«Αν ήταν ο γιος σου
θα γέμιζες την θάλασσα με πλοία
Κι όλοι μαζί θα γινόσασταν γέφυρα,
ποτέ δεν θα τον αφήνατε μόνο του
θα σκιάζατε το πρόσωπό του
για να μην το κάψει ο ήλιος,
για να μην βραχεί από το αλμυρό νερό.
θα έπεφτες στην θάλασσα
θα σκότωνες τον ψαρά που δεν δάνειζε το σκάφος,
θα φώναζες για βοήθεια,
θα χτυπούσες τις πόρτες της κυβέρνησης
για να διεκδικήσεις τη ζωή του.
Αν ήταν ο γιος σου θα πενθούσες,
θα μισούσες τον κόσμο, θα μισούσες τα λιμάνια
αυτούς που σας κρατούν μακριά .
Αν ήταν ο γιος σου, θα τους έλεγες
απάνθρωπους, δειλούς,
θα τους έφτυνες,
θα τους έσπαζες τα μούτρα
θα ήθελες να τους πνίξεις όλους
στην ίδια θάλασσα.
Αλλά μην ανησυχείς…
Δεν είναι ο γιος σου…
Μπορείς να κοιμηθείς ειρηνικά
και πάνω από όλα ασφαλής.
Δεν είναι ο γιος σου.
είναι απλά το παιδί της χαμένης ανθρωπότητας
της βρόμικης ανθρωπότητας,
που δεν κάνει θόρυβο.
Δεν είναι ο γιος σου.
κοιμήσου ειρηνικά
δεν είναι δικός σου.
Όχι ακόμα…»
