Άκριτοι (επι-)κριτές της Έλενας Ακρίτα

Και η ταμπακέρα είναι η ελευθερία του δημόσιου λόγου και η ελευθερία του Τύπου, κατ’ επέκταση, σε αυτό τον τόπο. Μιλάμε πολύ εύκολα για την έλλειψη ελευθερίας λόγου και Τύπου στην Τουρκία, στον Ιράν, στην Κίνα ή στην Βόρεια Κορέα αλλά στην αυλή μας πέφτει ‘’άκρα του τάφου σιωπή’’.

Αυτός ο τόπος είχε περισσότερη λογοκρισία από δημόσιους γραφιάδες, επαγγελματίες και μη. Είμαστε ένας λαός που έχει άποψη για τα πάντα και μπορούμε να γίνουμε κουλουβάχατα κάτω από κείμενα προκειμένου να σχολιάσουμε μα ανεχόμαστε την λογοκρισία και την φίμωση, ιδιαίτερα αν εκείνος που φιμώνεται ή λογοκρίνεται έχει την αντίθετη άποψη από μας.

Έχουμε μάθει να λέμε ‘’Αυτά συμβαίνουν στα ΜΜΕ’’ και να τα βρίζουμε σαν οχετούς, αλλά ξεχνάμε ποια είναι η δική μας στάση απέναντι στην ελευθερία του λόγου του άλλου και ανεχόμαστε έτσι και η κυβέρνηση να φιμώνει και να λογοκρίνει με την σειρά της όσα δεν θεωρεί αποδεκτά.
    
Βγαίνει απροκάλυπτα η είδηση πως, εν έτη 2020, ένας μεγάλος δημοσιογράφος σε μεγάλη εφημερίδα λογοκρίνεται και αντί να πέσουν και τα τσιμέντα λέμε ‘’Αυτά γίνονταν από πάντα’’ και ψειρίζουμε την μαϊμού κατά πόσο μας αρέσει ή όχι η Ακρίτα ώστε να υπερασπιστούμε το δικαίωμα της να εκφράσει την προσωπική της άποψη.

Σαν κοινωνία θα έπρεπε να μην υπάρχει ανοχή. Δεν μπορεί την μια να βρίζουμε τα ΜΜΕ για την μεροληπτική τους στάση και από την άλλη να κάνουμε τα στραβά μάτια επειδή δεν μας αρέσει ο δημοσιογράφος που λογοκρίθηκε.
    
Θα έγραφα το ίδιο κείμενο ακόμα και αν αυτός που είχε λογοκριθεί ήταν ο Πορτοσάλτε κάτω από αριστερή κυβέρνηση. Γιατί το να φτάσεις να λογοκρίνεις ή να φιμώνεις σημαίνει  πως φοβάσαι. Σαν αριστερή θα άφηνα τον Πορτοσάλτε να γράφει ό,τι θέλει  γιατί νιώθω αρκετά σίγουρη πως μπορώ να διασταυρώσω την πένα μου και να τον νικήσω με αντιεπιχειρήματα. Δεν θα του έδινα την χαρά να πιστεύει πως φοβάμαι τον λόγο του.

Το να λογοκρίνεις κάποιον σημαίνει πως ο πανικός σου και η ανικανότητα σου είναι τέτοια που επιλέγεις τον εύκολο δρόμο.

Εδώ και  αιώνες άνθρωποι παλεύουν να πουν την αλήθεια, έστω την αλήθεια τους, και κάποιοι άλλοι παλεύουν να την φιμώσουν. Όχι με αντιεπιχειρήματα αλλά ‘’ετσιθελικά’’. Κρυμμένοι πίσω από μια εφήμερη εξουσία που τους δίνεται κάτω από συγκεκριμένες συγκυρίες.

Αυτό συμβαίνει με την ανοχή όλων μας. Αυτός που έχει την εξουσία, διαχειρίζεται και τα μέσα και εμείς το δεχόμαστε. Ύστερα  θα ΄ρθουν κάποιοι άλλοι στην εξουσία που θα κάνουν το ίδιο. Με αυτό τον τρόπο έχεις ένα δικαίωμα νεκρό. Έχει δικαίωμα να γράψεις ότι πιστεύεις αλλά καλύτερα να μην το κάνεις, αν θες να επιβιώσεις στο επάγγελμα του δημοσιογράφου.

Στην Ελλάδα δεν θα έπρεπε να γράφει κάποιος πως έκανε καριέρα σαν δημοσιογράφος αλλά σαν κονδυλοφόρος, αφού μόνο κρατά μια πένα και κάποιος άλλος του χειρίζεται το χέρι.

Μήπως αυτό δεν έκανε και το Πασοκ του ’81; Μήπως αυτό δεν έκανε η κυβέρνηση του μπαμπά Μητσοτάκη; Μήπως αυτό δεν έκανε ο Σημίτης στην Μαλβίνα Κάραλη; Μήπως αυτό δεν έκαναν και όλες οι κυβερνήσεις των μνημονίων τα τελευταία χρόνια;

Ελάτε όχι πως δεν το καταλάβαμε. Η Έλενα Ακρίτα δεν είναι το μοναδικό πρόσωπο που λογοκρίθηκε μέσα στην δεκαετία αλλά ήταν η μόνη που χάρης την διαδρομή της και το όνομα της, δεν είχε ανάγκη, την δεδομένη στιγμή, να σκύψει το κεφάλι και να μην γράψει ότι της πει ο από πάνω της.

Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στα ΜΜΕ αλλά παντού. Αυτός που έχει την εξουσία οπουδήποτε πιστεύει πως μπορεί να καθορίζει τον Λόγο σου, ακόμα και την ίδια σου την σκέψη. Στα ΜΜΕ όμως το καταλαβαίνει και ο πιο χαζός.

Εκατοντάδες σκάνδαλα αποκαλύφθηκαν κατά καιρούς στην Ελλάδα και τελικά τίποτα δεν άλλαξε. Είμαστε στο ίδιο έργο θεατές. Εναλλαγή κυβερνήσεων, νέα σκάνδαλα που συσσωρεύονται με τα παλιά.

Όσο πουλάνε στον κόσμο ή εξυπηρετούν την εκάστοτε κυβέρνηση ή αντιπολίτευση έχει καλώς μετά τίποτα. Σκοτάδι..

Τι έγινε με την λίστα Λαγκαρντ; Την ασυδοσία του ΚΕΕΛΠΝΟ; Τους διορισμούς συγγενικών προσώπων πολιτικών χωρίς πτυχίο; Τιμωρήθηκε κάποιος; Σταμάτησαν να διορίζονται σωρηδόν χωρίς προσόντα; Σταμάτησε στο Δημόσιο η διασπάθιση του δημόσιου χρήματος;

Οι υποθέσεις αυτές λύθηκαν και πως; Πάνω ή κάτω από το τραπέζι; Όπως έπρεπε ή όχι;

Δημοσιογράφοι κάποια στιγμή θα περάσουν 4-5 γραμμές κάπου χαμηλά ή κάπου ψηλά στα sites, στις μέσες σελίδες των εφημερίδων ώστε το μάτι του αναγνώστη ‘’να μην πέσει πάνω του;’’ Με αυτό τον τρόπο κανείς δεν ξέρεις ακριβώς τι έγινε μετά τις ‘’τρομερές αποκαλύψεις’’.

Παράλληλα, κάποιος διοχετεύει την προσοχή του αναγνώστη σε υπέρκομψες κυρίες όταν ο αναγνώστης είναι ένα click away από το να φουντάρει στο κενό. Τι νομίζετε πως συμβαίνει;  Πως ο δημοσιογράφος ζει σε άλλο παράλληλο σύμπαν ή πως γράφει κατ’ εντολή κάποιου;  Ακόμα και αν ο δημοσιογράφος είναι δεξιό πεποιθήσεων θέλει να φάει το πληκτρολόγιο του την ώρα που γράφει αλλά δεν μπορεί, γιατί εκείνος πληρώνεται, αν πληρώνεται, με 500 ευρώ και πρέπει να πάει ψωμί στο σπίτι του.

Θα πει κάποιος πως: Αν δεν μπορεί να γράφει ελεύθερα να μην γράφει να κάνει άλλη δουλειά. Συμφωνώ, είναι εύκολο να το λες αλλά οι δουλειές δεν είναι ραδίκια να φυτρώνουν στην άκρη του δρόμου. Όπως εύκολο είναι να λέμε πως όλοι οι δημοσιογράφοι θα μπορούσαν χωρίς φόβο να το παίξουν από αύριο ‘’Ρομπέν των Δασών’’ και να γράφουν μόνο την αλήθεια. Επειδή δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια, απλά να έγραφε ο καθένας την αλήθεια του. Ποια κοινωνία θα τους στηρίξει για να γράφουν την όποια ‘’αλήθεια’’;

Η κοινή γνώμη που εκφράζεται τα τελευταία χρόνια αφειδώς στα κοινωνικά δίκτυα ασχολήθηκε περισσότερο με την πολιτική ιδεολογία της Ακρίτας, τα χρήματα της, την ψυχολογική της ισορροπία, με αυτά που έγραφε, παρά με το πραγματικό πρόβλημα της έλλειψης ελευθερίας του Τύπου.

Οι δεξιοί δέχτηκαν με χαρά την λογοκρισία εφόσον αυτό θα στερούσε από τον Σύριζα μια αριστερή πένα σε δεξιά εφημερίδα. Μερίδα της αριστεράς την κατηγόρησε πως τόσα χρόνια απλά ξελάσπωνε με την αριστερή της πένα δεξιά εφημερίδα που ήθελε να κατασκευάσει το μύθευμα της ‘’πολυφωνίας’’ εντός της.

Αν ο καθένας κοιτά το δέντρο του και αφήνει το δάσος να καεί πως ένα μικρός δημοσιογράφος περιμένουμε όλοι μας να βγει και να γράψει ‘’αλήθειες’’ στερούμενος το ελάχιστο για την επιβίωση του; Ζητάμε αλήθεια αλλά όχι την αλήθεια που θα ξεβολέψει εμάς και όσους στηρίζουμε. Αν δεν αλλάξουμε οι ίδιοι σαν κοινωνία και δεν σταματήσουμε να βλέπουμε την πολιτική αρένα σαν χώρο που χωρούν ‘’οπαδιλίκια’’ δεν πρόκειται κανείς να τα βάλει με το θηρίο της λογοκρισίας. Στρακαστρούκες θα πέφτουν από μικρούς και μεγάλους δημοσιογράφους. Μετά θα το ξεχνάμε. Η λογοκρισία θα συνεχίζεται και θα καλύπτεται μέχρι την επόμενη φορά.

Η έλλειψη πολιτικής παιδείας σαν κοινωνία μας δίνει τους κυβερνώντες που μας αξίζουν.Αυτό δεν συμβαίνει βέβαια μόνο στην Ελλάδα. Ο Τύπος είναι λίγο πολύ ελεγχόμενος παντού αλλά το πόσο ανοχή έχει από την κοινωνία γίνεται αντιληπτό.

Εμείς από το 1830 είμαστε ένα πελατειακό κράτος και δεν το κρύψαμε ποτέ. Όσο και αν πιστεύουμε πως εκσυγχρονιζόμαστε τόσο βαυκαλιζόμαστε με τους εαυτούς μας για την τελειότητα μας.

Σαν κοινωνία θα έπρεπε να υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να εκφράζει την άποψη του χωρίς φόβο πως θα διασυρθεί δημόσια και χωρίς να χάσει την θέση εργασίας του. Εκεί θα έπρεπε να βάζουμε τελεία σαν κοινωνία και να μην ξεπέφτουμε στα κουτσομπολιά.

Μα είμαστε μια κοινωνία που από παιδιά μας έμαθαν να παίζουμε μουσικές καρέκλες. Το χάσιμο του ενός να το βλέπουμε σαν ευκαιρία κέρδους.

-Σε κανέναν δεν θα λείψει η καταθλιπτική.

Είπε η Λίνα Κλείτου και είμαι σίγουρη πως πολλά βιογραφικά θα συρρέουν ήδη στα γραφεία των Νέων τώρα που έφυγε η Ακρίτα για να μπει ένα ‘’δικό μας παιδί και πένα’’.

Συνήθως ‘’ο δικός τους’’ είναι κάποιο χάπατο που και με τουβλάκια του νηπιαγωγείου να τον αφήσει να παίξει θα γυρίσεις και θα δεις  να προσπαθεί με μανία να χωρέσει τον κύκλο σε τετράγωνο.

Και δεν αναφέρομαι μόνο στους δεξιούς που βάζουν δεξιούς αλλά και στους αριστερούς που βάζουν αριστερούς διώχνοντας ‘’την κακή δεξιά πένα’’.

Δεν χαρίζω κανένα δικαίωμα μου σε καμία κυβέρνηση και με κανένα πρόσημο επειδή μέσα στο φάκελο ρίχνω εγώ αριστερή ψήφο. Το οφείλω στους εκατοντάδες νεκρούς που τόλμησαν να ξεχάσουν το στομάχι τους που γουργούριζε και να τα βάλουν με την εξουσία και με την κοινωνία που την κάλυπτε.

Για να μπορούμε να γράφουμε όλοι μας σήμερα δημόσια από την μεγαλύτερη αρλούμπα μας μέχρι και την πιο προοδευτική ιδέα μας που θα πάει συνολικά μπροστά την ανθρωπότητα στο μέλλον, υπάρχουν πίσω μας εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που έχασαν ακόμα και την ίδια τους την ζωή. Οφείλουμε σεβασμό. Οφείλουμε να φύγουμε από την ζωή έχοντας μια φορά στην ζωή μας  γράψει κάτι που να πηγαίνει κόντρα σε συμφέροντα όποια και αν είναι αυτά.

Δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια, τέλειος άνθρωπος, ιδανική πολιτεία. Δε βάζω το χέρι μου στην φωτιά πως η Ακρίτα δεν έγραψε ή δεν είπε ποτέ μισή λέξη για να ικανοποιήσει κάποιον άλλον. Μπορούμε όμως, όσο ρομαντικό και αν ακούγεται να περιορίσουμε τα φαινόμενα επιβολής της λογοκρισίας από τα άνω πιέζοντας πρώτα τον ίδιο μας τον εαυτό να ακούει και ενοχλητικές φωνές και τιμωρώντας τα μέσα που επιβάλλουν λογοκρισία.  

*Φωτογραφία Αγγελική Παπαϊωάννου

 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr