Γράφει ο Φέλιξ
«Είναι η μοίρα όσων εμφανίζονται βασιλικότεροι του βασιλέως,να εκτελούνται αντί του βασιλιά όταν φτάσει η κρίσιμη ώρα». Έτσι σχολίασε κάποιος στο twitter, την αποπομπή του διευθυντή ειδήσεων του Mega από το κανάλι. Το γεγονός ότι ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος αποπέμφθηκε απ το Mega, είναι είδηση. Υποθέτω πως η αποπομπή του Παναγιωτόπουλου απο το Mega και η αναζήτηση που είναι σίγουρο ότι θα κάνει για το τι γράφεται σήμερα σχετικά με αυτό, θα του θυμίσει τι είναι και τι δεν είναι είδηση. Είδηση είναι ό,τι συμβαίνει και είναι άξιο καταγραφής. Αν δεν μεταδωθεί είναι απόκρυψη και μπορεί να εξυπηρετεί σκοπιμότητες. Φαντάζομαι πως δεν θεωρεί σωστό και τίμιο ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος, να αποχωρεί μετά από 23 χρόνια από το Mega και να μην του αφιερώνουν δυο λέξεις. Πόσο μάλλον να αυτοκτονεί κάποιος από φτώχια, να μην έχει να φάει, να τον κλέβουν οι τράπεζες καθημερινά και να μην το παίζει το κανάλι στο οποίο ήταν διευθυντής.
Αλλά ας αφήσουμε τα μαθήματα δημοσιογραφίας και ας πάμε στα γεγονότα. Ο Παναγιωτόπουλος υπηρέτησε το Mega σχεδόν από το ξεκίνημά του. Στη διευθυντική του πορεία, μετά την αποχώρηση του Νίκου Χατζηνικολάου από το κανάλι, ήταν αυτός που δημιούργησε το μοντέλο ενός άλλου Mega, με τηλεοπτικά παράθυρα, «αναλυτές» πολιτικής ευπρέπειας και κυβερνητικού σωφρονισμού. Το μοντέλο των τηλεπαραθύρων το είχε καθιερώσει ο Σταμάτης Μαλέλης στον παλιό λαϊκό ΣΚΑΙ και ο Παναγιωτόπουλος απλώς το μετέφερε στο παλαι ποτέ έγκυρο Mega. Δεν έκανε το κανάλι όμως λαικό, αλλά ένα είδος τηλεοπτικού σωφρονιστικού συστήματος που έγινε γρήγορα μισητό στα χρόνια της κρίσης και έχασε εκατομμύρια τηλεθεατές.
Ο Παναγιωτόπουλος μπορεί να μιλάει για τα 23 χρόνια δημοσιογραφικής του εμπειρίας, αλλά ουσιαστικά πρόκειται για 23 χρόνια εκμάθησης της μεθόδου ισορροπιών των εκδοτικών συμφερόντων. Όσο και να μάθεις αυτές τις ισορροπίες, όταν φτάνει η ώρα της ανισορροπίας, το πολύ πολύ να θεωρηθείς ως έρμα το οποίο θα πετάξουν από το αερόστατο για να μην τσακιστεί. Η παντοδυναμία του Παναγιωτόπουλου η οποία είχε οδηγήσει όλο το σύστημα της διαπλοκής στο Μουσείο της Ακρόπολης παρακαλώ, για να χειροκοτήσουν τα στιχάκια της ποιητικής του συλλογής, θα είναι πλέον μια μακρινή ανάμνηση. Πόσο μάλλον όταν τα πράγματα αλλάξουν στο πολιτικό σκηνικό. Λίγο αφότου ο Παναγιωτόπουλος εκδόθηκε, αποπέμφθηκε. Η τραγική ειρωνία είναι πως το χαλί κάτω από τα γυαλιστερά παπούτσια και τα ακριβά του καλτσάκια, τράβηξε ο ίδιος ο προστάτης του Μπόμπολας. Ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος μπορεί να μην έχει να επιδείξει προσωπικές δημοσιογραφικές επιτυχίες, αλλά είχε πάντα αυτό που πρέπει να έχει ένας καλός διευθυντής καναλιού στην Ελλάδα. Σχέσεις με τον εκδότη.
Δεν έχει καμιά ιδιαίτερη σημασία να παραθέσει κάποιος τι ήταν και τι δεν ήταν ο διευθυντής ειδήσεων του Mega. Άλλωστε σε λίγο μπορεί να μην τον θυμάται κανένας σε ένα τοπίο που αλλάζει ραγδαία. Σημασία έχει ποιά ήταν η συμβολή του στη δημοσιογραφία. Και ήταν μία και μόνη: κατάφερε να οδηγήσει στην κατάρρευση το μεγαλύτερο κανάλι της χώρας, αφού το απαξίωσε και το ταύτισε με την πολιτική προπαγάνδα.
Είναι σίγουρο πως ο Παναγιωτόπουλος δεν θα χαθεί αν και θα ζήσει όλη τη σκληρή διαδικασία την οποία υπέστησαν σοβαροί και τίμιοι δημοσιογράφοι τους οποίους οδήγησε σε έξοδο από το κανάλι μετατρέποντάς το από ειδησεογραφικό μετερίζι σε σάλπιγγα της διαπλοκής από όπου σάλπιζαν ο Πρετεντέρης και ο Βενιζέλος. Την ώρα που χιλιάδες συνάδελφοί του είναι άνεργοι, ο ίδιος δεν θα χρειαστεί να γράφει στιχάκια και να πουλάει δίσκους για να ζήσει. Άλλωστε, είναι αμφίβολο αν θα δεχθεί να τον μελοποιήσει πλέον κάποιος τώρα που δεν έχει την Megaλη του δύναμη. Πολλές φορές στη ζωή δεν μας ταλαιπωρεί αυτό που είμαστε, αλλά αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε.
Ίσως τώρα στις μέρες τις περισυλλογής, ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος μπορεί να ρίξει μια ματιά στους στίχους του Μπρεχτ που μελοποίησε ο φίλος του Θάνος Μικρούτσικος και να κάνει την αυτοκριτική του. Αν δει τον εαυτό του σε κάποιον απ’τους στίχους θα είναι μια ευτυχής σύμπτωση:
«Αυτοί που αρπάνε το φαΐ απ’ το τραπέζι
Κηρύχνουν τη λιτότητα
Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσήματα
Ζητάνε θυσίες
Οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους
Για τις μεγάλες εποχές που θα’ρθουν
Αυτοί που τη χώρα σέρνουνε στην άβυσσο
Λες πως είναι τέχνη να κυβερνάς το λαό
Είναι πολύ δύσκολη για τους ανθρώπους του λαού
Μπέρτολ Μπρεχτ”
