1475 ημέρες στα μητσοτακικά Γόμορα

«Δεν θα μπορούν να ψεύδονται αιωνίως. Θα πρέπει – αργά ή γρήγορα – να απαντήσουν στη λογική με λογική, στις ιδέες με ιδέες, στο συναίσθημα με συναίσθημα. Τότε λοιπόν, θα σιωπήσουν: το κάστρο που έχτισαν από εκβιασμούς, από βιαιότητες και ψέματα θα καταρρεύσει». Ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι, είχε βέβαια δίκιο κι ενδεχομένως να χρησιμοποιούσε τα ίδια λόγια αν γινόταν κοινωνός των όσων (αμέτρητων) συμβαίνουν πια στην Ελλάδα. Στον τόπο όπου συνηθίζουμε να λέμε πως «γεννήθηκε η δημοκρατία», αλλά ταυτόχρονα – σήμερα – βιάζονται συστηματικά, η λογική και η πραγματικότητα.

Το καθεστώς σκηνοθετεί μιντιακά την τελευταία «σκηνή» του ελληνικού «Salo ή 1475 ημέρες (που κλείνουμε σήμερα) στα μητσοτακικά Γόμορα». Πανάκριβη παραγωγή, απευθείας ανάθεση κι αυτή, μην γελιέσαι – χαρισμένη, δώρο στα χέρια του «σκηνοθέτη» απόφοιτου του Κολάμπια, από εμάς τους ίδιους – τον λαό!

Πιστεύω βαθιά πως «ο λαός, σώζει τον λαό», αλλά αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Ιστορικά έχουν καταγραφεί δεκάδες περιπτώσεις κατά τις οποίες ο ίδιος ο λαός «έβαλε τα χεράκια του κι έβγαλε τα ματάκια του» – που λέει κι ο… λαός.

Και την ίδια ώρα, τι χούι κι αυτό, ε; Να χαϊδεύεις τα αυτιά του λαού, δηλαδή των ανθρώπων, δηλαδή των ψηφοφόρων σε τελική ανάλυση και να τους λες πως «δεν φταίτε ποτέ, για τίποτε».

«Για τ’ όνομα του… λαού! Τι είναι αυτά που λέτε; Ο λαός είναι σοφός!», μου ΄λέει ο τυπικός πολιτευτής που μασά τα λόγια του ενόψει εκλογών. Είναι τα ψηφαλάκια Άρη.

Ναι! Αλλά πίσω από αυτό το χαϊδεμένο κομμάτι του λαού, «κρύβονται» κι άλλοι πολίτες, όσες κι όσοι επιμένουν να σκέφτονται, να διαβάζουν, να κρίνουν, να συγκρίνουν, να βάζουν τα πράγματα κάτω βρε αδερφέ, πριν το ρίξουν στην κάλπη. Και τέτοιοι άνθρωποι όμως, υπάρχουν και σε άλλους χώρους. Στενοχωριέσαι, ε; Σου χαλάει το αφήγημα. Ας είναι.

Υπάρχουν άνθρωποι στην Αριστερά, που ζουν σκεπτόμενοι, ζουν κι αναπνέουν μέσα από τον προβληματισμό τους για τα κοινά. Υπάρχουν όμως τέτοιοι άνθρωποι – λιγότεροι – και στην αντίπερα πολιτικά όχθη που νιώθουν «ορφανοί» μέσα στον χυδαίο μητσοτακικό ζόφο.

Με το λεγόμενο «κέντρο» δεν ασχολούμαι. Δεν ασχολούμαι με τη μεγαλύτερη παγίδα που στήθηκε ποτέ, εντελώς αυθαίρετα, ανορίοτα και βέβαια απολύτως θολά. Οι λόγοι προφανείς.

Ασχολούμαι όμως, με ενδιαφέρουν πολύ οι μετριοπαθέστεροι των συμπολιτών μας. Αν και βαριέμαι αφόρητα τον τρόπο σκέψης τους, μου κλωτσάει που λένε, με ενδιαφέρει το γιατί – για τους δικούς του καλούς ή ακόμη και κακούς λόγους – δεν μπορούν ή απλώς δεν επιθυμούν να προβληματιστούν περισσότερο με τα «πως;» και τα «γιατί;» φτάσαμε έως εδώ.

Κι εκείνοι όπως κι εσύ, όπως κι εγώ, δεν παύουν να ζουν τις συνέπειες των πολιτικών που ασκούνται – κι αρκετοί εξ αυτών τις επέλεξαν. Δεν παύουν να βλέπουν κι αυτοί πια πως καθημερινά η πραγματικότητα διαστρεβλώνεται, η δημοκρατία βιάζεται και μαζί τους και η ίδια η λογική.

«Ωραία όλα αυτά, αλλά τι κάνουμε τώρα;», αναρωτιέσαι. Μαζί σου κι εγώ. Ας ξεκινήσουμε όμως ανάποδα – μπας και βγάλουμε άκρη και ξεφορτωθούμε μια ώρα αρχύτερα το «Πλιατσικοτακέικο». Κι αφήνω τη συγγραφή του σύγχρονου «τι να κάνουμε;» στον μαζαγακισμό των πιο ούλτρα λεφτ από μένα.

«Πιο εύκολο είναι να επιστρέψει ο Σαββόπουλος στη συγκέντρωση της ΕΦΕΕ, παρά να θεριέψει μέσα στον Έλληνα και στην Ελληνίδα το δέντρο της αντίστασης», έγραφε στο newpost.gr ο φίλος μου, ο ρεπόρτερ Χρήστος Ξανθάκης. Με χάλασε η διαπίστωση, αλλά έχει δίκιο.

Αν πάρουμε χαμπάρι πως ιστορικά στη χώρα η «κρίσιμη μάζα» του εκλογικού σώματος, του λαού ντε, δεν είναι ούτε επαναστάτες, ούτε ψήνουν να βγουν στους δρόμους, ούτε γουστάρουν ακτιβισμό (κακώς θα πω, αλλά χου γκιβς ε φάκινγκ φακ για το τι λέω εγώ, η θλιβερή μονάδα), τότε ενδεχομένως να κάνουμε το πρώτο βήμα εμπρός, έχοντας κατανοήσει την πραγματικότητα.

Πάμε στο δεύτερο βήμα – κατανοώντας συγχρόνως και την ιστορική πραγματικότητα. Ιστορικά λοιπόν (και το κλέβω αυτό από τον γέροντα Ξανθάκη) όντως από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά ο «λαϊκός ξεσηκωμός» πραγματώθηκε (δυστυχώς) μετρημένες, τέσσερις φορές στα δάχτυλα του (αριστερού) μας χεριού. Πότε; Θύμιζε ο ρεπόρτερ: «Το σαραντατόσο με το ΕΑΜ, το εξηντατόσο με το 114, (πλας το Πολυτεχνείο στη συνέχεια), το ογδονταπαρά με την Αλλαγή και πριν από περίπου μια δεκαετία με τους Αγανακτισμένους». Με χάλασε κι αυτό, δε σου το κρύβω. Ομολογία ήττας; Όχι! Ήττα είναι να υπογράφεις την υποταγή σου στο «έτσι είναι τα πράγματα» και να υποκρίνεσαι πως ζεις.

Πάμε και στο τρίτο βήμα. Αυτό είναι το εκλογικό σώμα λοιπόν και ΔΕΝ θα ριζοσπαστικοποιηθεί στα… γεράματα. Μπορεί όμως – και σε αυτό, ναι, οι συνθήκες… ωρίμασαν – να ακούσει. Να ακούσει λύσεις που δεν μιλάνε ωμά στο ένστικτο της τσέπης, αλλά στην ευρύτερη αντίληψη της λύσης των «κοινών προβλημάτων». Δημοκρατία θέλει ο κόσμος αυτός, δικαιοσύνη θέλει. Μισθούς της προκοπής θέλει ο κόσμος αυτός, δουλειά θέλει με δικαιώματα, ένα σπίτι να μείναι θέλει για να μπορέσει να σκεφτεί – άμα το ψήσει – να κάνει και οικογένεια. Κανονικούς λογαριασμούς ενέργειας θέλει, κανονικό λογαριασμό στο σούπερ μάρκετ θέλει, τη δυνατότητα να μπορεί να βγει μια βόλτα θέλει, να πάει μια εκδρομή, διάολε. Κανονικά πράγματα, θέλουν οι μετριοπαθέστεροι.

Κι εμείς – που σκεφτόμαστε… λίγο πιο σύνθετα και προβληματιζόμαστε κομματάκι παραπάνω, σε μια τελική (κι) αυτά δε θέλουμε κατά βάση;

Κλείνω με μια τζούρα από… Στάλιν, αλλά και μια τζούρα (ακόμη) από τον φίλο μου τον Ξανθάκη:

«Δεν υπάρχει γη πέρα από τον Βόλγα», έλεγε ο σοβιετικός ηγέτης για να εμπνεύσει τον Κόκκινο Στρατό, αλλά και τους ηρωικούς πολίτες του Στάλινγκραντ, ώστε να αντισταθούν απέναντι στην ναζιστική λαίλαπα. Και για να το πετύχει χρησιμοποίησε και προεπαναστατικά συνθήματα μιλώντας τους για την υπεράσπιση της «πατρίδας, την ανάγκη «υπεράσπιση της σοβιετικής γης», απέναντι στον εισβολέα.

«Πρωθυπουργός στην Ελλάδα γίνεται μόνο όποιος καταλαβαίνει ότι οι ψηφοφόροι της είναι κεντροδεξιοί που παριστάνουν τους κεντροαριστερούς!», έγραφε ο «γέρων Ξανθάκιος» και με κόλλησε στον τοίχο με την ωμότητητά του. Δίκιο είχε.

Κλειδί λοιπόν και στις δυο (διαφορετικές) καταστάσεις, είναι η γλώσσα που χρησιμοποιείς πρωτίστως για να γίνεις κατανοητός ως προς το μήνυμα και τελικώς αποτελεσματικός.
Αν κρατήσεις το Στάλινγκραντ, θα κρατήσεις την Σοβιετική Ένωση όρθια απέναντι στους Ναζί. Αν ως πολιτικός χώρος αντιληφθείς εγκαίρως και σε ποιούς άλλους απευθύνεσαι, τότε νομοτελειακά θα καταφέρεις να κρατήσεις όρθια την κοινωνία – τον λαό που λέγαμε, απέναντι στην νεοφιλεύθερη λαίλαπα.

Κι αν το καταφέρεις, να κερδίσεις την εκλογική μάχη, τότε και μόνο τότε θα ‘χεις την ευκαιρία και για τα υπόλοιπα…

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr