Το 2020 φεύγει, το «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια» μας μένει

Πάνε χρόνια από μια πανσέληνο στη Βραυρώνα. Οι Χειμερινοί Κολυμβητές με το φεγγάρι του Αυγούστου γεμάτο, για παρέα, δίνουν συναυλία στον προαύλιο χώρου του αρχαιολογικού Μουσείου της περιοχής.

Ανάμεσα στις ευρηματικές ιστορίες της πνευματικής διαύγειας του Αργύρη Μπακιρτζή και ανάμεσα στις περιπέτειες της κ. Μάρκος και την παραίνεση,

«στο ‘χω πει κάθε Σάββατο βράδυ θα πρέπει να κάνουμε μπάνιο
και μετά τηλεόραση, ύπνο, το πρωί εκκλησία, αντίδωρο, λούνα παρκ και φαΐ στη γιαγιά
ο μπαμπάς, η μαμά, τα παιδιά»

έφερε μερικά παραδείγματα του νεο-συντηρητισμού που υποστήριζε ότι υπάρχει γύρω μας. 

Η προφητική αφήγηση του Μπακιρτζή θα θεωρηθεί τότε, εν έτει 2017, έως και ξεχειλωμένη, με ισχυρή δόση καλτ, ανάλογη του χαρακτήρα που υποδυόταν στην ταινία του Σταύρου Τσιώλη, «Ας περιμένουν οι γυναίκες», κάνοντας το κοινό, να ξεσπάσει σε γέλια. 

Θα χρειάζονταν μερικά χρόνια ώστε να ανοίξει η υπερσυντηρητική φαρέτρα μιας ατζέντας που πάσχιζε για χρόνια να εδραιωθεί και η οποία τελικά ήρθε με την υπέροχη ευκαιρία, που έφερε για τον κρατικό ιδεολογικό μηχανισμό η πανδημία του κορονοϊού.

2020. Μια πανδημία που δε μας αφορούσε αρχικά γιατί αυτά είναι συνωμοσίες εξωτερικού, τελικά έγινε «αόρατος εχθρός». Η άνοιξη χαμένη, όχι σαν του Στρατή Τσίρκα, αλλά στο μέτρημα της ζωής. Κρυφτείτε για να σωθείτε, ενώ εμείς θα συνεχίσουμε να μην κάνουμε απολύτως τίποτα για να θωρακιστεί το σύστημα, καθώς η στρατηγική ανάλυσή μας λέει ότι η πανδημία δε θα μας ξανάρθει.

Πάνω σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο δομήθηκαν οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν στο πρώτο κύμα, στο δεύτερο ή και στο όποιο άλλο, ενδεχομένως θα ζήσουμε. 

Ένας σερίφης ακατάλληλος και για b-movies κι ένας Χ.Ο. γιατρός της διπλανής πόρτας, σε ρόλο οδηγού και συνοδηγού κρατούν το τιμόνι στο ράλι της πανδημίας. Με ξύλο στις πλατείες, απαγορεύσεις και προσευχές, θα κυλήσουμε στο ελληνικό καλοκαίρι όπου και πάλι με μετάνοιες το κράτος θα παρακαλάει όποιον περάσει από τα μέρη μας, για να καταναλώσει στο εξωστρεφές greek state of mind. 

Κι ύστερα ο χειμώνας του δεύτερου κλεισίματος και των μέτρων που δεν ήθελε αλλά αναγκάστηκε να πάρει, όπως είπε, ο πρωθυπουργός. 

H παραπάνω ξεχειλωμένη συμπερίληψη της κατάστασης εμπεριέχει προφανώς παραλείψεις αλλά για χάριν συντομίας τελειώνει κάπου εδώ. 

Το 2020, θα μείνει ανεξίτηλο για την πανδημία που ζούμε τόσο στο επίπεδο της υγείας αλλά και της αλλαγής στις κοινωνικές σχέσεις και ειδικά στην ποινικοποίησή τους. 

Μια γεμάτη ναφθαλίνη, φασιστική και θεοκρατική αντίληψη, ήταν τελικά η ουσία της πολιτικής που ασκήθηκε τη χρονιά που φεύγει. 

Κοιτάζοντας κανείς το μείγμα των πολιτικών που εφαρμόστηκαν, εύκολα μπορεί να διαπιστώσει ότι η πανδημία έχει συντελεστή και η πιθανότητα μετάδοσης πολλαπλασιάζεται σε περίπτωση που κάποιος εκτεθεί σε χώρους με ανταγωνιστικό ιδεολογικό φορτίο. 

Μάλιστα, τα μέτρα που υιοθετήθηκαν δεν ενίσχυσαν απλώς τις ανελευθερίες αλλά αποδείχτηκαν και πλήρως αναποτελσματικά. Αρχικά με την κατασκευή ενός ακόμα εσωτερικού εχθρού, ιδιαίτερα με κατεύθυνση τις νεότερες γενιές και την ταυτόχρονη απεύθυνση στο συντηρητικό ελληνορθόδοξο ακροατήριο, χρησιμοποιώντας ως βάση μια μίξη ακροδεξιάς και νεοφιλελευθερισμού. 

Έτσι μάθαμε ότι ο ιός δεν κολλάει σε εκκλησίες και σε κουταλάκια γεμάτα με τη μαυροδάφνη του πατρινού καρναβαλιού. Βέβαια, στην πορεία θα είχαμε έως και παραδοχή από τα χείλη του πρωθυπουργού ότι ήταν λάθος, με αφορμή την υπερμετάδοση στη Θεσσαλονίκη, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.  

Επίσης, ο ιός μετατρέπετεται σε κολοκύθα και μετά τα μεσάνυχτα κολλάει, ή μπορεί να κόβει και βόλτες νωρίτερα, από τις 21.00. 

Ακόμα ο ιός δε μετακινείται εντός εργασιακών χώρων, εξ’ ου και η τηλεργασία είναι υποχρεωτική σε ποσοστό των δηλωμένων εργαζομένων – οι μαύροι και οι με μπλοκάκι, θεωρήθηκαν πλήρως θωρακισμένοι-. Επίσης, καμία πιθανότητα δεν υπάρχει στα ΜΜΜ, αλλά κολλάει σε πλατείες. 

Επιπροσθέτως, στα εμπορικά κέντρα που κατά βάση πρόκειται για χώρους χωρίς ανανέωση του αέρα, δεν κολλάει, εξ’ ου και στον αρχικό σχεδιασμό δεν υπήρχε σχετική πρόβλεψη, αλλά είναι πιθανό κάτι τέτοιο να συμβεί όπου υπάρχουν ψήγματα πολιτισμού και πνευματικής τροφής, με τα θέατρα, τους κινηματογράφους και τις συναυλίες να βρίσκονται στην πρώτη προτίμηση του ιού.

Είναι προφανές ότι κάθε απόφαση που πάρθηκε για τη διαχείριση της πανδημίας δεν ήταν μόνο εξαρτημένη από τα οικονομικά συμφέροντα με τα οποία διαπλέκεται η κυβέρνηση της ΝΔ. Είχε ταυτόχρονα ως ιδεολογικό πλαίσιο την παλινόρθωση ενός ακροδεξιού αφηγήματος, που βολεύει εκπληκτικά. 

Με πίστη στο πατρίς – θρησκεία – οικογένεια, τις γιορτές θα τις περάσετε με άτομα της αγίας ελληνικής πυρηνικής οικογένειας. Ένα εξαιρετικό παράδειγμα που αποδεικνύει τα μη αποτελεσματικά αλλά στοχοθετημένα προς συγκεκριμένη κατεύθυνση, μέτρα. 

Επιτρέπεται δηλαδή θεωρητικά η συγκέντρωση 9 ατόμων ανάμεσα στους οποίους ευπαθείς ηλικιωμένοι, μόνο και μόνο επειδή προέρχονται από την ίδια οικογένεια, η οποία με τη σειρά της θεωρείται ως το κυρίαρχο μοντέλο στην κοινωνία. 

Αυτό ακριβώς το πλαίσιο με την αναβίωση της ελληνικής πυρηνικής οικογένειας φρόντισε για να ποτίσει η κυβέρνηση της ΝΔ, σε μια κοινωνία η οποία ειδικά στη δεύτερη καραντίνα, έχοντας εξαντληθεί οικονομικά και ψυχολογικά, βίωσε τα ζόρια και σε ορισμένες περιπτώσεις παραδόθηκε στη μοίρα της. 

Μην μπορώντας να αντισταθεί στη βιοεξουσία της καθημερινότητας, με τις απειλές εξαντλητικών προστίμων, η ελληνική κοινωνία αφήνει το 2020, κλεισμένη σε σπίτια που σαν χύτρες ταχύτητας με τις βαλβίδες να σφυρίζουν, είναι έτοιμες να εκραγούν. 

Καταναλώνοντας ό,τι της απέμεινε για να καταναλώσει, αφού της τα πήραν σχεδόν όλα. 

Με αυξημένα τα χάπια, το αλκοόλ, το ξόδεμα, την κατάθλιψη και τις κρίσεις πανικού ξεχνάει το κυνήγι για το ανέφικτο και παραδίδεται στη σιγουριά του φόβου και της ματαίωσης, προτιμώντας τη σοβαρότητα από την παιδικότητα. Αντί του ερωτισμού μοιράζεται ως κοινή εμπειρία τη σειρά που βλέπει στο Netflix στον καναπέ, ενδίδει στην αναγκαστική συγκατοίκηση, κι αντί για χάδια τρίβει την κοιλιά της με το delivery που έφτασε μετά το click στην τελευταία παραγγελία στο καλάθι της. 

Φεύγοντας το 2020, δυστυχώς ζήσαμε και μας μένει ακόμα στους ώμους μια χρονιά που από τα πάνω ήρθε, με πρόσχημα την πανδημία, ο εκβιασμός του εγκλεισμού και η καταστολή της κοινωνικοποίησης και του αυθόρμητου. Βολικότερο σχήμα δεν υπήρχε. Καλύτερη ευκαιρία για να εμποτιστεί με τοξικά φασιστικά κατάλοιπα η κοινωνία, δε θα μπορούσε να υπάρξει. 

Με αφορμή το παράδειγμα για τον νεοσυντηρητισμό που πάνω – κάτω θα μπορούσε να ερμηνεύσει κάποιος ως τη μετακίνηση από τα ιδεώδη του γαλλικού Μάη και την ομορφιά που βρίσκεται στους δρόμους, ή ακόμα του ρεαλισμού για το αδύνατο, στην παλινόρθωση της χριστιανοκεντρικής δεξιάς που μυρίζει λιβάνι… η ανασκόπηση αυτή κλείνει το μάτι, στους μόνους, τους αποκλεισμένους και τους «ερωτευμένους σχιζοφρενείς»…

Με τραγούδια, για ευχές… 

Γιατί ο χρόνος δεν υπάρχει
Γιατί ο χρόνος είσαι εσύ και οι άλλοι
Και κανείς δε γνωρίζει η ζωή που θα βγάλει
Κι όλο αυτό είναι μια μεγάλη γιορτή

Κι όποιος είπε “και του χρόνου“
θα εννοεί πως δεν τελειώσαμε φέτος 

Γιατί, έτσι κι αλλιώς, «ο χαμένος τα παίρνει όλα…» 

Καλή χρονιά!

* Εικόνα: Ορέστης Σεφέρογλου