"Το παιδί απ' τα Γιάννενα, κύριε Πανούση!": Η Έλενα Ακρίτα γράφει για τον Β.Γιακουμάκη και τον πρωτοκλάσατο πολιτικό που συγκάλυπτε τ

Κύριε Υπουργέ Δημόσιας Τάξης,

Τον Βαγγέλη Γιακουμάκη και τα μάτια σας! Απευθύνομαι σε σας γιατί:
• Είστε υπεύθυνος για τις έρευνες, ως υπουργός Δημόσιας Τάξης.
• Είστε πανεπιστημιακός δάσκαλος. Πρύτανης και καθηγητής Εγκληματολογίας – συνεπώς άριστος γνώστης του αντικειμένου.
• Είστε γονιός.
• Έχετε εντρυφήσει στο θέμα. Στο άρθρο σας “Ενδοσχολική βία: Χωρίς όρια και χωρίς ορίζοντα;” επισημαίνετε:
«Στη χώρα μας το πρόβλημα της σχολικής βίας αναζωπυρώθηκε τόσο με την τραγική υπόθεση του Άλεξ όσο και με την βιντεοσκόπηση ‘βιασμού’ μαθητρίας στην Αμάρυνθο.”

Σήμερα μοιράζομαι μαζί σας κάποιες σκέψεις που αφορούν στην τραγωδία του νεαρού Βαγγέλη Γιακουμάκη, με άγνωστο – μέχρι την στιγμή που γράφονται αυτές οι αράδες – τέλος:

1. Θέλω να πιστεύω πως οι έρευνες δεν έχουν αφεθεί μόνο στην άξια συνάδελφο μου Αγγελική Νικολούλη, ούτε μόνο στις αξιέπαινες πρωτοβουλίες των πολιτών.

2. Έχει κινητοποιηθεί και σε ποιον βαθμό η Αστυνομία; Αλήθεια, όοοολοι αυτοί οι ένστολοι που ανά δεκάδες φυλάνε τα σπίτια του κάθε απίθανου πολιτικού και δημοσιογράφου (πολλοί εκ των οποίων μια χαρά μπορούν να πληρώσουν φρουρούς απ’ την τσέπη τους) έχουν ΗΔΗ αποσπαστεί για να επιστρέψουν στην υπηρεσία του πολίτη; Και εν προκειμένω, στην διαλεύκανση της υπόθεσης;

3. Οι βασανιστές του παλικαριού μιλάνε για ‘πλάκες’, ‘καψόνια’ κι άλλα χαλαρά. Μετατρέψανε ένα ευαίσθητο, τρομαγμένο, ευάλωτο παιδί σε ανθρώπινο τζουκ μποξ (του πετάγανε κέρματα για να τραγουδάει και να το ξεκλειδώσουν από τη ντουλάπα που το φυλακίζανε).
Το βασανίσανε, το διαπομπεύσανε, το ξεφτιλίσανε, το οδηγήσανε στους δρόμους να εκλιπαρεί για μια μπουκιά ψωμί, για ένα εισιτήριο να φύγει όσο πιο μακριά μπορεί, για ένα χέρι βοήθειας που δεν απλώθηκε ποτέ.

4. Τι προβλέπει ο Νόμος για τους βασανιστές του, κύριε Υπουργέ; Ποια η ποινή τους αν βρεθεί το παιδί – και ποια η ποινή τους αν κάτι τραγικό (ούτε να το ξεστομίσω δεν μπορώ) προκύψει;

5. Ενώ η ΕΔΕ είναι ακόμα σε εξέλιξη, ο Αστυνομικός Διευθυντής Ηπείρου κ. Κώστας Τρομπούκης δήλωσε: “Δεν με πείθει το σενάριο bullying. Κανένας δεν έχει καταθέσει επίσημα ότι ο Βαγγέλης είχε Πέσει θύμα bullying. Όλοι μιλάνε με γενικότητες». Θα ερευνηθούν σε βάθος τα στοιχεία που οδηγούν τον κ. Τρομπούκη σε αυτό το συμπέρασμα;

6. Όλοι όσοι «μιλάνε με γενικότητες» και δεν καταθέτουν ευθέως εναντίον των βασανιστών – βάσει νόμου είναι συνεργοί; Οι ‘μάρτυρες’ που δεν ‘μαρτυρούν’ – γιατί φοβούνται – έχουν μερίδιο ευθύνης; Η ερώτηση μου δεν είναι ρητορική. Ειλικρινά προσπαθώ να διακρίνω τα όρια ανάμεσα στην παθητικότητα και την ‘δια της σιωπής’ ενεργή συμμετοχή.

Και τέλος – ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ:
7. Στην υπόθεση αυτή εμπλέκεται γνωστός πολιτικός άνδρας. Ένας “πρωτοκλασάτος’ Κρητικός βουλευτής ο οποίος συγκάλυπτε τη συμμορία, μεσολάβησε για να μην διώξουν ‘τα παιδιά’ από τη Σχολή και κουκούλωνε την τραγωδία.

Τι θα γίνει με αυτόν τον τύπο; Γιατί κανείς δεν τον κατονομάζει; Ποιος τον καλύπτει και γιατί; Προσωπικά – μετά από δημοσιογραφική έρευνα – είμαι 90% βέβαιη για την ταυτότητα του: Το υπόλοιπο 10% δυστυχώς με εμποδίζει να το δημοσιοποιήσω.

Θα βγει στη σέντρα ο κύριος αυτός; Και το πιο σημαντικό: Αν – ο μη γένοιτο – έχει συμβεί κάτι στο παλικαράκι – έχει ποινικές ευθύνες ως ηθικός αυτουργός ή όπως αλλιώς το λέτε εσείς οι νομικοί, τέλος πάντων;

Αφήνω τους γονείς απ’ έξω και διατυπώνω όσο μπορώ πιο προσεχτικά την επόμενη πρότασή μου, γιατί πολλά ακούγονται και γράφονται: Ίσως – ΙΣΩΣ – στο οικογενειακό περιβάλλον κρύβεται η εξήγηση γιατί το παιδί δεν στράφηκε στο σπίτι του να ζητήσει βοήθεια. Αλλά ας μην το προχωρήσω άλλο: Δεν παύουν να είναι γονείς και σέβομαι τον πόνο και την αγωνία τους. Τις όποιες ευθύνες – Αν – ΑΝ – υπάρχουν, ας τις βρουν εκείνοι με την συνείδησή τους.

Κύριε Υπουργέ Δημόσιας Τάξης, οι απαντήσεις στα ερωτήματα αφορούν ολόκληρο τον ελληνικό λαό. Γιατί ο Βαγγέλης είναι το παιδί όλων μας. Το δικό μου παιδί. Το δικό σας παιδί. Κι όπως εσείς γράψατε στο άρθρο σας:

“Υποβαθμισμένη ζωή, υποβαθμισμένο σχολείο, υποβαθμισμένα όνειρα, κοινωνικός αποκλεισμός, ανασφαλής ζωτικός χώρος επιβίωσης, πανοπτική κοινωνία γενικής και ειδικής παρακολούθησης όλα αυτά και όλοι αυτοί τους κρύβουν τον ήλιο του μέλλοντός τους.
Και –ως γνωστόν– χωρίς φως (ή προσδοκία φωτός) χάνει την αξία του οποιοσδήποτε αγώνας (στην τάξη ή και στη ζωή).”

Εν αναμονή της απάντησής σας

Έλενα Ακρίτα

Τα Νέα 28/02/2015