά του γίνεται και πόλεμος ενώ εκπροσωπεί την Ελλάδα. 

Είναι κι άλλα, που συνέβησαν στο Τόκιο και ξεπερνούν την ελληνική μας πραγματικότητα. Όπως η απόσυρση της Σίμον Μπάιλς που ξανάφερε στο προσκήνιο την πνευματική υγεία και την αφόρητη πίεση που ασκείται στους αθλητές του κορυφαίου επιπέδου. Η μοιρασιά της πρώτης θέσης του βάθρου στο ύψος ανδρών, ανάμεσα στον Μπαρσίμ και τον Ταμπέρι. Ο πανηγυρισμός της Ρέιβεν Σόντερς, που έφτασε ένα βήμα από την αυτοκτονία. Σχημάτισε με τα χέρια της, μετά το αργυρό μετάλλιο στη σφαιροβολία, ένα Χ, στο οποίο, σύμφωνα με την ίδια, διασταυρώνονται όλοι οι καταπιεσμένοι.  «Αυτό το μετάλλιο πιστεύω ότι μπορεί να χρησιμεύσει ως έμπνευση για την κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ, για άτομα με ψυχικές ασθένειες και για μαύρες μειονότητες», είπε χαρακτηριστικά, φλερτάροντας με τιμωρία από τους αποστειρωμένους της Ολυμπιακής Επιτροπής.

Είναι ωραίοι οι πανηγυρισμοί για τις επιτυχίες, όμως είναι ακόμα ποιο σημαντικό να αφουγκραστούμε αυτά τα παιδιά. Το ήθος, την ειλικρίνεια, την αναγνώριση, την απόγνωση, τη διαμαρτυρία, το ξέσπασμα, την υπέρβαση. Την καθημερινή μάχη, κόντρα σε όλες τις δυσκολίες, χωρίς την υποστήριξη της Πολιτείας, με τα πλοκάμια των μικροπολιτικών να βάζουν συχνά τρικλοποδιές. Την ενσυναίσθηση, όταν οι υπόλοιποι ψάχνουν μόνο πού να ρίξουν τις ευθύνες. Είτε για μια αθλητική αποτυχία, είτε για τις φονικές πυρκαγιές. 

Ο πραγματικός αθλητισμός είναι εκεί, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, από τα μεγάλα συμβόλαια και την υπερπροβολή. Καλλιεργείται κάθε μέρα από παιδιά που καλό θα ήταν κάποια στιγμή να γνωρίσουν τα παιδιά μας, όλα τα παιδιά που «λιώνουν τα μάτια τους στο φως της τηλεόρασης», χειροκροτώντας μηδενικά που έγιναν νούμερα.
 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr