Αίμα στα άσπρα μαλλιά

«Σε μερικές δεκαετίες χρόνια, όλα θα έχουν ξεχαστεί», έλεγε ο Κλίγκερ. «Δυστυχώς». Εάν ερχόταν συχνότερα στην Ελλάδα, των φαιοχιτώνων και των πατριδοκάπηλων, των νεοναζί και της κονσομασιόν στον όψιμο φασισμό, θα καταλάβαινε πόσο κοντά στην πραγματικότητα βρίσκεται η δυσοίωνη προφητεία του. Δυστυχώς.

Οι συμπατριώτες του Κλίγκερ τον αντιμετώπιζαν με σεβασμό που άγγιζε τα όρια της ευλάβειας. Εμείς, οι αδαείς, πιστεύαμε ότι η ευλάβεια οφειλόταν στο εφέ της κατάλευκης κόμης. «Ογδοντάρης είναι, σχεδόν ενενηντάρης, λογικό λοιπόν να τον σέβονται, τον παππού».

Ώσπου, ένα ζεστό βράδυ όπου η Μακάμπι αντιμετώπιζε τον «απολιτίκ» Ολυμπιακό, ο γηραιός, καλοσυνάτος Νόα σήκωσε το μανίκι του γαλάζιου πουκαμίσου με τις λευκές μανσέτες για να δροσιστεί. Και άφησε να φανεί, το τατουάζ που κόβει τα γόνατα. Το τατουάζ της ανεξίτηλης γερμανικής μελάνης από τη δεκαετία του ’40. Ο αριθμός του Άουσβιτς.  

Ο Νόα Κλίγκερ ήταν από τους ελάχιστους Εβραίους που βγήκαν ζωντανοί, αρτιμελείς και με σώας τας φρένας, από το μακέλεμα των 1,1 εκατομμυρίων ψυχών. Συνελήφθη για την αντιστασιακή δράση μέσω της οποίας –ως άλλος Σίντλερ- έσωσε 270 Εβραίους στο Βέλγιο, φυλακίστηκε για 1,5 χρόνο στο «διακομιστικό κέντρο» των Ναζί στο Μέχελεν, ώσπου φορτώθηκε στο τρένο του τρόμου, προς τη νότια Πολωνία. Κρατούσε στα χέρια του κίβδηλο «εισιτήριο μετ’ επιστροφής», όπως όλα τα ανυποψίαστα θύματα.

«Links», διέταξε ο διεστραμμένος δόκτωρ Γιόζεφ Μένγκελε. Η θερμοκρασία στο παγερό Άουσβιτς ήταν -25 βαθμοί και η προσταγή «αριστερά» σήμαινε: «Εις θάνατον». Γραμμή στον θάλαμο των αερίων. Ο Κλίγκερ υπέφερε από πνευμονία και έμοιαζε ετοιμοθάνατος, συνεπώς άχρηστος για τις εργασίες του στρατοπέδου. «Όχι, μη με στέλνετε αριστερά, είμαι γερός, είμαι αθλητής», τόλμησε να ψελλίσει μπροστά στη μετενσάρκωση του κακού. «Πυγμάχος».

Από κάποιο θαύμα, ο διαβολικός γιατρός αποφάσισε να του χαρίσει, προσωρινά, τη ζωή. Όταν ο γεροδεμένος Κλίγκερ έμαθε ότι οι Γερμανοί φρουροί οργάνωναν αθλητικούς αγώνες (ποδοσφαίρου και άλλων σπορ) για να παίζουν στοιχήματα και να σπάνε πλάκα μέσα στα στρατόπεδα, δήλωσε μποξέρ μολονότι δεν είχε μπει ποτέ του σε ρινγκ. Και προσφέρθηκε να συμμετάσχει στα αυτοσχέδια τουρνουά.

Οι γροθιές, όπως του τις έμαθε κουτσά στραβά ένας έγκλειστος Εβραίος της Θεσσαλονίκης ονόματι Τζάκο Ραζόν, έσωσαν τη ζωή του Κλίγκερ. Τα τελευταία δύο χρόνια του Πολέμου, ο 17χρονος νέος τα έζησε σχεδόν ως προνομιούχος μέσα στο στρατόπεδο. Δεν του έδιναν μισή μερίδα νερωμένη σούπα, αλλά ολόκληρη. Και δύο μπουκιές ψωμί.

«Ίσα ίσα για να έχω δύναμη να ανεβώ στο ρινγκ. Έτρεμα σύγκορμος και δεν είχα κουράγιο ούτε να σταθώ, αλλά ο πόθος για την επιβίωση με βοήθησε να αντέξω». Οι Ναζί έπιναν, κάπνιζαν, στοιχημάτιζαν και σκότωναν για γούστο όποιον φουκαρά αθλητή τους φαινόταν αδύναμος. Κάθε Τετάρτη και Κυριακή. Μέχρι να βαρεθούν την οσμή του αθώου αίματος.

Όταν οι Γερμαναράδες βάλθηκαν να εκκενώνουν κακήν κακώς τα στρατόπεδα της Πολωνίας, μπροστά στο φάσμα της ήττας, ο Κλίγκερ μεταφέρθηκε πεζός στο Μίτελμπαου-Ντόρα της Θουριγγίας (και των 20.000 νεκρών). Καμωμένος από το άφθαρτο υλικό της γενναιότητας, έπεισε τους φρουρούς ότι δήθεν ήταν μηχανικός πυραύλων, οπότε έπιασε πόστο στο πολεμικό εργοστάσιο όπου κατασκευάζονταν οι ρουκέτες V2 και οι ιπτάμενες βόμβες V1. Ένα δεύτερο θαύμα.

Μετά από μύριες κακουχίες, ο τετραπέρατος έφηβος απελευθερώθηκε από τον Κόκκινο Στρατό της ΕΣΣΔ στις 29 Απριλίου 1945. Μία δεκαήμερη πεζοπορία προς το γυναικείο κολαστήριο πολιτικών κρατουμένων Ράβενσμπρυκ, κοντά στο Βερολίνο, ήταν η στερνή δοκιμασία του. Ελάχιστοι από τους αποκαμωμένους, αφυδατωμένους, θεονήστικους και ασθενείς κρατουμένους άντεχαν αυτές τις «πορείες θανάτου». Τις τελευταίες μέρες του Πολέμου, οι δρόμοι της συντετριμμένης Γερμανίας και των γύρω χωρών ήταν σπαρμένοι με αποστεωμένα πτώματα.

Σχεδόν 2.000 νεκροζώντανοι Εβραίοι  μεταφέρθηκαν στη Θεσσαλονίκη, όπου μάλιστα οργανώθηκαν αθλητικοί αγώνες στα πλαίσια των εορτασμών για την απελευθέρωση της πόλης, το 1945. Ναι, στην ίδια Θεσσαλονίκη την οποία σήμερα λυμαίνονται νοσταλγοί των Ες-Ες, υβριστές της εβραϊκής κοινότητας και μακεδονομάχοι με γυμνούς πισινούς. Πίσσα και πούπουλα που χρειάζονται…

Ο Νόα Κλίγκερ, υψηλόβαθμο στέλεχος του διεθνούς συνδικάτου των αθλητικών συντακτών και εμβληματικός παράγοντας της Μακάμπι (του συλλόγου που στο Ισραήλ αποκαλείται «ομάδα του λαού») ταξίδεψε πάμπολλες φορές στην Ελλάδα. Ακούσαμε για τελευταία φορά τη φωνή του στα μέσα του περασμένου Σεπτεμβρίου, όταν μίλησε μέσω Skype στην παρουσίαση του βιβλίου «Το Ποδόσφαιρο των Μελλοθανάτων» (του Κέβιν Σίμπσον, εκδ. MVPublications).

«Ήταν έτοιμος να μπει στο αεροπλάνο και να έρθει, αλλά είπαμε να μη τον ταλαιπωρήσουμε», θυμάμαι να σχολιάζει ο εκδότης, Θανάσης Ασπρούλιας. Λες και θα φοβόταν μία συνηθισμένη πτήση δύο ωρών, ο άνθρωπος που επέζησε από το Άουσβιτς.

Ο θαλερός Κλίγκερ άφησε την τελευταία του πνοή χθες, ανήμερα της 75ης επετείου της σφαγής των Καλαβρύτων, στην τρυφερή ηλικία των 92 ετών, πλήρης ημερών, εμπειριών, συναισθημάτων και διδαγμάτων. Η ίδια η ζωή του ήταν το αντίδοτο στη λήθη. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει, στους τόπους που καθαγιάστηκαν από τον ίδιο και τα άλλα θύματα της ναζιστικής λαίλαπας.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr