Το αλγεινό πρόσωπο της Κύπρου

Του Ανδρέα Παράσχου

Το μέγα ζήτημα της διακρίβωσης τη τύχης των αγνοουμένων μπορεί σε κάποιους να φαίνεται άσχετο με τη σημερινή οικονομική κατάρρευση της Κυπριακής Δημοκρατίας, με την απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών και με τη διαπλοκή που έχει σαν σαράκι καταστρέψει το φιλότιμο και την μπέσα στην κοινωνία. Κι όμως είναι απόλυτα σχετικό. Υπήρξε, μάλιστα, προάγγελος των όσων δεινών επισωρεύονταν για χρόνια πάνω από τα κεφάλια μας, που κάποιοι τα αποστρέφαμε από τη μεγάλη εικόνα, προσποιούμενοι ότι δεν ήταν ορατά, ενώ κάποιοι άλλοι σαν ιδιώτες με την αρχαία έννοια της λέξης δεν ενδιαφέρονταν για τα κοινά και συνεπώς δεν έβλεπαν, αφού αδυνατούσαν να ερμηνεύσουν τα διαδραματιζόμενα.

Ήρθε όμως η απόφαση του δικαστηρίου στις 28 Νοεμβρίου 2012, ως κόλαφος στο πρόσωπο της κυπριακής πολιτείας να ανακράξει: «Ντροπή»! Συνοπτικά αναφέρω ότι το δικαστήριο εκδίκαζε την υπόθεση του ήρωα Χαράλαμπου Πάλμα, ο οποίος έπεσε μαχόμενος στις 16 Αυγούστου 1974 και που, ενώ υπήρχαν αδιάσειστα στοιχεία ότι είχε η σορός του περισυλλεχθεί μαζί με αυτές άλλων συμπολεμιστών του από την ΕΦ, παρουσία των Ηνωμένων Εθνών και με τη σύμφωνη γνώμη του τουρκικού στρατού, ετάφησαν όλοι σαν «άγνωστοι» στο κοιμητήριο Λακατάμιας. Οι εκταφές, καθώς και μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων κατέδειξαν ότι οι ηρωικοί εκείνοι νεκροί είχαν στις τσέπες τους ταυτότητες και φύλλα πορείας. Όμως κανείς δεν μπήκε στον κόπο να τα μαζέψει και να ενημερώσει τις οικογένειές τους ότι έπεσαν για να προστατεύσουν την πατρίδα, την Κυπριακή Δημοκρατία ή τέλος πάντων όση έμεινε μετά από τον εμφύλιο σπαραγμό, το πραξικόπημα και την προδοσία.
Όταν, λοιπόν, ένα συντεταγμένο κράτος, προδίδει για δεύτερη φορά, όχι μόνο τους πολίτες του αλλά κι εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους για να υπάρχει, τότε δεν ήταν δύσκολο να διαγνώσει και ο πιο απλοϊκός νους ότι η επόμενη τραγωδία βρίσκεται επί θύραις. Όταν το κράτος, που ο καθείς θα ανέμενε ότι θα ήταν ο προστάτης των ορφανών παιδιών και των καταφρονεμένων συζύγων των ηρωικών νεκρών, αντί προστασίας μετέτρεψε τις μαυροφορεμένες σε ζωντανά κινούμενα πολιτικής προπαγάνδας, ποια ελπίδα μπορεί σήμερα να υπάρξει ότι οι πολιτικοί θα αλλάξουν μυαλά και νοοτροπία και οι κρατικοδίαιτες κλίκες καρεκλοκενταύρων θα σταματήσουν να λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα. Όταν δεκάδες εκατομμύρια καλυμμένα κάτω από το σκοτεινό πέπλο των μυστικών κονδυλίων διασκορπίστηκαν στο όνομα διεθνών εκστρατειών διαφώτισης και σε πολυήμερα υπερατλαντικά ταξίδια «καταγγελίας της Τουρκίας που κρατούσε στα μπουντρούμια της τους αγνοούμενούς μας», ποιο μέλλον έχει αυτός ο τόπος;

«Το τραγικό είναι ότι η Δημοκρατία είναι τόσο ένοχη όσο και η Τουρκία στην περίπτωση του έφεδρου Πάλμα», αποφάνθηκε το δικαστήριο! Σαν τον Πάλμα υπάρχουν εκατοντάδες άλλοι. Ηρωικοί νεκροί τα οστά των οποίων έχουν εκταφεί και περιμένουν χρόνια σε χαρτοκιβώτια να δεήσει η Πολιτεία να προχωρήσει στην ταυτοποίησή τους, ενώ οι γονείς τους έχουν πεθάνει και οι σύζυγοί τους βρίσκονται προς το τέλος της αντοχής και ίσως και της ζωής τους. Κι όμως η διαπλοκή συνεχίζεται και τα εκατομμύρια διασπαθίζονται και οι πολιτικοί συμπράττουν και οι πολίτες σφυρίζουν αδιάφοροι, όσοι φυσικά δεν καίγονται στη φωτιά της αγωνίας των 38 και βάλε χρόνων. Τα τελευταία 18 χρόνια έχω γράψει χιλιάδες άρθρα, εκατοντάδες ρεπορτάζ και δεκάδες έρευνες για το ζήτημα των αγνοουμένων. Έχω ανακινήσει το ζήτημα των «άγνωστων νεκρών» στη Λακατάμια, έχω παραθέσει στοιχεία και ονόματα, ηθικών και άλλων αυτουργών, έχω καταγράψει ποσά χρημάτων που έγιναν βορά στα δόντια επιτηδείων εξ ονόματος των αγνοουμένων. Ουδείς συγκινήθηκε από τα συντεταγμένα όργανα της Πολιτείας. Αντίθετα, όπως φαίνεται και στην απόφαση του δικαστηρίου για την περίπτωση Πάλμα, η όλη συμπεριφορά της ΚΔ ήταν τέτοιας έντασης και διάρκειας που συνιστά (για τη σύζυγο και τις θυγατέρες του Πάλμα και συνεπώς και για όλες τις παράλληλες περιπτώσεις συγγενών), απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση κατά παράβαση του Άρθρου 3 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Γενικά, η Κ.Δ. ενήργησε κατά παράβαση των εκ του Συντάγματος και των Διεθνών Συνθηκών απορρεόντων καθηκόντων της που όφειλε να τηρήσει».

Είναι, λοιπόν, δυνατόν αυτό το πολιτειακό εποικοδόμημα να στεγάσει το μέλλον των παιδιών μας και εμείς να κοιμόμαστε ήσυχοι ότι και σε περίπτωση που φύγουμε αιφνίδια από τη ζωή, θα έχουν ελπίδα σε αυτό τον τόπο; Βρε, αυτοί και σήμερα που διαπραγματεύονται με την Τρόικα, κοιτάζουν πρώτα μην πειραχθεί η τσέπη τους (εννοώντας τα συμφέροντα που υπηρετούν) και θα κοιτάξει κανείς να δει τα παιδιά μας… Γραμμένους μας έχουν. Γραμμένους εκεί που δεν πιάνει μελάνι.

Ο Ανδρέας Παράσχος είναι δημοσιογράφος

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr