2020: Η χρονιά που τέλειωσαν τα επιχειρήματα πώς όλα γίνονται για το καλό μας

Ως φωτογράφοι είθισται να αφήνουμε τις εικόνες μας να μιλάνε και όχι να γράφουμε εμείς κείμενα για το τι θέλουμε να πούμε. Δυστυχώς, ή και ευτυχώς για μένα το 2020 δεν ήταν μια καλή φωτογραφική χρονιά. Δεν αισθάνθηκα επιθυμία να φωτογραφίσω, τι να φωτογραφίσω;! Πορτραίτα μου αρέσει να κάνω. Αν δε βλέπω πρόσωπο δε βλέπω εικόνα. Ως επαγγελματίας φωτογράφος, δε χρειάστηκε και πολύ να φωτογραφίσω.

Επομένως, η ανασκόπηση που θα κάνω θα στηριχτεί σε δύο εικόνες που έγιναν τη χρονιά που μας πέρασε, αλλά πραγματικά οι ίδιες εικόνες υπάρχουν και στις προηγούμενες χρονιές και ακόμα χειρότερα θα υπάρξουν και σε αυτές που θα έρθουν. Θα στηριχτεί επίσης σε κάποιες σκέψεις – παρατηρήσεις που έχω και θα προσπαθήσω να τις οργανώσω σε γραπτό λόγο. Ως φωτογράφος έχω αμελήσει το γράψιμο – εκτός αν πρόκειται για σημειώσεις – και πολύ περισσότερο έχω βολευτεί στη Κινέζική παροιμία αυτή ντε, με την εικόνα και τις χίλιες λέξεις…

 Φεύγει το 2020 ακούς να λένε και να μη ξανά έρθει… “Κάθε πέρσι και καλύτερα”, μουρμουράνε κάποιοι παρακάτω. Εμένα πάλι τα τελευταία δέκα χρόνια μου φαίνονται τελείως ίδια και ας μην έχω παραμείνει ο ίδιος στην ίδια κατάσταση που μας πέτυχε το 2010 και η αρχή της οικονομικής κρίσης. 25 χρονών τότε, 35 σήμερα. 10 χρόνια τσάκ-μπάμ. 10 χρόνια στα ίδια νέα, με τα ίδια προβλήματα με τις ίδιες λίγο πολύ πολιτικές. 10 χρόνια και ο χώρος της αξιοπρέπειας στενεύει όλο και περισσότερο. 

Να σας πω κάτι, είναι πιο ωραίο το 2020. Είναι πιο έντιμο, είναι πιο ξεκάθαρο και κυρίως είναι πιο αξιοκρατικό. Ο ιός δε κάνει διακρίσεις. Διακρίσεις κάνουν ή θα κάνουν όποιοι θα κληθούν -και αυτοί δε θα είναι οι γιατροί- να πάρουν την απόφαση αν στο τελευταίο κρεβάτι ΜΕΘ θα το πιάσω εγώ ή ο Τάδε που είναι ο γιός/η κόρη του Δείνα. Έχουμε φτάσει την ίδια ώρα και έχουμε τις ίδιες ακριβώς πιθανότητες ζωής. Το κρεβάτι στη ΜΕΘ ποιος θα το πάρει και γιατί;! Δε ξέρω την απάντηση. Προβοκάρω. 

Ξέρω όμως ότι δε θα έπρεπε να μας είχαν δώσει τόσα δικαιώματα ώστε να σκεφτόμαστε με αυτό το τρόπο. Το τρόπο τους. Τον απάνθρωπο. Να τους μοιάζουμε έστω για ορισμένες στιγμές. Να έχουμε το φόβο τουλάχιστον μην και τελικά γίνουμε ίδιοι σαν και αυτούς. 

Το 2020 ήταν μια ωραία χρονιά, ήταν η χρονιά που τελειώσανε οριστικά και αμετάκλητα τα όποια επιχειρήματα υπήρξαν τα προηγούμενα χρόνια πως ότι γίνεται, γίνεται για το καλό μας… Για το καλό μου… Αυτό μας αφορά όλους. Δεξιούς, αριστερούς, κεντρώους, απολιτίκ, μαπολιτίκ, ξερόλες, ανέμελους, όλους. Μόνο τους βολεμένους δεν αφορά, τους καβατζωμένους αν θες καλύτερα, αυτούς που για εκείνους έχει ο Θεός. Ένα διάολο που τον παρουσιάζουν για Θεό, μπας και τσιμπήσει ο κόσμος. Τον οπορτουνισμό και την ιδιοτέλεια, τα παρουσιάζουν ως αλληλεγγύη και κοινωνική δικαιοσύνη μπας και τσιμπήσει ο κόσμος. Και ο κόσμος τσιμπάει. 

Το 2020 είναι μια ωραία χρονιά, είναι η χρονιά που καταφέραμε να διχάσουμε την κοινωνία με ίσως το πιο απλό διακύβευμα από τα τόσα που έχει ζήσει αυτός ο τόπος και ο λαός του. Να φοράς μάσκα ή να μη φοράς;! Οι μασκαράδες μιλάνε για μάσκα. Αυτή που έγινε απαραίτητο αξεσουάρ – και δεν ειρωνεύομαι εδώ – και ξαφνικά έφτασε να πουλιέται από 0,70-1 ευρώ και δεν έτρεξε κάστανο. Με τις τιμές στα ενοίκια και στα ράφια του σουπερ μάρκετ που να ασχοληθείς… Και όμως, βλέπεις κόσμο που ασχολείται και με αυτές, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Παραμένει άλαλος, σε σοκ, προς τα που να πρωτοτρέξει. Ο απόλυτος αιφνιδιασμός και άντε να βγάλεις άκρη, που από τα SWAP και τα CDS, περάσαμε στις αλυσίδες DNA και RNA και στα μονοκλωνικά αντισώματα με μια άνεση σαν να μας είπε ο δάσκαλος πρώτη μέρα τη προπαίδεια του 5. Βγάλε εσύ άκρη. Εγώ δεν μπορώ, σηκώνω τα χέρια ψηλά.

Το 2020 ήταν μια ωραία χρονιά, ήταν η χρονιά που ξεκάθαρα πια οι κανόνες της ηθικής ξαναγράφονται. Αυτό δεν είναι αστείο, δε σηκώνει ούτε σάτιρα. Είναι το πιο επικίνδυνο πράγμα για την κοινωνική συνοχή. Η ηθική προστατεύει την κοινωνία ώστε να μη φτάσει ποτέ ολοκληρωτικά το επίπεδο του κανιβαλισμού. Δεν ξέρω πόσο κοντά ή πόσο μακριά μπορεί να είμαστε από αυτό το επίπεδο. Υπάρχει όμως. Όπως πάντα θα υπάρχουν και οι θύλακες μέσα στην κοινωνία που σε πρώτο ρόλο ή πίσω στο παρασκήνιο θα κάνουν τα πάντα για να μη χαλάσει αυτή η συνοχή. Ποιοι είναι αυτοί οι θύλακες;! Η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη, το “αγαπάτε αλλήλους”, το “κατ’ εικόνα και κατ’ ομοίωση” -για να μιλήσω στον περισσότερων τη γλώσσα-.

Το 2020 ήταν μια ωραία χρονιά, ήταν η χρονιά που ξεκάθαρα πια έχει ξεκινήσει επίσημα η διασκευή της ιστορίας του τόπου και του λαού του. Ένα χεράκι το βάζουν όλοι εκεί. Ποιοι είναι αυτοί οι όλοι;! Οι “τίποτα” είναι που για να γίνουν “κάτι” όταν το χρειάζονται, μας λένε κάθε φορά την ιστορία του τόπου με δικά τους λόγια. “Τι κατάλαβες Γιωργάκη;!” Τα δικά του ο Γιωργάκης, “Μπράβο Γιωργάκη” ο δάσκαλος. “Εσύ Δανάη έχεις κάτι να μας πεις;!” Τα δικά της και η Δανάη, πάλι “μπράβο” ο δάσκαλος. Μας τρελάνανε στους πατριωτικούς παιάνες και από την άλλη μας ξεκουφάνανε στα επαναστατικά μανιφέστα. Τα γούστα τους βγάζουνε. Εμείς τη πληρώνουμε. Άγιο 2020! Τόσοι συμπολίτες μας να μην είχαν φύγει μέχρι τώρα και θα ήσουν το καλύτερο έτος από τα 35 που έχω ζήσει. Βέβαια από την άλλη θα μου πεις, και τόσοι συμπολίτες μας που έφυγαν μέσα στη κρίση την οικονομική και τι έγινε;! Εμείς καταλάβαμε κάτι;! Συγκινηθήκαμε εκείνη τη στιγμή στο άκουσμα της είδησης, άλλοι μουρμουράγανε “ευτυχώς παιδάκι μου μακριά από μας”. “Ομορφιές” που λέει και ο κύριος αυγολέμονος. Έτσι θα ξεχαστούν και αυτοί οι συμπολίτες μας και ποιος θα θυμάται του χρόνου ότι τα κράτη έχουν χεσμένη την υγεία μας. Αλλά όταν το κράτος αρρωστήσει, έχει ένα κρεβάτι στο δημόσιο νοσοκομείο να το περιμένει. Τόσο νοιάζονται για την υγεία μας. Να είναι καλά οι γιατροί μας και οι νοσοκόμοι μας που τιμάνε τον όρκο τους με τη ψυχή τους και με αυταπάρνηση. Σας χορτάσανε παλαμάκια οι ανέμελοι και οι προηγούμενοι και γενικά όλα τα χρόνια έχετε χορτάσει παλαμάκια.

Το 2020 είναι μια ωραία χρονιά, είναι η χρονιά που τα χουλιγκάνια της πολιτικής ξεπεράσανε στα μπάχαλα αυτά των γηπέδων. Λογικό. Άδειες κερκίδες άδεια τα γήπεδα. Μια χρονιά σας αφήσαμε μόνους σας και έχετε παίξει μέχρι τώρα φοβερή μπάλα… Στο όνομα της Δημοκρατίας βεβαίως. Εμείς είμαστε οι χαζοί που προσκυνάμε σώβρακα και φανέλες, που έλεγε και ο Τζιμάκος. 

Στήνεται μια κοινωνία βασισμένη σε μια ηθική η οποία έχει πολύ άσχημη αισθητική. Γιατί;! Γιατί δε σας αρέσει το ωραίο, δεν έχετε ψυχή. Δεν έχετε γούστο και γιατί δε ζείτε στους δρόμους που περπατάμε εμείς, στις πολυκατοικίες που μένουμε εμείς, στις γειτονιές που ξυπνάμε εμείς, δεν έχετε καμιά σχέση με εμάς. Η πλάκα είναι ότι βλέπεις αρκετούς από εμάς να νομίζουν ότι είσαστε εσείς, το ζουν κιόλας. 

Ζούμε σε πολύ περίεργες εποχές, εποχές με πολύ ενδιαφέρον αλλά με τρομερά γλυκανάλατη δράση. Είναι σαν να βλέπεις μια ταινία με φοβερό σενάριο, τρομερή σκηνοθεσία αλλά να έχει μάπα casting. 

Και όλα τα παραπάνω… Για το καλό μου.

Αν του δώσω έχει κι άλλο η ανασκόπηση… Αλλά φτάσαμε τις 1000 λέξεις και πλέον έχουμε εικόνα.

Καλή δύναμη και ακόμα περισσότερη επιμονή σε όλους. Δε θα τους κάνουμε τη χάρη να παραδοθούμε. Τους κάνουμε απλόχερα τη χάρη να ξεγελαστούμε.