Αμαρτωλές λίστες, επίορκοι συντάκτες

Λίστες υπάρχουν πολλές, πολλών ειδών και λογιών, σκοπών και σκοπιμοτήτων. Λίστες φτιάχνουμε όταν θελουμε να απαριθμήσουμε πράγματα, πρόσωπα και ιδέες ή να τα  ιεραρχήσουμε. Από τη λίστα του Σίντλερ όμως μέχρι τη λίστα των ευγενών της περίφημης κερκυραϊκής πλατείας Λιστόν, και από τη λίστα Λαγκάρντ μέχρι τη «λίστα της ντροπής» των χωρών που σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη παραβιάζουν τα δικαιώματα των παιδιών, η ιστορία μοιάζει να βρίσκεται συνεχώς αντιμέτωπη με κατάστοιχα που καταμαρτυρούν το πως οριοθετείται η κρατικοδίαιτη αυθαιρεσία και η διαπλοκή με τα πολιτικοοικονομικά συμφέροντα. Δύο λίστες μονοπωλούν το ενδιαφέρον του κοινού σε Ελλάδα και ΗΠΑ. Είναι διαφορετικού περιεχομένου, εξιστορούν όμως και οι δυο την συνταγματική εκτροπή και τις παλινωδίες ενός συστήματος εξουσίας που καθημερινά αποδεικνύει τον κυνισμό του, καταβαραθρώνοντας το ηθικό του φορτίο.

Στην Ελλάδα, η λίστα Πέτσα δόθηκε τελικά στη δημοσιότητα μετά από πολύμηνο μαγείρεμα και τα προσχήματα της κυβέρνησης περί δήθεν ποιοτικού ελέγχου είναι τόσο εξόφθαλμα που βγάζουν μάτι. Τα κυρίαρχα ΜΜΕ, αυτά που θίχτηκαν από το σποτ του ΣΥΡΙΖΑ, από τη μία καταπίνουν αμάσητες τις φτηνές δικαιολογίες της αργοπορίας, από την άλλη, ένα-ένα επιστρέφουν τα χρήματα που πήραν και τα διαθέτουν για κοινοφελείς σκοπούς δημοσιογραφικής επιβίωσης. Με αυτό καταφέρνουν και να στείλουν μήνυμα στους κυβερνώντες ότι είναι δυσαρεστημένοι, αν και συμπολιτευόμενοι, από τα ποσά που διανεμήθηκαν σε ανταγωνιστές, και να θολώσουν για μία ακόμη φορά τα νερά για το κοινό που παρακολουθεί εμβρώντητο τις αλχημείες των εκατομμυρίων ευρώ. Οι κυβερνητικοί από την άλλη, φέρθηκαν στη λίστα σαν να ήταν τσιφλίκι τους και όχι σαν να αφορούσε χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου. Αφού την συνέταξαν στα άδυτα του Μαξίμου, με αδιαφανή και πλήρως μικροκομματικά κριτήρια, την παρέδωσαν σε ιδιώτη, μεταφέροντας έτσι και την όποια ευθύνη της διαχείρισης ενός θεματος που αγγίζει τη δημόσια δαπάνη για την υγεία ενός λαού, σε μία εταιρία. Η αποποίηση της ευθύνης κόστισε περί τα 400.000 ευρώ. Στη συνέχεια, και μετά από την επιμονή της κοινής γνώμης, του Documento και άλλων μέσων, αναγκάστηκαν να πουν ότι θα δοθεί στη δημοσιότητα αλλά, μέχρι τελικά να δοθεί η λίστα, την έκοψαν και την έραψαν στα μέτρα που τους ήταν αναγκαία για να καλύψουν τη διασπάθιση δημόσιου χρήματος και την απόπειρα εξαγοράς δημοσιογραφικών συνείδησεων. Πολλοί στην κυβέρνηση της ΝΔ θα ήθελαν απλά να μην υπάρχει η λίστα αυτή ή να εξαφανιστεί/καταστραφεί. Η λίστα της μιντιακής και κυβερνητικής διαπλοκής που μπορεί να είναι απλώς η κορυφή ενός παγόβουνου σήψης και καθεστωτισμού, δίνει τον τόνο για το πως μια κυβέρνηση αντιλαμβάνεται τον ρόλο της στην άσκηση εξουσίας. Αποτελεί όνειδος για την ελευθεροτυπία, τη νομιμοφροσύνη και την συλλογική ηθική ενός κράτους που θέλει να αυτοαναγορεύεται επιτελικό. Η συναλλαγή είναι «χρήμα για κυβερνητική προπαγάνδα», ένα κόνσεπτ που συναντά κανείς στη Ρωσία του Πούτιν και την Τουρκία του Ερντογάν! Ή σε μπανανίες.

Στην Αμερική τώρα, υπάρχει μία άλλη λίστα, η ύπαρξη και μόνο της οποίας είναι ικανή να καταδικάσει κάθε θεοσεβούμενο ρεπουμπλικανό εις το πυρ το αιώνιο και το σκότος το εξώτερο. Τον Απρίλιο του 2018 η εφημερίδα New York Times σκάει την είδηση ότι 700 παιδιά απομακρύνθηκαν βιαίως, με εντολή της κυβέρνησης Τραμπ, από τους γονείς τους στα νότια σύνορα των ΗΠΑ. Τα 100 από αυτά ήταν ηλικίας κάτω των τεσσάρων ετών. Το αιτιολογικό αυτής της κτηνώδους ενέργειας ήταν ότι θα λειτουργούσε αποτρεπτικά για όσους σκόπευαν να έρθουν στην Αμερική ως μετανάστες ή πρόσφυγες αιτούντες άσυλο. Άρχισε σιγά σιγά να συντάσσεται η λίστα της ντροπής, η οποία λίγους μήνες αργότερα έφτασε να αριθμεί πάνω από χίλια παιδιά. Ο φακός των αμερικανικων ΜΜΕ και των διεθνών οργανώσεων για τα δικαιώματα των μεταναστών και προσφύγων απαθανάτισε εκατοντάδες μωρά, ανήλικα παιδιά αλλά και έφηβους φυλακισμένους σε σιδερένια κλουβιά, να κοιμούνται στο πάτωμα αυτοσχέδιων «στρατοπέδων συγκέντρωσης», να κλαίνε και να σκεπάζονται με θερμικές κουβέρτες διάσωσης. Οι θύμησες πολλές, οι αναφορές σε άλλου είδους εποχές αμείλικτες, τα ρίγη στο σώμα των δημοκρατικών πολιτών αυτόματα και καταιγιστικά. Ήταν ένα από τα πρώτα δείγματα γραφής των πολιτικών της αμερικανικής κυβέρνησης που προμήνυε τι επρόκειτο να επακολουθήσει.

Ο ανάλογος Πέτσας της αμερικανικής λίστας των προσφυγόπουλων και μεταναστόπουλων που αρπάχτηκαν με τόσο βίαιο, αυθαίρετο και συνάμα κυβερνητικώς εμπνευσμένο τρόπο από τους γονείς τους, είναι ο κύριος Σκοτ Λόυντ. Ο Λόυντ είχε αναλάβει να συντάξει τη λίστα με τα ονόματα των παιδιών και η αντίδραση του όταν το δημοσίευμα των New York Times έκανε πρώτη είδηση το θέμα, ήταν χαρακτηριστική των προθέσεων μιας ένοχης κυβέρνησης. Φανερά ενοχλημένος από τη διαρροή της είδησης της λίστας στα ΜΜΕ, διαρροή που έγινε μέσα από το υπουργείο στο οποίο υπηρετούσε, και αφού έβρασε στο ζουμί του ψάχνοντας τρόπο να μαζέψει τα απόνερα των αντιδράσεων που προκάλεσε η διαρροή, πρότεινε στεγνά σε συνεργάτες του την καταστροφή της λίστας. Κάτι τέτοιο θα ήταν ανήκουστο, όχι μόνο γιατί αποτελεί αρχείο του κράτους, στο οποίο έχουν δικαίωμα πρόσβασης όλοι οι πολίτες, αλλά και για τον επιπρόσθετο λόγο πως η λίστα ήταν και είναι ο μόνος μπούσουλας για την επανένωση των παιδιών αυτών με τους γονείς τους. Η εξαφάνιση της λίστας θα σήμαινε αδυναμία να ταυτοποίησουν τα παιδιά και να τα επαναφέρουν στις οικογένειές τους. Τον Ιούνιο του 2018, μετά την κατακραυγή και τον διασυρμό της χώρας ο Τραμπ ανακοινώνει πως θα σταματήσει το πρόγραμμα χωρισμού των παιδιών από τους γονείς τους. Το πρόγραμμα όμως δεν σταμάτησε ποτέ, απλώς οι όποιες ενέργειες των συνοριοφυλάκων γίνονται πλέον στα κρυφά, χωρίς την παρουσία και τον έλεγχο των ΜΜΕ και των εμπλεκομένων ΜΚΟ. Πώς άραγε λειτουργεί αποτρεπτικά ο χωρισμός των παιδιών από τους γονείς τους, όταν γίνεται μυστικά; Μετά την ανακοίνωση του τερματισμού της πολιτικής αυτής, οι εφημερίδες αναφέρουν πως η κυβέρνηση «φυλάκισε» χίλια και παιδιά επιπλέον, αρπάζοντας τα από την αγκαλιά των γονιών τους στα σύνορα των ΗΠΑ με το Μεξικό. Η ηθική φαυλότητα της κυβέρνησης Τραμπ δεν πέρασε απαρατήρητη από πλειάδα δημοσιογραφικών φωνών που αρνήθηκαν να την εξωραΐσουν, ξεσκεπάζοντας την πρωτόγνωρη στα χρονικά, απάνθρωπη αυτή πολιτική προστασίας των συνόρων. Η λίστα των φυλακισμένων παιδιών, η προσπάθεια εξαφάνισής της και ο εμπαιγμός των αξιωματούχων του Τραμπ αποτελούν ακόμη μία μαύρη κηλίδα σε ότι απέμεινε από το ηθικό υπόβαθρο της δεξιάς και συντηρητικής συνείδησης. Όσοι Αμερικανοί δεν τυφλώθηκαν από την γοητεία του ψευτοεκατομμυριούχου προέδρου τους, δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσουν αυτές τις απάνθρωπες εικόνες που αμαυρώνουν το ήδη βεβαρυμένο κάρμα της αμερικανικής ιστορίας.

Και όσοι Έλληνες δεν χόρτασαν δημόσιο χρήμα για να κάνουν γαργάρες αντί να ελέγχουν τους κυβερνώντες, δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσουν την αλαζονεία με την οποία ο κύριος Πέτσας και το πρωθυπουργικό επιτελείο εμπαίζουν τους πολίτες, χειραγωγώντας την ενημέρωση, αφού πρώτα την ταΐσουν ένα σκασμό ευρώ.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr