2020: Η χρονιά του… ταμείου

Το 2020 μπορεί να είναι μια καλή χρονιά, μπορεί και όχι. Μπορεί να είναι ένας χρόνος που θα έχει ξεχωριστή θέση στην ιστορία του τόπου, αλλά μπορεί να είναι ασήμαντος και οι ιστορικοί του μέλλοντος να το προσπερνούν με την ίδια ευκολία που ξεπερνούν οποιοδήποτε γεγονός δεν επηρεάζει τη ροή των γεγονότων. Σε κάθε περίπτωση όμως αυτές οι 357 μέρες που απομένουν για να ολοκληρωθεί ο κύκλος της ζωής του ημερολογιακού έτους θα αποκαλύψουν το πραγματικό πρόσωπο της κυβέρνησης και -το κυριότερο- αυτούς που θα ευνοήσει και εκείνους που θα βλάψει.

Στους έξι μήνες που πέρασαν, η κυβέρνηση ακολούθησε το δόγμα: «Η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος». Με τις ώς σήμερα πράξεις της μπορεί να ευνόησε –ορισμένες φορές κραυγαλέα– ισχυρούς, αλλά με την επικοινωνιακή πολιτική της προσπάθησε –και ώς έναν βαθμό πέτυχε– να καλλιεργήσει στους αδύναμους την προσδοκία και την προσμονή συνάμα ότι η ζωή τους μπορεί να μην καλυτερεύσει, αλλά τουλάχιστον δεν θα χειροτερεύσει. Γιατί ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, για τον μέσο Ελληνα –όπως και για όλους τους απλούς ανθρώπους στον πλανήτη– τα διάφορα στατιστικά επινοήματα, όπως πρωτογενές πλεόνασμα, μεταβολή του ΑΕΠ, δημόσιο χρέος κ.ά., δεν έχουν καμία σημασία. Αδιαφορεί αν θα είναι 2,5%, 3,5%, 4%…

Αυτό που μετρά είναι: πόσα χρήματα μπαίνουν στην τσέπη και πόσα ξοδεύονται. Επάνω σε αυτή την αξιολόγηση «παίζουν» οι επικοινωνιολόγοι για να κερδίσουν πόντους δημοφιλίας ακόμα και εκλογές. Πολλές φορές το καταφέρνουν με το «θα». Τα δύσκολα αρχίζουν όταν η πραγματικότητα απαλείφει το «θα» και οι επικοινωνιολόγοι αντικαθίστανται από τα… κλομπ.

Κάθε κυβέρνηση κρίνεται όταν οι άνθρωποι βλέπουν τη μισθοδοσία στον τραπεζικό τους λογαριασμό και όταν πηγαίνουν να πληρώσουν τους λογαριασμούς (σουπερμάρκετ, φως, νερό, τηλέφωνο, φόρους, νοίκι, ρούχα…). Το έλλειμμα ή το πλεόνασμα του μήνα είναι αυτό που τους κάνει αισιόδοξους ή απαισιόδοξους, χαρούμενους ή οργισμένους, ελεύθερους ή εγκλωβισμένους…

Μέχρι στιγμής η κυβέρνηση έχει καταφέρει –με την αρωγή των φιλικών της ΜΜΕ– να χειραγωγήσει τα συναισθήματα των ανθρώπων μπροστά στο «ταμείο». Με εξαίρεση την αύξηση στο ηλεκτρικό ρεύμα και το κοινωνικό μέρισμα, που ήταν αποκλειστικά δική της επιλογή, για όλα τα υπόλοιπα φταίχτες ήταν οι… προηγούμενοι. Ουσιαστικά διαχειρίστηκε τις προσδοκίες επενδύοντας στην ελπίδα ότι όλοι –ακόμα και οι πιο ευάλωτοι– θα έχουν ένα έστω και μικρό μέρισμα.

Ομως, για την κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη το 2020 τα ψέματα… τελειώνουν. Αναλαμβάνει το «λογιστήριο» και το «ταμείο». Από αυτήν εξαρτάται αν οι μισθοί, οι συντάξεις και τα κάθε λογής έσοδα φτάνουν –όπως υποσχέθηκε– για να πληρωθούν οι λογαριασμοί ή αν κάθε μήνα το οικογενειακό έλλειμμα μεγαλώνει. Αυτή κόβει τις «λυπητερές» για: φόρους, σουπερμάρκετ, βενζίνη, διόδια, φάρμακα, φως, νερό, κοινόχρηστα, νοσήλια, εισιτήρια των δημόσιων μέσων μεταφοράς…

Αυτή έχει την ευθύνη για το αν υπάρχουν δουλειές και αν αυτές είναι δίκαια πληρωμένες ή αν δεν υπάρχουν ή για το αν όσες προσφέρονται είναι κακοπληρωμένες. Αυτή αποφασίζει για τις συντάξεις: αν θα αυξηθούν ή θα μειωθούν, ακόμα και το πότε θα χορηγηθούν. Αυτή συνέταξε τον προϋπολογισμό που κατανέμει βάρη και οφέλη. Τα δικά της νομοθετήματα μοιράζουν «δώρα» και «δεινά». Οι δικές της παρεμβάσεις καθορίζουν αν η σχέση εργοδότη-εργαζομένου θα είναι ισορροπημένη ή αν θα γέρνει μονόπαντα. Η δική της διαχείριση θα κρίνει αν ο μικρομεσαίος έχει ίδιους όρους ανταγωνισμού με τον επιχειρηματικό κολοσσό, που δραστηριοποιείται στο ίδιο επιχειρηματικό πεδίο. Το δικό της «χέρι» θα είναι εκείνο που θα γυρίσει τον διακόπτη για να ανάψει το «πράσινο φως» σε πλειστηριασμούς, κατασχέσεις, διακοπές ηλεκτροδότησης, υδροδότησης…

Κοντολογίς είναι η αποκλειστικά υπεύθυνη για το «ταμείο». Και η αλήθεια είναι ότι σε εκείνους που το ταμείο είναι μείον τα πρωτοσέλιδα των προσδοκιών, οι κραυγαλέες αλλά και οι λανθάνουσες τηλεοπτικές υποσχέσεις και οι εμβριθείς παρεμβάσεις των μισθωτών τηλεαστέρων δεν θα έχουν καμία απολύτως επιρροή.

Το 2020, με την κυβέρνηση Μητσοτάκη αποκλειστικά υπεύθυνη του «ταμείου», θα φανεί αν οι νεοφιλελεύθερες κομπορρημοσύνες για την… ευδαιμονία είχαν ψήγματα αλήθειας ή αν ήταν απλώς ένα άθλιο ριμέικ της ταινίας «Πώς θα γίνεσαι… πρωθυπουργός». Η αλήθεια είναι ότι σε άλλες χώρες όπου παίχθηκε η ταινία, οι θεατές έβγαιναν από την… αίθουσα εξοργισμένοι και μιλούσαν για εξαπάτηση και κοροϊδία.

Αυτό συνέβη στην Αργεντινή, πριν καλά καλά ολοκληρωθεί ο πρώτος χρόνος της θητείας του Μάκρι, στη Χιλή, στην…, ακόμα και στη γειτονική μας Γαλλία, όπου δεν χρειάστηκε ούτε καν χρόνος για να μεταμορφωθεί ο αστραφτερός και πετυχημένος Μακρόν σε πρόεδρο των πλουσίων. Τώρα έρχεται και η σειρά της Ελλάδας για να φανεί ότι ακόμα και τα πιο ωραία παραμύθια έχουν… δράκο.

*Ο Γιάννης Σιώτος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας

Πηγή: Η Εφημερίδα των Συντακτών

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr