Αίθουσα «Μανώλης Γλέζος»: Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τιμά τον «παρτιζάνο» 

Σε «Μανώλης Γλέζος» θα μετονομαστεί μια αίθουσα του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου μετά από αίτημα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, προκειμένου να τιμηθεί η μνήμη του μεγάλου αγωνιστή.

Η ανάρτηση της Ευρωπαϊκής Αριστεράς έχει ως εξής: 

«Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα τιμήσει τον μεγάλο αγωνιστή της ελευθερίας, τον αείμνηστο Μανώλη Γλέζο, δίνοντας το όνομά του σε μια αίθουσα.

Κάναμε το αίτημα για να τιμήσουμε την αξιοσημείωτη ζωή του πρώην ευρωβουλευτή.

Ο Μανώλης Γλέζος θα μείνει ζωντανός ως σύμβολο αντιφασιστικής αντίστασης, ελευθερίας και δημοκρατίας», αναφέρει σε ανάρτησή της η Ευρωπαϊκή Αριστερά.

O Μανώλης Γλέζος έφυγε από τη ζωή στις 30 Μαρτίου του 2020 από καρδιακή ανεπάρκεια.

Ο Μανώλης Γλέζος γεννήθηκε στην Απείρανθο, το ορεινό χωριό της Νάξου, στις 9 Σεπτεμβρίου 1922, το οποίο και «προίκισε» με μια μοναδική συλλογή πετρωμάτων από όλον τον κόσμο (ήταν απαράμιλλη η αγάπη του για τη γεωλογία). Ένιωθε, από την άλλη, μισός Ναξιώτης και μισός Παριανός, με ιδιαίτερη αγάπη για την Πάρο, αφού από εκεί καταγόταν η μητέρα του, Ανδρομάχη Ναυπλιώτου. Στην Πάρο, άλλωστε, συνήθιζε να περνά τα καλοκαίρια του τα τελευταία χρόνια. Ο πατέρας του, Νικόλαος Γλέζος ήταν δημόσιος υπάλληλος και δημοσιογράφος.

Τα παιδικά του χρόνια ο Μ. Γλέζος τα έζησε στο χωριό του, όπου τελείωσε το δημοτικό σχολείο. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’30 η οικογένειά του μεταναστεύει στην Αθήνα και το 1940 ο εκλιπών περνά στην ΑΣΟΕΕ. Ως μαθητής ακόμη πρωτοστάτησε στη δημιουργία αντιφασιστικής ομάδας για την απελευθέρωση της Δωδεκανήσου από τους Ιταλούς αλλά κατά της δικτατορίας του Μεταξά. Κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής δίνει το «παρών» στην αντίσταση του λαού μας μέσα από τις τάξεις της ΟΚΝΕ, του ΕΑΜ Νέων και της ΕΠΟΝ, με αποτέλεσμα να υποστεί φυλακίσεις, βασανιστήρια και διώξεις.

Όμως, η πλέον τολμηρή ενέργεια ήταν εκείνη της νύχτας της 30ής προς την 31η Μαΐου 1941, όταν μαζί με τον Απόστολο Σάντα, σκαρφάλωσαν στα βράχια της Ακρόπολης, κατέβασαν από εκεί το μισητό σύμβολο του κατακτητή, τη σβάστικα, με μοναδικά τους «όπλα», ένα φαναράκι και ένα σουγιά. Και οι δύο έφηβοι έχουν περιγράψει σε κατοπινές συνεντεύξεις τους πώς ανέβηκαν, πού κρύφτηκαν αμέσως μετά (στις σπηλιές του Βράχου που είναι ταυτισμένος με το ιδανικό της Δημοκρατίας), πώς έκρυψαν στον κόρφο τους ένα κομμάτι από τη σημαία… Η θέα της σημαίας που λείπει από τον ιστό, προκαλεί την επομένη εκνευρισμό στον κατακτητή, δίνει κουράγιο στον κατακτημένο αλλά αδούλωτο λαό της Αθήνας και όλης της Ελλάδας. Η ποινή, ερήμην σε θάνατο.