Υπήρξαν στιγμές, τους τελευταίους μήνες, που αν κανείς αγνοούσε την πολιτική πραγματικότητα της Ελλάδας και έβλεπε μόνο τις εικόνες από τους δρόμους, θα πίστευε ότι το πολιτικό σκηνικό της χώρας θα ανατρεπόταν εν μία νυκτί, πως η κοινωνία βρισκόταν στο χείλος μιας κοσμογονικής αλλαγής, πως οι κραυγές στους δρόμους, οι πορείες που έπνιξαν τις πλατείες, δεν θα ήταν απλώς ένα στιγμιαίο ξέσπασμα, αλλά η αρχή του τέλους μιας ολόκληρης εποχής πολιτικής ατιμωρησίας.
Κι όμως, όπως σε ένα κακογραμμένο σενάριο μαύρης κωμωδίας, η παράσταση συνεχίζεται απερίσπαστη, με τους ίδιους πρωταγωνιστές, τα ίδια σκηνικά και το κοινό να παραμένει στις θέσεις του, μουρμουρίζοντας απλώς “Δεν έχει τίποτα αλλού, ας δούμε πώς θα συνεχιστεί.”. Χιλιάδες άνθρωποι σε Ελλάδα και εξωτερικό διαδήλωσαν ζητώντας δικαιοσύνη. Για τα Τέμπη. Για τις πλημμύρες. Για τις δολοφονίες. Για την ατιμωρησία.
Και μετά ήρθαν οι εκλογές…
Η Νέα Δημοκρατία κέρδισε άνετα και μέσα στο στρατόπεδό της υπήρχε και ο Κώστας Καραμανλής, ο οποίος λίγους μήνες πριν μιλούσε για ασφαλείς σιδηροδρόμους και πόσα καλά θα φέρει η Helleinic Train, πράγματα που ανατράπηκαν σε μια νύχτα, τον εξέθεσαν όπως και πολλούς άλλους, κάτι που δεν τον εμπόδισε να βγει πρώτος σε ψήφους. Δεν είναι η Νέα Δημοκρατία που τον έβαλε στα ψηφοδέλτια το μεγαλύτερο σοκ. Είναι ο κόσμος που τον σταύρωσε.
Το Παράδοξο της Εξέγερσης χωρίς Ανατροπή
Αν υπάρχει ένα γεγονός που συμπυκνώνει την ελληνική τραγωδία, είναι η πρώτη θέση του Καραμανλή στις εκλογές της Σερρών, που μετά από όσα συνέβησαν, όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε, αλλά επιβραβεύτηκε από το εκλογικό σώμα.
Γιατί;
Αυτό είναι το πραγματικό ερώτημα. Ο κόσμος που οργίστηκε για τα Τέμπη ήταν ο ίδιος κόσμος που πήγε και σταύρωσε τον Καραμανλή; Ή μήπως αυτοί που αγανάκτησαν δεν πήγαν καν να ψηφίσουν; Όπως και να έχει, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, 57 ανθρώπινες ψυχές χαθήκαν χωρίς καμία πολιτική ευθύνη κι επίπτωση. Όλος αυτός ο κόσμος που πλημμύρισε τους δρόμους ποιον στήριξε και ποιον θα στηρίξει στις εκλογές; Η απάντηση είναι απλή, αλλά τρομακτική: ο κόσμος δεν πιστεύει πως υπάρχει εναλλακτική. Οι διαδηλώσεις ήταν ιστορικά μεγάλες, χιλιάδες κατέκλυσαν τις πλατείες, φώναξαν, απαίτησαν δικαιοσύνη, έσπασαν τη σιωπή και αντιστάθηκαν στην ατιμωρησία που έχει γίνει κανονικότητα.
Κι όσο οι δρόμοι γέμιζαν, οι τηλεοπτικές οθόνες παρέμεναν κενές και οι ειδήσεις τις εξαφάνισαν, αντικαθιστώντας τις με σκηνές από τουριστικούς προορισμούς, πρωινάδικα και ανούσια ρεπορτάζ για κρίση στην Αγγλία. Ήταν σαν να έβραζε ολόκληρη η κοινωνία, αλλά το θέαμα αυτό απαγορευόταν να φτάσει στις οθόνες των τηλεθεατών και στη συνείδηση της κοινής γνώμης, οι πορείες έγιναν σαν όνειρο που κανείς δεν είδε. Ο ΣΥΡΙΖΑ τρώγεται μόνος του από εσωκομματικές έριδες και δεν έχει ξεκάθαρη ταυτότητα. Το ΠΑΣΟΚ μοιάζει περισσότερο με ομάδα διαχείρισης κρίσεων παρά με πραγματικό πολιτικό φορέα παρά τις προσπάθειες του προέδρου του. Το ΚΚΕ είναι προσκολλημένο στη ρητορική του και αδυνατεί να εκφράσει δυναμικά τη δυσαρέσκεια του κόσμου πέρα από τις πορείες του. Έτσι, μια ολόκληρη κοινωνία, όσο κι αν βράζει από θυμό, δεν βλέπει κανέναν που να μπορεί να εμπιστευτεί.
Η Ελλάδα ως Τηλεθεατής
Η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί τα πάντα όπως βλέπει reality shows. Συγκινείται, σοκάρεται, θυμώνει, αλλά δεν παρεμβαίνει στο σενάριο. Δεν αλλάζει το κανάλι. Μένει καθηλωμένη και περιμένει το επόμενο επεισόδιο.
Κι ενώ οι διαδηλώσεις εξαφανίζονταν από τις οθόνες, ήρθε η στιγμή της πρωθυπουργικής συνέντευξης. Σε ένα σχεδόν κινηματογραφικό πλαίσιο πλήρους αποποίησης ευθυνών, ο πρωθυπουργός εμφανίστηκε σαν ένας αμήχανος θεατής του ίδιου του κράτους που διοικεί. Είδε τις πορείες; Δεν ήξερε. Άκουσε τις φωνές; Δεν θυμόταν. Δεν γνώριζε τις λεπτομέρειες του σιδηροδρομικού εγκλήματος που στιγμάτισε τη χώρα. Δεν είχε ενημερωθεί. Λες και η χώρα διοικείται από έναν αόρατο μηχανισμό που δεν τον αφορά, λες και το αποτέλεσμα αυτής της διακυβέρνησης απλώς “συμβαίνει” χωρίς κανείς να είναι υπεύθυνος.
Κάπου εδώ, μια παλιά ελληνική παροιμία αποκτά καινούριο νόημα: «Όποιος δεν ξέρει, δεν φταίει»…
Ο πρωθυπουργός, σε μια από τις σπάνιες στιγμές που καταδέχτηκε να δώσει συνέντευξη, απάντησε για όλα τα καυτά θέματα με μια απίστευτη έλλειψη ενημέρωσης. Δεν ήξερε τι συνέβη με το Predator. Δεν ήξερε για το μπλοκάρισμα στις προσλήψεις στον σιδηρόδρομο. Δεν ήξερε ποιος αποφάσισε να επιστρέψει τον Καραμανλή στα ψηφοδέλτια. Δεν ήξερε γιατί το κράτος ήταν ανύπαρκτο στις πλημμύρες.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Ίσως γιατί το πολιτικό σύστημα έχει καταφέρει να κάνει τον πολίτη να νιώθει πως τίποτα δεν αλλάζει. Ότι όποιος κι αν κυβερνά, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Και ίσως, τελικά, αυτός είναι ο μεγαλύτερος θρίαμβος της Νέας Δημοκρατίας: Όχι ότι κέρδισε τις εκλογές, αλλά ότι κατάφερε να πείσει τον κόσμο πως δεν αξίζει καν να προσπαθήσει για κάτι άλλο.
Ειδήσεις σήμερα:
Ο Πλακιάς απάντησε στον Αρκά: «Καληνύχτα για εσένα για εμάς δεν υπάρχει αυτή η λέξη»
ΕΟΦ: Ανακαλεί φάρμακο για τους μυς που ανακουφίζει από τον πόνο
Σεισμοί: Ποια θα είναι τα αποτελέσματα σε Σαντορίνη και Αμοργό – Τι είναι το βουητό που ακούγεται
Δείτε όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο koutipandoras.gr
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr