2023: Τι χρονιά κι αυτή, ε;

Τί χρονιά κι αυτή, ε; Σκέφτεσαι το 2020 εκείνο που το ‘χαμε πει «καταραμένο» λόγω πανδημίας, αλλά που να φανταζόσουν – κι εσύ κι εγώ μαζί. Πάνω που ‘χαμε πιάσει τα λεφτά μας, βγάζοντας τον Μητσοτάκη πρωθυπουργό για να μας σώσει από την «κομμουνιστική λαίλαπα», για να μην πεθάνουμε από την πείνα και το κρύο, για να μη ψωνίζουμε με το δελτίο, για να μη μας πάρουνε τα σπίτια, για να μη βγούμε από το ευρώ, για να μην κρατικοποιηθούν το Nammos και το Γκολφ της Γλυφάδας και γενικά για να τη σκαπουλάρουμε, «για να λιγδώσει το μεσαιοταξίτικο τ’ άντερό μας», τσουπ(!), νάτος ο κορονοϊός!

Ο «κινέζικος ιός» που λέγανε και οι τραμπιστές στις ΗΠΑ, ενώ εδώ στο ελληνικό παράρτημα των Βαλκανίων, οι «απευθειοαναθεσίτες» ήδη τρίβανε τα χέρια τους γιατί άνοιγαν δουλίτσες. Δουλίτσες με ουρές κανά εννιάρι δισεκατομμύρια ευρώ, αλλά είπαμε «πάνω από όλα η υγεία», ε; Ειδικά δε, αν η υγεία είναι η δική τους και το «στην υγειά», είναι των κορόιδων.

Τι χρονιά κι αυτή, ε; Για το 2023 λέω. Ναι, ναι! Για το 2023 λέω κι ας μην «μας μπήκε» ακόμη. Σημασία έχει πως έχουν μπει τα δεδομένα, όλα είναι στο τραπέζι και το ζήτημα τώρα είναι ποιος τα βλέπει. Γιατί όποιος «δεν τα βλέπει», κακό του κεφαλιού του – στην τελική κακό και του δικού μας κεφαλιού, γιατί η ευθύνη για τα μελλούμενα είναι (πως να το κάνουμε), συλλογική – συλλογικότατη!

«Βόηθα με να σε βοηθώ να ανεβούμε τον γκρεμό», έλεγε ο λαός. Τώρα δεν το λέει, γιατί εμπέδωσε τον «φιλοκαβουκισμό», εκπαιδεύτηκε, είδε, βίωσε στο πετσί του την αξία της «μάσκας» του «εγώ να ‘μαι καλά» ως μέτρο προστασίας, ενώ η πανδημία των παραγόντων διάλυσης του κοινωνικού ιστού σαρώνει τα πάντα.

Το δηλητήριο της κοινωνικής απάθειας διαπερνά τις φλέβες της κοινωνίας, όχι από την κορφή της, αλλά σίγουρα ως τα νύχια. Και οι εκλογές πλησιάζουν. Και το καθεστώς, μιντιακό και πολιτικό αγριεύει – όμως κι εσύ αγριεύεις τις νύχτες. Δεν σου φτάνουν τα λεφτά…

«Μαγεύτηκαν από το Κλόνταϊκ!», μου ‘λεγε τις προάλλες, αλλά για άλλους λόγους ένας καλός φίλος, εμπειρότατος στη δημοσιογραφική πιάτσα. Α! Το Κλόνταϊκ! Οι κυριευμένες από τον «Πυρετό του Χρυσού» ορδές των χρυσοθήρων το 1897 τρέχανε με τα σκαπτικά στα χέρια στον ποταμό του Καναδά για να βγάλουνε φράγκα – πολλά φράγκα! Τέτοια σου τάζανε κι εδώ, Κλόνταϊκ και χρυσάφια, οι ίδιοι που επίχρυσοι γαλαζοπράσινοι σβώλοι, αλλά και… Ιθάκες. Τελικά, μόνο αυτά τα «ταξίδια» πλήρωσες χρυσάφι – σε μνημόνια και κρίσεις.

Τι χρονιά κι αυτή, ε; Για το 2023 λέω. Εκλογική χρονιά. Πάντα σιχαινόμουν τα μιντιακά κλισέ τύπου «οι εκλογές είναι η γιορτή της δημοκρατίας», γιατί η δημοκρατία αφενός απαιτεί εμβάθυνση κι αφετέρου γιατί η δημοκρατία δεν είναι μόνο αυτή του Περικλή στο σχολείο (που σ’ εξετάζει ο δάσκαλος και η δασκάλα, «μπράβο Γιωργάκη» κι έξω από την πόρτα), γιατί η «ρημάδα» η δημοκρατία δεν αναπνέει στον αφρό μιας απλής επίσκεψης στην κάλπη, «στον τόπο που την γέννησε». Και την πεθαίνει καθημερινά το μητσοτακικό καθεστώς.

Ας αρχίσουμε όμως ξανά, έστω – κι αργά – από τα απλά.

Οι πολίτες ας αρχίσουμε από τη «συμμετοχή». Δεν μας απέμεινε και τίποτε άλλο άλλωστε, από την μαζική, μαζικότατη συμμετοχή στις κάλπες. Τα δεδομένα είναι όλα μπροστά μας, τα χαρτιά άνοιξαν στο τραπέζι.

Και οι πολιτικοί εκπρόσωποι των προοδευτικών δυνάμεων αφού μιλήσουν πρώτα στις καρδιές των ανθρώπων, ας δουν πάνω – και πέρα – από τον κομματικό φράχτη του «κομματικού μαγαζιού».

Η «γριά» Ιστορία έχει ένα «κακό». Δεν σταματάει να γράφεται, ποτέ. Κι έχει ένα καλό – ό,τι γράφει, δεν το… ξεγράφει και θυμάται η ρουφιάνα!

Τις ευθύνες όλων μας…

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr