Του Θανάση Καρτερού
Κακοχαρακτήρισαν πολλοί τον Αντώνη Σαμαρά, γιατί δεν μπήκε στον κόπο να πάει στο Μαξίμου και να παραδώσει ως είθισται στον νέο πρωθυπουργό. Αγένεια ήταν το πιο ελαφρό που άκουσε. Άλλοι ήταν ακόμα πιο σκληροί και μίλησαν για πολιτική -και όχι μόνο- γαϊδουριά. Ενώ πολλοί θυμήθηκαν ότι μόλις χθες ο ίδιος έκανε λόγο για πολιτικό πολιτισμό, στο καθιερωμένο συγχαρητήριο τηλεφώνημα προς τον Τσίπρα. Ξέχασε τον πολιτισμό πιο γρήγορα κι από την αντίθεσή του στα Μνημόνια, ήταν το κακεντρεχές σχόλιο.
Εντάξει, δεν ήταν και το καλύτερο αυτό που έκανε. Κάπως αμαυρώνει τη δημοκρατική, διαλλακτική, ου μην και διαλεκτική εικόνα, που με τις πράξεις και τα λόγια του κατέκτησε τα τελευταία χρόνια. Κάπως τραμπαλίζει τη σχέση του με τους θεσμούς και τα θέσμια, που αποδείχτηκε τόσο στέρεα τις τελευταίες εβδομάδες. Από την άλλη όμως, με μια πιο προσεκτική και διεισδυτική ματιά, είναι εύκολο να αναγνωρίσουμε ότι τα κίνητρά του δεν ήταν ταπεινά. Το αντίθετο μάλιστα. Η στάση του υπήρξε απότοκος όχι κάποιου πείσματος -αφού μου πήρες το γλυκό, θα πιάσω τη μύτη μου μέχρι να σκάσω-, αλλά είχε άλλα, πολύ ουσιαστικότερα αίτια.
Αίτια πολιτικά, πρώτα-πρώτα. Διότι αυτό που έγινε την Κυριακή χάλασε την τάξη των πραγμάτων. Οι πρωθυπουργοί έχουν προδιαγραφές, γενεαλογία, προγόνους. Μοντάρονται, βάφονται, γυαλίζονται, φορούν μηχανές από τα καλύτερα εργοστάσια του εξωτερικού. Κανονικά καθαρόαιμα. Τι από αυτά έχει ο Τσίπρας; Τη συμμετοχή του σε κάποιο δεκαπενταμελές; Ένας μπάσταρδος είναι. Από πού κι ως πού λοιπόν περιμένουν ορισμένοι να νομιμοποιήσει ο Σαμαράς με χειραψίες και υποδοχές όχι μόνο τον σφετεριστή, αλλά και την αταξία που εκπροσωπεί; Αύριο δηλαδή θα γίνει πρωθυπουργός ο κάθε πικραμένος; Με εξαίρεση τον Παναγιώτη Πικραμένο, φυσικά.
Από την άλλη είναι εμφανή τα ιδεολογικά αίτια. Είναι γνωστή η φιλελεύθερη ιδεολογία του απελθόντος πρωθυπουργού. Την έκανε σαφέστατη και πριν λίγες μέρες, όταν είπε ότι δεν θα επιτρέψει στον Τσίπρα να επιβάλει κομμουνισμό και σοβιέτ. Τι θέλαμε, να τον καλωσορίσει τώρα με το σύνθημα όλη η εξουσία στα σοβιέτ; Να χειροκροτεί δηλαδή αντί να θρηνεί και να θυμώνει: Αχ, το Μαξίμου έγινε Μαρξίμου; Όχι βέβαια. Ο Αντώνης Σαμαράς μπορεί να σκύβει μπροστά στη Μέρκελ. Δεν θα σκύψει όμως ποτέ μπροστά στον Μαρξ…
πηγή:http://www.avgi.gr
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
