Ήταν μεσημέρι στις 9 Μάϊου του 1978 στην οδό Καετάνι στο ιστορικό κέντρο της Ρώμης όταν, στο πίσω μέρος ενός κόκκινου Renault 4 βρέθηκε η σωρός του δολοφονημένου Άλντο Μόρο. Τα πλάνα της εποχής δείχνουν πλήθος κόσμου στο σημείο, δεκάδες αστυνομικούς και δημοσιογράφους. Όλη η Ιταλία έχει στρέψει το βλέμμα της μέσα σε ένα πορτ μπαγκάζ όπου δεν κείτεται απλά ένας πολιτικός της αλλά σηματοδοτεί το peak των συγκρούσεων που συμβαίνουν στην Ιταλία τουλάχιστον μια δεκαετία ως τότε.
Καθώς τα αδηφάγα φλας διατρέχουν το άψυχο κορμί του πρώην Ιταλού Πρωθυπουργού και Πρόεδρου του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος, οι πολιτικές δυνάμεις της Ιταλίας, η καθεμιά για τους δικούς της λόγους, προσπαθεί να αποποιηθεί τις ευθύνες της ρίχνοντας το φταίξιμο αποκλειστικά στην ακροαριστερή τρομοκρατική οργάνωση ‘’Ερυθρές Ταξιαρχίες’’. Είναι όμως έτσι;
Ο Άλντο Μόρο απήχθη από την οργάνωση για 54 ημέρες μέσα στις οποίες έγραψε 86 επιστολές με αποδέκτες τα βασικά μέλη του κόμματος του, την οικογένεια του και τον Πάπα Παύλο ΣΤ’. Καθώς οι μέρες περνούσαν ,νιώθοντας το τέλος του να πλησιάζει, το ύφος στα γράμματα του γίνεται ολοένα πιο απελπισμένο. Απεγνωσμένα ζητούσε βοήθεια. Στο τέλος συμβιβάζεται με τον θάνατο του γράφοντας πως το αίμα του θα πέσει πάνω στο Γραμματέα της Χριστιανοδημοκρατίας Μπενίγκο Ζακαζίνι και τον Υπουργό Εσωτερικών Φρανσέκο Κοσίγκα.
Όσοι χειρίζονται την υπόθεση από την αρχή αμφισβητούν αν ο Άλντο Μόρο ήταν ο ίδιος που έγραφε αυτά τα γράμματα. Ισχυριζόταν πως κάποιο μέλος των Ερυθρών Ταξιαρχιών ήταν ο συγγραφέας ή πως του τα υπαγόρευαν έπειτα από βασανισμό ή κάτω από την επήρεια ναρκωτικών. Επικαλέστηκαν μέχρι και το Σύνδρομο της Στοκχόλμης.
Όταν το δημοσιογραφικό μικρόφωνο κατέγραφε την γνώμη του μέσου Ιταλού όλοι ήξεραν πως αυτά ήταν δικαιολογίες. Το πολιτικό σύστημα τον είχε εγκαταλείψει στο θάνατο.
Η Ιταλία βρισκόταν από το Φεβρουάριο του 1968 σε δίνη πολιτικών γεγονότων τα αποτελέσματα των οποίων θα χτυπήσουν αργότερα όλη την Ευρώπη σακατεύοντας κυρίως τα παραδοσιακά κομμουνιστικά κόμματα της εποχής. Συνηθίζουμε να μιλάμε περισσότερο για τον Γαλλικό Μάη του 1968 αλλά αν θέλουμε πραγματικά να βρούμε την πηγή των εξελίξεων, το δάκτυλο μας πρέπει να διατρέξει στο χάρτη προς την Ιταλία και τα γεγονότα της 1η Μαρτίου του 1968 στη Μάχη της Βάλε Τζούλια, όπου για πρώτη φορά φοιτητές του Πανεπιστημίου της Ρώμης καταλαμβάνουν σχολές και επιτίθονται εναντίον της αστυνομίας, αμφισβητώντας το πολιτικό σύστημα αλλά και το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, αναζητώντας ‘’την αλήθεια τους’’ μέσα από σχήματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Τα γεγονότα αυτά είναι το εναρκτήριο λάκτισμα για μια σειρά σφοδρών συγκρούσεων στους δρόμους των μεγαλύτερων πόλεων της Ιταλίας. Ονομάστηκαν ‘’Τα μολυβένια χρόνια’’ και διήρκησαν από το 1968 έως τις αρχές του ‘90 αφήνοντας πίσω τους εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες. Επρόκειτο στην πραγματικότητα για ένα εμφύλιο πόλεμο χαμηλής έντασης με κύριες αντιμαχόμενες πολιτικές ομάδες τους νεοφασίστες και την εξωκοινοβουλευτική αριστερά, έχοντας όμως συνέπειες σε όλο το πολιτικό φάσμα της Ιταλίας.
Από την πτώση του Αλιέντε στην Χιλή το 1973, ο Ενρίκο Μπερλίνγκουερ, Γενικός Γραμματέας του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, είχε πειστεί πως οι ΗΠΑ δεν θα άφηναν μια αριστερή κυβέρνηση, πολλώ μάλλον κομμουνιστική, να καταλάβει την εξουσία. Το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα λαμβάνει ποσοστά κοντά στο 30% αλλά ο ίδιος ισχυρίζεται πως ακόμα και με το ποσοστό του 51% δύσκολα μια δημοκρατική αριστερή κυβέρνηση θα μπορούσε να σταθεί, όχι μόνο στην Ιταλία αλλά και παντού. Ο φόβος για μια ανατροπή της, λόγω συμμαχιών των αντίπαλων πολιτικών στρατοπέδων ενάντια της, καθιστούσε αναγκαιότητα να βρεθεί μια συμβιβαστική λύση ανάμεσα στους ‘’αιώνιους αντιπάλους’’. Ο Μπερλινγκουέρ εισήγαγε την έννοια ‘’ Ιστορικός συμβιβασμός’’ ( compromesso storico) δηλαδή την επίτευξη ευρύτερων συμμαχιών του ΙΚΚ με τους σοσιαλιστές και τους καθολικούς με απώτερο σκοπό την συμμετοχή του Κόμματος σε κυβερνητικά σχήματα. Το ΙΚΚ αν και απολάμβανε υψηλά ποσοστά είχε αποκλειστεί από την συμμετοχή του στην εξουσία αφού οι δημοκρατικές δυνάμεις θεωρούσαν πως μια τέτοια κίνηση θα όξυνε την ένταση που επιθυμούσαν οι νεοφασίστες στην Ιταλία. Κάνοντας το ίδιο το Κόμμα, όχι ένα αλλά πολλά βήματα πίσω, ήταν πρόθυμο να απαγκιστρωθεί από την Σοβιετική Ένωση και το παλαί ποτέ σταλινικό του προφίλ και να εναγκαλιστεί με τις αστικές δημοκρατικές ιδέες.
Αυτός ‘’ο ιστορικός συμβιβασμός’’ πέρασε σαν πανδημία αργότερα σε όλα τα ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κόμματα. Ονομάστηκε ‘’Ευρωκομμουνισμός’’ και εξαφάνισε επί της ουσίας όλα τα ιστορικά ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κόμματα αφού αποδυναμώθηκαν, διαλύθηκαν ή/και εγκλωβίστηκαν εντός των σοσιαλιστικών ή σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων. Το κενό που δημιουργήθηκε ανάμεσα στα ‘’προς συμβιβασμό κομμουνιστικά κόμματα’’ και στα σοβιετόφιλα κομμουνιστικά κόμματα, έρχεται να καλύψει η εξωκοινοβουλευτική αριστερά η οποία αμφισβητεί και τους δυο δρόμους ενώ χρησιμοποιεί τη νεολαία ως γροθιά για να χτυπήσει άγρια τόσο το αστικό πολιτικό σύστημα όσο και τα παραδοσιακά κομμουνιστικά κόμματα.
Μέσα από τις φοιτητικές νεολαίες της ακροαριστεράς ξεπηδούν πολλές τρομοκρατικές ομάδες, η πλειονότητα των οποίων δρουν στην Γερμανία και στην Ιταλία. Το ίδιο κάνουν και οι νεοφασίστες. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Αυτές οι δυο χώρες αποτέλεσαν το λίκνο της φασιστικής ιδεολογίας στην Ευρώπη αλλά πότε, ακόμα και μετά το ΒΠΠ και την νίκη των συμμάχων, δεν έγινε μια πραγματική εκκαθάριση των φασιστικών οργανώσεων αλλά και κρατικών δομών στις οποίες είχαν διεισδύσει αυτές. Σχεδόν άμεσα περάσαμε στο Ψυχρό Πόλεμο και χρησιμοποιήθηκαν για να χτυπήσουν το αντίπαλο ιδεολογικό στρατόπεδο.
Παραθέτουμε πολύ συνοπτικά και εκλαϊκευμένα τα γεγονότα θέλοντας να δώσουμε ένα πολιτικό πλαίσιο της εποχής που γίνεται στην Ιταλία η απαγωγή και η δολοφονία του Άλντο Μόρο. Το 1978 μια δεκαετία από τα γεγονότα της Βάλε Τζούλια, η βία ανάμεσα στα δυο στρατόπεδα έχει κλιμακωθεί : βομβιστικές επιθέσεις, απαγωγές, δολοφονίες.
Οι Ερυθρές Ταξιαρχίες δημιουργήθηκαν το 1970 από φοιτητές του Πανεπιστημίου Τρέντο και είχαν ως σκοπό ‘’τον διαρκή αγώνα για την υπεράσπιση των εργαζομένων και την ένοπλη ταξική πάλη’’. Όταν τα ιδρυτικά της μέλη ο Αλμπερτο Φραντσεσκίνι και ο Ρενάτο Κούρτσιο φυλακίζονται το 1974 και το 1976 αντίστοιχα, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες πέφτουν στα χέρια του Μάριο Μορέτι ο οποίος στρατολογεί νεαρότερους σε ηλικία χωρίς ιδιαίτερη πολιτική κατάρτιση αλλά γεμάτους οργή για ττο πολιτικό σύστημα. Η οργάνωση γίνεται πιο βίαιη στις επιθέσεις της.
Το 1977 αποφασίζει μαζί και με άλλα μέλη της οργάνωση να υλοποιήσουν μια ακόμη απαγωγή αλλά αυτή την φορά στόχος τους δεν θα είναι τραπεζίτες, βιομήχανοι ή δικαστικοί λειτουργοί όπως στις προηγούμενες. Ήθελαν κάτι δυνατό. Ήθελαν να δώσουν ένα ηχηρό μήνυμα στο πολιτικό σύστημα της χώρας. Στόχευαν ψηλά. Στο στόχαστρο τους μπήκαν ο Τζούλιο Αντρεότι και ο Άλντο Μόρο. Ο δεξιός και τότε Πρωθυπουργός Αντρεότι γλίτωσε επειδή χρησιμοποιούσε θωρακισμένο αυτοκίνητο κατά τα λεγόμενα των ίδιων των τρομοκρατών. Ο Άλντο Μόρο ήταν απλά ένας πιο εύκολος στόχος. Αυτό δεν είναι αλήθεια.
Ο Άλντο Μόρο ήταν ο βασικός διαμεσολαβητής ανάμεσα στο Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα και το Κομμουνιστικό Κόμμα. Επιθυμούσε μια συνεργασία συμμαχία μαζί του και την εισαγωγή του ΙΚΚ στην εξουσία. Αν το είχε καταφέρει θα άνοιγε ένα νέο πολιτικό κεφάλαιο στην ιταλική πολιτική σκηνή. Δεν είναι τυχαίο που η απαγωγή συνέβη την ημέρα που θα ψήφιζαν στην Βουλή για τη ψήφο εμπιστοσύνης στον Τζούλιο Αντρεότι και την εισαγωγή του ΙΚΚ σε κυβερνητικές θέσεις. Η απαγωγή και η δολοφονία του Μόρο έθεσε στο περιθώριο της κυβερνητικής εξουσίας το ΙΚΚ για 18 ολόκληρα χρόνια ακόμη. Όταν τελικά αυτό θα εισέλθει σε κυβερνητικό σχήμα θα είναι αδύναμο εκλογικά και σύντομα θα διαλυθεί ως πολιτικό κόμμα.
Για την επιχείρηση απαγωγής του Άλντο Μόρο έχουν γραφτεί πολλά. Έχει πάρει σχεδόν μυθικές διαστάσεις ωστόσο με τα πέρασμα των χρόνων και τα νέα στοιχεία που συνεχώς προστίθεται στην υπόθεση, δεν είμαστε βέβαιοι ούτε για τον ακριβή αριθμό των απαγωγέων αλλά ούτε καν για το ακριβές σημείο απαγωγής.
Τα όσα είχαν γίνει γνωστά τότε από τις αρχές ήταν πως επρόκειτο για 11 άτομα των Ερυθρών Ταξιαρχιών και το σημείο ήταν η οδός Μάριο Φάνι. Τρία αυτοκίνητα των τρομοκρατών κατάφεραν να εγκλωβίσουν το αυτοκίνητο με την προσωπική φρουρά και τον Άλντο Μόρο ενώ πεζά μέλη των Ερυθρών Ταξιαρχιών ντυμένα με στολές της αεροπορικής εταιρίας ALITALIA άνοιξαν πυρ σκοτώνοντας τους 5 σωματοφύλακες του. Μόλις ένας πρόλαβε να αντιδράσει βγαίνοντας από το αμάξι. Έπεσαν 91 σφαίρες εκ των οποίων 45 βρήκαν στόχο.
Αρκετοί ήταν εκείνοι που αμφισβήτησαν πως οι Ερυθρές Ταξιαρχίες ήταν οι εκτελεστές της επιχείρησης. Πολλοί επεσήμαιναν πως η οργάνωση του σχεδίου και η δεινότητα στον στόχο θα άνηκε περισσότερο σε επαγγελματίες εκτελεστές παρά σε άπειρα επαναστατημένα παιδαρέλια. Τα ίδια τα μέλη των Ερυθρών Ταξιαρχιών στις απολογίες τους επεσήμαιναν πως τίποτα στην επιχείρηση δεν ήταν τέλειο, πως πολλά όπλα έπαθαν εμπλοκή, πως όλοι ήταν σοκαρισμένοι όταν αντίκρυσαν τι είχαν κάνει αλλά δεν υπήρχε πλέον γυρισμός.
Ο Άλντο Μόρο απήχθη και μεταφέρθηκε σε νοικιαζόμενο διαμέρισμα στην οδό Καμίλο Μονταλσίνι 8. Έμενε κλεισμένος όλη την ημέρα σε ένα ειδικά διαμορφωμένο δωμάτιο, χωρίς παράθυρα με ένα κρεβάτι. Έβγαινε μόνο για τουαλέτα και να ανακριθεί από τον αρχηγό των Ερυθρών Ταξιαρχιών Μάριο Μορέττι.
Στην πρώτη επικοινωνία που είχε η οργάνωση, από συνολικά 9 που εξέδωσε, είχε κάνει ξεκάθαρο στις Αρχές και στα ΜΜΕ πως ο Μόρο θα περνούσε από Λαϊκό Δικαστήριο για τα αδικήματα που διέπραξε το πολιτικό σύστημα ενάντια στην εργατική τάξη.
Η είδηση της απαγωγής Μόρο έφερε παραδόξως μια αισιοδοξία στο λαό της Ιταλίας παρά το σοκ των δολοφονιών των 5 αστυνομικών. Πίστευαν πως κάτι θα συμβεί γρήγορα, όμως η αισιοδοξία χάθηκε μέσα στα πρώτα 24ωρα.
Όλες οι πολιτικές παρατάξεις καταδίκασαν την απαγωγή του Μόρο. Η κυβέρνηση Αντρεότι βρήκε ευκαιρία να αποκλείσει την είσοδο των κομμουνιστών στην κυβέρνηση και να σχηματίσει κυβερνητικό σχήμα με ενισχυμένη την παρουσία του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος. Το ΙΚΚ ήταν καταπέλτης κατά της τρομοκρατίας σε όλες τις εκδηλώσεις του. Τα τρία κόμματα αποφάσισαν άμεσα να κρατήσουν σκληρή στάση και να μην διαπραγματευτούν με τους τρομοκράτες για την απελευθέρωση του Μόρο παρότι παλιότερα είχαν υποκύψει στις απαιτήσεις των τρομοκρατών για την ανταλλαγή. Μόνο το σοσιαλιστικό κόμμα του Μπενίτο Κράξι είχε αντίθετη θέση.
Ίσως αυτή η σκληρή γραμμή να πήγασε από την πεποίθηση πως πλέον οι τρομοκράτες είχαν χτυπήσει έναν υψηλό στόχο και αν το κράτος δεν έδειχνε πυγμή θα φαινόταν αδύναμο και έρμαιο των απαιτήσεων τρομοκρατικών οργανώσεων. Από την άλλη αρκετοί είναι εκείνοι που επιμένουν πως οι Μυστικές υπηρεσίες των Αμερικάνων συγκράτησαν τα μεγάλα κόμματα να διαπραγματευτούν με απώτερο σκοπό οι τρομοκράτες να βρεθούν σε αδιέξοδο δολοφονώντας το Μόρο ανακόπτοντας έτσι την άνοδο του ΙΚΚ στην εξουσία.
Οι ίδιοι τρομοκράτες δεν φαίνονταν να πιστεύουν πως θα άφηνε ο πολιτικός κόσμος τον Μόρο στα χέρια τους. Δεν είχαν σαν σχέδιο την δολοφονία του αλλά την απελευθέρωση του υπό όρους. Πίστευαν πως θα τους ήταν χρησιμότερο ζωντανός ανάμεσα στους πολιτικούς παρά νεκρός ωστόσο η στάση τους άρχιζε να αλλάζει μόλις διαπίστωσαν πως δεν είχαν καμία ελπίδα να κερδίσουν τίποτα από την κυβέρνηση Αντρεότι και ο κλοιός των ερευνών έσφιγγε γύρω τους.
Στην κούρσα για να τους εντοπίσουν, πέρα από την αστυνομία και τις μυστικές υπηρεσίες, είχε μπει και η Μαφία. Οι διασυνδέσεις πολλών τοπικών μαφιόζων με ακροδεξιές οργανώσεις ήταν γνωστές όπως γνωστός ήταν και ο αντικομμουνισμός που διακατείχε αρκετούς από αυτούς. Λέγεται πως πρώτα η Μαφία εντόπισε το διαμέρισμα που κρατείτο ο Μόρο και εκείνοι ειδοποίησε τις Αρχές για την τοποθεσία. Το γιατί δεν παρενέβησαν άμεσα παραμένει μυστήριο.
Στο μεταξύ μέσα στην μυστική υπηρεσία της Ιταλίας είχαν διεισδύσει μασόνοι της στοάς P2 (Propaganda Due). Η δράση της ξεκινά επίσημα από το 1966 έως το 1981 και μέλη της είναι επιφανείς πολιτικοί, επιχειρηματίες, δικαστικοί λειτουργοί, εκκλησιαστικοί και δημοσιογράφοι. Συγκεκριμένα όλη συντακτική ομάδα της εφημερίδας ‘’Corriere della Serra’’ και μέτοχοι της εφημερίδας βρέθηκαν στην λίστα με τα 962 ονόματα μελών της P2 όταν αποκαλύφθηκε η δράση της το 1981.
Φαίνεται πως αυτή η στοά έπαιξε σημαντικό ρόλο ώστε το Βατικανό να γυρίσει την πλάτη του στο Άλντο Μόρο. Παρότι ο ίδιος ο Πάπας, Παύλος ΣΤ’ προσπάθησε σε διάγγελμα του να πείσει τους τρομοκράτες να απελευθερώσουν τον Άλντο Μόρο πιέστηκε να προσθέσει τις λέξεις ‘’χωρίς όρους’’ κάτι που γνώριζε πως θα εξόργιζε τους τρομοκράτες, θα δυσκόλευε τις διαπραγματεύσεις και την επιστροφή του Άλντο Μόρο ζωντανού στην οικογένεια του.
Τόσο η Μαφία, όσο και η μασονική οργάνωση είχαν διασυνδέσεις με ακροδεξιές οργανώσεις τις οποίες χρηματοδοτούσαν οι μυστικές υπηρεσίες των Αμερικάνων. Ο ίδιος ο Άλντο Μόρο γνωρίζοντας πλέον πως το τέλος του πλησιάζει αποκαλύπτει στις ανακρίσεις για την μυστική ακροδεξιά οργάνωση ‘’Cladio’’ η οποία δρα στην Ιταλία από το 1945 με χρήματα των αμερικανικών υπηρεσιών. Δεν είναι η μόνη ακροδεξιά οργάνωση που χρηματοδοτείται από τους Αμερικάνους. Στην Ελλάδα υπάρχει η αντίστοιχη ‘’Κόκκινη προβιά’’ ενώ είναι γνωστό πως τέτοιες οργανώσεις υπάρχουν σε όλη την Δυτική Ευρώπη. Αξίζει να σημειωθεί πως το 1981, ταυτόχρονα με το ξεσκέπασμα της μυστικής στοάς και της ακροδεξιάς ιταλικής οργάνωση, γίνεται γνωστή η δράση και της Κόκκινης Προβιάς στην Ελλάδα. Κανείς όμως δεν συνεχίζει πότε την έρευνα στην χώρα μας. Και στην Ιταλία;
Κάποιες από αυτές τις ανακρίσεις ‘’χάνονται’’ στην συνέχεια ενώ και ο ίδιος ο Μορέτι φαίνεται να τις ‘’ξεχνά’’ κατά την διάρκεια της δίκης των Ερυθρών Ταξιαρχιών προκαλώντας την ειρωνική αντίδραση των παλιότερων στελεχών της οργάνωσης και ιδιαίτερα των ιδρυτών της: Πως είναι δυνατόν ένα σημαντικό πολιτικό πρόσωπο να αποκαλύπτει τέτοια στοιχεία σε μια ακροαριστερή τρομοκρατική οργάνωση και εκείνη να αποκρύπτει την ύπαρξη της; Πως και γιατί να συμβεί κάτι τέτοιο;
Μια από τις θεωρίες συνωμοσίας που κυκλοφορούν είναι πως κάποια μέλη των Ερυθρών Ταξιαρχιών είναι πράκτορες μυστικών υπηρεσιών ή της μασονικής στοάς. Σε μια πιο ακραία εκδοχή κάποιοι επιμένουν πως όλοι αυτοί συνεργάστηκαν ξεκάθαρα μεταξύ τους για να ανακόψουν με αυτό τον τρόπο την άνοδο της αριστεράς στην εξουσία και την εισαγωγή του ΙΚΚ σε κυβερνητικές θέσεις. Όλοι άλλωστε είχαν συμφέρον από κάτι τέτοιο.
Ακόμα και μετά το θάνατο του Μόρο, όλα τα πρακτικά των ανακρίσεων δεν βρέθηκαν ποτέ και αρκετά από όσα έγγραφα βρέθηκαν ήταν αντίγραφα και μάλλον ‘’παραποιημένα’’. Τόσο ο στρατηγός και αρχηγός της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας Κάρλος Αλμπερτο Ντελα Κιέζα όσο και οι δημοσιογράφοι που προσπάθησαν να ψάξουν σε βάθος την υπόθεση ‘’των χαμένων πρακτικών’’ δολοφονήθηκαν από μέλη της Μαφίας μέσα στα επόμενα 2 με 4 χρόνια από την δολοφονία του Μόρο.
Από αφηγήσεις των τρομοκρατών γνωρίζουμε πως τον εκτέλεσαν το ίδιο πρωί που βρέθηκα το πτώμα. Δεν του έκαναν κάποια επίσημη ανακοίνωση και εκείνος δεν φέρεται να είπε τελευταία λόγια. Τις προηγούμενες μέρες είχε γράψει την διαθήκη του για το πως θα ΄θελε να διεξαχθεί η κηδεία του. Η σύνταξη αυτή της διαθήκης ήταν επιτακτική ιδιαίτερα όταν έγινε ξεκάθαρο στους τρομοκράτες πως ΟΛΟΙ περίμεναν απλά να κάνουν πράξη την απειλή: να τον καταδικάσουν σε θάνατο και να τον εκτελέσουν.
Μάλιστα οι ίδιες οι Αρχές και τα ΜΜΕ έκανε μια πρόβα τζενεράλε για το πως θα διαχειριζόντουσαν την κοινή γνώμη όταν διέρρευσαν λίγες μέρες πριν την δολοφονία Μόρο πως βρέθηκε το πτώμα του σε λίμνη στην περιοχή Λάτσιο. Ήταν σαν να τους έλεγαν ξεκάθαρα ‘’σκοτώστε τον, αυτό περιμένουμε’’.
Οι ιστορίες, οι μύθοι, οι φαντασιώσεις, οι θεωρίες συνομωσίες ανακατεύονται εδώ και δεκαετίες με τα πραγματικά γεγονότα ώστε μέχρι σήμερα, αξεδιάλυτα να παραμένουν στο μυαλό των ανθρώπων. Ο καθένας ερμηνεύει την πραγματικότητα όπως τον βολεύει για να κοιμάται ήσυχος τα βράδια.
Τα πρόσωπα όλων των πολιτικών στην κηδεία του Μόρο φαινόταν ατάραχα μπροστά στην σωρό του. Σαν να μην είχαν ικετευθεί για να τον σώσουν. Κάποιοι θα θεωρούσαν τους εαυτούς τους ίσως και ήρωες. Πως έβαλαν πάνω από όλα το καθήκον τους απέναντι στην Ιταλία και την πολιτική σταθερότητα. Άλλοι πως έσωζαν την πατρίδα από τον κομμουνιστικό κίνδυνο ή να γίνει παιχνίδι στα χέρια ακροαριστερών τρομοκρατών. Άλλοι μπορεί απλά να μην συμπαθούσαν καν τον Μόρο.
Όπως και να ΄χει, θα κλείσουμε με άλλους δυο μύθους γύρω από τα γεγονότα: πως η οδός Καετάνι επιλέχθηκε γιατί είχε ίση απόσταση από τα γραφεία του Κομμουνιστικού Κόμματος και του Χριστιανικοδημοκρατικού. Ήταν σαν να τους έλεγαν πως η συνεργασία είναι πλέον νεκρή.
Ο δεύτερος μύθος, πιο ιντριγκαδόρικος, είναι πως σε μια χώρα όπως η Ιταλία με ισχυρή αυτοκινητοβιομηχανία επιλέχθηκε αμάξι γαλλικής εταιρίας, χρώματος κόκκινου για να δολοφονήσουν τον Μόρο. Αν υποθέσουμε πως οι Ερυθρές Ταξιαρχίες όντως συνεργάζονταν με άλλες οργανώσεις μήπως ήταν μια κεκαλυμμένη απειλή για το γαλλικό κομμουνιστικό κόμμα, το οποίο έχοντας καταλάβει το λάθος του με την υπογραφή του Κοινού προγράμματος με το Σοσιαλιστικό Κόμμα το 1972 και έπειτα από την εκλογική του κατρακύλα τον Μάρτιο του 1978, προσπαθούσε διακαώς να ανανεώσει το Κοινό Πρόγραμμα επιστρέφοντας στην παλιά σοβιετόφιλη του ρητορική;
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
Facebook
Twitter
Tα σχόλια στο site έχουν απενεργοποιηθεί. Μπορείτε να σχολιάζετε μέσα από την επίσημη σελίδα στο Facebook
Σχόλια
Επικοινωνία
