19:20. Αναχώρηση για το δρομολόγιο Αθήνα – Θεσσαλονίκη. Δρομολόγιο θανάτου

Έπρεπε να βιώσω το απόλυτο σκοτάδι και την κόλαση για να καταλάβω ότι μέχρι τέλους πρέπει να παλεύεις για τα δικαιώματά σου και για τη ζωή σου.

19:20. Αναχώρηση για το δρομολόγιο Αθήνα – Θεσσαλονίκη. Δρομολόγιο θανάτου. Ο σκοπός του ταξιδιού, μια εκκρεμότητα για την ολοκλήρωση των σπουδών μου και παράλληλα μια εξόρμηση, όπως μου είπε μια καλή μου φίλη – συντρόφισσα μου. Γεμάτα βαγόνια από φοιτητές με χαμόγελα, ενθουσιασμό και δίψα για το δρομολόγιο στον επόμενο σταθμό της ζωής τους.

Το τρένο ξεκίνησε και η κλεψύδρα γύρισε ανάποδα. Στάση στο Παλαιό Φάληρο για το “τελευταίο τσιγάρο” και η απόφασή μου να αλλάξω θέση από το 5ο βαγόνι στο 2ο (κυλικείο).

Ο χρόνος σταμάτησε στα Τέμπη.

Το φρενάρισμα και ο βασανιστικός ήχος από τις λαμαρίνες που τσίριζαν ήταν μόνο η αρχή. Η αίσθηση της συμπίεσης, που έκλεινε σαν ένα καλοκουρδισμένο ακορντεόν, έδειχνε τι θα επακολουθούσε. Ξαφνικά το σώμα μου ελεγχόταν από τις λαμαρίνες, την πίεση που δεχόμουν και όλα αυτά τα ανθρώπινα σώματα που με αγκάλιαζαν χωρίς τη θέλησή τους. Το μόνο που σκέφτηκα είναι πότε θα σταματήσει αυτή η πίεση.

Όταν επιτέλους σταμάτησε ο ήχος από τις λαμαρίνες, τότε τον αντικατέστησε η επόμενη σκέψη, ότι “θα έρθουν να μας βγάλουν”. Η μοναδική έξοδος μια τρύπα από λιωμένες λαμαρίνες.

Προσπάθησα να πείσω έναν φοιτητή να βγούμε, μου είπε “βγες”. Απάντησα “θα φέρω βοήθεια”. Βρήκα διέξοδο και άρχισα να κατηφορίζω μιας και το βαγόνι είχε καθοδική κλίση. Το έδαφος άρχιζε να σιγοφλέγεται και μοναδική λύση ήταν να πηδήξω στο χωράφι που έβλεπα μπροστά μου. Το έκανα, αλλά τα χτυπήματα δεν επέτρεπαν να σταθώ όρθια. Δε σταμάτησα, σύρθηκα και φοβήθηκα ότι θα γινόταν έκρηξη. Απομακρύνθηκα και περίμενα με ανοιχτά τα μάτια σκεπτόμενη μη με περάσουν για νεκρή.

Οι φωνές των φοιτητών πλέον είχαν σκεπάσει τη νύχτα. Απόγνωση, αγωνία, φόβος, πόνος αποτελούσαν χαρακτηριστικά των κραυγών τους. Εικόνα πολέμου “εν καιρώ ειρήνης”. Κατάφερα να ζήσω με πολλαπλά κατάγματα στη σπονδυλική στήλη, θλάση στους πνεύμονες, πολλά ράμματα στο κεφάλι και στο πρόσωπο. Ύστερα, 1:20, ήρθαν τα πρώτα ασθενοφόρα να παραλάβουν τους πολυτραυματίες. Ανάμεσά τους κι εγώ.

Σε εκείνο το σημείο ξεκινάει η δεύτερη μάχη για την αποκατάσταση του σώματός μου. Η επόμενη μέρα με βρήκε ασφαλή στο νοσοκομείο και με τους οικείους μου να με φροντίζουν.

Κομμάτι της ψυχής μου είναι ακόμα σε εκείνο το βαγόνι, σε εκείνες τις φωνές που δεν πρόλαβαν και δεν κατάφεραν να απεγκλωβιστούν, θύματα ενός οργανωμένου εγκλήματος. Αυτές οι φωνές έγιναν δικές μας φωνές, πλημμυρίζουν τους δρόμους πανελλαδικά, να αναδειχθεί η σαπίλα του καπιταλισμού και του αστικού κράτους.

Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες από την πρώτη στιγμή ήταν πλάι μου. Όσο μόνη ένιωθα σε αυτό το θανατηφόρο βαγόνι, άλλη τόση συντροφικότητα είχα μετά την έξοδο. Το νοιάξιμο, η φροντίδα τους και η μαχητικότητά τους δεν με άφησαν ούτε μια στιγμή να νιώσω μόνη και να σταματήσω να παλεύω. Αντιλήφθηκα πλήρως κάτω από αδιανόητες και σκληρές συνθήκες τη βαρύτητα της έννοιας “σύντροφος” και πως μια σπίθα που είδα εγώ εκείνη τη μέρα έγινε φως στην άβυσσο του θανάτου. Η μάχη δε σταματά παρά μόνο όταν το θελήσουμε εμείς.

Πηγή: odigitis.gr

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr