Ο συγκινητικός αποχαιρετισμός της Λιάνας Κανέλλη στον Αντώνη Σκυλλάκο: «Ωραίος ως κομμουνιστής»

Θλίψη σκόρπισε στα μέλη του ΚΚΕ, αλλά και ευρύτερα στη δημοκρατική κοινωνία η είδηση του θανάτου του ιστορικού στελέχους του ΚΚΕ, Αντώνη Σκυλλάκου.

Ο Σκυλλάκος, ο οποίος υπήρξε βουλευτής του ΚΚΕ, αλλά και μέλος της ΚΕ του Κόμματος, είχε γίνει ιδιαίτερα αγαπητός λόγω της ευγένειας και της αγωνιστικότητάς που τον διέκρινε.

Με αφορμή τον θάνατό του, η βουλευτής του ΚΚΕ και δημοσιογράφο Λιάνα Κανέλλη στέλνει τον δικό της αποχαιρετισμό στον Αντώνη Σκυλλάκο μέσα από άρθρο της στην ιστοσελίδα katiousa.gr:

«Είδα πως η οικογένεια του αγαπημένου Αντώνη Σκυλλάκου ζήτησε αντί στεφάνου στη μνήμη του να καταθέσουμε τα χρήματα για την Κούβα, στον Ελληνοκουβανικό Σύνδεσμο. Κι ήρθε αυθόρμητα κι όχι αυτόματα, αυτό το φριχτό εμπάργκο που επιβάλλει η απουσία, ο θάνατος στους ζωντανούς. Είναι εκείνες οι συνθήκες του πένθους και της περισυλλογής που σου επιβάλλουν να επιζήσεις επιστρατεύοντας από τα βιώματα και τη μνήμη ό,τι πιο ωραίο, ό,τι πιο δυνατό, κι αν είσαι τυχερός ό,τι πιο βαθύ μπορεί να σε συνδέει με τον εκάστοτε μεγάλο απόντα.

Αν έφτιαχνα στεφάνι για τον Αντώνη στην κορδέλα θα έγραφα «ωραίος ως κομμουνιστής». Γυρνάω πίσω το εμπειρικό ρολόι, είκοσι χρόνια, όταν ο έμπειρος, ο μειλίχιος, αλλά και παθιασμένος φωνακλάς κατά δικαία περίσταση Αντώνης, μ’ έναν τρόπο διακριτικό, καθόλου πατερναλιστικό, συναδελφικό και συντροφικό, μ’ έμπαζε κυριολεκτικά κρατώντας με απ’ το χέρι σα μεγάλο παιδί στην κοινοβουλευτική διαδικασία. Ήταν το 2000 όταν με τη φουριόζικη δημοσιογραφική ιδιοσυγκρασία μου, μπουκάρησα να του εξηγήσω πόσο σκοτεινό, ύπουλο, επικίνδυνο, πολιτικό παιχνίδι κατά τη γνώμη μου άρχιζαν να παίζουν και στη χώρα μας, όπως και διεθνώς, διάφορες απίθανες ΜΚΟ, που ξεφύτρωναν τότε σαν τα μανιτάρια. Δε χρειάστηκε να του πω πολλά. Θυμάμαι ακόμα πως ξεκαρδίστηκε όταν του είπα ότι στον κατάλογο με τα σκορπισμένα εκατομμύρια, δραχμές ακόμα, υπήρχε και μια ΜΚΟ συσταθείσα εν Ελλάδι με …σκοπό την προώθηση του χριστιανισμού στη… Βόρειο Κορέα. Στραβάδι περί την κοινοβουλευτική πρακτική με καθησύχασε λέγοντας μου, «φτιάξτο, θα υπογράψω κι εγώ μαζί σου για να μην σου επιτεθούν οι συνάδελφοί σου, οι δημοσιογράφοι». Ο ασκός του Αιόλου που ανοίξαμε πήρε χρόνια να δικαιωθεί, αλλά παραμένει η μεγάλη μου περηφάνια απ’ το βουλευτιλίκι.

Άνθρωπος συγκροτημένος. Σύντροφος καταρτισμένος κι άνθρωπος συνάμα που μπορούσε να βγάλει και στο βήμα και στην κουβέντα ένα πάθος γνήσιο, αλλά και μια φλόγα άδολη απ’ αυτές που καυτηριάζουν πληγές και δεν μπουρλοτιάζουν χωρίς λόγο. Παλιάς κοπής και συνάμα σύγχρονος άντρας, ο καλός μου ο Αντώνης, ήταν αυτός που θα λέγε κανείς ότι αντέχει να ‘ναι ο εαυτός του κι ο κομμουνισμός του, και στ’ αλώνια και στα σαλόνια.

Καλό ταξίδι, αν και πρόωρο, σαν κι αυτό που δικαιούνται οι ωραίοι.»

Λιάνα Κανέλλη