Με βαθιά αγάπη για τη λογοτεχνία, σεβασμό για την Ιστορία, αφοπλιστικό χιούμορ και τρυφερότητα, η συγγραφέας Αλκη Ζέη ξεφύλλισε τις σελίδες της δικής της πολυτάραχης ζωής, στη χθεσινή εκδήλωση που πραγματοποίησαν προς τιμήν της το ηλεκτρονικό περιοδικό «Ο Αναγνώστης» και οι εκδόσεις Μεταίχμιο στο Μέγαρο Μουσικής.
Μια ζωής με βάσανα αλλά και ελπίδες καταγράφεται στις 392 σελίδες της μυθιστορηματικής αυτοβιογραφίας της Άλκης Ζέη, «Με μολύβι φάμπερ νούμερο 2», το δεύτερο βιβλίο της για ενηλίκους μετά την «Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα» που είχε επίσης πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία. «Οταν γράφεις μυθιστόρημα μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις με τους ήρωές σου. Οταν όμως γράφεις αυτοβιογραφία και υπάρχουν πρόσωπα ιστορικά δεν πρέπει να λαθέψεις καθόλου. Γι’ αυτό και αφιερώνω αυτή τη βραδιά στη Λενούλα, την αδερφή μου, που χωρίς τη μνήμη ελέφαντα που έχει δεν θα ήμουν σίγουρη ότι όλα αυτά που γράφω έγιναν ακριβώς έτσι», είπε η συγγραφέας.
Παρουσία μαθητών από τρία σχολεία και πλήθους κόσμου, στη βραδιά που οργάνωσε το Megaron Plus στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «Πρόσωπα της Λογοτεχνίας», η συγγραφέας απάντησε στις ερωτήσεις της κριτικού παιδικής λογοτεχνίας Μαρίζας Ντεκάστρο, η οποία συντόνιζε τη συζήτηση, ενώ άκουσε αποσπάσματα των βιβλίων της από την Ξένια Καλογεροπούλου και τη Σοφία Κόκκαλη. «Οταν με ρωτάνε τα παιδιά τι χρειάζεται για να γίνει κανείς συγγραφέας, εγώ λέω πρώτον να διαβάζει βιβλία, δεύτερον να διαβάζει βιβλία και τρίτον να διαβάζει βιβλία», είπε η Αλκη Ζέη που αναφέρθηκε και σε ένα αστείο περιστατικό: «Είναι πολύ μπερδεμένα τα παιδιά με την Ιστορία και τις εποχές. Μπερδεύουν τον Πελοποννησιακό με τον Εμφύλιο. Σε ένα σχολείο στον Εύοσμο Θεσσαλονίκης ένα παιδάκι της Ε΄Δημοτικού είχε στενοχωρηθεί πολύ με το τέλος που είχα δώσει στον “Περίπατο του Πέτρου” και δεν του άρεσε που σκότωσε ο Γερμανός τον Σωτήρη που ήταν τόσο καλό παιδί. Μου είπε λοιπόν ένα δικό του τέλος όπου “την ώρα που βγάζει ο Γερμανός το πιστόλι, χτυπάει το κινητό του και ο Σωτήρης γλιτώνει”. “Είχε κινητό ο Γερμανός;” τον ρωτάω. “Κυρία Ζέη”, μου λέει, “αν δεν έχει ο Γερμανός κινητό, ποιος θα ‘χει;”».
Η συγγραφέας αναφέρθηκε και στον νέο νόμο που θα αλλάξει προς το χειρότερο τα πράγματα για τους συγγραφείς που δεν θα μπορούν να ζήσουν από τα βιβλία τους. «Συναντιόμαστε πολύ συχνά υπερνικώντας τις στεναχώριες, καταφεύγοντας άλλοτε στο χιούμορ κι άλλοτε στον κυνισμό», είπε για τη φίλη του που συναντά με χαρά για εκατομμυριοστή φορά στη ζωή του, ο Τίτος Πατρίκιος, που αναφέρθηκε στην αυτοβιογραφία της.
«Τα βιβλία της Αλκης Ζέη διατρέχουν τον 20ό αιώνα με μια έμφυτη λεπτότητα, ακεραιότητα και ευαισθησία», είπε η συγγραφέας Λίλα Κονομάρα, η οποία μίλησε στο κοινό του Μεγάρου για το έργο της Αλκης Ζέη που αφορά την παιδική λογοτεχνία, ενώ για την «Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα» μίλησε ο κριτικός λογοτεχνίας Βαγγέλης Χατζηβασιλείου.
«Οταν έγραψα το “Καπλάνι στη βιτρίνα”, δεν ήξερα ότι έγραφα ιστορίες για παιδιά. Ηταν ιστορίες δικές μου και της αδελφής μου που πολλές φορές μας ζητούσαν τα παιδιά να τις ακούσουν. Το έστειλα τότε στην Αθήνα στον Δημήτρη Δεσποτίδη που είχε το Θεμέλιο. Το βιβλίο έγραφε πάνω -Βιβλίο για νέους-. Η κριτική ήταν έως και χλιαρή. Ομως τότε οι μεγάλοι κατάλαβαν πως υπάρχει τελικά τρόπος να πούμε στα παιδιά αυτά τα πράγματα». «Αυτά τα πράγματα», κυρίως τα γεγονότα μέχρι το ’45 που σημάδεψαν τη ζωή της, έγραψε για ενηλίκους πια, με «Μολύβι φάμπερ Νούμερο 2».
ΝΑΤΑΣΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ
Πηγή: ethnos.gr (http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22808&subid=2&pubid=63985876)
