«Κορίτσια της Καισαριανής, ραντίστε με τριανταφυλλόνερο τα ηρωικά κορμιά μας»

«Ετσι ως αντικρίζω τα χώματα / ματωμένα, αναρριγώ, / κορίτσια της Καισαριανής / ραντίστε με τριανταφυλλόνερο / τα ηρωικά κορμιά μας». (Πάνος Ν. Παναγιωτούνης)

Θυσία στο βωμό της ελευθερίας έπεφτε η Ηρώ Κωνσταντοπούλου, εκείνη τη μέρα της εκτέλεσης στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, στις 5 Σεπτεμβρίου 1944 από τους φασίστες κατακτητές και τους συνεργάτες τους. Κι ήταν στο άνθος της ηλικίας της, 17 χρόνων: «Ενα μικρό κορίτσι,/ ανύποπτα, νυχτώθηκε έξαφνα μέσα στη λύπη./ Τι ήταν λοιπόν η ζωή; Κι αυτός ο πόνος; Κι η κραυγή τούτη;».

Γεννημένη στην Αθήνα στις 16 Ιουλίου 1927, από Σπαρτιάτες γονείς, έζησε με την ελευθερία «ταχυτήτων». Στα δεκαπέντε της χρόνια η Ηρώ οργανώνεται στις τάξεις της ΕΠΟΝ. Πάλεψε με θέρμη για τη λευτεριά, εναντίον της χιτλεροφασιστικής σκλαβιάς. Με την πολύπλευρη δράση στα γράμματα (μιλούσε γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά, γερμανικά) έπαιρνε μέρος σ’ όλες τις εκδηλώσεις, πάντοτε στην πρώτη γραμμή των λαϊκών αγώνων, της πάλης. Αναδείχτηκε συντόμως ένα από τα κορυφαία μέλη της ΕΠΟΝ.

Οργάνωνε το σχολείο της μέσα απ’ τις τάξεις της ΕΠΟΝ. Πιάστηκε γι’ αυτό αρκετές φορές, για τη νεανική δραστηριότητά της, από τους ντόπιους, ξένους κατακτητές. Στις 16 Ιουλίου του 1944 (γενέθλιά της) για πρώτη φορά. Ντόπια καθάρματα σε συνεργασία με τους χιτλερικούς (έδρα στην οδό Παπαρρηγοπούλου) έκαναν έφοδο το πρωί στο φτωχικό της σπίτι (οδός Βεΐκου 57). Πυροβολώντας, ουρλιάζοντας, οπλισμένοι σαν αστακοί, χτυπούσαν αδιακρίτως το τετράγωνο. Σπάζοντας την πόρτα, έπιασαν την Ηρώ. Την χτύπησαν αγρίως. Εκαναν άνω – κάτω το σπίτι, ψάχνοντας για «παράνομες» προκηρύξεις. Απείλησαν τη μητέρα της. Εκεί στο κολαστήριο του χιτλερικού διαβόητου Αγήνορα την βασάνισαν αλύπητα. Μετά από λίγες μέρες την άφησαν.

Ξανάρχισε τη δράση της, με περισσότερη προσοχή.

Στις 31 Ιουλίου τα γερμανικά Ες Ες τη συλλαμβάνουν. (Είχε τελειώσει το Γυμνάσιο). Την οδηγούν στο άντρο της οδού Μέρλιν. Τη βασανίζουν για να μαρτυρήσει με ποιους συνεργάζεται. Μα, αυτή δε λυγίζει. Τους φτύνει κατάμουτρα. Τη στέλνουν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Χαϊδαρίου. Στο θάλαμο κρατουμένων – μελλοθανάτων. Η Ηρώ μ’ άλλους 49 αντιστασιακούς πατριώτες οδηγείται στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Τους εκτελούν ανά πεντάδες. Οι ριπές απ’ τις κάννες τους συναντιούνται με το υπερήφανο βλέμμα της. Δεκαεφτά σφαίρες σ’ ένα κορίτσι 17 χρόνων, για «παραδειγματισμό». Επεσε, για τη συντριβή του χιτλεροφασισμού, ηρωική, υπερήφανη για τους αγώνες της. Την ελευθερία: «Ενα μπουκέτο πυρκαγιάς, ένα μπουκέτο χείλι,/ ένα μπουκέτο ροδακινιές, σε τροπικό ένα δείλι!/ Και στο κελί τον φτάνουνε σπαρακτικές κραυγές./ Κι οι παπαρούνες έγιναν ένα μπουκέτο από πληγές/ και στάζουν αίμα» (Φώτης Αγγουλές).

Εκτελέστηκε η Ηρώ, λίγες μέρες πριν την απελευθέρωση της Ελλάδας. Εγινε «Λευτεριάς Λίπασμα».

«Εσύ δε θα μου πεις ευχαριστώ /, όπως δε λες ευχαριστώ στους χτύπους της καρδιάς σου / που σμιλεύουν το πρόσωπο της ζωής σου /. Ομως εγώ θα σου λέω ευχαριστώ / γιατί γνωρίζω τι σου λέω ευχαριστώ / γιατί γνωρίζω τι σου οφείλω /… Αυτό το ευχαριστώ είναι το τραγούδι μου». (Γιάννης Ρίτσος).

Πηγή: rizospastis.gr